Yeni AKM, yeniden AKM... Chris Botti ve 10 kişilik grubundan birinci sınıf şov

Yağmurlu Kasım akşamı metro istasyonundan çıkınca karşımda AKM'yi ışıl ışıl yeniden görmek güzel geldi. Sadece kendim için söylemiyorum, dün akşam gözlediğim kadarıyla insanların çoğu iyi bir gece geçirdiği için mutluydu.

AKM bizlere çok şey ifade ediyor. Hayatımızın önemli bölümünde hep oradaydı, sonra, yavaş yavaş kayboldu, sessizliğe gömüldü ve on yıldan fazladır hayalet gibiydi.

Yeni AKM yeniden hayatımızda

Taksim meydanı yeni AKM'yi hızla kabullenmiş gibiydi. Önünde yoğun kalabalık, gelen önce kafasını kaldırıp binaya uzun uzun bakıyordu. Dün gece yeni AKM'nin açılışını Chris Botti konseriyle yapma imkanı buldum. Bu yüzden, bu yazı, sadece konser değil aynı zamanda bir AKM yazısı olacak.

Yoğun kalabalığa rağmen girişten hızla geçtikten sonra geniş bir fuaye alanı karşılıyor gelenleri. Herkes yeni binanın acemisi olduğu için yönümüzü karıştırdık ama alışırız. Fuayenin solunda geniş bankoda görevliler sorulara cevap vermeye çalışıyor. Girdikten kısa süre sonra salona davet anonsları yapılmaya başlandığı için alt-üst katları ve arkaları inceleyemedim.

Haliyle herkesin merak ettiği kırmızı küre... AKM'nin karakteristiği dış cephedeki klasik tasarımı ise, yeni AKM'nin karakteristiği ise belli ki kırmızı küre olacak. Fakat ilginçtir, salona girince küreden çok daha büyük bir hacim karşılıyor. Küre sınırlı boyutlu bir cephe dekorasyonu aslında.

Salonda görevliler yer bulmanıza yardımcı oluyor ama onlar da alışmaya çalışıyor belli ki. Koltuklar hâlâ taze kumaş kokuyor. Görevlinin yardımıyla koltuğumu rahat buldum, görüşüm güzel. Kafamı çevirip salona bakınca ne kadar büyük olduğu daha iyi anlaşılıyor. Çift kat balkon eliptik olarak iki yana kavislenerek yayılıyor. Salonun renkleri sıcak açık ahşap renkleri, gözü yormayan bir akışı var. Koltukların araları iyi, yeni gelenlere ayağa kalkmadan yol verebiliyorsunuz. Koltuk numaraları görünür yerde değil yalnız, yandaki kolçaklara konulmuş, numarayı görmek için öne-arkaya eğilmeyin, kolçağın önüne bakın.

Opera sahnesi olduğu için sahne gerçekten büyük. Orkestra boşluğu da kapandığı için seyirciyle sahne/müzisyen mesafesi yakın.

Ve en önemlisi akustik. Açıkçası en merak ettiğim konuların başında geliyordu. Ben tabi ancak oturduğum yer itibariyle yorumda bulunabilirim ama akustiği beğendim. Her enstrümanı tek tek duyuyorduk. Daha volümlü/elektrikli konserlerde nasıl olur bilmiyorum ama sesin salona dağılması doğaldı, sağa sola çarpan, yankılanan, kulağı rahatsız eden 'scratch' bir ses değildi. Botti tabi kendine iltimas geçmiş, trompetin ses kanalı daha güçlüydü.

Botti caz dörtlüsü... Kendi az çaldı, piyano, davul basın önünü açtı

Buradan da konsere geleyim

Açıkçası, Chris Botti hayranı sayılmam ama 2-3 konserini izledim. Bir önceki Uniq Hall de idi, o gecede salon doluydu ama AKM'nin akustiği ile Uniq mukayese bile edilmez. Botti'nin caz harici geniş bir dinleyici kitlesi var, Uniq Hall konserinde de dikkatimi çekmişti. Yani, dün akşam AKM'de mesela klasik bir CRR caz konseri dinleyicisi profili yoktu.

Sy Smith seyircnin arasında

Botti ve 10 kişilik grubundan birinci sınıf şov

Yaklaşık 2 saat süren konserde Chris Botti'ye, davulda Lee Pearson, gitarda Leonardo Amuedo, piyanoda Holger Marjamaa, saksafonda Chad Lefkowitz Brown, kontrbas ve bas gitarda Reggie Hamilton, kemanda Caroline Campbell, vokallerde Sy Smith ve Veronica Swift ve tenor Jonathan Johnson eşlik etti.

Konserin bütününe bakınca Botti'nin müziği dağınıktı ama bir planı vardı. Önceki konserlerin aksine Botti dün akşam hem müzisyen hem sahne şovu plânlayıcısı gibiydi. Alımlı kırmızı elbisesiyle kemancı Caroline Campbell ile bazen 'green grass', bazen müzikallere dokunan, bazen Celine Dion havalı bir müzik yankılanırken Campbell çıkınca bir anda müzik tam bir caz dörtlüsüne dönüyordu ama bence konserin en zevkli anları açıkçası caz çaldıkları anlardı. Ve doğrusu iyi bir ekip kurmuş Botti. Müzisyenlerin isimlerini önceden öğrenmemiştim, uzaktan tanıyamadım ama isimler söylenince hatırladıklarım çıktı. Mesela tenor saksofoncu Chad Lefkowitz, daha yeni albümünü dinlemiştim, genç ve dinamik icrası var. Eski usul tenor ustalarını hatırlatıyor ama uzun sololardan kaçmayan, doğaçlamaya yatkın, nefesi sağlam uzun cümleleri seven biri.

Bütün konser önümüzde fötr şapkasıyla oturan arkadaşa ne demeli bilmiyorum

Tenor Johnson ile mesela daha Andrea Bocelli tarzı bir müziğe döndü, Cavalleria Rusticana'dan "Raging Bull" trompet ve tenorla salonda yankılandı. Davulda Lee Pearson böyle konserlerde olmazsa olmaz bir davul şov yaptı. Estonyalı piyanisti de beğendim. Hızlı, akıcı, su üstünde kayar gibi çalan becerikli bir piyanistti doğrusu. Gitarda Amuedo'dan bir şey anladığımı söyleyemem.

Ama vokalde en etkileyici anlar genç soul ses Sy Smith ile ışıltılı bir klasik kadın caz vokal sesine sahip olan Veronica Swift ile olan anlar oldu. Sy sahneye girişi bile havalı tam bir pop soul, hatta bana Donna Summer'ı hatırlattı. Veronica daha yakın tanıdığım bir ses. Bu ufak tefek kadında muhteşem icra kabiliyeti ve ses var. Tam bir scat canavarı ve vokal cambazı. Dinleyiciyle iletişimi oldukça sempatik ve bıraksan sabaha kadar söyleyecek kadar da iştahlı.

Chris Botti'nin dakika dakika planladığı iki saat hızla geçti. 10 müzisyen sahneden bir bir geçerken finali Sy ve Veronica birlikte yaptılar.

Açıkçası, Botti İstanbullulara iyi bir şov hazırlamış. Klasikte Londra Senfoninin ardından caz/broadway/soul/smooth karışımı Botti gecesi de pandeminin ardından moral verdi, yeni AKM'ye yakıştı. Dinleyici mutluydu. Ben de umutlu ayrıldım. Yeni AKM'de daha çok caz konseri izlemek istiyorum. Güzel projeler, seyirciyi yerinden zıplatacak ya da yerine mıhlayacak müziklerle dolu olsun, cazın ustalarından gençlerine, en klasiğinden en avangardına, hepsi bu sahneden bir bir geçsin istiyorum. Cazseverler de eminim hakettiği ilgiyi fazlasıyla gösterecektir.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 03 Kasım 2021, Çarşamba

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN