Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Heny "Red" Allen > Thurman Barker > Kenny Clarke > William Parker > Wilbur De Paris > Roland Shannon Jackson > Joe Pass

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, nasıl geçtiğini anlamadığımız bir yılı daha geride bıraktık. Tüm Happy Birthday Jazz okuyucularının yeni yıllarını sağlık ve mutluluk ile geçmesini dilerim...

Yeni yıla kısa bir tatille girmemizin ardından yeniden günün isminde caz tarihine mal olmuş isimlerle buradayız. Haftaya kurucu babalar kuşağından Henry `Red` Allen ile başlıyoruz. Salının ismi Thurman Barker, Çarşamba günü caz davul efsanelerinden Kenny Clarke ile birlikteyiz. Perşembe William Parker, Cuma Wilbur De Paris, Cumartesi Roland Shannon ve Pazar günü ise bir başka efsane, yaklaşık 30 yıl önce Taksim Atatürk Kültür Merkezi`ne geldiğinde olay olan caz gitar efsanesi Joe Pass var.

Değerli okurlarım, bana yazarak eleştirilerinizi, isteklerinizi, köşeyle ilgili beklentilerinizi iletin lütfen. Ne de olsa bu benim ilk köşe yazarlığı deneyimim ve dolayısıyle her türlü katkıya açığım.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

13 Ocak 2013, Pazar

Joe Pass (asıl adı Joseph Anthony Jacobi Passalaqua) Sicilya kökenli Amerikalı caz gitaristidir. 20. yüzyılın en iyi caz gitaristlerinden biri olarak kabul edilmektedir. Yaklaşık 50 yıl süren kariyeri boyunca hem müzikte, hem de özel hayatında pekçok engeli aşmayı başarmış bir sanatçı olan Pass, neredeyse imkansızı gerçekleştirerek "Cherokee" ve "How High the Moon" gibi bop parçalarını hızlı tempoda eşliksiz olarak çalabilmiştir. Klasik ancak mükemmel bir teknik kullanarak kaydettiği Virtuoso serisi yıllar sonra bugün bile dikkat çekici özelliğini korumaktadır.

New Brunswick, New Jersey`de doğan Joe Pass çocukluğunu Johnstown, Pennsylvania`da geçirir. "Şarkı söyleyen kovboy" Gene Autry`yi Ride Tenderfoot Ride filminde izledikten sonra gitarla ilgilenmeye başlar. İlk gitarı olan çelik telli Harmony modeli babası tarafından 9. yaş gününde hediye edilir. Bir süre sonra baba Passalaqua oğlunu günde en az 5 saat pratik yapmaya zorlayacaktır. Bir Down Beat röportajında Joe Pass o günleri şöyle anlatır: "Babam çalabilme emareleri gösterdiğimi düşünüyordu. Hayattaki amacı çocuklarının kendi yaptığı işi -yani çelik işçiliğini- yapmamalarını sağlamaktı. Hepsinin de daha iyi bir eğitim almalarını ve daha iyi bir hayat sürmelerini istiyordu. Babam bir müzik dükkanına girer ve üzerinde `gitar` yazan bir kitap gördüğünde alıp eve getirirdi." 14 yaşına geldiğinde efsanevi çingene gitarist Django Reinhardt`ın müziğini icra eden the Gentlemen of Rhythm grubuna katılarak parti ve danslarda çalan Pass saksofoncu ve grup lideri Tony Pastor`un dikkatini çeker, ancak okulunu bırakamadığı için Pastor`un grubuyla birlikte turneye katılması yolundaki teklifini reddetmek zorunda kalır. Bir yıl sonra ailesi tarafından saygıdeğer stüdyo gitaristi Harry Volpe`la çalışması amacıyla New York`a gönderilir. Volpe, Pass`in emprovizasyonda kendisinden bile iyi olduğunu anlayınca nota okumayı öğretmeye odaklanır, ancak kısa sürede derslerden yılan Pass Johnstown`a geri dönecektir. Babasının hastalığıyla birlikte okuldan ayrılan sanatçı bu sefer temelli olarak New York`a yerleşir. Yine Pass`tan dinliyoruz: "Babam oldukça otoriterdi, ancak hastalığıyla birlikte üzerimdeki baskı kalktı. Ben de bu şansı kullanarak New York`a geldim ve etrafta takılmaya başladım. Sağda solda biraz çaldım, Bird`ü ve Art Tatum`u dinledim, ve sonra da uyuşturucuya bulaştım." Uyuşturucu bağımlılığı kısa sürede Pass`in hayatını yönlendirmeye başlar. Önce bir yıllığına New Orleans`a gider, sonra da oradan oraya gezerek nerede iş bulursa orada çalar. 1949 yılında Ray McKinley`nin grubuna katılır, ancak aranjmanları okuyamadığı için işi bırakmak zorunda kalır. 1950`lerin başlarında Las Vegas`ta ve ülkenin diğer şehirlerinde çalışır, aynı zamanda uyuşturucu sorunu nedeniyle aralıklarla hapse girip çıkar. Rolling Stone`dan Robert Palmer`e o dönemi şöyle anlatmıştır: "Kafamın iyi olması önceliğimdi; çalmak ikinci, kızlar üçüncü sıradaydı. Ancak önceliğim bütün enerjimi tüketiyordu." 1954 yılında uyuşturucu sebebiyle tekrar tutuklanarak Fort Worth, Texas`taki the U.S. Public Health Service Hospital`e gönderilir ve 4 yılını burada geçirmek zorunda kalır. Daha sonra yeniden Las Vegas`a dönerek akordiyoncu Dick Contino`nun trio`suna katılan Joe Pass, 1960 sonunda Santa Monica, California`daki narkotik rehabilitasyon merkezi Synanon`a girecek ve burada geçirdiği 3 yıl sonunda müzikal yeteneklerinin daha bir farkına vararak kariyerini de daha ciddiye almaya başlayacaktır. World Pacific Records`tan yayınlanan ünlü kaydı "Sounds of Synanon" da yine burada geçen yıllarının ürünüdür. 1963 yılında Synanon`dan ayrılan Joe Pass, yine aynı yıl grup lideri olarak ilk albümü "Catch Me"yi doldurur ve Down Beat dergisinin "Yeni Yıldız Ödülü"nü elde eder. Bunu "12-String Guitar", "For Django", ve "Simplicity" adlı diğer klasik çalışmaları takip edecektir. Aynı zamanda stüdyo çalışmaları yapan ve televizyon şov gruplarıyla birlikte çalan sanatçı, 1965-1967 yılları arasında da piyanist George Shearing`le birlikte çalışır. 1960`ların ortalarından 1970`lerin ortalarına kadar olan dönem, Pass`in kariyerinde vites yükselttiği yıllardır. Bu dönemde Almanya`da 3 albüm kaydeden ve Earl Bostic, Julie London, Eddie "Cleanhead" Vinson, Chet Baker, Carmen McRae, Louis Bellson ve Sarah Vaughan gibi caz ve blues sanatçılarının albümlerinde yer alan Pass, ayrıca Frank Sinatra, Donald O’Connor, Della Reese, Leslie Uggams, Steve Allen ve Johnny Mathis gibi pop yıldızlarıyla da çalışmalar yapar. 1970`lerin başlarında diğer bir gitarist Herb Ellis`le birlikte düzenli olarak Los Angeles`in Donte`s caz kulübünde sahne alır ve ikili basçı Ray Brown ve davulcu Jake Hanna`nın da katılımıyla yeni kurulan Concord Jazz plak şirketinin ilk albümü olan "Jazz/Concord" (#CJS-1)`a (1972) imza atar. Pass ve Ellis 1973 Concord Caz Festivali`nde de "Seven Come Eleven"i kaydederler. Yine aynı yıl bir konserde Benny Goodman`ın gitaristinin yerine sahneye çıkan Pass, performansından çok etkilenen Goodman`ın teklifi üzerine efsanevi şefle Avustralya turnesine katılır. Turne dönüşü Norman Granz`in yeni kurduğu Pablo plak şirketiyle kontrat imzalayarak ilk solo albümü olan "Virtuoso"yu (1974) kaydeder. Bir kilometre taşı niteliğindeki albüm bir dizi Virtuoso LP`sinin yolunu açacak ve Pass`i 1975 yılında cazın altın çocuğu yapacaktır. Yine Pablo Records`tan yayınlanan Pass, Oscar Peterson ve Niels-Henning Ørsted Pedersen üçlüsünün ürünü "The Trio" adlı çalışma 1975 yılı Grammy ödüllerinde "Bir grup tarafından icra edilen En İyi Caz Performansı" ödülünü alır. 1970 ve 80`lerde en çok kayıt yapan caz gitaristi ünvanını elde eden Joe Pass solo kayıtlarının yanısıra Duke Ellington, Count Basie, Ella Fitzgerald, Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Stephane Grappelli, Oscar Peterson, Milt Jackson, Zoot Sims, Ray Brown, Benny Carter gibi dev isimlere de eşlik eder. Özellikle Ella Fitzgerald`ın kariyerinin sonuna doğru sanatçıyla birlikte kaydettiği 6 albümü burada anmak isteriz: Take Love Easy (1973), Fitzgerald and Pass... Again (1976), "Hamburg Duets - 1976" (1976), "Sophisticated Lady" (1975, 1983), Speak Love (1983) ve Easy Living (1986). 1989 yılında "For Django" albümün kaydeden grupla (ritm gitarda John Pisano, davulda Colin Bailey ve basta Jim Hughart) yeniden bir araya gelerek Summer Nights ve Appassionato (1990) albümlerini kaydeden Joe Pass, son canlı performansına 7 Mayıs 1994`te John Pisano`yla birlikte Los Angeles`taki bir kulüpte çıkar. 1992 yılından beri karaciğer kanseriyle mücadele eden sanatçı artık yolun sonuna gelmiştir. Pisano Guitar Player dergisine anlatır: "Hala birçok gitaristten daha iyi çalmaktaydı. Ancak performans sonrası gözünde bir damla yaşla yüzüme baktı ve `artık çalamıyorum` dedi. O an kalbime bir bıçak saplandı sanki." 23 Mayıs 1994`te aramızdan ayrılan Joe Pass`in ardından Guitar Player yazarı Jim Ferguson sanatçının kariyerini şu sözlerle özetlemiştir: "Bebop, Latin, ballad`lar, blues, orijinaller, sololar, duolar, triolar, daha büyük topluluklar--Joe hepsini yaptı. Yakın geçmişte başka hiçbir müzisyen bu kadar farklı stil ve içerikte bu kadar çok kayıt yapmadı... Joe Pass muhtemelen tarihteki en çok yönlü, geniş kapsamlı, mainstream gitaristti."

Her zamanki gibi sanatçının seçilmiş diskografisiyle bölümü ve haftayı bitirelim: Sounds of Synanon, World Pacific, 1962. Catch Me, World Pacific, 1963, For Django, Pacific Jazz, 1964, A Sign of the Times, World Pacific, 1965, The Stones Jazz, World Pacific, 1966, Jazz Concord, Concord, 1972, Virtuoso, Pablo, 1973, Best of Joe Pass, Pablo, 1973 (With Herb Ellis) Seven Come Eleven, Concord, 1973, Joe Pass at Akron University, Pablo, 1974, Live at Dante’s, Pablo, 1974, Portraits of Duke Ellington, Pablo, 1974, Two for the Road, Pablo, 1974, (With Oscar Peterson and Neils-Henning Orsted Pederson) The Trio, 1974 At the Montreux Jazz Festival, Pablo, 1975, Virtuoso—Volume 2, Pablo, 1976, Guitar Interludes, Discovery, 1977, Montreux ‘77 Live! Pablo, 1977, Quadrant, Pablo, 1977, Virtuoso—Volume 3, Pablo, 1977, Tudo Bem!, Pablo, 1978, Chops, Pablo, 1978, Virtuoso—Volume 4, Pablo, 1978, Northsea Nights, Pablo, 1979, Checkmate, Pablo, 1981, Eximious, Pablo, 1982, Live at Long Bay Beach College, Pablo, 1984, We’ll Be Together Again, Pablo, 1984. Whitestone, Pablo, 1985, At Akron University, Pablo, 1986, Blues for Fred, Pablo, 1988, One for My Baby, Pablo, 1988, Summer Nights, Pablo, 1989, Appassionato, Pablo, 1990, Virtuoso—Live!, Pablo, 1991, Joe Pass Quartet Live at Yoshi’s, Pablo, 1992, My Song, Telarc, 1993, Finally: Live in Stockholm, Verve, 1993, Joe Pass & Co., Pablo, 1993.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Jackson!

12 Ocak 2013, Cumartesi

Ronald Shannon Jackson Fort Worth, Texas doğumlu Amerikalı davulcusudur. Geleneksel caz davulculuğunun yanısıra askeri ve tören bandolarından da esinlenerek davulda alışılmadık bir tarz geliştirmesiyle bilinir. Free jazz`in şekillenmesinde başrolü oynamış üç büyük isim olan piyanist Cecil Taylor, ve saksofoncular Ornette Coleman ve Albert Ayler`la birlikte çalıp albüm kaydetmiş yegane müzisyendir.
Profesyonel olarak Dallas`ta Ray Charles grubunun elemanlarıyla çalmaya başlayan Jackson, 1966`da New York`a yerleşerek saksofoncu René McLean, trompetçi Charles Sullivan ve basçı Abdul Malik`le birlikte New York Üniversitesi`nde eğitim görmüştür. O zamandan itibaren birlikte çalıştığı efsanevi caz müzisyenlerinden bazıları şunlardır: Charles Mingus, Betty Carter, Jackie McLean, Joe Henderson, Kenny Dorham, McCoy Tyner, Herbie Hancock, Wayne Shorter, Ray Bryant, Stanley Turrentine, Bennie Maupin ve Shirley Scott. 1979 yılında kurmuş olduğu grubu the Decoding Society, 1975-1979 yılları arasında üyesi olduğu Ornette Coleman`s Prime Time örneğinden hareket eden ve grubun mantıki uzantısı olarak da kabul edilen bir topluluktur. Free funk olarak tanımlanan ve funk ritmleriyle free jazz emprovizasyonunun karışımı bir müzik icra eden the Decoding Society`nin renkli, gürültülü ve önceden kestirilemeyen tarzı her kulağa hitap etmez. Grubun yıllar içinde üyesi olmuş çok sayıda yetenekli ve üst düzey müzisyenlerden en bilinenleri Vernon Reid, Zane Massey, Billy Bang ve Byard Lancaster`dir. The Decoding Society “Eye on You,” “Mandance,” “Street Priest,” “Barbeque Dog,” ve “When Colors Play” gibi klasik çalışmalarıyla Amerikan müziğine yeni bir hayat vermiştir. 1986`dan başlayarak Sonny Sharrock, Peter Brötzmann ve Bill Laswell`le birlikte Last Exit grubunun üyesi olan Jackson, 1987 yılında Power Tools (gitarist Bill Frisell ve basçı Melvin Gibbs`le birlikte) ve SXL (Bill Laswell, kemancı L. Shankar, Senegalli davulcu Aiyb Dieng, ve Koreli perküsyon topluluğu SamulNori`yle birlikte) gruplarının kuruluşunda da yer almış; 1988 yılındaysa Laswell ve Japon saksofoncu Akira Sakata`yla Mooka trio`sunda buluşmuştur. Jackson`un birlikte kayıt yaptığı isimler arasında Charles Tyler (Jackson`un ilk albüm kaydı), James Blood Ulmer (Jackson Ulmer`in Music Revelation Ensemble`ının orijinal üyesidir), Billy Bang ve Albert Mangelsdorff da yer almaktadır. Bir yandan Wadada Leo Smith ve John Lindberg`le, öte yandan Melvin Gibbs, Joseph Bowie, Vernon Reid ve James Blood Ulmer`le Avrupa turnelerinde boy gösteren Ronald Shannon Jackson`un kariyeri boyunca elde ettiği çok sayıda ödülden bazıları şunlardır: NEA Jazz Composer Grant; three Meet the Composer ödülleri; Yılın Caz Sanatçısı -Tokyo; Osaka şehrinin anahtarı -Japonya; Texas Müzik Birliği Yılın Caz Müzisyeni ödülü. Ayrıca sanatçının “Puttin’ on Dog” adlı solo albümü National Public Radio`nun üç yıl boyunca en sık çaldığı albümlerden biri olmuştur. Ronald Shannon Jackson`un diskografisinde sıra: Lider olarak: Eye on You (About Time, 1980) Nasty (Moers Music, 1981) Mandance (Antilles Records, 1982) Barbeque Dog (Antilles, 1983) Pulse (Celluloid, 1984) Decode Yourself (Island, 1985) Taboo (Venture/Virgin, 1981–83) Earned Dream (Knit Classics, 1984) Live at Greenwich House (Knit Classics, 1986) Live at the Caravan of Dreams (Caravan of Dreams, 1986) AKA Beast in the Spider Bush When Colors Play (Caravan of Dreams, 1986) Texas (Caravan of Dreams, 1987) Red Warrior (Axiom, 1990) Raven Roc (DIW, 1992) Live in Warsaw (Knit Classics, 1994) What Spirit Say (DIW, 1994) Shannon`s House (Koch, 1996) Montreux Jazz Festival (Knit Classics / Knitting Factory Works, 1999) Earned Dreams (Knit Classics / Knitting Factory Works, 2000) Puttin` on Dog (Knit Classics / Knitting Factory Works, 2000) Sideman olarak: Last Exit ile: Köln (ITM, 1986) Last Exit (Enemy, 1986) The Noise of Trouble (Enemy, 1986) with guests Akira Sakata and Herbie Hancock Cassette Recordings 87 (Celluloid, 1987) Iron Path (Virgin, 1988) Headfirst into the Flames: Live in Europe (Muworks, 1989) Mooko ile: Japan Concerts (Celluloid, 1988) Music Revelation Ensemble ile: No Wave (Moers, 1980) Music Revelation Ensemble (DIW, 1988) Power Tools ile: Strange Meeting (Antilles, 1987) SXL ile: Live in Japan (Terrapin/Sony Japan, 1987) Into the Outlands (Celluloid, 1987) Ayrıca: Albert Ayler ile: At Slug`s Saloon, vols. 1&2 (ESP, 1966) Albert Ayler ile: Holy Ghost: Rare and Unreleased Recordings (Revenant, 1962–70) Ornette Coleman ile: Dancing in Your Head (A&M, 1973, 1975) Ornette Coleman ile: Body Meta (Artists House, 1975) Bill Laswell ile: Baseline (Elektra Musician, 1982 )Cecil Taylor ile: The Cecil Taylor Unit (New World, 1978) Cecil Taylor ile: One Too Many Salty Swift and Not Goodbye (hat Hut, 1978) Charles Tyler ile: Charles Tyler Ensemble (ESP, 1966) James Blood Ulmer ile: Are You Glad to Be in America? (Rough Trade, 1980) James Blood Ulmer ile: America: Do You Remember the Love? (Blue Note, 1986) John Zorn ile: Spillane (Nonesuch, 1986–87)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Jackson!

11 Ocak 2013, Cuma

Wilbur de Paris Amerikalı tromboncu ve grup lideridir. Özellikle New Orleans caz stilini swingle buluşturmasıyla tanınan De Paris, mükemmel bir grup elemanı ve önemli bir şef olup New Orleans cazının 1950`lerde de canlılığını sürdürmesini sağlamış isimlerden biridir.

Crawfordsville, Indiana`da doğan De Paris 5 yaşında alto saksofon çalmaya başlamış, bir yıl sonra da müzisyen ve aynı zamanda ozan ve vantrolog olan babasının şovlarında çalışmaya başlamıştır. Cazla ilk olarak 16 yaşında the Lyric Theatre`daki bir şov esnasında tanışan De Paris, 1922 yılında A.J. Piron`un grubunda C-melody saksofon çaldıktan sonra nihai olarak trombona geçmiştir. 1920`lerin başlarında Philadelphia`da çalışmaya başlayan sanatçının ilk grubu Wilbur de Paris and his Cottonpickers`tir. Daha sonra bir süre Leroy Smith orkestrasında (1928) çalan De Paris, 1929`deki Borsa Çöküşü`nü takiben New York`a gitmiş ve burada sırasıyla Dave Nelson, Noble Sissle, Edgar Hayes, Teddy Hill (1936-1937), the Mills Blue Rhythm Band ve Louis Armstrong`la (1937-1940) çalışmıştır. Yetenekli bir trompet solisti olan kardeşi Sidney de Paris kadar iyi tanınmayan Wilbur sonraki dönemde Roy Eldridge`in big band`inde ve Duke Ellington orkestrasında (1945-1947) çalışma imkanı bulmuş, 1949-1950 yıllarında ise Sidney Bechet ile kayıtlara girmiştir. 1951 yılında kardeşi ve klarnetçi Omer Simeon`un da yer aldıkları New New Orleans Jazz Band`i kurarak müzik dünyasındaki yerini sağlamlaştıran Wilbur de Paris bu grupla Dixieland standartlarının yanısıra marşlar, pop şarkıları ve ilahiler çalmış, ancak tüm bu farklı türleri swingli ve canlı bir caz müziği tarzında icra etmiştir. Grubun üyeleri arasında efsanevi piyanist Jelly Roll Morton, grubun sürekli elemanlarından olan yine piyanist Don Kirkpatrick, davulcular Zutty Singleton ve Freddie Moore ile banjoistler Eddie Gibbs ve Lee Blair yer almaktadırlar. 1950`ler boyunca Atlantic plak şirketi adına heyecan verici kayıtlar yapan grup (ne yazık ki tümünün de baskısı tükenmiştir) 1951-1962 yılları arasında Ryan`s kulübünde çalmış, 1957 yılındaysa Afrika turnesine çıkmıştır. Ölümüne dek grup liderliğini sürdüren Wilbur de Paris`in son kaydını yaptığı yıl 1961`dir.

Bu kısa bölümümüzü Wilbur de Paris diskografisiyle bitirelim: New Orleans Jazz (Makin Friends, 1947); Marchin` and Swingin` (Membran, 1952); New New Orleans Jazz, Vol. 2 (Atlantic, 1952); Wilbur De Paris and His Rampart Street Ramblers (Atlantic, 1952); New New Orleans Jazz, Vol. 1 (Atlantic, 1956); At Symphony Hall (Atlantic, 1956); Live in Canada 1956 (Jazz Crusade, 1956); Wilbur De Paris [Heritage] (Heritage, 1956); Plays Cole Porter (Atlantic, 1958); Plays Something Old, New, Gay, Blue (Atlantic, 1958); Over & Over Again (Atlantic, 1959); That`s a Plenty (Atlantic, 1959); On the Riviera (Atlantic, 1960); The Wild Jazz Age [Atlantic] (Atlantic, 1961); Another Evening at Jimmy Ryan`s (Jazz Crusade, 2000); One More Evening at Jimmy Ryan`s With the Rampart St. Ramblers (Jazz Crusade, 2001).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Paris!

10 Ocak 2013, Perşembe

William Parker Bronx, New York City doğumlu Amerikalı free jazz double basist, şair ve bestecidir. Müthiş ancak alışılmadık bir tekniğe sahip bir basçı olan Parker, diğer birçok caz basçısı gibi formel bir eğitimden geçmemiş ancak 1960`ların üç büyük basçısı olan Jimmy Garrison, Richard Davis, ve Wilbur Ware ile birlikte çalışmıştır. Sonuç olarak Parker`ın stili kendini ifade ve deneyime dayanmaktadır. Yapısal bir müzisyen olan sanatçının çalışında lirisizm daima ikinci planda yer alır. Gruplarında bir dereceye kadar armonik çapa fonksiyonunu yerine getiren Parker`ın asıl rolü bir enerji kaynağı olarak vazife görmesidir. İyi bir davulcuyla birlikte Parker önderliğindeki bir ritm bölümü amansız bir güçtür. New York`ta doğup büyüyen William Parker kariyerinin başlarında Cecil Taylor`la bir birliktelik oluşturmuş ve 1970`lerin başlarında Taylor`la birlikte Carnegie Hall`de çalmıştır. Lider olarak ilk albümü "Through the Acceptance of the Mystery Peace"i 1979 yılında kaydeden sanatçı, bu albümde saksofoncular Charles Brackeen ve Jemeel Moondoc ve kemancı Billy Bang ile birlikte çalmıştır. 1980`lerde Taylor`un daimi basçısı olan ve sanatçının birkaç Avrupa kaydının yanısıra 1989 albümü "In Florescence"ta çalan Parker, 1990`ların başında Taylor`dan ayrılarak lider olarak çalışmaya ağırlık vermiştir. Eşi dansçı Patricia Nicholson ve davulcu Jackson Krall ve piyanist Mark Hennen gibi diğer downtown free jazz müzisyenleriyle birlikte the Improvisers Collective`i kurmuş ve Collective`in big band`ini yönetmiştir. Topluluk daha sonra Parker`ın adı altında the Little Huey Creative Music Ensemble olarak kayıt yapmıştır. Aynı zamanda Other Dimensions In Music kooperatifinin üyesi olan ve eşiyle birlikte New York`ta geleneksel Vision Festival`i organize eden Parker, tüm bu aktivitelerinin yanısıra birçok müzisyenin kayıt ve performanslarında da sideman olarak yer almıştır, ki bu müzisyenlerden başlıcaları şunlardır: Lewis "Flip" Barnes, Matthew Shipp, Hamid Drake, Frank Lowe, Daniel Carter, Federico Ughi, Bill Dixon, Charles Gayle, Roscoe Mitchell, Butch Morris, Billy Bang, Fred Anderson, Kidd Jordan, Rob Brown, Joe Morris, Rashied Ali, Paul Murphy, Sunny Murray, Perry Robinson, Barre Phillips, Henry Grimes, Peter Kowald, Spring Heel Jack, El-Producto, DJ Spooky, Susie Ibarra, Joel Futterman, Julia Kent, John Zorn ve Mat Maneri. David S. Ware, Peter Brötzmann, Matthew Shipp ve Rob Brown gibi free jazz sanatçılarının tercih ettikleri basçı olan William Parker`ın politik düşüncelerinin, şiirlerinin ve müzikoljik denemelerinin toplandığı who owns music? adlı çalışma 2007 Mart`ında buddy`s knife jazzedition tarafından Köln`de yayınlanmıştır. Sanatçının Conversations adında ikinci bir kitabı daha vardır. 2008 yılı albümü "Petit Oiseau" The Wall Street Journal, the BBC`s Radio Three, The Village Voice ve Pop Matters tarafından yılın en iyi caz CD`lerinden biri olarak gösterilmiştir.

William Parker`ın diskografisine gelecek olursak: Lider olarak: Through Acceptance of the Mystery Peace (Eremite, 1979), In Order to Survive (Black Saint, 1993), Testimony (Zero In, 1995), Compassion Seizes Bed-Stuy (Homestead, 1996), Sunrise in the Tone World (AUM Fidelity, 1997), Zen Mountains/Zen Streets: A Duet For Poet & Improvised Bass (Boxholder, 1998), Posium Pendasem (FMP, 1999), O`Neal`s Porch (AUM Fidelity, 2000), Painter`s Spring (Thirsty Ear, 2000), Piercing the Veil (AUM Fidelity, 2001), Raining on the Moon (Thirsty Ear, 2002), Spontaneous (Splasc (H), 2003), Scrapbook (Thirsty Ear, 2003), Mass for the Healing of the World (Black Saint, 2004), Fractured Dimensions (Free, 2004), Sound Unity (AUM Fidelity, 2005), For Percy Heath (Victo, 2006), Alphaville Suite (RogueArt, 2007), The Inside Songs of Curtis Mayfield (Rai Trade, 2007), Double Sunrise Over Neptune (Aum Fidelity / Arts for Art, 2007), Petit Oiseau (AUM Fidelity, 2008), Beyond Quantum with Anthony Braxton and Milford Graves (Tzadik, 2008), I Plan to Stay a Believer: The Inside Songs of Curtis Mayfield (AUM Fidelity, 2010), Uncle Joe`s Spirit House (Centering, 2010), Planetary Unknown (AUM Fidelity, 2011), Knives from Heaven (Thirsty Ear, 2011) Sideman olarak: Cecil Taylor ile: The Eighth (HatHut, 1986) Winged Serpent (Sliding Quadrants) (Soul Note, 1987) Olu Iwa (Soul Note, 1987) Alms/Tiergarten (Spree) (FMP, 1988) In Florescence (A&M, 1989) Looking (Berlin Version) The Feel Trio (FMP, 1989) Celebrated Blazons (FMP, 1990), Derek Bailey ve John Zorn ile, Harras (Avant, 1993), Billy Bang ile, The Fire from Within (Soul Note, 1981) Live at Carlos 1 (Soul Note, 1984), Charles Gayle ile, Consecration (Black Saint, 1993), Daily Bread (Black Saint, 1995), Jimmy Lyons ile, Wee Sneezawee (Black Saint, 1983), Roscoe Mitchell ile, Nine to Get Ready (ECM, 1997)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Clarke!

09 Ocak 2013, Çarşamba

Asıl adı Kenneth Spearman Clarke, lakabı ise "Klook" olan Amerikalı davulcu ve grup lideridir. Bebop davulunu tanımlayan isim olarak anılan Clarke 1940 yılında grubuna katıldığında Louis Armstrong "Bu adam modern!" diye haykırır. Ancak Clarke sadece modern değil, aynı zamanda devrimcidir. Ritmi hi-hat`ten ride cymbal`e kaydırmak suretiyle davul setinin yaratıcı potansiyelini ortaya çıkarmıştır. 1940`ların başlarında Minton`s Playhouse`un yerleşik davulcusu olarak katıldığı gece yarısı jam session`ları be-bop`un ve dolayısıyle modern cazın doğuşuna yol açmıştır. Clarke`ın ritme basit yaklaşımı sayesinde Charlie Christian, Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Lennie Tristano ve Thelonious Monk gibi modernistler daha özgür çalma olanağına kavuşmuşlardır. 50 yıla yayılan kariyeri boyunca Louis Armstrong, Sidney Bechet, Coleman Hawkins, Lester Young ve Benny Carter gibi isimlerin de tercih ettikleri davulcu olan Klook, aynı zamanda üretken bir besteci ve eğitmen olup Modern Jazz Quartet`in de kurucu üyelerindendir.

Pittsburgh, Pennsylvania`da doğan Kenny Clarke okul yıllarında davula ilaveten vibrafon, piyano ve trombon da çalar. 17 yaşında profesyonel olarak Leroy Bradley ve George Hornsby liderliğindeki gruplarda çalmaya başlar; Hornsby`nin grubu daha sonra yine Pittsburgh`lu Roy Eldridge ve kardeşi Joe tarafından the Eldridge Brothers` Rhythm Team adıyla devralınacaktır. 1934 yılında Cincinatti`de çalışırken Andy Kirk grubunun piyanisti Mary Lou Williams`ın dikkatini çeker ve onun tavsiyesiyle the Jeter-Pillars Band`e katılır. Walter Page, Harry "Sweets" Edison, Jimmy Blanton ve Charlie Christian gibi önemli isimlere sahip olan the Jeter- Pillars Band 1930`larda Ortabatı`nın en önemli swing gruplarından biri olarak ün yapmıştır, ancak birkaç ay sonra Clarke grubun şov müziği repertuvarından sıkılır ve Ben Webster`in ısrarıyla New York`a giderek kısa bir süre kardeşi Frank`le birlikte tenor saksofoncu Lonnie Simmons`un grubunda çalıştıktan sonra 1937 yılında the Edgar Hayes big band`e katılır. Hayes`le birlikte ilk kayıtlarını yapar, ki bu kayıtlar arasında yer alan "In the Mood" adlı parça daha sonra Glen Miller`in ellerinde büyük bir hit`e dönüşecektir, ve ayrıca kendi adına da birkaç quintet plağı doldurur. 1938 yılında Hayes grubuyla Avrupa turnesine çıkan Clarke, daha sonraları ritmle ilgili düşüncelerinin Hayes`le birlikte olduğu dönemde şekillenmeye başladığını söyleyecektir. Hayes grubu Amerika`ya döndükten sonra New York`un Apollo Tiyatrosu`ndaki bir konser için Dizzy Gillespie`nin grubuna dahil olur. Clarke`ın yaratıcı fikirlerinden oldukça etkilenen Dizzy piyanist Teddy Hill`i onu grubuna alması konusunda ikna eder ve Claude Hopkins`le kısa bir birlikteliğin akabinde Kenny Clarke 1940 yılında Teddy Hill orkestrasına katılır. Hill`in ritmle ilgili fikirlerini geliştirmesi konusunda kendisine sunduğu özgürlük ve kendisi gibi ritm fikirli Dizzy`yle birlikte çalması sayesinde Clarke`ın stili gelişecektir. Yine 1940 yılında Harlem`deki Minton`s kulübünün menajerliğini alan Teddy Hill Clarke`la lokal için bir grup kurup başına geçmesi konusunda anlaşır ve ona "burada istediğin kadar reebop, boom bomb vs çalabilirsin" şeklinde açık çek sunar. Clarke`ın lakabı olan "Klook" da bu dönem sergilemiş olduğu alamet-i farika hareketlerinden birinden doğmuştur ve hatta Dizzy daha sonra yapmış olduğu "Oop Bop Sh`Bam" bestesinin scat tarzı "Oop bop sh`bam, a-klook-a-mop" nakaratıyla kendisine saygısını ifade etmiştir. Kenny Clarke`ın Minton`s`daki grubunun elemanları basta Nick Fenton, piyanoda Thelonious Monk, trompetlerde Dizzy Gillespie ve Joe Guy ve gayriresmi üye olarak da gitarda Charlie Christian`dır. Birlikte deneysel çalışmalar yapan bu grup daha sonra bebop adı konacak (ki Clarke`ın hiç sevmediği bir isimdir bu) müziğin temellerini atacaktır. Clarke`a göre Minton`s`daki müzisyenler kendilerini sadece "modern" diye tanımlamışlar ve bebop terimi 2. Dünya Savaşı`nın sonuna dek kullanılmamıştır. Çok yönlü ve esnek bir davulcu olan Klook, daha geleneksel tarzda müzik yapan Louis Armstrong ve Ella Fitzgerald orkestralarıyla (1941) Benny Carter (1941-42), Red Allen ve Coleman Hawkins`in combo`larında da çalışmış, hatta Sidney Bechet ile plak kaydı bile yapmıştır. Burada yeri gelmişken ufak bir anekdot aktaralım: Louis Armstrong grubunun o zamanki ünlü davulcusu "Big Sid" Catlett Benny Goodman orkestrasına katılmak üzere gruptan ayrılırken durumdan Clarke`ı haberdar eder ve onun yerini almasını sağlar. Armstrong Clarke`ın modernizminin yanısıra müzik bilgisi karşısında hayrete düşecek ve onu çok severek "Little Gizzard" (küçük kursak) lakabını takacaktır. Ancak Armstrong`un menajeri Joe Glaser`in tercihi daha yüksek profilli bir davulcudan yanadır ve Georgia turnesi sırasında Clarke`ın işine son vererek yerine O`Neil Spencer`i alır. İkilinin vedaları esnasında Armstrong gözyaşları içinde Clarke`a imzalı bir fotoğrafını verir ve Clarke gözyaşı lekeli bu portreyi ömrünün sonuna dek büyük bir özenle saklar. 1943 yılında askere alınan Kenny Clarke Hawkins, Parker ve Gillespie tarafından yapılan ilk bebop kayıtlarında yer alma fırsatını kaçırır, ancak bu kayıtlar arasında yer alan kendi bestesi "Salt Peanuts" daha sonra Dizzy`nin alamet-i farikası haline gelecektir. 1946 yılında terhis olan Clarke, müzik piyasasının durumu karşısında hayal kırıklığı yaşayarak Müslümanlığı seçme kararı alır ve adını Liaquat Ali Salaam olarak değiştirir. Daha sonra Dizzy`nin yeni oluşturmakta olduğu big band`ine katılması konusundaki ısrarlarına karşı koyamayarak bir süre bu orkestrada çalar. Kısa bir müddet Tadd Dameron grubu ve diğer bazı gruplarda serbest çalıştıktan sonra Aralık 1947`de yeniden Dizzy`ye döner ve Dizzy`nin son keşfi olan Kübalı congero Chano Pozo ile birlikte içinde efsanevi "Manteca" gibi parçaların yer aldığı ünlü RCA Victor kaydına katılır. Ocak 1948`de grupla birlikte Avrupa turnesine çıkar ve bir süre Paris`te kalarak Barclay plak şirketi adına kayıtlar yapar, ayrıca eğitmenlik faaliyetlerinde bulunur. Amerika`ya döndüğünde Billy Eckstine`le çalışır ve 1951 yılında Dizzy Gillespie orkestrasının ritm bölümünü oluşturan piyanist John Lewis, vibrafonist Milt Jackson ve basist Ray Brown ile birlikte the Milt Jackson Quartet`in kuruluşunda yer alır, ki bu grup daha sonra Modern Jazz Quartet`e dönüşecektir. 1955 yılına kadar bu grupta yer alır, ayrıca Miles Davis`le kayıtlar yapar. 1956 sonbaharında piyanist Michel LeGrand`ın iş teklifiyle kısa süreliğine yeniden gittiği Paris`ten bir daha dönmeyecektir. Burada Klook`a kulak verelim: "Belli bir yaşam kalitesi istiyordum. Mesele para değildi; tam tersine, New York`ta oldukça meşguldüm. Ekonomik olarak herşey yolundaydı, ancak yapmam gereken başka birşey olduğunu düşünmekteydim. Bilirsiniz insanlar hayattan farklı beklentiler içindedirler, benimse bütün istediğim huzur ve sükunetti." Clarke`ın mevcudiyetiyle birlikte Paris kısa sürede Avrupa cazının merkezi haline gelir. 1957 yılında bir Louis Malle filmi olan Ascenseur pour L`Echafaud`nun Miles Davis tarafından yapılan soundtrack`inde yer alan Clarke, 1961 yılında da Belçikalı piyanist Francy Boland ile birlikte bir big band oluşturur. Avrupa`da yerleşik en iyi Amerikalı müzisyenlerle Avrupalı caz müzisyenlerinden oluşan bu orkestra belki de muadili Amerikan orkestraları seviyesindeki ilk Avrupalı topluluktur. Clarke ayrıca piyanist Bud Powell ve basist Pierre Michelot`dan oluşan "The Three Bosses" adında bir trio kurar ve bu trio`yla Dexter Gordon`a 1963 albümü "Our Man in Paris"te eşlik eder. 1967 yılında Kenny Clarke Davul Okulu`nu açarak hem başlangıç seviyesindekilere, hem de Arthur Taylor gibi yerleşik isimlere dersler verir. 1968`den sonra 10 yıl boyunca Fransız besteci ve klarnetçi Jean-Christian Michel ile birlikte çalan ve kayıt yapan Kenny Clarke, geçirdiği kalp krizi sonucu 26 Ocak 1985`te Montreuil`de hayata veda eder. Sanatçı 1988 yılında Down Beat Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir.

Kenny Clarke`ın seçilmiş diskografisiyle bu bölümümüzü bitirelim: 1937- Edgar Hayes and his Orchestra, 1937-1938; Chronological Classics. 1938-1959 Special Kenny Clarke with Benny Bailey, Clark Terry, Hubert Fol, Lucky Thompson, Tommy Scott, Art Simmons, Jimmy Gourley, Pierre Michelot; Jazz Muse. 1940-Charlie Christian/Dizzy Gillespie, After Hours; Original Jazz Classics. 1946-Dizzy Gillespie, Showtime at the Spotlite; Uptown. 1948-Fats Navarro/Tadd Dameron, the Complete Blue Note and Capitol Recordings; Blue Note. 1949-Miles Davis, Birth of the Cool; Capitol. 1951-Charlie Parker Swedish Schnapps, Verve. 1952-Miles Davis, Vol 1; Blue Note. 1953 - 55-MJQ, Django; Original Jazz Classics. 1954-Miles Davis, Walking; Original Jazz Classics. 1955-Thelonious Monk, Monk plays Duke; Riverside. 1955-Bohemia After Dark with Cannonball & Nat Adderley, Jerome Richardson, Hank Jones, Horace Silver, Paul Chambers; Savoy. 1956-Kenny Clarke Meets the Detroit Jazzmen; Savoy. 1956-Hank Jones, Relaxin at the Camarillo; Savoy. 1957-Miles Davis, Ascenseur Pour l`Echafaud; Fontana. 1961-Clarke Boland Big Band, Jazz is Universal; Atlantic. 1963-Dexter Gordon, Our Man in Paris; Blue Note. 1983-Pieces of Time with Andrew Cyrille, Milford Graves and Don Moye; Soul Note

İlaveten ünlü Kenny Clarke bestelerini de sıralayalım: "Mop Mop" (with Ike Quebec). "Epistrophy" (with Thelonious Monk). "Salt Peanuts" (with Dizzy Gillespie). "Algerian Cynicism", "Sonar", "Laurent".

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Clarke!

08 Ocak 2013, Salı

Thurman Barker Chicago, Illinois doğumlu Amerikalı davulcudur. Chicago free jazz sahnesinden gelen ve AACM`in kurucu üyelerinden olan Barker, profesyonel kariyerine 16 yaşında blues şarkıcısı Mighty Joe Young`a eşlik ederek başlamıştır. Eğitimini sırasıyla Empire State College, American Conservatory of Music ve Roosevelt University`de tamamlayan Barker daha sonra Billy Eckstine, Bette Midler, ve Marvin Gaye`e eşlik etmiş, 1960`larda ise Chicago`da Schubert Tiyatrosu`nda daimi perküsyoncu olarak çalışmıştır. Yaklaşık 10 yıl süren bu görevi boyunca sanatçının eşlik ettiği sahne şovlarından bazıları şunlardır: Hair, The Wiz, The Me Nobody Knows, Promises Promises, 1776, Bubblin Brown Sugar, Raisin in the Sun, Grease, One Mo` Time, Ain`t Misbehavin. 1968`de Joseph Jarman`ın ilk topluluğuna katılmış ve kısa bir süre sonra da AACM`in ilk yıllarında kurucu üye olarak yer almıştır. Thurman Barker`in Jarman haricinde 1960`ların sonlarıyla 1970`lerde birlikte çalıştığı isimler arasında Muhal Richard Abrams, Pheeroan akLaff, Anthony Braxton, Billy Bang, Henry Threadgill ve Kalaparusha Maurice McIntyre yer alır. 1978-1980 arası Anthony Braxton`la kayıt ve turnelere katılan ve yine 1979-1980 yıllarında Sam Rivers`la çalışan Barker, ekonomik sebeplerle bir süre yeniden sahne orkestralarında çalıştıktan sonra 1986 yılında Cecil Taylor’s Unit`e katılarak kariyerine yeni bir ivme kazandırmıştır. Taylor`un yoğun, poliritmik stilinin ihtiyaç duyduğu ileri strüktür duygusuna ve keskin atağa sahip bir davulcu olan Thurman Barker, Billy Bang`in önerisiyle marimbayı da enstrümanları arasına katmış ve Cecil Taylor`un yanısıra Bang`in egzotik çalışması "The Fire From Within"de de marimba çalmıştır. 1990`larda daha çok beste çalışmalarına ağırlık veren sanatçının "Dialogue" adlı eserinin prömiyeri 1994 yılında New York`un Merkin Konser Salonu`nda yapılmıştır. Woodstock Oda Orkestrası için Expansions (1999) ve Time Factor (2000) adlı iki beste çalışmasına daha imza atan Barker, 1993`ten beri Bard College`de doçent olarak görev yapmaktadır. Sanatçı 1999 yılında St. Petersburg`daki Smolny Üniversitesi`nde de ders verme onurunu elde etmiştir.

Thurman Barker`in diskografisine bir göz atalım şimdi de: Lider olarak: The Way I Hear It (Uptee, 1999) Voyage (Uptee, 1999), Time factor (Uptee, 2001), Strike Force (Uptee, 2004), Sideman olarak: Art Ensemble Of Chicago: Art Ensemble 1967-68 (Nessa), Muhal Richard Abrams: Levels and Degrees of Light (Delmark, 1967), Pheeroan akLaff: Fits Like A Glove (Gramavision, 19839, Billy Bang: The Fire from Within (Soul Note, 1984), Live at Carlos 1 (Soul Note, 1986), Anthony Braxton: Performance (Quartet) 1979 (hatART), Joseph Jarman: Song for (Goody, 1966), Joseph Jarman: As If It Were The Seasons (Delmark, 1968), Leroy Jenkins: Themes & Improvisations On The Blues (CRI, 1992), John Lindberg: Dimension 5 (Black Saint, 1981), Roscoe Mitchell: Roscoe Mitchell (Chief, 1978), Lawrence Butch Morris: Testament - A Conduction Collection (New World, 1988-95), Sam Rivers: Waves (Tomato, 1978), Contrasts (ECM, 1979) Amina Claudine Myers: The Circle of Time (Black Saint, 1983), Cecil Taylor: Live In Bologna (Leo, 1978), Live In Vienna (Leo, 1978), Olu Iwa (Soul Note, 1986), Joe Morris Trio: Human Rites (Riti Records, 1987).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Barker!

07 Ocak 2013, Pazartesi

Henry James "Red" Allen, Louis Armstrong sonrası dönemin son büyük New Orleans trompetçilerindendir. Armstrong ve haleflerinin gölgesinde kalmış olmasına rağmen aslında kendine özgü bir tarza sahip olan Allen, her ortamda modern tınlamayı başarmış ve ulaştığı ritmik özgürlük sayesinde daima heyecan verici sololar sergilemiş bir müzisyendir.

Ünlü New Orleans bando şefi Henry Allen, Sr`un oğlu olan Red Allen erken yaşta trompet çalmayı öğrenerek babasının bandosunda çalmaya başlar. 19 yaşına gelinceye dek çeşitli New Orleans gruplarında (ki bunlardan başlıcaları the Excelsior Brass Band ve Sam Morgan, George Lewis ve John Casimir`in caz dans grublarıdır) çalan Allen, 1926 yılında New Orleans`ı terkederek Sidney Desvigne`in Southern Syncopaters topluluğuyla birlikte Island Queen nehir gemisinde çalışmaya başlar. 1927 yılındaysa topluluğun St. Louis turnesi esnasında King Oliver`s Dixie Syncopators`a katılır. Turne Oliver için pek iyi geçmez ve grup New York`a vardıktan sonra dağılır, ancak Red burada Clarence Williams`la birlikte ilk kayıtlarını yapacaktır. Daha sonra New Orleans`a dönüp Fats Pichon`la çalan ve 1928`e kadar Fate Marable`nin nehir gemisinde çalışan sanatçı, kendisine Victor Records tarafından bir plak anlaşması sunulmasıyla birlikte yeniden New York`a döner. Louis Armstrong`un Okeh`le yakaladığı başarıya paralel bir sonuca ulaşmak isteyen Victor`un desteğiyle Temmuz 1929`da Louis Russell`in orkestrasıyla birlikte 4 parça kaydeden Red Allen, 1932 yılına dek orkestranın solisti olarak görev yapar ve bir yandan yeteneğiyle meslektaşlarının hayranlığını kazanırken diğer taraftan dinleyici kitlesi nezdindeki popülaritesini de arttırır. Allen o yılları şöyle anar: "Çalıştığım en mutlu gruptu...Ayrıca New York`un en swing`li orkestrasıydı - müzisyenler arasında büyük bir gürültü koparmıştı!" 1933 yılında Fletcher Henderson Orkestrası`nda Rex Stewart`ın yerini alır ve yine bu dönemde Coleman Hawkins`le birlikte şarkı söyleyip trompet çaldığı birkaç popüler plak doldurur. 1934-1937 yılları arasında Mills Blue Rhythm Band`in, 1937-1940 yılları arasındaysa Louis Armstrong önderliğindeki Louis Russell topluluğunun üyesidir. Kendisine ekonomik yönden güvence sağlayan bu son işi Allen`i bir süre sahne ışıklarının odağından uzak tutacaktır, zira Armstrong`la birlikteyken aldığı solo süresi oldukça azdır. 1940`tan başlayarak Dixieland bazlı, ancak belli oranda rhythm & blues`a da açık bir dizi combo`ya önderlik eden sanatçının bu dönem yaptığı kayıtlarda en sık rastlanan iki isim tromboncu J.C. Higginbotham (aynı zamanda ömür boyu arkadaşıdır) ve alto saksofoncu Dan Stovall`dır. 1940`larda Allen`in birlikte kayıt yaptığı sanatçılar arasında Fats Waller, Jelly Roll Morton, Sidney Bechet, Victoria Spivey ve Billie Holiday gibi isimler vardır. 1940`ların sonlarında ve 1950`lerde en iyi trompetçilerden biri pozisyonuna yeniden kavuşan Red Allen bir yandan kendi gruplarını yönetirken aynı zamanda Coleman Hawkins, Buster Bailey, Kid Ory, Pee Wee Russell ve J.C. Higginbotham gibi müzisyenlerle sık ve başarılı kayıtlar yapar. 1954`ten başlayarak 1965`e kadar New York`un ünlü Metropole barında Coleman Hawkins, Buster Bailey ve J.C. Higginbotham`ın da aralarında yer aldıkları ünlü müzisyenlerle birlikte çalar. Sanatçının burada sergilemiş olduğu icra şöyle tarif edilmektedir: "Allen`in yaklaşımı...mükemmel bir şeye doğru evrilmişti: Sıklıkla kararlı bir fısıltı eşliğinde servis edilen blues cümleleri, roket ateşi, yeraltı gürültüleri, homurtu ve sarsıntıların bir kolajı." İlki 1959`da Kid Ory ile birlikte olmak üzere 1964, 1966 ve 1967 yıllarında tam 4 kez Avrupa`yı ziyaret eden ve Aralık 1957`deki ünlü CBS TV şovu "The Sound of Jazz"in en önemli katılımcılarından biri olan Henry "Red" Allen, 1967`de İngiltere`den dönüşünden kısa bir süre sonra pankreas kanseri sonucu New Orleans`taki evinde hayata veda etmiştir. Sanatçının diskografisinden birkaç örnekle bitirelim: Battle of Jazz, Vol. 6 (1953) Brunswick Red Allen, Jack Teagarden & Kid Ory at Newport (1957) Verve Ride, Red, Ride in Hi-Fi (1957) BMG International Stormy Weather (1957) Jazz Groove Red Allen Plays King Oliver (1960) Verve, Henry Red Allen Meets Kid Ory (1960) Verve, Henry Red Allen Quartet "Live" (1961) Fanfare, Rare Red Allen Trio Performances (1963) Flutegroove, Feeling Good (1965) Columbia, The College Concert with Pee Wee Russell (1966) Impulse!, Jazz Standards and Warhorses, with Coleman Hawkins, (Jass Records, CD version 1987) 1929-1933 (Chronological Classics 540, 1990), The Jubilee Shows, Vol. 7: Nos. 21 & 22 (2003) Storyville / Jubilee Shows.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Allen!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN