Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Charlie Irvis > Arthur Blythe > Red Nichols > Tania Maria > Pee Wee Hunt > Carla Bley

Arto Peştemalcıgil |

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, heyecanla beklediğimiz Dünya Caz Günü bir esinti gibi geldi geçti ve arkasında bir çok güzel anı bıraktı. Artık yeni bir hafta, yeni haberler ve müzikler, isimler bizi bekler...

Yeni haftaya trombonist Charlie Irvis ile başlıyoruz, Salının ismi ise altoist Arthur Blythe. Haftanın ilk efsane ismi Çarşamba kornetist Red Nichols. Bu hafta vokaller de var, ilk isim Perşembe ünlü bir ses Tania Maria, Cuma ise trombonuyla olduğu kadar vokaliyle de sevdiğimiz Pee Wee Hunt var. Cumartesinin ismi ise bir başka efsane isim, müzisyenliği kadar görünümüyle de caza damgasını vurmuş bir kadın Carla Bley, haftanın son günü ise haftanın son efsane ismi var; Gary Peacock.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

11 Mayıs 2013, Cumartesi

Kaliforniya doğumlu Amerikalı besteci, piyanist, organist ve grup lideridir. 1960`ların free jazz hareketinin önemli bir figürü olan Bley, cazın en mükemmel besteci ve doğaçlamacılarının geleneğini takip etmesine karşın tamamen kendine özgü bir stil yaratmayı başarmış ve özellikle güçlü olduğu bestecilik alanında oldukça geniş bir spektrumda eserler yaratmış olan son derece yetenekli ve orijinal bir sanatçıdır.

Doğum adı Carla Borg olan Bley müziğin temellerini çocuk yaşta bir kilise müzisyeni olan babasından öğrenir; sonrasını kendi başına halletmiştir. 4 yaşından itibaren kilisede piyano çalan, koroda şarkı söyleyen ve düğün ve cenazelerde org çalan Bley, 12 yaşında patencilikle ilgilenmeye başlar ve sonraki üç yılını yarışmalara katılmak amacıyla çalışarak geçirir. 19 yaşında New York`a taşınır ve başlarda Birdland ve Basin Street`te sigara satarak geçimini sağlar; cazla ilgilenmeye başlamıştır. Bir süre sonra piyanist Paul Bley`le tanışarak onun grubu için müzik yazmaya başlar. İkili daha sonra Kaliforniya`da evlenerek birkaç yıl Los Angeles`ta yaşayacaklardır. Yeniden New York`a döndükten sonra besteciliğe devam eden Bley`in eserleri Paul Bley, George Russell, Jimmy Giuffre ve Art Farmer`in de dahil oldukları birçok müzisyen tarafından kaydedilmeye başlar. 1964 yılında ikinci eşi trompetçi Michael Mantler`la tanışan Bley, sanatçıyla birlikte the Jazz Composers’ Guild`de faaliyet göstermeye başlar ve Guild üyelerinden Roswell Rudd, Archie Shepp ve Milford Graves`in de yer aldıkları the Jazz Composer`s Guild Orchestra`yı kurar; topluluk bir yıl sonra the Jazz Composer`s Orchestra`ya dönüşecektir. Bley iki yıl sonra da gelenek dışı caz formlarının üretimi ve dağıtımına katkı sağlamak amacıyla kurulan the Jazz Composer`s Orchestra Association`un (JCOA) kurucu üyeleri arasında yer alır. 1967 yılında vibrafoncu Gary Burton`un Bley`in eserlerinden oluşan "A Genuine Tong Funeral" plağı, sanatçının adını ilk kez geniş kitlelere duyurur. 1969`da Charlie Haden`s Liberation Music Orchestra için beste ve aranjmanlar yapan Bley, 1971 yılındaki unutulmaz caz operası "Escalator Over the Hill" ile ününü pekiştirir. Şair Paul Haines`le birlikte ürettiği ve 3 plaklık bir set olarak yayınlanan bu çalışmada Jack Bruce, Linda Ronstadt, John McLaughlin, Viva, Don Cherry, Roswell Rudd, Gato Barbieri, Jeanne Lee, Howard Johnson, Karen Mantler ve Charlie Haden gibi müzisyenler yer almışlardır. 1970`ler ve 80`ler boyunca JCOA`yı yönetmeyi sürdüren Carla Bley, 1973 yılında Mantler`le birlikte Watt Records plak şirketini kurarak kendi eserlerini yayınlamaya başlar. Bley ve Mantler bağımsız plak şirketlerinin gelişiminde öncü rol üstlenmiş ve artık varolmayan New Music Distribution Services`i kurarak yaratıcı emprovize müzik plakları üreten küçük ve bağımsız şirketlere destek vermişlerdir. Carla Bley`in diğer sanatçılarla birlikte yapmış olduğu çalışmalara bir göz atacak olursak: Pink Floyd`un davulcusu Nick Mason`un 1981 yılı solo çalışması "Nick Mason`s Fictitious Sports" ismi dışında tamamıyle bir Carla Bley albümüdür. Federico Fellini`nin ünlü 8½ filminin müziği için yaptığı aranjman Hal Willner`in Nino Rota tribute albümü "Amarcord Nino Rota"da yer almıştır. Yine Hal Willner`in Thelonious Monk tribute albümü "That`s the Way I Feel Now" ve Kurt Weill tribute çalışması "Lost in the Stars"a aranjmanlarıyla katkıda bulunmuştur. 1980`lerin sonunda davulcu / besteci Anton Fier`in Golden Palominos grubuyla sahne almış ve grubun 1985 albümü "Visions of Excess"te çalmıştır. Ayrıca 1985 yapımı Mortelle Randone filminin soundtrack`i için müzik yazmıştır. Carla Bley sonraki yıllarda kendi big band`i ve daha küçük topluluklarla (en önemlisi The Lost Chords) kayıtlar yapmaya devam etmiştir. Halihazırdaki partneri basçı Steve Swallow son yıllardaki en yakın ve en istikrarlı müzikal ortağıdır ve ikili birlikte birkaç düet albümü de yapmışlardır. Jeff Friedman tarafından yeniden orkestrasyonu yapılan Escalator over the Hill`in canlı versiyonu 1997`de Köln`de ilk olarak sahnelenmiş, 1998`de Avrupa turnesine çıkmış ve nihayet 2006 Mayıs`ında Essen`de yeniden canlı olarak sahneye konmuştur. Bley 2005 yılında Charlie Haden`ın son Liberation Music Orchestra`sı için müzik aranje etmiş ve orkestrayla birlikte turneye çıkarak "Not in Our Name" albümünde çalmıştır. 1972 yılında beste dalında Guggenheim Fellowship ile ödüllendirilen Carla Bley, 2009 yılında da Almanya`da "A Life for Jazz" ödülünü almıştır.

Carla Bley diskografisi: Lider olarak: 1974: Tropic Appetites, 1977: Dinner Music, 1978: European Tour 1977, 1979: Musique Mecanique, 1981: Social Studies, 1982: Live!, 1984: I Hate to Sing, 1984: Heavy Heart, 1987: Sextet, 1989: Fleur Carnivore, 1991: The Very Big Carla Bley Band, 1993: Big Band Theory, 1996: The Carla Bley Big Band Goes to Church, 1998: Fancy Chamber Music, 2000: 4 x 4, 2003: Looking for America, 2004: The Lost Chords, 2007: The Lost Chords find Paolo Fresu, 2008: Appearing Nightly, 2009: Carla`s Christmas Carols. Ortak çalışmalar: Gary Burton ile, A Genuine Tong Funeral (RCA, 1967), The Jazz Composer`s Orchestra ile, 1968: The Jazz Composer`s Orchestra, 1968-71: Escalator Over the Hill (a chronotransduction by Carla Bley & Paul Haines), 1973: Relativity Suite (led by Don Cherry), 1975: The Gardens of Harlem (led by Clifford Thornton), 1975: Echoes of Prayer (led by Grachan Moncur III). Michael Mantler ile, 1966: Jazz Realities (with Steve Lacy), 1973: No Answer (with Jack Bruce & Don Cherry - text by Samuel Beckett), 1975: 13 & ¾1976: The Hapless Child 1976: Silence1977: Movies, 1980: More Movies, 1982: Something There, Charlie Haden and the Liberation Music Orchestra ile, 1969: Liberation Music Orchestra (Impulse!), 1983: Ballad of the Fallen (ECM), 1990: Dream Keeper (Blue Note), 2005: Not in Our Name (Verve). Nick Mason ile, 1979: Nick Mason`s Fictitious Sports (released in 1981), Steve Swallow ile, 1985: Night-Glo, 1986-7: Carla,1988: Duets, 1992: Go Together, 1992: Swallow, 1994: Songs with Legs (with Andy Sheppard), 1999: Are We There Yet?. Sidewoman olarak: 1975: Jack Bruce - The Jack Bruce Band Live `75 (released 2003), 1975: Jack Bruce - Live on the Old Grey Whistle Test (released 1998), 1977: John Greaves - Kew. Rhone., 1981: Amarcord Nino Rota (Hannibal) — various artists tribute to Nino Rota (performs "8½"), 1984: That`s the Way I Feel Now (A&M) — various artists tribute to Thelonious Monk (performs "Misterioso"), 1985: Lost in the Stars: The Music of Kurt Weill — various artists tribute to Kurt Weill (performs "Lost in the Stars"), 1971-85: Gary Windo - His Master`s Bones, 1985: The Golden Palominos - Visions of Excess, 1991: The Golden Palominos - Drunk with Passion, 1995: Jazz to the World — various artists (performs "Let It Snow").

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Bley!

10 Mayıs 2013, Cuma

Pee Wee Hunt Mount Healthy, Ohio Massachusetts doğumlu, asıl adı adı Walter Gerhardt Hunt olan Amerikalı tromboncu, vokalist ve grup lideridir. Annesi banjo, babasıysa keman çalan Hunt müzikle erken yaşta ilgilenmeye başlar. Ohio State University`ye devam ettiği yıllarda lokal bir grupta banjo çalar, daha sonra da trombona geçer. Cincinnati Müzik Konservatuarı`ndan mezun olduktan sonra 1927 yılında Jean Goldkette`nin orkestrasına katılır. Bir süre Detroit`te Hollywood Tiyatro Orkestrası`nda çalışır ve nihayet 1929 yılında Casa Loma Orkestrası`nın kurucularından biri olur. 14 yıl boyunca orkestrada çalışan Hunt, trombon sololarının yanısıra özellikle mizahi vokalleriyle dikkat çekmiştir. 1943 Mayıs`ında Los Angeles`a yerleşen sanatçı bir süre Hollywood`da DJ olarak çalışır, ABD Ticaret Filosu`nda görev yapar ve 1946`da kendi Dixieland grubunu kurar. 1948 Eylül`ünde bir Capitol kaydı esnasında çaldığı hicivsel nitelikteki "Twelfth Street Rag" parçası daha sonra plak şirketi yetkililerinin kararıyla piyasaya sürülür ve beklenmedik bir başarı yakalar; plak 8 hafta boyunca ABD listelerinin zirvesinde yer alır. Bu başarı neticesinde 1962 yılına dek Capitol etiketiyle birçok kayıt daha yapan Hunt, 1953`teki "Oh!" parçası haricinde (ki milyonluk satış rakamına ulaşarak yaklaşık 6 ay boyunca listelerde kalmıştır) ne yazık ki başka bir hit üretememiştir. 1970`lere kadar faal müzik yaşamını sürdüren Pee Wee Hunt, uzun bir hastalık döneminin ardından 72 yaşında hayata veda etmiştir.

Pee Wee Hunt diskografisi: 1950 Straight from Dixie Capitol, 1952 Dixieland Detour Capitol, 1954 Swingin` Around Capitol, 1956 Pee Wee and Fingers Capitol, 1958 Rodgers & Hammerstein a La Dixie Capitol, 1959 Pee Wee Hunt and His Dixieland Band Royale 12th Street Rag GOO On the Sunny Side Glendale Twelth Street Rag.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Hunt!

09 Mayıs 2013, Perşembe

Tania Maria São Luís, Maranhão doğumlu Brezilyalı şarkıcı, piyanist, besteci ve grup lideridir. Caz esintileri taşıyan çoğunlukla vokal tarzdaki müziği samba, bossa, Afro-Latin, pop ve jazz fusion stillerini de içermektedir.

Hukuk eğitimi almış bir müzisyen olan Tania Maria 7 yaşında piyano çalmaya başlamış, 13 yaşındaysa metal işçisi ve aynı zamanda yetenekli bir amatör müzisyen olan babası tarafından profesyonel müzisyenlerde oluşturulan bir grubu yönetmeye başlamıştır. Yine babasının teşvikiyle piyano eğitimi alarak hafta sonu jam session`larına katılan Maria samba, caz, pop müzik ve Brazilian chorinho ritm ve melodilerini de bu sayede özümsemiştir. İlk albümü "Apresentamos"u 1969 yılında, sonraki "Olha Quem Chega" adlı çalışmasını ise 1971`de Brezilya`da yayınlayan sanatçı, 1970`lerin sonlarında Paris`e yerleştikten sonra uluslararası çapta tanınan bir isim olmuştur. Avustralya`daki bir çalışması esnasında ünlü Amerikalı gitarist Charlie Byrd`ün dikkatini çekmiş ve onun tavsiyesiyle Concord Records`la anlaşma imzalayarak ilk uluslararası ticari başarısı olan "Come With Me" (1984) albümünü yapmıştır. Tania Maria dünyadaki tüm önemli caz festivallerinde çalmış ve sayısız televizyon ve radyo programında yer almış bir sanatçıdır. 25 albüm kaydeden ve "Piquant", "Come With Me" ve "Made In New York" gibi hit albümler üretmiş olan sanatçı, perküsyonvari piyano stili ve kusursuz sesiyle Brezilya müzik sahnesinin en büyük yeteneklerinden biri olarak kabul edilmektedir. 1985 yılında "En İyi Kadın Caz Vokal Performansı" dalında Grammy ödülüne aday olan Maria Blue Note gibi prestijli mekanlarda çalmış ve Monterey Jazz Festival (`81, `83 and `89), Saratoga Jazz Festival, JVC Jazz Fest (1991), Montreux Jazz Festival, New Orleans Heritage Festival, Puerto Rico Heineken Jazzfest (2001), Malta Jazz Festival (2003), Novosadski Jazz Festival (2004) ve Jazz Middelheim (2007) gibi önemli festivallerde sahne almıştır. Birlikte çaldığı müzisyenler arasında Steve Gadd, Anthony Jackson, Sammy Figueroa ve Eddie Gomez gibi önemli isimler yer almaktadır. Tania Maria 2009 yılında Fransa Kültür Bakanlığı tarafından OFFICER DE L’ORDRE DES ARTS ET DES LETTRES nişanına aday gösterilmiştir.

Tania Maria diskografisi: 1969 Apresentamos Brazilian jazz Continental, 1971 Olha Quem Chega, 1979 Live Brazilian jazz Accord, 1980 Piquant, 1981 Taurus, 1982 Come with Me, 1983 Love Explosion, 1984 Real Tania Maria,, 1985 Made in New York, 1988 Forbidden Colors, 1990 Bela Vista, 1991 Lady from Brazil, 1993 Outrageous Best of Tania Maria, 1996 No Comment, 1997 Europe, 2000 Viva Brazil, 2002 Happiness, Tania Maria Live at the Blue Note, 2003 Outrageously Wild, 2004 Olha Quem Chega (reissue), 2005 Maria, Tania in Copenhagen (with Niels-Henning Ørsted Pedersen), Brazilian jazz Stunt Intimidade, Brazil with My Soul Brazilian, 2006 Via Brasil, 2007 Via Brasil, Vol. 2 (reissue), 2011 Tempo (with Eddie Gomez), 2012 Canto.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Maria!

08 Mayıs 2013, Çarşamba

Ernest Loring "Red" Nichols Amerikalı kornetçi, besteci ve grup lideridir. Uzun kariyeri boyunca çeşitli stillerde kayıtlar yapan Nicols`u eleştirmen Steve Leggett şöyle tanımlar: "Usta bir kornetçi, sıkı bir doğaçlamacı ve görünüşe bakılırsa bir işkolik, zira sadece 1920`lerde 4000`in üzerinde kayıtta yer aldığı söylenir." Çalış stili Bix Beiderbecke`den büyük oranda etkilenen Red Nichols, 1920`lerde ortaya çıkan en iyi kornetçilerden biri olarak kabul edilmektedir.

Utah doğumlu olan Nichols kornet çalmayı üniversitede müzik öğretmeni olan babasından öğrenir. Genç yaşta dinlemiş olduğu Original Dixieland Jazz Band ve Bix Beiderbecke plaklarının üzerinde etkisi büyüktür; bu sayede stili daha temiz ve keskin hale gelmiştir. 1923 yılında New York`a yerleşen Nichols, mükemmel nota okuyuşu ve çaldığı dans gruplarına caz lezzeti katması sayesinde kısa sürede aranan bir isim olur. 1926 yılında tromboncu Miff Mole`la bir araya gelir ve ikili Red Nichols and his Five Pennies, Arkansas Travelers, The Red Heads, The Louisiana Rhythm Kings, The Charleston Chasers ve Miff Mole and his Little Molers gibi muhtelif gruplarda birçok kayıt yapar; özellikle “Red Nichols and His Five Pennies" adı altında Brunswick etiketiyle yapmış oldukları plaklar 100`ün üzerindedir. Nichols`un 1920`lerin sonlarında yaptığı kayıtlar konsept ve icra açısından dönemin en ilerici çalışmaları olarak kabul edilir. Trombonda Mole ve alto saksofon ve klarnette Jimmy Dorsey`le başlayan Red Nichols`un grubunda zaman içinde Benny Goodman (klarnet), Glenn Miller (trombon), Jack Teagarden (trombon), Pee Wee Russell (klarnet), Joe Venuti (keman), Eddie Lang (banjo ve gitar) ve Gene Krupa (davul) gibi önemli müzisyenler yer almışlardır. Bunalım yıllarını Broadway şovlarında çalışarak atlatan ve hatta "Girl Crazy" ve "Strike Up the Band" adlarındaki iki George Gershwin şovunda sahne orkestrasını yöneten Nichols, swing döneminde bir grup kurmasına rağmen 1932 yılında kayıt kariyeri sona erer. Bu erken finalin nedenlerini Michael Brooks şöyle izah eder: "Nichols`un çok sayıdaki kaydı Avrupa`da da piyasaya sürüldü ve kendisi erken dönem caz eleştirmenleri tarafından Louis Armstrong ve Bix Beiderbecke`nin eşiti, hatta onlardan daha üstün olarak kabul gördü. Ancak Duke Ellington, Benny Carter, Coleman Hawkins gibi isimlerin müziği dinlendikten sonra bu abartılı övgüler yerini haksız aşağılamalara bıraktı. Nichols`un temel yanlışı caz trompetine olan katı ve akademik yaklaşımıydı, bununla birlikte diğer müzisyenlerin kıymetini takdir eden ve mükemmel küçük grup kayıtları yapan bir müzisyendi." 1942 yılına dek swing grubunu yönetmeyi sürdüren, birkaç yıl müziğe ara veren ve 1944 yılında birkaç aylığına Glen Gray`s Casa Loma Orchestra`da çalışan Red Nichols, aynı yılın sonunda the Five Pennies`i bir Dixieland sextet`i formatında yeniden oluşturur ve özellikle bass saksofoncu Joe Rushton daimi üyesi olduktan sonra grup sonraki 20 yılın en iyi geleneksel caz topluluklarından biri haline gelir. Grubun Los Angeles civarındaki küçük kulüplerde başlayan çalışmaları bir süre sonra daha prestijli mekanlara taşınır ve Red Nichols ABD Dışişleri Bakanlığı`nın iyiniyet elçisi olarak Avrupa`yı dolaşır. 1959 yılında Nichols`un kariyerini temel alan oldukça kurgusal Hollywood yapımı The Five Pennies gösterime girer, ki bu filmde sanatçıyı Danny Kaye canlandırmış ve Nichols da perdede gözükmemesine karşın kornet bölümlerini icra etmiştir. Red Nichols ayrıca yine aynı yıl çevrilen The Gene Krupa Story filminde konuk sanatçı olarak yer almıştır. Red Nichols 28 Haziran 1965`te grubuyla birlikte Las Vegas`taki Mint Hotel`de çalıştığı esnada geçirdiği kalp krizi sonucu hayata veda eder. Öldüğü gece grubu anlaşma gereği sahnededir, ancak Nichols`un her zaman durduğu noktada spotlar boş bir sandalye üzerindeki kornetini aydınlatmaktadır. Red Nichols 1986 yılında The Big Band and Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir.

Red Nichols`un besteleri: "Hurricane" with Paul Madeira Mertz, "Five Pennies" (1927), "That`s No Bargain", "Get With It", "Hangover" with Miff Mole, "The King Kong", "Nervous Charlie", "Trumpet Sobs" (1926), "The Parade of the Pennies", "Sugar", "Overnight Hop", "Lowland Blues", "Meet Miss 8 Beat".

Albümler: Jazz Time (Capitol H 215, 1950), Parade of the Pennies (Capitol ST 1051, 1958), Blues and Old-Time Rags (Capitol ST 2065, 1963), The Rarest Brunswick Masters (MCA 1518).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Nichols!

07 Mayıs 2013, Salı

Los Angeles, California doğumlu Amerikalı alto saksofoncu ve bestecidir. Blythe büyük ve güçlü soundu, hızlı ve belirgin vibratosu ve agresif cümleleme tarzıyla cazın en kolay tanınabilen alto saksofoncularından biridir. Şöyle de ilginç bir hikayesi vardır Blythe`in: 1970`lerin sonlarıyla 80`lerin başlarında bir dönem caz avant-garde`ı Arthur Blythe`in şahsında ve müziğinde popüler bir patlama yapacak gibi gözükmektedir. Columbia Records`la anlaşan Blythe, şirketin aldatıcı promosyon kampanyasıyla neredeyse bir star mertebesine yükseltilir. Ancak bu iş tabii ki yürümez, zira Blythe kitleler için fazla "out" bir sanatçıdır. Columbia halktan çok şey beklemekle hata yaptığını anlayacak ve promosyonda ağırlığı Wynton Marsalis adındaki daha az "tehditkar" genç bir prense verecektir; gerisi de tarihtir zaten.

San Diego`da büyüyen ve Los Angeles`a 19 yaşında dönen Arthur Blythe alto saksofonu 9 yaşında çalmaya başlar ve onlu yaşlarının ortalarında cazı keşfedene kadar R&B çalar. David Jackson ve eski Jimmie Lunceford altocularından Kirtland (Kirk) Bradford`la çalışan Blythe, 1960 yılında Los Angeles`a yerleştikten sonra piyanist/grup lideri Horace Tapscott`la çalmaya başlar ve ikili 1961 yılında Chicago’nun AACM`inin karşılğı olan UGMAA`nın (The Underground Musicians and Artists Association) kurucu üyeleri olurlar. Blythe 1969 yılında Tapscott liderliğinde ilk kaydını (The Giant Is Awakened) yapacak ve sanatçıyla 1974 yılına dek düzenli olarak çalışacaktır. Aynı yıl New York`a yerleşen Blythe sideman olarak Chico Hamilton (1974-1977) ve Gil Evans`la (1976-1980) çalışır; lider olarak ilk kaydını ise 1977 yılında yapar. 37 yaşındaki sanatçı artık olgunluk dönemindedir ve temelde free-jazz`den etkilenmiş olmasına karşın eski stilleri de tamamen kişisel ve geleneğin sınırında bir tarzda çalabilmektedir. Örneğin bir standart çaldığında parça yazıldıktan o güne dek geçen süre içinde cazda olup biteni örneklemekte ve bu arada konseptinin ana unsuru serbest tekniklerden de vazgeçmemektedir. Yine 1977 yılında India Navigation plak şirketi adına kaydettiği "The Grip" ve "Metamorphosis" adlı plaklar serbest tarzda kaydedilmiş oldukça rafine caz albümleridir. Genel dinleyici kitlesi için gerçekten de fazlasıyla "out" olan bu çalışmalar daha ciddi caz hayranlarınca çok sevilmişlerdir. Lester Bowie (‘78), Jack DeJohnette (‘79) ve McCoy Tyner`la (‘79) da çalışmalar yapan Arthur Blythe, 1978-1987 yılları arasında Columbia Records saflarında yer alır. Bu dönem içinde sanatçının iki ayrı performans grubu vardır: Bunlardan ilki free funk bazlı "electric band"dir, ki tubada Bob Stewart, çelloda Abdul Wadud, davulda Bobby Battle ve gitarda değişik zamanlarda James "Blood" Ulmer ve Kelvyn Bell`den oluşmaktadır. Diğer grup ise bir akustik caz quarteti olup ismini 1979 albümü "In The Tradition"dan almaktadır, ki bu grup da basta Fred Hopkins, davulda Steve McCall ve piyanoda Stanley Cowell`dan oluşur. Bu albüm hem eleştirmenlerin, hem de dinleyicilerin dikkatinin Blythe`e yönelmesine yol açmıştır. 1980`ler ve 90`lar boyunca daha seyrek kayıt yapan Arthur Blythe`in bu dönemde en ses getiren çalışmalarından biri, bir diğer saksofoncu David Murray`yle birlikte yer aldığı "Jack DeJohnette`s Special Edition" (ECM) albümüdür. Sanatçı ayrıca Lester Bowie, Chico Freeman, Don Moye, Kirk Lightsey ve Cecil McBee`yle The Leaders grubu çatısı altında bir araya gelerek Black Hawk ve Black Saint plak şirketleri adına olumlu eleştiriler alan albümler kaydetmiştir. 1990 yılında kısa süreliğine Julius Hemphill`in yerine the World Saxophone Quartet`te çalan Arthur Blythe, 2000 yılından itibaren kayıtlarını Savant Records etiketiyle piyasaya sürmüştür. Albert Ayler geleneğine sahip gözükmesine rağmen temel ilham kaynakları olarak Eric Dolphy, Thelonious Monk ve John Coltrane`i gösteren Arthur Blythe, uzun yıllardan beridir New York`ta yaşamasına rağmen kendini hala California`lı bir müzisyen olarak görmektedir. Sanatçı bir keresinde yazar Francis Davis`e bir müzisyenin stilinin aksan ve dialektinden etkilendiğini söylemiştir, `çünkü müziğin konuşmanın direkt bir yansımasıdır`.

Arthur Blythe diskografisi: Lider olarak: 1977 The Grip India Navigation, 1977 Metamorphosis India Navigation, 1977 Bush Baby Adelphi, 1978 In the Tradition Columbia, 1978 Lenox Avenue Breakdown Columbia, 1980 Illusions Columbia, 1981 Blythe Spirit Columbia, 1982 Elaborations Columbia, 1983 Light Blue: Arthur Blythe Plays Thelonious Monk Columbia, 1984 Put Sunshine in It Columbia, 1986 Da-Da Columbia, 1987 Basic Blythe Columbia, 1996 Calling Card Enja, 1996 Synergy In + Out, 1991 Hipmotism Enja, 1997 Today`s Blues CIMP, 1997 Night Song Clarity, 2000 Spirits in the Field Savant, 2001 Blythe Byte Savant, 2002 Focus Savant, 2003 Exhale Savant, Co-leader olarak: Synthesis ile, Six by Six (Chiaroscuro, 1977), with Olu Dara, a.o. Segments (Ra, 1979), with Olu Dara, David Murray, a.o. The Leaders ile, Mudfoot (Black Hawk, 1986)Out Here Like This (Black Saint, 1987), Unforeseen Blessings (Black Saint, 1988)Slipping and Sliding (Sound Hills, 1994) Spirits Alike (Double Moon, 2006), Chico Freeman ile, Luminous (Jazz House, 1989), Roots (Chico Freeman, Nathan Davis, Sam Rivers, a.o.) ile, Salutes the Saxophone - Tributes to John Coltrane, Dexter Gordon, Sonny Rollins and Lester Young (In & Out, 1992), Stablemates (In & Out, 1993)Say Something (In & Out, 1995), Santi Debriano ve Billy Hart ile, 3-Ology (Konnex, 1993), Jeff Palmer, John Abercrombie, Victor Lewis ile, Ease On (Audio Quest, 1993), David Eyges ve Bruce Ditmas ile, Synergy (In & Out, 1997), John Abercrombie, Terri Lyne Carrington, Anthony Cox, Mark Feldman, Gust Tsilis ile, Echoes (Alessa, 2005), Sideman olarak: Joey Baron, Ron Carter, Bill Frisell ile, Down Home (Intuition, 1997), We`ll Soon Find Out (Intuition, 1999), Lester Bowie ile, The 5th Power (Black Saint, 1978), African Children (Horo, 1978), Jack DeJohnette ile, Special Edition (ECM, 1979), Gil Evans ile, Live at the Royal Festival Hall London 1978 (RCA Victor, 1979), Parabola (Horo, 1980, recorded 1978), Live at the Public Theater, Vol. 1 & 2 (Trio (Japan)/Storyville (Sweden), 1980), Priestess (Antilles, 1983), Sting and Gil Evans – Strange Fruit (ITM, 1993), three tracks with Blythe rec. 1976 without Sting, John Fischer ile, 6 x 1 = 10 Duos for a New Decade (Circle, 1980), as INTERface: Environ Days (Konnex, 1991), Chico Hamilton ile, Peregrinations (Blue Note, 1975) Chico Hamilton and the Players (Blue Note, 1976), Julius Hemphill ile, Coon Bid`ness (Freedom, 1972), The Horace Tapscott Quintet ile, The Giant Is Awakened (Flying Dutchman, 1969), Gust William Tsilis & Alithea ile, Pale Fire (Enja, 1988), McCoy Tyner ile, Quartets 4 X 4 (Milestone, 1980), 44th Street Suite (Red Baron,1991), The World Saxophone Quartet ile, Metamorphosis (Elektra Nonesuch, 1990), Breath of Life (Elektra Nonesuch, 1992).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Blythe!

06 Mayıs 2013, Pazartesi

Charlie Irvis, Duke Ellington orkestrasının elemanı olarak tanınmış Amerikalı tromboncudur. Başlarda güçlü bir etki yaratmış ancak 1930`larda ortalıktan kaybolmuştur. New York doğumlu olan Irvis gençliğinde önce Bubber Miley`yle, 1920-1921 yıllarındaysa blues şarkıcısı Lucille Hegamin`le birlikte "Blue Flame Syncopators" topluluğunda çalışmıştır. Daha sonra bir süre piyanist Willie "The Lion" Smith`le birlikte kulüplerde çalan Irvis, 1924-1926 yılları arasında Duke Ellington orkestrasında yer almıştır. Orkestrada Tricky Sam Nanton`un öncülü olan sanatçı, aynı zamanda trompetçi Bubber Miley`yle birlikte "jungle music" geleneğini başlatan isimdir. 1923-1927 yılları arasında Clarence Williams`ın kayıtlarında da yer alan Charlie Irvis Ellington`dan ayrıldıktan sonra Fats Waller`la kayıtlar yapmış (1927,1929), ayrıca Charlie Johnson (1927–1928) ve Jelly Roll Morton`la (1929–1930) birlikte çalmıştır. 1931 yılında Bubber Miley`nin kısa ömürlü grubunda çaldıktan ve Elmer Snowden`la kayıt yaptıktan sonraysa caz sahnesini terketmiştir. Kendi adına plak kaydı yapmamış olan Charlie Irvis`i erken dönem Duke Ellington plaklarında, Clarence Williams kayıtlarında ve Fats Waller`la yapmış olduğu plaklarda dinlemek mümkündür.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Irvis!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN

İçerikleri