Günün Parçası: "Gloomy Sunday" (Branford Marsalis)

Bunu sıklıkla dile getiriyoruz; bir müzisyenin olgunluğu hakkında karar verebilmek için onu balad çalarken dinlemek gerekiyor. Müzisyen hızlı tempoda -neredeyse hiç düşünmeden- aklıyla çalmak durumunda kalabiliyor. Anında karar verebilme yetisi, fikirlerini -bazen imkansız denilebilecek bir hızla- enstrümanına yansıtabilme becerisi ve bunları yaparken ne denli çeşitlilik arz ettiği; daha çok müzisyenin teknik yetkinliğiyle ilintili ve çoğu usta müzisyen bunları neredeyse içgüdüsel olarak yapıyor. Oysa baladlar, müzisyenin duygularını yansıtmasına olanak tanıyor; o noktada nüanslar, detaylar, gölgeler, sessizlikler devreye giriyor.

* * *

Baladlar, bir müzisyeni; ‘öyküyü kendi üslubuyla anlatan bir öykücü’ konumuna yükseltebiliyor. Biz cazkolikler balad icrasının başarısını, melankoliyle hüzün arasındaki dengeyi kurmaktaki başarısıyla, bittikten sonra bıraktığı tortusuyla ölçüyoruz.

* * *

Kuşağının en iyi balad icracılarından biri olan Branford Marsalis’ın "Günün Parçası" köşemize aldığımız yorumu, kederin kendinde bir güzellik olduğunu, en iç acıtan şarkıların dahi içinde bir umut olabileceğini kanıtlıyor.

* * *

Davulda Jeff Tain Watts, basta Eric Revis, piyanoda Joey Calderazzo ve saksofonda Branford Marsalisten oluşan ve uzun yıllar yanyana çalışmış olmanın verdiği muhteşem bir uyum ile çalan dörtlü; bestenin barındırdığı -o- insanın üzerine çöken kasvetli havayı o denli başarıyla yansıtıyor ki, uzun sayılabilecek icra bittiğinde dahi dinleyicide var olmaya devam ediyor. Yükseliş, düşüş, isyan, coşku, keder, direnç ve biraz da umut.... hepsi tek bir icranın içinde.

* * *

Blues aslında yaşamımızın sahici ve kaçınılmaz yegane duygusudur.

* * *

Branford Marsalis Dörtlüsü ve Gloomy Sunday.

Cazkolik.com / 05 Eylül 2016, Pazartesi

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN