BBC Music Magazine eleştirmenleri Garry Booth, Barry Witherden ve Roger Thomas tarafından seçilen bu yıl yayınlanan en iyi caz albümleri diyebileceğimiz çalışmaları derleyerek bilgilenmemiz amacıyla yayınlıyoruz.

Kit Downes: Dreamlife of Debris

Kit Downes (piyano, org), Tom Challenger (saksafon), Lucy Railton (çello), Stian Westerhuis (gitar), Sebastian Rochford (davul)
[ECM]

Kit Downes, borulu orgun kendine has solo keşfi olan 2018 tarihli Obsidian albümü büyük ölçüde beste temalar etrafında doğaçlama yapılsa da sesin ilahî dokusunu güçlendirmek için stüdyo düzenlemeleri ve katmanlar kullanmış. Downes, müziğin merkezinde kalmakla birlikte saksafoncu Tom Challenger aynı merkezin yakınlarında, diğer icracılar da yörüngeye girip çıkıyor.

Elliot Galvin: Live in Paris at Fondation Louis Vuitton

Elliot Galvin (piano), [Edition]

Elliot Galvin'in müzikalitesi onu acemilikten doğrudan İngiltere'nin en yüksek basamaklarına doğru ittiği için daha da dikkat çekici hale geliyor. Bu albüm, doğaçlama, beste ve müzikal fikirlerin uygulanması itibariyle hem müzisyenin hem de dinleyicinin zihnini yoğunlaştırmaya hizmet eden benzersiz bu mekânda (Fondation Louis Vuitton, Paris) mükemmel şekilde kaydedilmiş setin içerdiği uzunluktaki müzikler dikkat çekici.

Majid Bekkas: Magic Spirit Quartet

Majid Bekkas (vokal, ud, elektrik gtar), Goran Kajfes (trompet, perküsyon), Jesper Nordenstrom (piyano, org), Stefan Pasborg (davul) [ACT]

Magic Spirit Quartet Kuzey Afrika ile İskandinavya arasında köprü kurduğunu ve 21. yüzyıl caz ruhunu yakaladığı söylenebilir. Çağdaş caz, antik ve modern birçok tarzı kucaklayacak kadar geniş bir kilisedir. Bu dörtlü, zarif, kasvetli derecede güzel Nordik ferahlığı Mağrip'ten gelen zengin dokusal ve ritmik unsurlarla harmanlıyor ve bazı pistlerde ortaya çıkan Desert Blues unsurları aracılığıyla aktarıyor.

Charles Lloyd: 8: Kindred Spirits (Live From The Lobero)

Charles Lloyd (saksofon), Julian Lage (elektrik gitar), Gerald Clayton (piyano), Reuben Rogers (bas), Eric Harland (davul) [Blue Note]

Charles Lloyd, yalınlığını korurken popüler başarıyı sürdüren az sayıda caz büyüklerinden biridir. Bunu, 60'larda festival müdavimlerini baştan çıkaran mutlu sesi kökten değiştirmeden yaptı. Memleketi Santa Barbara'da yapılan bu muhteşem canlı kayıt, Lloyd’un geçen yıl 80. doğum günü kutlamalarından bir kayıt ve tenor gurusu ilerleyen yaşına rağmen hâlâ aşkın bir forma sahip.

Enrico Pieranunzi: Common View

Enrico Pieranunzi (piyano), Jasper Somsen (kontrbas), Jorge Rossy (davul) [Challenge]

İşte bir piyanistin, mükemmel ve doğal bir şekilde uyumlu gibi görünen ancak başka kimsenin aklına gelmediği izlenimi veren beklenmedik kavramları caza karıştırma yeteneğiyle dikkat çeken güzel bir gezinti. Beethoven'in bir sonatı, Chopin'in bir dans formuna veya Keith Jarrett'ın set boyu bir doğaçlamaya dönüştüğüne dair fikirler var, ancak Pieranunzi (her ikisi de ortak besteciler olarak anılan grutaki diğer müzisyenlerle birlikte) basitçe bu müziklerin gelişmesine izin veriyor. Müzikler görünüşte kendi iradelerine göre dönüşürken, aynı zamanda onları ihtiyatlı bir şekilde yalnızca romantik post-bop olarak tanımlanabilecek bir şeye doğru şekillendiyor.

John Law’s Congregation: Configuration

John Law (piyano), James Mainwaring (saksafon, gitar ve elektronikler), John Long (bas), Dave Smith (davul) [Ubuntu]

John Law'un müziğiyle 1990'ların başında kendi dörtlüsü ve saksofoncu Jon Lloyd'un dörtlüsü ile yelpazenin avangart ucunda çalışırken karşılaştım. Bir piyano dahisi olarak klasik müzik eğitimi aldı ve olağanüstü 1994 albümü "Talitha Cumi: Meditations on the Dies Irae"de hem klasik ve caz geleneklerinden yararlandı. 2013 elektronik seti "Boink!"De olduğu gibi geniş bir yelpazeye yayılmaya devam etti. Şu anki grubu Congregation tarafından yapılan konfigürasyon yine farklı bir şey, rock ve fusion unsurlarını ustaca karıştırıyor, bazı besteler minimalizmi yansıtıyo. Sıçrama tahtası neresi olursa olsun, doğaçlamalar akıcı, ilgi çekici ve iyi geliştirilmiş ve her zaman dikkat çekiyor.

John Scofield: Swallow Tales

John Scofield (elektrik guitar), Steve Swallow (bas gitar), Bill Stewart (davul) [ECM]

Gitarist John Scofield, kendisi eşliğinde deneyimli basçı Steve Swallow’un repertuvarının orijinal parçalarını yeniden gözden geçiren bu güzel üçlüyle tam bir daire çiziyor. Scofield, Swallow ile ilk olarak Berklee Koleji'nde 20 yaşında bir öğrenciyken tanıştı ve basçının baştan çıkaran, kompakt melodileri oradaki eğitiminin vazgeçilmezi oldu. İkili, o zamandan beri 40 yıldan fazla süredir işbirliği yaptı. Bill Stewart ise uzun zamandır Scofield’ın baş davulcusu. Üçlünün yakın ilişkisi, böyle derin ve tatmin edici bir kayıt seansını bir öğleden sonra tamamlayabilecekleri anlamına geliyor. Müzikal sinerji heyecan verici.

Shabaka and the Ancestors: We Are Sent Here by History

Shabaka Hutchings (tenor saksofon), Mthunzi Mvubu (alto saksofon), Siyabonga Mthembu (ses), Ariel Zamonsky (bas), Gontse Makhene (perküsyon), Tumi Mogorosi (davul), Nduduzo Makhathini (piyano), Thandi Ntuli (piyano), Mandla Mlangeni (trompet) [Impulse!]

Hem bilgili hem sorgulayıcı bakış açısı yansıtan Shabaka Hutchings, birkaç önemli grupla çalıyor. Bir grup Güney Afrikalı müzisyenle birlikte çalıştığı topluluk şimdi Impulse firmasından çıkan ikinci albümünde yeralıyor. Dinleyiciler ve uzmanlar tarafından ara sıra Afrobeat'ten spiritual ve hatta eski ekole kadar etiketlenen albüm, Afrika griot hikâye anlatımı geleneğinin bir uzantısı olarak tanımlanırken, albüm şiir ve davul güdümlü enstrümantal ifadeler Hutchings'in hiç şüphesiz paylaştığı ilk etkileri olan Steve Coleman'ı anımsatıyor.

Bill Frisell Trio: Valentine

Bill Frisell (Gitar), Thomas Morgan (kontrbas), Rudy Royston (davul) [Blue Note]

Doğaçlama ustası gitarist Bill Frisell’in albümleri sık sık folk ve nostaljik ya da tamamen farklı bir kültürden faydalanıyor ama müziği gerçeküstü bir kaliteye sahip. Valentine, basçı Thomas Morgan ve davulcu Rudy Royston ile birlikte tüm bu yönlerin konsantre bir karışımı. Birlikte turneye çıkılan iki yoğun yılın ardından kaydedilen albüm üçlünün sesini yoğunlaştıracak şekillerde Frisell ile aynı alanı kaplayarak ritim bölümü rolünü aşıyor. Lider olarak 50'den fazla albümle Frisell’in merakı ve tuhaf icat kapasitesi hayret verici.

TRYPL: Trypl

Ryan Quigley (trompet); Trevor Mires (trombon), Paul Booth (saksofon, flüt, klarnet); AlexWilson(piyano), Dimitris Christopoulos (bas), Edwin Sanz (perküsyon); Tristan Banks ve Davide Giovannini (davul) [Ubuntu]

Genel olarak latin caz hayranı değilim ama TRYPL beni bu kendi adını taşıyan ilk CD ile pekâla dönüştürmüş olabilir. Ön cephedeki oyuncular, birçok salsa ve merengue grubuyla sayısız kayıt ve konserde bir nefesliler olarak birlikte çalıştılar, bu yüzden, bu albüm, ortaya çıkması üç yıl sürmesine rağmen, gerçekleşmeyi bekleyen bir fikir gibi görünüyordu. Bu sağlam topluluğun coşkulu ve sürükleyici soloları hoş bir kokteyl olmuş.

Brad Mehldau: Suite: April 2020

Brad Mehldau (piyano) [Nonesuch]

Eleştirmenler bu albümü COVID dönemi çalışması olarak mı adlandıracak? Çok az caz bestecisi, en iyi zamanlarda başarılı minyatürler yazmak yeteneğine sahiptir, ancak Mehldau bu 15 enstantane ile başarılı olmakla kalmayıp aynı zamanda konu ve koşullarını mükemmel bir şekilde anımsatan bir beceriyle yapıyor. Temalarını haikular gibi açığa çıkaran, temkinli, hoşgörülü, yatıştırıcı, gergin, düşünceli, minnettar, tehditkar, şefkatli, güven verici, basmakalıpmış gibi ifade ediyor. Genel olarak, olağanüstü.

Tigran Hamasyan: The Call Within

Tigran Hamasyan (piano, keyboards), Evan Marien (electric bass), Arthur Hnatek (drums) [Nonesuch]

Caz doğası gereği kalıp kırıcıdır ama piyanist Tigran Hamasyan'ın sismik sesi başka bir şeydir. Ermenistan'da prog rock, elektronik dönem Miles Davis ve yerel halk müziği karışımıyla büyüyen Hamasyan bir caz füzyon fenomeni. Herbie Hancock beğenisiyle on yıl önce caz dünyasında övgüyle karşılanan Hamasyan’ın baş döndürücü Cecil Taylor tarzı avangardizm ve halk temalı rock müziği modern klasik izleyiciler tarafından da beğenildi. Nonesuch'un bu dördüncü albümü, Hamasyan’ın kendi kültürüne bağlılığını yeniliyor. Ermeni tarzını 10 şarkıda ateşli, şaşırtıcı, doğaçlamalarla birleştiriyor.

 ARTEMIS: Artemis

Renee Rosnes (piano, MD), Melissa Aldana (tenor saxophone), Anat Cohen (clarinet), Ingrid Jensen (trumpet), Noriko Ueda (bass), Allison Miller (drums), Cécile McLorin Salvant (voice) [Blue Note]

Aslında grup birdenbire ortaya çıkmış gibi görünüyor, gelenekleri yeni ve heyecan verici materyaller için kullanıyor ve izleyiciyi büyülüyor. Asıl gerçek olmayan, ortaya çıkan grubun on yıldır birlikteymiş gibi görünmesi ama işe yaradığını görüyoruz.

Cazkolik.com / 21 Kasım 2020, Cumartesi

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN