Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Gene Krupa > Aldo Romano > Big Sit Catlett > Al Foster > Horace Parlan > Jimi Cobb

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, bu hafta tam bir davulcular haftası, gelin hep birlikte kimler var bakalım...

Haftaya caz davulunun ilk starlarından, davula solo atmayı öğreten adam Gene Krupa ile başlıyoruz. Çarşambanın ismi İtalyan asılı Fransız caz müzisyeni Aldo Romano, Perşembe günü bir başka caz davul efsanesi Big Sit Catlett ile birlikteyiz. Cuma Al Foster, Cumartesi Horace Parlan, Pazar Jimi Cobb var.

Değerli okurlarım, bana yazarak eleştirilerinizi, isteklerinizi, köşeyle ilgili beklentilerinizi iletin lütfen. Ne de olsa bu benim ilk köşe yazarlığı deneyimim ve dolayısıyle her türlü katkıya açığım.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

20 Ocak 2013, Pazar

Jimmy Wilbur Cobb Washington D.C. doğumlu Amerikalı davulcudur. Davul çalmayı kendi başına öğrenen ve dominant bir eşlikçi olduğu kadar mükemmel de bir solist olan Cobb, Miles Davis`in efsanevi "Kind of Blue" kaydında çalmış halen hayattaki yegane müzisyendir.

Washington D.C.`de bulunduğu sırada Charlie Rouse, Leo Parker, Frank Wess, Billie Holiday ve Pearl Bailey`yle çalan Jimmy Cobb, 1950`de Earl Bostic`e katılır ve ilk kayıtlarını onunla yapar. Daha sonra Dinah Washington, Cannonball Adderley, Stan Getz ve Dizzy Gillespie`yle çalışır ve nihayet 1958`de Miles Davis`in grubunda Philly Joe Jones`un yerini alır. Kind of Blue`nun yanısıra Sketches of Spain, Someday My Prince Will Come, Miles Davis at Carnegie Hall, In Person Friday and Saturday Nights at the Blackhawk, Porgy and Bess gibi önemli Miles Davis albümlerinde çalan Cobb, 1963`te yerini Tony Williams`a bırakarak yine Miles`ın ritm grubundan Paul Chambers ve Wynton Kelly`yle birlikte gitarist Wes Montgomery`ye eşlik eder. Wynton Kelly Trio adı altında Kenny Burrell ve J.J. Johnson`la da kayıtlar yapan grup 1960`ların sonunda dağılır. 1970`ler boyunca Sarah Vaughan`a eşlik eden sanatçı daha sonra serbest çalışmayı tercih edecek ve 1980`ler ve 90`lar boyunca içlerinde Joe Albany, Sonny Stitt, Nat Adderly, Ricky Ford, Hank Jones, Ron Carter, George Coleman, Fathead Newman, The Great Jazz Trio, Dave Holland ve Warren Bernhardt`ın da yer aldıkları pekçok tanınmış müzisyen ve toplulukla birlikte çalacaktır. 1990`ların başında Eleana Tee prodüktörlüğündeki bir TV yapımında Jimmy Cobb Freddie Hubbard, Gregory Hines, Bill Cosby, Dave Leibman, Pee Wee Ellis ve diğerleriyle birlikte çalıp takılırken görülmektedir. Newport`tan Monte Carlo`ya, Los Angeles`tan Japonya`ya dünyanın dört bir tarafında performans sergileyen sanatçı ayrıca iki ABD başkanının (Ford ve Carter) ve İran Şahı`nın huzurunda çalmıştır. 1950`lerde başlayan kariyerinde kendi adına kayıtlar yaparak kendi diskografisini oluşturmaya başlamasıysa ancak 1990`ların sonlarına doğru gerçekleşmiştir. 1994`teki duo albümü Encounter`i (şarkıcı Ada Montillanico ile) ayrı tutarsak, Jimmy Cobb`un kendi adına yaptığı ilk albüm 1998`deki Only for the Pure of Heart adlı çalışmadır ve sanatçının Jimmy Cobb`s Mob adlı grubu tarafından kaydedilmiştir. 2002 yılında Mike Stern, Ron Carter ve George Coleman`la birlikte "Four Generations of Miles" albümünü tamamlayan Cobb`un önemli çalışmalarından biri de Michael Brecker (tenor), Marion Meadows (soprano), Roy Hargrove (trumpet ve flugelhorn), Jon Faddis (trompet), Eric Lewis (elektrik piyano), Peter Bernstein (gitar) ve John Weber`le (bas) birlikte doldurduğu ve Jimi Hendrix`in "Purple Haze"inden ballad, blues ve standart parçalara değişik aranjmanları içeren Yesterdays albümüdür. Diskografisini birazdan ayrıntılı olarak sunacağımız Cobb 2008 Haziran`ında Don Redman Heritage ödülünü almış, yine aynı yılın 17 Ekim`indeyse NEA Jazz Masters ödülüyle onurlandırılan 6 sanatçıdan biri olmuştur. Kind of Blue albümünün 50. yılı ve Miles Davis`in müziğine saygı amacıyla Jimmy Cobb "So What" Band`i kuran sanatçı halen New York`un yanısıra Japonya, Çin, Hollanda, Fransa, Almanya, İtalya ve Güney Afrika`yı da kapsayan uluslararası alanda faaliyetlerini sürdürmektedir.

Ve sırada kapsamlı bir Jimmy Cobb diskografisi var: Lider olarak: Encounter (Philolgy, 1994) Only for the Pure of Heart (Fable Records / Lightyear, 1998) So Nobody Else Can Hear (Expansion, 2000) Yesterdays (Estee Recordings, 2001) Four Generations of Miles: A Live Tribute to Miles (Chesky, 2002) Cobb`s Groove (Milestone Records / Universal Music, 2003) Tribute to Wynton Kelly & Paul Chambers (Sound Hills (Japan), 2004) Cobb Is Back in Italy! (Azzurra Music, 2005) Marsalis Music Honors Series: Jimmy Cobb (Rounder Select / Marsalis Music / Marsalis/Rounder, 2006) Cobb`s Corner (Telarc Distribution / Chesky, 2007) Yesterday Today Tomorrow: A Tribute to Dinah Washington (Nagel Heyer Records, 2009) Jazz in the Key of Blue (Chesky, 2009) Remembering Miles: Tribute to Miles Davis (Eighty-Eight`s (Japan), 2011) Sideman olarak: Cannonball Adderley ile, Sophisticated Swing (EmArcy, 1956) Cannonball Enroute (EmArcy, 1957) Cannonball`s Sharpshooters (EmArcy, 1958) Jump for Joy (EmArcy, 1958) Cannonball Adderley Quintet in Chicago (Mercury, 1959) Cannonball Takes Charge (Riverside, 1959) John Coltrane ile: Standard Coltrane (Prestige, 1958) Stardust (Prestige, 1958) Kenny Burrell and John Coltrane (Prestige, 1958) Bahia (Prestige, 1958) Giant Steps on "Naima" only (Atlantic, 1959) Coltrane Jazz (Atlantic, 1959) Miles Davis ile: Porgy and Bess (Columbia, 1958) 1958 Miles (Columbia, 1958) Jazz at the Plaza (Columbia, 1958) Kind of Blue (Columbia, 1959) Sketches of Spain (Columbia, 1960) Someday My Prince Will Come (Columbia, 1961) In Person Friday and Saturday Nights at the Blackhawk, Complete (Columbia, 1961) Miles & Monk at Newport (Columbia, 1963) Wynton Kelly ile: Kelly Blue (Riverside, 1959) Wynton Kelly! (Vee-Jay, 1961) Someday My Prince Will Come (Vee-Jay, 1961) Comin` in the Back Door (Verve, 1963) It`s All Right! (Verve, 1964) Undiluted (Verve, 1965) Blues on Purpose (Xanadu, 1965) Full View (Riverside, 1967) Last Trio Session (Delmark, 1968) Wes Montgomery ile: Full House (Riverside, 1962) Boss Guitar (Riverside, 1963) Guitar on the Go (Riverside, 1963) The Alternative Wes Montgomery (Riverside, 1963) Smokin` at the Half Note (Verve, 1965) Smokin` Guitar (Verve, 1965) Willow Weep for Me (Verve, 1969) Bobby Timmons ile: This Here is Bobby Timmons (Riveside, 1960) Easy Does It (Riverside, 1961) From the Bottom (Riverside, 1964) The Soul Man! (Prestige, 1966) Got to Get It! (Milestone, 1967) Sarah Vaughan ile: Live in Japan (Mainstream, 1975) Ronnie Scott`s Presents Sarah Vaughan Live (Pye, 1977) Ayrıca: That`s Right! (Riverside, 1960) - Nat Adderley ile Blue Spring (Riverside, 1959) - Kenny Dorham ile Soul Trombone (Impulse!, 1961) - Curtis Fuller ile Turning Point (Mercury, 1962) - Benny Golson ile Gettin` Together (Jazzland, 1960) - Paul Gonsalves ile Four (Verve, 1968) - Joe Henderson ile New and Groovy (Tuba, 1966) - Johnny Lytle ile Gettin` Together (Contemporary, 1960) - Art Pepper ile Out of the Blue (Blue Note, 1960) - Sonny Red ile Introducing Wayne Shorter (Vee-Jay, 1959) - Wayne Shorter ile.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Cobb!

19 Ocak 2013, Cumartesi

Horace Parlan Pittsburgh, Pennsylvania doğumlu Amerikalı hardbop ve post-bop piyanistidir. Erken yaşta piyano çalmaya başlayan Parlan`ın geçirdiği çocuk felci sonucu sağ eli kısmen sakat kalmış ve bu handikapını dengeleyebilmek amacıyla bop ve blues`dan izler taşıyan kendine özgü bir stil icra ettiği güçlü bir sol el geliştirmiştir.

1950`lerin başlarında R&B gruplarında çalarak profesyonel müzik hayatına atılan Horace Parlan 1952-1957 yılları arasında Washington DC`de Sonny Stitt`le çalıştıktan sonra New York`ta Charles Mingus` Jazz Workshop`a katılarak iki yılını burada geçirmiştir. Sanatçının daha sonra eşlik ettiği isimlerden bazılarıysa Lou Donaldson, Booker Ervin, Eddie ‘Lockjaw’ Davis, Johnny Griffin ve Rahsaan Roland Kirk`tür. 1970`lerin başlarında Kopenhag`a yerleşen Parlan burada lokal müzisyenlerin yanısıra şehri ziyaret eden Dexter Gordon, Archie Shepp ve Michal Urbaniak gibi sanatçılarla da birlikte çalmıştır. Daima ilginç bir solist olma özelliğini koruyan Horace Parlan`ın yeteneklerinin tam manasıyla ortaya çıktığı çalışmalarsa diğer müzisyenlerle birlikte yapmış olduğu duo`lardır, ki bunlar arasında tenor saksofoncu Archie Shepp`le birlikte yaptığı Goin` Home (Steeplechase, 1977) ve Trouble in Mind (Steeplechase, 1980) özellikle önemlidir. Sanatçı 2000 yılında Ben Webster Foundation tarafından verilen Ben Webster Ödülü`nün de sahibidir. Duygulu ve ritmik yönden yaratıcı tarzıyla eşsiz bir stilist olan Horace Parlan cazda herkesten farklı bir iklim yaratmayı başarabilmiş bir müzisyendir. Sanatçı en çok etkilendiği piyanistler olarak Ahmad Jamal ve Bud Powell`i göstermektedir. Horace Parlan`ın lider ve sideman olarak kaydettiği başlıca albümler şunlardır: Lider olarak: Movin` & Groovin` (Blue Note, 1960) Us Three (Blue Note, 1960) Speakin` My Piece (Blue Note, 1960) Headin` South (Blue Note, 1960) On the Spur of the Moment (Blue Note, 1961) Up & Down (Blue Note, 1961) Happy Frame of Mind (Blue Note, 1963) Arrival (Steeplechase, 1974) No Blues (Steeplechase, 1975) Frank-ly Speaking (Steeplechase, 1977) Goin` Home (Steeplechase, 1977) Trouble in Mind (Steeplechase, 1977) Blue Parlan (Steeplechase, 1978) Hi-Fly (Steeplechase, 1978) Musically Yours (Steeplechase, 1979) The Maestro (Steeplechase, 1979) Pannonica (Enja, 1981) Like Someone in Love (Steeplechase, 1983) Glad I Found You (Steeplechase, 1984) Little Esther (Soul Note, 1987) Jazzbühne Berlin `83 (Repertoire, 1991) Voyage of Discovery (Storyville, 1999) Alone (Steeplechase, 2000) Ellington Ballads (Timeless, 2000) Relaxin` With Horace (Stunt, 2004) My Little Brown Book (Stunt, 2007) Sideman olarak: Gene Ammons in Sweden (Enja, 1973 [1981]) - Gene Ammons ile Tough Tenor Favorites (Jazzland, 1962) - with Johnny Griffin - Eddie "Lockjaw" Davis ile Goin` to the Meeting (Prestige, 1962) - Eddie "Lockjaw" Davis ile The Time is Right (1959) - Lou Donaldson ile Sunny Side Up (1960) - Lou Donaldson ile Midnight Sun (1960) - Lou Donaldson ile That`s It! (1961) - Booker Ervin ile Exultation! (1963) - Booker Ervin ile Doin` Allright (1961) - Dexter Gordon ile Gifts & Messages (1964) Slightly Latin (1965) - Roland Kirk ile Exultation! (1963) - Roland Kirk ile Blues & Roots (1959) - Charles Mingus ile Mingus Ah Um (1959) - Charles Mingus ile Motoring Along (1975) - Zoot Sims ile Look Out! (1960) - Stanley Turrentine ile Comin` Your Way (1961) - Stanley Turrentine ile Up at "Minton`s" (1961) - Stanley Turrentine ile.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Parlan!

18 Ocak 2013, Cuma

Al Foster Virginia doğumlu Amerikalı davulcudur. 1970`lerde Miles Davis`in geniş funk fusion grubunda çalmış, inzivaya çekildiği dönem boyunca sanatçıyla kontağını sürdüren az sayıda kişiden biri olup 1981`deki geri dönüş albümü "The Man With the Horn"un kadrosunda da yer almıştır. Miles Davis her iki periodda da grubunda yer alan yegane müzisyen olan Al Foster hakkındaki görüşlerini şu şekilde ifade etmiştir: "Al Foster`i ilk kez Manhattan`daki Cellar Club`da dinledim ve çok etkilendim, çünkü mükemmel bir groove`la çalıyordu ve bu tam da benim aradığım şeydi. Al herkesin keyifle çalması için gerekli ritm desteğini sağlarken groove`unu da sonsuza dek sürdürebilirdi. Kısacası bir davulcudan beklediğim en temel özelliklere sahip biriydi Al Foster."

Richmond`da doğup New York`ta büyüyen Al Foster 13 yaşında kendi başına davul çalmayı öğrenir, ilk albüm kaydını ise 16 yaşında Blue Mitchell`le yapar. Bir Blue Note kaydı olan The Thing to Do adlı bu albümde "Aloysius Foster" adıyla çalmıştır. 1969 yılında Cellar Club`da basçı Earl May`in quartet`inde çalarken Miles Davis`in dikkatini çeker ve Jack DeJohnette`in ayrılmasıyla birlikte Miles`ın grubuna katılır. Bu birliktelik oldukça uzun sürecek ve Foster Miles`ın yoğun turne programında yer almanın yanısıra sanatçının aşağıda da sıralayacağımız Big Fun`dan You`re Under Arrest`e kadarki tüm albümlerinde çalacaktır. Kendi grubuyla da turneye çıkıp albümler kaydeden Al Foster 1970`lerde beste yapmaya başlamış ve nota okuyamamasına karşın şarkılarını piyanoda çalabilmiştir. 1985 yılında Miles`dan ayrıldıktan sonra kah lider, kah sideman olarak çalışan sanatçının uzun kariyeri boyunca çalıştığı müzisyenler arasında Cannonball Adderley, Sonny Rollins, Charlie Haden, Thelonious Monk, Freddie Hubbard, Dave Liebman, Herbie Hancock, Joe Henderson, Freddie Hubbard, McCoy Tyner, Wayne Shorter, Bobby Hutcherson, John Scofield, Pat Metheny, Randy & Michael Brecker, Bill Evans (piyanist), George Benson, Kenny Drew, Carmen McRae, Stan Getz, Toots Thielemans, Dexter Gordon ve Chick Corea gibi dev isimler yer almaktadır. Özellikle Herbie Hancock, Sonny Rollins ve Joe Henderson`la katıldığı turnelerde sergilediği performanslar unutulmazdır. 1996 yılından beri basçı Douglas Weiss`in de yer aldığı kendi grubuyla turneye çıkan Foster`in halihazırdaki grubunda İsrail doğumlu saksofoncu Eli Degibri ve piyanist Adam Birnbaum da yer almaktadır. Grup İngiltere, İtalya, Fransa, Hollanda, Portugal, Almanya, Avusturya, Belçika, İspanya, Portekiz, Polonya, Rusya ve Güney Afrika`yı kapsayan dünya çapındaki turnelerinde 1000`in üzerinde sahne ve kulüp performansı sergilemiştir. Müzikte saflığa inanan Al Foster, yaratıcılığın sınırlarını mütemadiyen zorlayan ve günümüz cazında en yüksek standartları korumayı ve sürdürmeyi amaçlayan gerçek bir sanatçıdır.

Ve son olarak Al Foster diskografisi: Lider olarak: The Night Of The Wolf (Vinyl, 7", 1975, Roulette Records) music by Ivano Fossati and Oscar Prudente. Mixed Roots (1978) Brandyn (1996, Laika Records) with Chris Potter, Dave Kikoski, Doug Weiss. Oh! (ScoLoHoFo) (2003) with Joe Lovano, John Scofield, Dave Holland Love, Peace and Jazz! Live at the Village Vanguard (2008, JazzEyes) with Eli Degibri, Kevin Hays, Doug Weiss The Paris Concert (DVD - 2008, Inakustic Gmbh) with Eddie Henderson, Eli Degibri, Aaron Goldberg, George Colligan, Doug Weiss Le Lann/Kikoski/Foster/Weiss (2009, Plus Loin / Plus Loin Music) Sideman olarak: Miles Davis ile, On the Corner (1972) In Concert: Live at Philharmonic Hall (1973) Big Fun (1974) Get Up with It (1974) Dark Magus (1974) Agharta (1975) Pangaea (1975) The Man with the Horn (1981) We Want Miles (1981) Star People (1983) Decoy (1984) You`re Under Arrest (1985) Blue Mitchell ile: The Thing to Do (Blue Note, 1964) Down with It! (Blue Note, 1965) Sonny Rollins ile: Don`t Ask (1979) Love at First Sight (1980) Here`s to the People (1991) Sonny Rollins + 3 (1995) McCoy Tyner ile: Horizon (1979) Quartets 4 X 4 (1980) It`s About Time (with Jackie McLean, 1985) New York Reunion (1991) McCoy Tyner Plays John Coltrane (1997) McCoy Tyner with Stanley Clarke and Al Foster (1998) Ve diğerleri ile: Silver `n Brass (with Horace Silver, 1975) The Doctor is In... and Out (with Yusef Lateef, Atlantic, 1976) Everything Must Change (with Johnny Lytle, 1978) Elegie For Bill Evans (with Richie Beirach, 1981) So Near, So Far (Musings for Miles) (with Joe Henderson, 1992) Pure (with Chris Potter, Concord Records 1994) Time Well Spent (with Andy LaVerne and George Mraz, 1994) I Remember Miles (with Shirley Horn, 1998) The Montreal Tapes: Tribute to Joe Henderson (Verve, 1989 released 2004) (with Charlie Haden and Joe Henderson) Israeli Song (with Eli Degibri, 2010)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Foster!

17 Ocak 2013, Perşembe

Sidney Catlett ya da Big Sid Catlett (iri görünümünden dolayı) caz tarihinin en esnek ve çok yönlü davulcularından biri olarak kabul edilir. Bir yandan Louis Armstrong`un favori davulcusu olacak kadar pre-modern stillerde ustalaşmışken öte yandan güçlü swingi ve adaptasyon kabiliyeti sayesinde Parker / Gillespie`nin erken bop kayıtlarında çalabilmiştir. Özellikle swing döneminin mükemmel bir combo davulcusu olarak isim yapan Catlett, her bakımdan kendisinden daha fazla şöhret yapmış olan Jo Jones ya da Gene Krupa`ya eşdeğer bir davulcudur.

Daha çocuk yaşta Chicago`da piyano çalan ve temel davul tekniklerini öğrenen Big Sid, ilk profesyonel işine 1928 yılında Darnell Howard`la birlikte çıkmıştır. 1930 yılında New York`a yerleştikten sonra sırasıyla Benny Carter (1932), McKinney`s Cotton Pickers (1934-1935), Fletcher Henderson (1936) ve Don Redman`la (1936-1938) çalışmış, 1938-1942 yılları arasında da Louis Armstrong Big Band`in davulculuğunu yapmıştır. Big Band`lerin yanısıra küçük gruplarda da hiçbir zorluk çekmeden çalabilen Catlett, Eddie Condon ve Lionel Hampton liderliğindeki combo`ların yanısıra 1940`ların başında Teddy Wilson`un mükemmel sextet`inin de davul sandalyesini doldurmuştur. 1941 yılında Benny Goodman`la olan 4 aylık birlikteliği ise caz tarihinin en tuhaf hikayelerinden birini teşkil eder. Catlett muhtemelen Goodman`ın sahip olduğu en iyi davulcudur, ancak Gene Krupa örneğinde de görmüş olduğumuz gibi belki de Goodman için "fazla iyidir" ve bu sebepten işine nezaketsizce son verilmiştir. Goodman`dan ayrıldıktan sonra 52nd Street kulüplerinde çalmayı sürdüren sanatçının bu dönemi "Sid Catlett: 1944 to 1946" (Jazz Chronological Classics) albümüyle kayda geçmiştir. 1944 yılında piyanist Harry Gibson`la bir albüm yapan ve 1945`te kısa süreliğine Duke Ellington`la çalışan Catlett, yine aynı yıl Charlie Parker ve Dizzy Gillespie ile birlikte ilk bebop kayıtlarından birinde yer almıştır. 1947-1949 yılları arasında Louis Armstrong`s All Stars grubu üyesi olan sanatçının yer aldığı ve 1947 yılında canlı olarak kaydedilen "Satchmo At Symphony Hall" (UNI / GRP) albümü caz tarihinin klasikleşmiş kayıtları arasında yer almaktadır. 1949 yılında sağlığının bozulması nedeniyle turnelere katılmaya son veren Catlett bununla birlikte Chicago`nun Jazz, Ltd. kulübünün yerleşik davulcusu olarak çalmayı sürdürmüş, ayrıca son yıllarında New York`ta Eddie Condon ve John Kirby ile birlikte çalışmıştır. 1951 başlarında bir zatürre nöbeti geçiren sanatçı, 25 Mart 1951`de Chicago Opera House`da verilen bir Oran ‘Hot Lips’ Page benefit konseri esnasında sahne arkasında arkadaşlarını ziyaretteyken geçirdiği kalp krizi sonucu vefat etmiştir. Big Sid Catlett 1996 yılında Big Band and Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Catlett!

16 Ocak 2013, Çarşamba

Aldo Romano Belluno, Italy doğumlu caz davulcusudur. 1971 yılında bir rock grubu da kuran Romano İtalya`da doğup genç yaşta ailesiyle birlikte Fransa`ya göç etmiştir. Yakın zamanda MEZZO TV`de hakkında kapsamlı bir belgesel izlediğim sanatçı burada ailesinin politik olarak Mussolini karşıtı olmasına rağmen Fransa`da uzunca bir süre önyargılarla mücadele etmek zorunda kaldıklarını anlatır. 1950`lerde Paris`te profesyonel olarak gitar ve davul çalmaktayken Donald Byrd`ün davulda Arthur Taylor`lu grubunu dinler ve o andan itibaren kendini davul ve çağdaş caza adar. Paris`in le Chat Qui Pêche ve the Caméléon gibi caz kulüplerinde ülkeyi ziyaret eden Jackie McLean, Bud Powell, Lucky Thompson, J.J. Johnson ve Woody Shaw gibi Amerikalı müzisyenlere eşlik ederken bir taraftan da Don Cherry ve Gato Barbieri, Frank Wright, Bobby Few, Michel Portal, François Tusques, Jean-Louis Chautemps ve Steve Lacy gibi sanatçılarla serbest müzik keşiflerine çıkar. Özellikle 1963`te Don Cherry`yle çalışmaya başlaması kariyerinde bir dönüm noktası olmuştur. Romano`nun yaşayan her müzik türüne karşı duyduğu sınırsız merak onu 1970`lerde elektrik cazla buluşturur ve the Riverbop`ta François Jeanneau, Henri Texier, Charlie Mariano ve Philip Catherine`in yanısıra uzun süre birlikte çalıştığı basçı Jean-François Jenny-Clark`la birlikte çalar. 1978`de Claude Barthélémy ile birlikte lider olarak ilk albümünü (Il Piacere, OWL) yayınlar; bunu 1980`deki "Night Diary" (Didier Lockwood ve Jasper Van`t Hof ile) ve 1983 albümü "Alma Latina" (Philip Catherine ile) takip edecektir. Aldo Romano aynı zamanda piyanist Michel Petrucciani`yi caz dünyasına tanıtan ve sanatçıyı Owl Records prodüktörleriyle tanıştıran kişidir. Hayatının büyük bölümünü Fransa`da yaşamasına karşın İtalya`yla da bağlarını sürdüren Romano 1988 yılında Paolo Fresu, Franco D`Andrea, ve Furio Di Castri`den oluşan the Italian Quartet`i kurarak "To Be Ornette to Be", "Water Dreams" (Owl) ve "Non Dimenticar" albümlerini kaydetmiştir. Palatino adını verdiği grubuysa -ki bu ismi Roma- Paris gece treninden almaktadır -- yine Fresu`nun yanısıra basçı Michel Benita ve tromboncu Glen Ferris`i içermektedir. Çok yönlü ve hayal gücü kuvvetli bir enstrümantalist olan Romano herhangi bir müzikal demagojiye yol açmadan cazın akademik sınırlarının dışına taşmak istemiş ve bunu da 1995 yılında Louis Sclavis ve Henri Texier`den oluşan üçlüsüyle çıktığı üç haftalık Orta Afrika turnesinin ürünü olan "Carnets de Routes" albümüyle başarmıştır. Gittikleri ülkelerdeki atmosferin ve karşılaşmaların müzikal ve fotoğrafik anılarından oluşan oldukça melodik bir albümdür bu. Üçlü üç yıl sonra bu deneyimi bu kez Doğu Afrika`ya yaptıkları bir gezi sırasında kaydettikleri "Suite Africaine"le tekrarlamışlardır. Romano 1999 albümü "Corners"ta da yabancı ortamlardan aldığı hazzı yansıtır. Kendi sözleriyle: "Dünya üzerinde belli yerler bana karşı konulmaz şekilde müzik ilhamı veriyorlar. Bu bazen mutlu, sıklıkla da nostaljik biçimde oluyor çünkü ben hiç tanıyamayacağım ve insanın tehlike barındıran ilgisinden uzak yerlere nostalji duyuyorum. Bu müziği de derime işleyen bu yerleri hatırlamak için yazıyorum." 2001 yılında basist Palle Danielsson, saksofonist Stefano di Battista ve Brezilyalı gitarist Nelson Veras ile birlikte Ornette Coleman-vari parçalar, Latin Amerikan besteler ve opera aryalarından oluşan ve müzikal kariyerine mükemmel bir genel bakış olarak kabul edilebilecek "Intervista" albümünü kaydeden Aldo Romano, 2004 yılında Jazzpar Prize`ı kazanmıştır. Sanatçı çalışmalarını günümüzde de çok yönlü olarak sürdürmektedir.
Her ne kadar yukarda birçok albümünü andıysak ta toplu bir Aldo Romano diskografisi sunalım son olarak: Il Piacere (Owl Records, 1978) Night Diary (Owl Records, 1980) Alma Latina (Owl Records,1983) Ritual (Owl Records, 1988) To Be Ornette To Be (Owl Records, 1989) Franco D`Andrea, Hein Van de Geyn, Aldo Romano - Volte (Owl Records, 1989) Aldo Romano / Joe Lovano - Ten Tales (Owl Records, 1990) Steve Kuhn, Miroslav Vitous, Aldo Romano - Oceans In The Sky (Owl Records, 1990) Ron Mc Clure* / John Abercrombie / Aldo Romano - Yesterday`s Tomorrow (European Music Productions, 1991) Non Dimenticar (MLP (2), PolyGram, 1993) Romano*, Benita*, Fresu*, Ferris* - Palatino (Label Bleu, 1995) Le Querrec: Carnets de Routes (Label Bleu, 1997)Steve Kuhn / Aldo Romano / Steve Swallow - Childhood Is Forever (Charly Records, 1998) Suite Africaine (Label Bleu, 1999) Corners (Label Bleu, 1999) Il Placere (Universal Distribution, 2001) Because Of Bechet (EmArcy, Universal Music Jazz France, 2002) Chante (Dreyfus Jazz, 2005) The Jazzpar Prize (Enja, 2005) Rava*, Urbani*, D`Andrea*, Tommaso*, Romano* - Live At JazzBO` 90 (2xCD, Album) (Philology, 2006) Flower Power (Naïve, 2006) Intervista (Polygram, 2007) Night Diary (Owl, 2007) Etat de Fait (Dreyfus Jazz / Dreyfus Records, 2008) Just Jazz (Dreyfus Jazz, 2008) Origine (Dreyfus Jazz, 2010) Complete Communion To Don Cherry (Dreyfus Jazz, 2010) Inner Smile (Dreyfus Jazz, 2011) 3+3 (Label Bleu, 2012).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Monsieur Romano!

15 Ocak 2013, Salı

Eugene Bertram "Gene" Krupa enerjik ve gösterişli stiliyle tanınan Amerikalı davulcu ve bestecidir. 1930`ların en ileri davulcusu sayılmaz belki, ancak bazı yönlerden en önemlisi olduğu kesindir. Krupa`dan önce davul soloları oldukça nadir olup davul sadece eşlikçi bir enstrüman olarak bilinirken Krupa bu tabloyu değiştirmiştir. Ayrıca mükemmel görünümü ve renkli çalışıyla davulcu imajını sonsuza dek değiştirip enstrümanının ilk süperstarı olmuştur.

Chicago`da Polonya kökenli bir aileden doğan ve 9 çocuğun en küçüğü olan Krupa, 1920`lerin ortalarında Wisconsin`te çeşitli gruplarda çalmaya başlar. Chicago caz sahnesinde ilk göründüğünde ise yıl 1927`dir ve bir kadın tarafından idare edilen ilk kayda değer caz grubu olan "Thelma Terry and Her Playboys"un üyesidir. Krupa daha ilk kaydıyla tarih yazar: Aralık 1927`de gerçekleşen the McKenzie-Condon Chicagoans albüm kaydında full davul setini kullanan ilk davulcu olmuştur. Banjoist Eddie Condon ve Red McKenzie liderliğinde gerçekleştirilen ve "China Boy", "Sugar", "Nobody`s Sweetheart", "Liza" gibi parçaların kaydedildiği bu session "Chicago stili" cazın kilometre taşları arasındadır. Bu dönemde Krupa`nın en çok etkilendiği davulcu, çalışında press roll`lerini sıkça kullandığı Baby Dodds`tur. 1928 yılında the Thelma Terry band`in 6 plağında yer aldıktan sonra 1929`da New York`a gider ve Red Nichols tarafından işe alınarak Benny Goodman ve Glenn Miller`le birlikte yeni George Gershwin oyunu "Strike Up the Band"in sahne orkestrasında çalar. Nota okumayı bilmeyen Krupa`ya provalar esnasında Glenn Miller davul partisyonunu mırıldanmak suretiyle yardımcı olmuştur. "Strike Up the Band" sona erdikten sonra Hoagy Carmichael önderliğinde önemli müzisyenlerle birlikte tarihi nitelikteki kayıtlarda çalan ve yine Bix Beiderbecke, Adrian Rollini ve Joe Venuti gibi isimlerle efsanevi caz kayıtlarında yer alan Gene Krupa, Aralık 1934`te Benny Goodman`ın yeni orkestrasına katılarak müteakip 3 yıl boyunca orkestranın en önemli unsurlarından biri olur. Full orkestranın yanısıra the Goodman Trio, ki muhtemelen siyahi ve beyaz müzisyenlerin birlikte yer aldıkları ilk caz combo`sudur ve the Goodman Quartet`te de yer alan Krupa 16 Ocak 1938`de grubun efsanevi Carnegie Hall konseri sırasında "Sing, Sing, Sing" adlı parçada caz tarihinin ilk uzun davul solosunu icra eder. Ancak sahne şovunu orkestra elemanına kaptırmak Goodman`ın hoşuna gitmez ve ikili arasındaki gerilimin artması sonucu Krupa 3 Mart 1938`de gruptan ayrılarak 2 aydan kısa bir süre içinde kendi orkestrasını kurar. Büyük davulcunun her şarkıda bir davul solosu gerekmediğini idrak etmesi biraz zaman alacaktır! Vido Musso, Milt Raskin, Floyd O`Brien, Sam Donahue, Shorty Sherock gibi mükemmel müzisyenlere ve Irene Daye gibi harikulade bir şarkıcıya sahip olan Gene Krupa Orkestrası, 1939 yapımı Paramount filmi Some Like It Hot`ta da yer alarak "Blue Rhythm Fantasy" ve "The Lady`s in Love with You" adlı parçaları icra eder. Krupa ayrıca 1941 yapımı Ball of Fire`da da rol alarak orkestrasıyla birlikte "Drum Boogie" adlı hitinin uzun bir versiyonunu çalar. Yine aynı yıl orkestra Anita O`Day ve Roy Eldridge`in katılımıyla birlikte esas patlamayı yapacaktır. Gene Krupa Orkestrası`nın bu dönem (1941-1942) hitleri arasında "Let Me Off Uptown," "After You`ve Gone," "Rockin` Chair" ve "Thanks for the Boogie Ride" gibi parçalar yer alır. Ancak ne yazık ki 1943 yılında Krupa`nın marijuana`lı sigara bulundurmaktan tutuklanıp 3 ay hapse çarptırılması sonucu kamuoyunda sanatçı aleyhinde olumsuz bir imaj oluşur ve akabinde orkestra dağılır. Eylül 1943`te Benny Goodman`la duygusal bir reunion yaşayan Krupa, kısa bir süre de Tommy Dorsey`le birlikte çalıştıktan sonra 1944 yılı ortalarında, bu sefer yaylıları da içeren yeni bir big band kurar. Yaylıların ömrü fazla uzun olmamakla birlikte orkestra 1951 yılına kadar çalışmaya devam edecektir. Grup aranjmanlarında bebop etkisinin hissedildiği ilk swing orkestrası liderlerinden olan (ki bunlardan bazıları - mesela ünlü "Disc Jockey Jump" - Gerry Mulligan tarafından yazılmıştır) Krupa`nın bu ikinci orkestrasının solistleri arasında Don Fagerquist, Red Rodney, Charlie Ventura, altocu Charlie Kennedy, tenorcu Buddy Wise ve 1949 yılında Roy Eldridge yer almaktadır. 1951 yılında orkestrayı dağıttıktan sonra genellikle trio ve quartet formatında çalışmayı sürdüren Gene Krupa`nın sideman`lerinden bazıları şunlardır: Charlie Ventura, Teddy Napoleon, Eddie Shu, Bobby Scott, Dave McKenna, Eddie Wasserman, Ronnie Ball, Dave Frishberg ve John Bunch. Düzenli olarak Jazz At the Philharmonic şovlarına da katılan sanatçının Eylül 1952`de bir diğer davulcu Buddy Rich`le Carnegie Hall konseri esnasında sergilediği ünlü `drum battle` daha sonra plak ve CD olarak yayınlanmıştır. 1954`te Hollywood`a dönerek The Glenn Miller Story ve The Benny Goodman Story filmlerinde rol alan Krupa`nın hayatını konu alan biyografik nitelikteki The Gene Krupa Story adlı film de 1959 yılında gösterime girmiş ve filmde Krupa rolünü Sal Mineo üstlenmiştir. 1960`larda ünlü kulüplerde çalışmayı sürdüren ve sıkça da 1954`te birlikte bir davul okulu kurduğu Cozy Cole`la ikili çalan Gene Krupa, 1960`ların sonunda sağlık sorunları sebebiyle emekliye ayrılarak bir müzik okulu açar. 1970 baharında yeniden bir quartet oluşturarak New York Hotel Plaza`da sahne alan sanatçı son ticari kaydı olan "Jazz At the New School"u Kasım 1972`de Eddie Condon ve Wild Bill Davison`la birlikte yapar; son sahne performansı ise 18 Ağustos 1973`teki Benny Goodman Quartet Reunion`dur. Gene Krupa 16 Ekim 1973`te lösemi ve kalp yetmezliği sonucu Yonkers, New York`ta hayata veda eder. Sanatçı 1978 yılında Modern Drummer Hall of Fame`e kabul edilen ilk davulcu olmuştur.

Sırada Gene Krupa diskografisi var: Benny Goodman: The Famous Carnegie Hall Concert 1938 (Columbia) Drummin´ Man (Charly, 1938–41) with Roy Eldridge, Anita O`Day, Benny Carter, Charlie Ventura Drum Boogie (Columbia, 1940–41) Uptown (Columbia, 1941–1949) Lionel Hampton / Gene Krupa (Forlane, 1949) with Don Fagerquist, Frank Rehak, Frank Rosolino, Roy Eldridge The Exciting Gene Krupa (Enoch`s Music, 1953) with Charlie Shavers, Bill Harris, Willie Smith, Ben Webster, Teddy Wilson, Herb Ellis, Ray Brown, Israel Crosby Krupa and Rich (Verve, 1955) with Roy Eldridge, Dizzy Gillespie, Illinois Jacquet, Flip Phillips, Oscar Peterson, Herb Ellis, Ray Brown, Buddy Rich Gene Krupa Big Band: Drummer Man featuring Anita O`Day & Roy Eldridge (Verve, 1956) Gene Krupa Plays Gerry Mulligan Arrangements (Verve, 1959) Burnin` Beat: Gene Krupa – Buddy Rich (Verve, 1962) The Great New Gene Krupa Quartet featuring Charlie Ventura (Verve, 1964) also Nabil Totah and John Bunch Ve Gene Krupa besteleri: "Some Like It Hot" (1939) with Frank Loesser and Remo Biondi, "Disc Jockey Jump" with Gerry Mulligan, "Manhattan Transfer" with Elton Hill, "Drum Boogie" with Roy Eldridge, "Drummin` Man", "Bolero at the Savoy" with Jimmy Mundy, "Feelin` Fancy", "He`s Gone", "Wire Brush Stomp", "Jam on Toast", "The Big Do", "Murdy Purdy" with Jimmy Mundy, "Hard, Hard Roxy", pt. 2, "Full Dress Hop", "Swing is Here" with Chu Berry, "To Be or Not to Be-Bop", "Quiet and Roll `Em" with Sam Donahue, "Sweetheart, Honey, Darlin` Dear", "Boogie Blues", "I Should Have Kept on Dreaming","Apurksody", "The Babe Takes a Bow", "Blues of Israel", "Blues Krieg".

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Krupa

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN