Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Junior Cook > Richie Kamuca > Jon Faddis > Annie Ross > Charlie Persip > Dale Fielder > Nnenna Freelon

Arto Peştemalcıgil |

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, yaşadığımız Gezi parkı direnişi nedeniyle 31 Mayıs`tan bu yana ara verdiğimiz köşemize bu günden itibaren yeniden başlıyoruz...

Yeni haftaya tenor saksofonist Junior Cook ile başlıyoruz, Salının ismi ise Richie Kamuca, Çarşamba yeni nesli Dizzy Gillespie`si olarak tanımlanan trompetçi Jon Faddis. Perşembe Annie Ross`u ağırlıyoruz, Cuma ise 1956 yılında Dizzy ile İstanbul`a gelen Amerikalı caz müzisyenleri arasında olan davul efsanesi Charlie Persip var. Cumartesinin ismi Dale Fielder, haftanın son günü ise büyük bir vokalist var; Nnenna Freelon.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

28 Temmuz 2013, Pazar

Amerikalı caz şarkıcısı, besteci, prodüktör ve aranjördür. Beş kez Grammy`ye aday olan Freelon, aralarında Ray Charles, Ellis Marsalis, Al Jarreau, Anita Baker, Aretha Franklin, Dianne Reeves, Diana Krall, Ramsey Lewis, George Benson, Clark Terry, Herbie Hancock ve Terence Blanchard`ın da bulunduğu ünlü isimlerle sahne ve turne çalışmaları yapmıştır. Freelon`un sahne aldığı tanınmış mekan ve festivaller arasında Carnegie Hall, Hollywood Bowl, Ellington Jazz Festival, Monterey Jazz Festival, Apollo Theater, Montreux Jazz Festival ve the John F. Kennedy Center for the Performing Arts bulunmaktadır.

Chinyere Nnenna Pierce adıyla Cambridge, Massachusetts`te doğan Freelon erken yaşta kilisede şarkı söylemeye başlar, ancak müzik kariyerine adım atması için aradan uzun yıllar geçmesi gerekecektir. Simmons College`in sağlık idaresi bölümünden mezun olan Freelon bir süre bu alanda çalışır. 1979 yılında mimar Philip Freelon`la evlenir ve üç çocuk sahibi olduktan sonra müzik kariyerine başlamaya karar verir. Yusef Lateef`le çalışmak suretiyle şarkıcılığını saksafoncuları dinleyerek geliştirir. Esas patlamayı ise 1990 yılında Southern Arts Federation`un caz toplantısında Ellis Marsalis`le birlikte sahne aldıktan sonra yapacaktır. Marsalis Freelon`un bir demo kaydını Columbia Records`tan Dr. George Butler`a ulaştırır ve akabinde Butler Freelon`u Columbia saflarına katar. 1992 yılında kendi adını taşıyan ilk albümü karışık eleştiriler alacaktır, ki bunun da sebebi fazlasıyla Sarah Vaughan etkisinde şarkı söylemesidir. Tabii bunda suç kendisinde olduğu kadar prodüktöründedir. 1993`te piyasaya çıkan ballad ağırlıklı "Heritage" albümüyse hem eleştirmenler, hem de hayranları tarafından coşkuyla karşılanır. Son Columbia çalışması olan 1994 yapımı "Listen"da sanatçının sesi ve stilinin artık iyice oturduğu gözlenmektedir. 1995 yılında Concord plak şirketiyle anlaşan Nnenna Freelon, burada albümleri üzerinde sanatsal açıdan daha fazla söz sahibi olma imkanını elde eder. Birbiri ardına yaptığı iki albümle (Shaking Free, 1996 ve Maiden Voyage, 1998) En İyi Caz Vokal Performansı dalında Grammy adayı olur. 2000 yılında What Women Want filminde rol alarak sinema kariyerine adım atar ve yine aynı yıl kendi yapımı olan "Soulcall" albümünü piyasaya sürer. Bu albümle de iki ayrı dalda Grammy`ye aday gösterilecektir. 2002 yılı çalışması "Tales of Wonder: Celebrating Stevie Wonder"la Motown`un bu dev ismine saygılarını sunmaktadır. Freelon günümüzün en büyük sanatçılarından biri olarak kabul ettiği ve yıllar içinde müziğinden oldukça etkilendiği Stevie Wonder`la ilgili düşüncelerini şu sözlerle ifade etmektedir: "Stevie Wonder`in müziği Duke Ellington gibi, Thelonious Monk gibi eşsiz sanatçıların müzikleriyle aynı seviyededir. Stevie`yi dinlediğin zaman kim olduğunu hemen anlarsın. O bir dâhidir, inanılmazdır." 2005 yılında kaydedip 2006 yılında piyasaya çıkardığı "Blueprint of a Lady: Sketches of Billie Holiday" albümü hem ilk canlı albüm kaydı olması, hem de Lady Day`in şarkılarını ünlü şarkıcıyı taklit etmeden ve tamamen kendi stiliyle yorumlaması açılarından önem taşımaktadır. Albüm Freelon`a En İyi Caz Vokal Albümü dalında bir Grammy adaylığı daha getirecektir. 2008 yılında kaydedilen "Monterey Jazz Festival: 50th Anniversary All-Stars" albümünde tek kadın vokalist olarak yer alan ve trompette Terence Blanchard, piyanoda Benny Green, saksafonda James Moody, basta Derrick Hodge ve davulda Kendrick Scott`tan oluşan bir grup eşliğinde söyleyen Nnenna Freelon`un 2010 yılında çıkan yedinci Concord albümüyse "Homefree" adını taşımaktadır. Nnenna Freelon`a the Eubie Blake National Jazz Institute tarafından Eubie Blake Ödülü, the Academie du Jazz tarafından da Billie Holiday Ödülü verilmiştir.

Nnenna Freelon diskografisi: 1992 Nnenna Freelon Columbia, 1993 Heritage, 1994 Listen, 1996 Shaking Free Concord, 1998 Maiden Voyage, 2000 Soulcall, 2002 Tales of Wonder, 2003 Church - Songs of Soul and Inspiration Various Artists - Ooh Child - Nnenna Freelon Utv Records Live at The Kennedy Center, Washington D.C. Concord, 2005 Blueprint of a Lady, 2008 Better Than Anything, 2010 Homefree.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Freelon!

27 Temmuz 2013, Cumartesi

Amerikalı saksafoncu, besteci ve grup lideridir. Bir multi-enstrümantalist olan Fielder her 4 saksafonu da (soprano, alto, tenor ve bariton) aynı yetkinlikte çalabilmektedir. Kendi orijinal bestelerinin yanısıra az bilinen caz klasiklerini çalmayı tercih etmekte ve performanslarını çeşitli grup konseptleri dahilinde icra etmektedir.

9 yaşında klarnet ve alto saksafon eğitimi almaya başlayan ve lise yıllarında R&B çalan Fielder, Pittsburgh Üniversitesi Caz Eğitimi Programı`na katılarak Dr. Nathan Davis`ten etnomüzikoloji eğitimi almıştır. 1980 yılında New York`a yerleşerek kalipso grubu the Mighty Sparrow`la birlikte çalmış ve Clarion şirketini kurarak Geri Allen`in de yer aldığı "Scene From a Dream" plağını kaydetmiştir. 1988 yılında Los Angeles`a dönerek çalışmalarını burada sürdüren Fielder, 1993`teki "Free Flow" albümünden itibaren bugüne dek muhtelif plak şirketleri adına 14 CD kaydetmiştir. Sanatçının 1996 yılı yapımı "Dear Sir: Tribute To Wayne Shorter" adlı çalışması listelerde ilk ona yükselip eleştirmenlerden büyük beğeni toplamıştır. BET`in (Black Entertainment Television) 1999 Yılın Caz Keşfi ödülünün de sahibi olan Dale Fielder, daha sonra BET için çeşitli video ve şovlar kaydetmiştir. 2005 yılındaki "Baritone Sunride" CD`si uluslararası arenada bariton saksafonun en iyilerinden biri olarak tanınmasını sağlamıştır. Temmuz 2007 çalışması "DFQ~Plays The Music Of Pepper Adams" ise bu yıl birlikteliğinin 18. yıldönümünü kutlayan ve efsanevi piyanist Jane Getz`in de yer aldığı klasik dörtlüsünün ürünüdür. 2011`de Donald Byrd/Pepper Adams Quintet projesini icra ettiği yeni Tribute Quintet`iyle turneye çıkan Fielder`in son çalışması, 2012 yılında piyasaya çıkan "Each Time I Think Of You"dur.

Dale Fielder diskografisi: 2012 Each Time I Think of You, 2009 Stellar Moments, 2007 Plays The Music Of Pepper Adams, 2005 Baritone Sunride, 2004 Suite: Clarity, 2004 A Divine Union, 2003 Howling Monk (2-Discs), 2001 The Hipster, 2000 Romance Serenade, 1998 Short Forms, 1997 Ocean Of Love And Mercy (A Passion Suite), 1996 Dear Sir: Tribute To Wayne Shorter, 1995 Know Thyself 1993, Free Flow.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Fielder!

26 Temmuz 2013, Cuma

New Jersey doğumlu Amerikalı davulcudur. Aslen Charles Lawrence Persip olan ve önceleri Charlie Persip olarak bilinen adını 1980`lerin başında Charli Persip olarak değiştirmiştir.

Önceleri lokal olarak New Jersey`de çalan ve 1953 yılında Tadd Dameron`la çalışan Persip, 1953-1958 yılları arasında Dizzy Gillespie`nin orkestra ve küçük gruplarıyla yaptığı turne ve kayıt çalışmaları sonucu şöhrete kavuşmuştur. Bir süre Harry "Sweets" Edison Quintet ve Harry James orkestrasında çaldıktan sonraysa 1960 yılında Roland Alexander, Freddie Hubbard, ve Ron Carter`dan oluşan kendi grubu the Jazz Statesmen`i kurmuştur. Yine bu dönemde Persip`in birlikte kayıt yaptığı ünlü müzisyenlerden bazıları şunlardır: Lee Morgan, Dinah Washington, Melba Liston, Kenny Dorham, Zoot Sims, Red Garland, Gil Evans, Don Ellis, Eric Dolphy, Rahsaan Roland Kirk, Gene Ammons ve Archie Shepp. Persip ayrıca Dizzy Gillespie, Sonny Rollins ve Sonny Stitt`in birlikte çaldıkları efsanevi "Eternal Triangle" kaydı Sonny Side Up`un (Verve Records, 1957) davulcusudur. Sanatçı 1960-1973 yılları arasında davulcu ve orkestra şefi olarak Billy Eckstine`le birlikte turnelere katılmıştır. Müzisyenliğinin yanısıra iyi bir eğitmen olarak da tanınan Persip, 1974 yılından başlayarak New York`taki Jazzmobile, Inc.`da davul ve müzik eğitmenliği yapmıştır. Sanatçı 2008 yılı itibarıyle Manhattan`daki the New School for Jazz and Contemporary Music`te doçent olarak görev yapmaktaydı, ki halen bu görevde bulunup bulunmadığı konusunda bilgi sahibi değiliz. Charli Persip 1980`lerin ortasında Superband adı altında faaliyete geçen big band`ini günümüzde de Supersound adı altında yönetmektedir. Grubun ilk albümü olan "Charli Persip and Superband" Stash etiketiyle piyasaya çıkmış olup daha sonraki çalışmaları "Superband 11" ve "No Dummies Allowed" Soul Note etiketini taşımaktadırlar. Grubun son çalışmasıysa "Intrinsic Evolution"dur.

Charli Persip diskografisi: Lider olarak: 1960 Charles Persip and the Jazz Statesmen (Bethlehem), 1984 In Case You Missed It (Soul Note), 1987 No Dummies Allowed (Soul Note), 2008 Intrinsic Evolution (CDBY). Sideman olarak: Don Ellis ile, How Time Passes (Candid, 1960), New Ideas (New Jazz, 1961), Art Farmer ile, The Aztec Suite (United Artists, 1959), Listen to Art Farmer and the Orchestra (Mercury, 1962), Curtis Fuller ile, Two Bones (Blue Note, 1958), The Curtis Fuller Jazztet (Savoy, 1959), Dizzy Gillespie ile, Afro (Norgran, 1954), Dizzy and Strings (Norgran, 1954), Jazz Recital (Norgran, 1955), World Statesman (Norgran, 1956), Dizzy in Greece (Verve, 1957), Birks` Works (Verve, 1957), Dizzy Gillespie at Newport (Verve, 1957), Duets (Verve, 1957), Sonny Rollins ve Sonny Stitt ile, The Greatest Trumpet of Them All (Verve, 1957), Sonny Side Up (Verve, 1957), A Portrait of Duke Ellington (Verve, 1960), Perceptions (Verve, 1961), Benny Golson ile, Benny Golson`s New York Scene (Contemporary, 1957), Pop + Jazz = Swing (Audio Fidelity, 1961) - also released as Just Jazz!, Craig Harris ile, Black Bone (Soul Note, 1983), Milt Jackson ile, For Someone I Love (Riverside, 1963), Etta Jones ile, So Warm (Prestige, 1961), Pat Martino ile, Baiyina (The Clear Evidence) (Prestige, 1968), Hal McKusick ile, Triple Exposure (Prestige, 1957), Blue Mitchell ile, Smooth as the Wind (Riverside, 1961), Lee Morgan ile, Lee Morgan Sextet (Blue Note, 1957) Lee Morgan Vol. 3 (Blue Note, 1957), Sonny Stitt ile, The Saxophones of Sonny Stitt (Roost, 1958), A Little Bit of Stitt (Roost, 1959) Soul Summit (Prestige, 1962) - with Gene Ammons and Jack McDuff, Mal Waldron ile, The Quest (New Jazz, 1961), Randy Weston ile, Little Niles (United Artists, 1958), Uhuru Afrika (Roulette, 1960), Highlife (Colpix, 1963), Phil Woods ile, The Young Bloods (Prestige, 1956) - with Donald Byrd.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Persip!

25 Temmuz 2013, Perşembe

Annabelle Short Lynch adıyla Londra`da doğmuş İskoç asıllı şarkıcı ve aktristtir. Daha ziyade ünlü vokal triosu Lambert, Hendricks & Ross`un bir üyesi olarak hatırlanmakla birlikte kendi adına da bir düzineden fazla sıkı vokal caz albümü kaydetmiş ve yanısıra birçok filmde rol almıştır.

Üç yaşında şarkıcı olan teyzesi Ella Logan`la birlikte Los Angeles`a göç eden Ross, bir süre Hollywood`da çocuk yıldız olarak çalıştıktan sonra New York`ta sinema eğitimi alır, daha sonraysa İngiltere`ye dönerek gece kulüplerinde şarkı söylemeye başlar. İlk albüm kaydını Paris`te James Moody`nin de yer aldığı bir quartet`le yapar. 1952 yılında yeniden New York`tadır ve bu sefer Modern Jazz Quartet`in elemanlarıyla birlikte ilk solo albümü olan "Singin` and Swinging"i kaydedecektir. Yine aynı yıl vocalese tarzının öncüsü King Pleasure`la bir albüm kaydeder ("King Pleasure Sings / Annie Ross Sings") ve sadece 4 parçada yer aldığı bu albümde Wardell Gray`in ünlü "Twisted" solosuna uyarladığı vokalle bu tarzın köşe taşlarından birine imza atar. Albüm ayrıca kendisine Down Beat dergisinin "New Star" ödülünü de getirecektir. 1953 yılı boyunca Lionel Hampton`un en iyi gruplarından biriyle -ki Clifford Brown, Art Farmer, Quincy Jones, ve Gigi Gryce gibi isimleri içermektedir- Avrupa`yı turlayan Annie Ross, burada birkaç yıl kalıp HMV ve Pye plak şirketleri adına albüm kayıtları yaptıktan sonra 1957 yılında Amerika`ya geri döner. Tam bu noktada ufak bir anekdot aktaralım: İngiliz müzik dergisi NME`nin Şubat 1956 sayısında aktardığına göre sanatçının "I Want You to be My Baby" adlı parçası içeriğindeki "Come upstairs and have some loving" sözleri yüzünden BBC tarafından yasaklanmıştır. New York`ta Count Basie sololarını vokale uyarladıkları bir albüm üzerinde çalışan Dave Lambert ve Jon Hendricks`le birlikte bir session`a katılan Ross, ikiliden aldığı davetle gruba katılacak ve böylece Lambert, Hendricks & Ross doğacaktır. İlk albümü "Sing a Song of Basie"yle (1957) büyük bir başarı yakalayan grup uluslararası bir hit haline gelir ve sonraki 5 yıl boyunca dünyayı dolaşarak "Lambert, Hendricks, & Ross!" (aka The Hottest New Group In Jazz, 1959), "Sing Ellington" (1960), "High Flying" (1962), ve "The Real Ambassadors" (Written by Dave Brubeck and featuring Louis Armstrong and Carmen McRae, 1962) albümlerini kaydeder. Yoğun turne programı ve Hendricks`le ilişki yaşadığı yolundaki dedikodulardan bıkan Annie Ross, 1962 yılında gruptan ayrılır ve 1964`te Londra`da kendi kulübünü açar. Annie`s Room adındaki kulüpte Joe Williams, Stuff Smith, Blossom Dearie, Anita O`Day, Jon Hendricks, Erroll Garner gibi isimler, ayrıca sanatçının kendisi de sahne alır ve Ross`un kulüpteki 1965 yılı performanslarından oluşan bir derleme CD 2006 yılında piyasaya çıkar. Lambert, Hendricks & Ross grubuyla yaptığı çalışmaların yanısıra kesintilerle de olsa solo kariyerini sürdüren Annie Ross`un önemli albümleri arasında "Annie By Candlelight" (1956), "Sings A Song With Mulligan" (bariton saksafonda Gerry Mulligan ve trompette Chet Baker`la, 1958) "A Gasser!" (Zoot Sims`le, 1959), "In Hoagland" (Georgie Fame ve Hoagy Carmichael`la, 1981) ve "Music Is Forever"ı (piyanoda Tommy Flanagan`la, 1995) saymak mümkündür.

Sanatçının başlıca sinema filmi rolleriyse şunlardır: Vera Webster - Superman III (1983), Mrs. Hazeltine - Throw Momma from the Train (1987), Loretta Cresswood - Pump Up the Volume (1990), Lydia - Blue Sky (1994), ve özellikle vurgulanması gereken rolü olarak Tess Trainer - Robert Altman`s Short Cuts (1993). Ross 90`ların başındaysa korku filmleri Basket Case 2 ve Basket Case 3: The Progeny`de rol almıştır. Annie Ross`un kariyeri boyunca elde ettiği ödüllerden bazıları şunlardır: The ASCAP Jazz Wall Of Fame (2009), the NEA Jazz Masters` Award (2010), ve the MAC Award for Lifetime Achievement (2011). Sanatçının hayatını konu alan No One But Me adlı belgesel filmin prömiyeri 2012 yılında Glasgow Film Festivali`nde yapılmıştır.

Annie Ross diskografisi: Solo albümler: Singin` and Swingin` (with Dorothy Dunn and Shelby Davis) (1952), King Pleasure Sings / Annie Ross Sings (1952), Tony Crombie And His Orchestra (1954) (Decca DFE6247), Annie By Candlelight (1956), Nocturne For Vocalist (EP) (1956), Sings A Song With Mulligan! (1958), A Gasser! (with Zoot Sims) (1959), Gypsy (1959), Loguerhythms (1962), Sings A Handful Of Songs (1963), Facade (1967), You and Me Baby (Live at Hampstead Theatre) (1970), In Hoagland (with Hoagy Carmichael and Georgie Fame) (1981), Music Is Forever (1995), Cool For Kids (2001), Let Me Sing (2005). Lambert, Hendricks & Ross albümleri: Sing a Song of Basie (1957), Sing Along With Basie (1958), The Swingers! (1958), Lambert, Hendricks, & Ross! (aka "The Hottest New Group In Jazz") (1959), Sing Ellington (1960), The Real Ambassadors (with Louis Armstrong, Dave Brubeck, and Carmen McRae) (1962), High Flying (aka "The Way-Out Voices of Lambert, Hendricks and Ross") (1962). Canlı albümler: Annie Ross & Pony Poindexter (1967), You And Me Baby (1971), Annie Ross In Poland,1965 (2002), Live In London,1965 (2006). Soundtrack albümler: Cranks (Original London Cast Recording) (1955), Short Cuts (Soundtrack) (1993). Derleme albümler: Everybody`s Boppin` (1990), Twisted - The Best Of Lambert, Hendricks, & Ross (1992), Skylark (combines Annie By Candlelight and Nocturne For Vocalist) (1996), The Hottest New Group In Jazz (combines Lambert, Hendricks, & Ross, Sing Ellington, and High Flying) (1996), A Handfull [sic] Of Songs... And More (combines Sings A Handful Of Songs and four previously unreleased tracks recorded live in Tel Aviv in 1956) (2000), Twisted (2008), Improvisations For The Human Voice (2009), Zoot Sims Meets Lambert, Hendricks, & Ross. Los Angeles 1959 (2010).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Ross!

24 Temmuz 2013, Çarşamba

Amerikalı trompetçi, besteci, orkestra şefi ve eğitmen. Caz sahnesine çıktığı andan itibaren aynı zamanda mentörü olan trompet ikonu Dizzy Gillespie`nin sound`unu yansıtma yeteneğiyle ünlenen Faddis, müzisyenliğinin yanısıra müzik eğitimi alanındaki uzmanlığıyla da tanınır.

24 Temmuz 1953`te Oakland, California`da doğan Jon Faddis, 8 yaşında Louis Armstrong`un "The Ed Sullivan Show"daki performansından etkilenerek trompet çalmaya başlar. 3 yıl sonra aynı zamanda Stan Kenton grubunun trompetçisi olan öğretmeni Bill Catalano vasıtasıyla Dizzy Gillespie`yle tanışır ve henüz onlu yaşlarında idolüyle birlikte ünlü San Francisco Jazz Workshop`ta çalar. 1971 yılında liseyi bitirdikten sonra Lionel Hampton`un grubuna katılarak New York`a yerleşir. Aynı yıl Mel Lewis`in daveti üzerine gittiği Village Vanguard kulübünde the Thad Jones / Mel Lewis Big Band`in mutad Pazartesi gecesi session`larından birine katılır, ki bu tek gecelik performans orkestrayla 4 yıllık bir birlikteliğin ve ilaveten bir Sovyetler Birliği turnesinin yolunu açacaktır. Faddis ayrıca Charles Mingus`la da turneye çıkar ve Dizzy Gillespie ve Oscar Peterson`la birlikte Pablo plak şirketi adına kayıtlar yapar. Özellikle Dizzy`yle çalıştığı esnada caz dünyasının dikkatini çeken sanatçı, henüz 20 yaşında eleştirmenlerden büyük övgüler alacaktır. 1974 ve 1975 yıllarında Downbeat dergisinin uluslararası eleştirmenler anketinde "Daha Fazla Takdiri Hakeden Yetenek" (Talent Deserving Wider Recognition) kategorisinde birinci olan Faddis, kısa süre içinde New York`un en çok aranan stüdyo ve konser müzisyenlerinden biri olur ve Sarah Vaughan, Eubie Blake, Freddie Hubbard, Art Blakey, Herbie Hancock ve Charles Mingus gibi devlerin performanslarına katılır. Stüdyo yılları sanatçının müzikal anlamda gelişimine önemli katkıda bulunmuş ve bugün sahip olduğu "çok yönlü performansçı" kimliğini edinmesini sağlamıştır. Sanatçının karakteristik trompet sound`unu Duke Ellington, the Rolling Stones, Frank Sinatra, Kool and the Gang, Luther Vandross, Quincy Jones, Billy Joel ve Stanley Clarke gibi farklı tarzlardaki sanatçı ve grupların albümlerinde dinlemek mümkündür. Ayrıca "The Cosby Show"un tema müziği, "The Gauntlet" ve "Bird" gibi Clint Eastwood filmlerinin soundtrack`leri ve birçok reklam müziği de Jon Faddis`in trompetini duyabileceğimiz mecralar arasındadır. 1982 yılında Dizzy Gillespie`nin daveti üzerine kendisine eşlik ettiği Beyaz Saray`daki "In Performance" seremonisi, ki burada amaç Dizzy ve diğer bazı önde gelen Amerikalı sanatçıların "olağanüstü bir kariyerin eşiğinde" olduğuna inandıkları genç meslektaşlarını vitrine çıkarmalarıdır, Faddis`in kariyerinde bir dönüm noktası olur. Aktif müzisyenlik adına daha ortaya koyacağı pek çok şey olduğuna ikna olan sanatçı bir yıl içinde stüdyo hayatını terkederek saksafoncu Greg Osby ve piyanist James Williams`ın da yer aldıkları bir grup kurar ve böylece kulüp sahnesine adım atar. 1987 yılındaysa Dizzy Gillespie`nin 70. yaş gününü bir konser turnesiyle kutlamak maksadıyla kurulan big band`in organizasyon ve prova çalışmalarında öncü rolü üstlenir. Bu rol daha sonra 1989 yılında kurulan Dizzy`s United Nation Orchestra`daki solistlik ve müzikal direktörlük pozisyonlarıyla sürecektir. 1991 yılında the Carnegie Hall Jazz Band`in direktörlüğüne getirilen Jon Faddis, 1995 yılında da Lincoln Center Jazz Orchestra`nın "The Majesty of Louis Armstrong" turnesinde ve the "Newport Jazz Festival 40th Anniversary" turnesinde müzikal direktörlük görevini üstlenir. 1998 yılında Blues Brothers 2000 filminde rol alan sanatçı, 1999 yılında Arjantinli besteci / aranjör Carlos Franzetti`nin eserlerinden oluşan Grammy adayı Remembrances (Chesky Records) albümünü kaydeder. 2006 yılındaki Teranga (Koch Records, şimdi E1) CD`sindeyse Clark Terry, Russell Malone, Gary Smulyan ve Frank Wess gibi tanınmış konuk sanatçılar yer almışlardır. Halen Jon Faddis Quartet ve the JFQ+2 gruplarını yöneten Faddis, 10 yılı aşkın bir süredir New York`taki The Conservatory of Music at Purchase State University`de eğitmenlik görevini sürdürmektedir.

Jon Faddis diskografisi: Lider olarak: 1974: Jon & Billy (Storyville Records) with Billy Harper, 1976: Youngblood, 1978: Good and Plenty, 1985: Legacy (Concord Jazz), 1989: Into the Faddisphere (Sony/Epic Records), 1991: Hornucopia (Sony/Epic Records), 1995: The Carnegie Hall Jazz Band (Blue Note),1997: Swing Summit: Passing On The Torch, 1997: Eastwood After Hours: Live at Carnegie Hall (Malposo Records/Warner Bros. Records), 1999: Remembrances (Chesky), 2006: Teranga (Koch Records/E1). Dizzy Gillespie ile: Dizzy Gillespie Jam (Pablo, 1977), To Diz with Love (Telarc, 1992), The Dizzy Gillespie Alumni All-Stars and The Dizzy Gillespie Alumni All-Stars Big Band müzik direktörü olarak: Dizzy’s 80th Birthday Party (1997), Dizzy’s World (1999), Things to Come" (Telarc, 2000). Konuk ya da sideman olarak: Rusty Bryant ile: Until It`s Time for You to Go (Prestige, 1974), Jack McDuff ile: The Fourth Dimension (Cadet, 1974), Charles Mingus ile: Charles Mingus and Friends in Concert (Columbia, 1972), Charles Tolliver ile: Impact (1972), Anthony Braxton ile: Creative Orchestra Music 1976 (Arista, 1976), Kenny Burrell ile: Ellington Is Forever (Fantasy, 1975), Charles Earland ile: Intensity (Prestige, 1972), Charles III (Prestige, 1973), The Dynamite Brothers (Prestige, 1973), Kharma (Prestige, 1974), Grant Green ile: The Main Attraction (1976), Easy (1978), Johnny Hammond ile: The Prophet (Kudu, 1972), Higher Ground (Kudu, 1973), Paul Simon ile: Graceland, Billy Joel ile: An Innocent Man, Michel Camilo ile: One More Once, Don Sebesky ile: The Rape of El Morro (CTI, 1975), Lalo Schifrin ile: Black Widow (CTI, 1976) More Jazz Meets the Symphony (Atlantic, 1993), Firebird: Jazz Meets the Symphony No. 3 (Four Winds, 1995), Lalo Schifrin with WDR Big Band: Gillespiana (1996), Latin Jazz Suite (1999), Ins and Outs – Lalo Live at the Blue Note (2002), Jeremy Steig ile: Firefly (CTI, 1977), Gábor Szabó ile: Macho (Salvation, 1975), Steve Turre ile: The Rhythm Within, Randy Weston ile: Tanjah (Polydor, 1973)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Faddis!

23 Temmuz 2013, Salı

Richie Kamuca Amerikalı tenor saksafoncu. Daha fazla takdir edilmeyi hakeden caz müzisyenlerinden biri olan Kamuca saksafon tonu, solo yeteneği ve istikrarlı stüdyo çalışmalarıyla tanınmış son derece yetenekli bir sanatçıdır.

Doğu yakasında (Philadelphia) doğup büyümesine karşın daha ziyade west coast jazz sahnesindeki performanslarıyla tanınan Richie Kamuca, batıya taşınmadan önce Stan Kenton (1952-1953) ve Woody Herman`la (1954-1956) çalışmıştır. Erken dönem çalışı büyük ölçüde Lester Young stilinden izler taşır. Herman`la çalışırken Al Cohn ve Bill Perkins`le birlikte orkestranın ünlü Four Brothers saksafon bölümü versiyonlarından birini oluşturmuş ve 1955`teki klasik bir RCA albüm kaydında yer almıştır. Batıya yerleştikten sonra sırasıyla Chet Baker, Maynard Ferguson, the Lighthouse All-Stars (1957-1958), Shorty Rogers ve Shelly Manne`le (1959-1961) birlikte çalan Richie Kamuca ayrıca Bill Perkins, Art Pepper, Jimmy Rowles, Cy Touff ve diğer birçok müzisyenin kayıtlarına katılmış ve kendi adına da albümler kaydetmiştir. 1962`de New York`a giden Kamuca burada Gerry Mulligan, Gary McFarland ve Roy Eldridge`le (1966-1971) çalışmış, 1972 yılındaysa tekrar batıya dönerek stüdyo müzisyeni olarak faaliyet göstermeye başlamıştır. Sanatçı bu dönem ayrıca yerel küçük gruplarda da çalmış ve Bill Berry`s L.A. Big Band`de yer almıştır. Sıcak ve ateşli stiliyle mükemmel bir ballad performansçısı olan Kamuca, çalışında Lester Young`dan açık izler taşımakla birlikte orijinal fikirlere de sahip olan ve olgunluk döneminde stilinde değişiklikler gösteren bir müzisyendir. Concord adına 1977 yılında yaptığı son kayıtlardan birini Charlie Parker`a ithaf eden Richie Kamuca, 47. doğum gününden bir gün önce Los Angeles`ta kanserden hayatını kaybetmiştir.

Seçilmiş Richie Kamuca diskografisi: The Brothers (1955) (With Al Cohn and Bill Perkins), Cy Touff and Richie Kamuca Primitive Cats (1955), Bill Perkins Tenors Head-on (1956) (With Kamuca), Just Friends (Toshiba EMI, 1956), Maynard Ferguson Live at Peacock Lane 1956-1957 (Live in Los Angeles, with Kamuca in the band), Richie Kamuca Quartet (1957), Jazz Erotica (1958), West Coast Jazz in Hi-Fi (1959) (With Bill Holman, Conte Candoli and Frank Rosolino), Shelly Manne, Shelly Manne & His Men at The Black Hawk (1959), Shorty Rogers, Swingin` Nutcracker (1960) (Along with Holman, Perkins and Art Pepper), Shelly Manne, Shelly Manne & His Men at The Manne Hole (1961), Drop Me off in Harlem (Concord Jazz, 1977), Richie (Concord Jazz, 1977), Charlie (Concord Jazz, 1977), Gary McFarland ile, Point of Departure (Impulse!, 1963), The Modern Jazz Quartet ile, Jazz Dialogue (Atlantic, 1965)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Kamuca!

22 Temmuz 2013, Pazartesi

Herman "Junior" Cook Amerikalı hard bop tenor saksafoncu. Pensacola, Florida`da doğan Cook lise yıllarında alto saksafon çalmaya başladı, daha sonra ise tenora geçti. Kariyerinin başlarında kendisini teşvik eden kişi, bir diğer Pensacola yerlisi müzisyen olan Gigi Gryce idi. Washington`daki Howard Theater`da bir rock `n` roll şovunda çalışırken Horace Silver`la tanışan Cook, çalışıyla ünlü piyanisti oldukça etkiledi. Silver`in grubunda bir hafta boyunca Clifford Jordan`ın yerini alan sanatçı Haziran-Aralık 1957 döneminde basçı Gloria Bell`in grubunda çaldı, 1958 yılı başında 2 ay kadar Dizzy Gillespie`yle çalıştı ve nihayet aynı yılın Mayıs ayında the Horace Silver Quintet`e katıldı. 1958-1964 yılları arasında yer aldığı bu gruptaki çalışıyla ünlenen Cook, daha sonra trompetçi Blue Mitchell`le birlikte gruptan ayrıldı ve 1964-1969 yılları arasında Mitchell`in quintet`inde çaldı. Junior Cook`un sonraki birliktelikleriyse Freddie Hubbard, Elvin Jones, George Coleman, Louis Hayes (1975–1976), Bill Hardman (1979–1989), ve the McCoy Tyner big band`le oldu. Özellikle trompetçi Bill Hardman`la oluşturduğu the Bill Hardman / Junior Cook Quintet coşkulu sahne şovlarıyla ses getirdi. 70`lerde bir yıl kadar Boston`daki Berklee College of Music`te eğitmenlik de yapan Cook, sideman performanslarının yanısıra Jazzland (1961), Catalyst (1977), Muse, ve SteepleChase plak şirketleri adına lider olarak albümler de kaydetti. 1990`ların başında Clifford Jordan`la birlikte çalan ve aynı zamanda kendi grubunu da yöneten sanatçı, New York`taki apartmanında 57 yaşında hayata veda etti.

Kariyerinin başlarında Wardell Gray, Sonny Rollins ve Sonny Stitt`ten, sonraki dönemdeyse John Coltrane, Frank Foster ve Hank Mobley`den etkilenen Junior Cook, bütün bu başarılı müzisyenleri taklit etmek yerine kuşağının armonik ve melodik materyelini kendi tarzında yorumlayan özgün bir sanatçı olarak tanınmıştır.

Junior Cook diskografisi: Lider olarak: Junior`s Cookin` (Jazzland, 1960), The Place To Be (Steeplechase; 1988), On A Misty Night (Steeplechase, 1989), You Leave Me Breathless (Steeplechase,1991). Sideman olarak: Horace Silver ile, Live At Newport `58 (1958) 6 Pieces of Silver (1956–58), Finger Poppin` (1956–58) Blowin` the Blues Away (1959), Horace-Scope (1960), Doin` the Thing (1961), The Tokyo Blues (1962) Silver`s Serenade (1963), Song For My Father (1964), Music to Ease Your Disease (1988). Barry Harris ile, Luminescence! (Prestige, 1967), Freddie Hubbard ile, Sing Me a Song of Songmy (1971), Keep Your Soul Together (1973), High Energy (1974), Polar AC (1974), Blue Mitchell ile, The Cup Bearers (Riverside, 1962), The Thing to Do (Blue Note, 1964), Down with It! (Blue Note, 1965), Bring It Home to Me (Blue Note, 1966), Boss Horn (Blue Note, 1966). Diğer sanatçılarla; Kenny Burrell: Blue Lights (Blue Note, 1958), Dave Bailey Sextet: One Foot In The Gutter (Epic, 1960), Cedar Walton: Cedar! (OJC, 1967), John Patton: That Certain Feeling (Blue Note, 1968), Don Patterson: Opus De Don (Prestige, 1968), Clifford Jordan: Two Tenor Winner (Criss Cross, 1984), McCoy Tyner: Uptown / Downtown (Milestone, 1988), The Place To Be Musiciens: Junior Cook (ts), Mickey Tucker (p), Wayne Dockery (b), Leroy Williams (dr) (23-11-1988), Bill Hardman: What’s Up? (Steeplechase, 1989), Larry Gales Sextet: A Message from Monk (Candid, 1990), Bertha Hope: Elmo’s Fire (Steeplechase, 1991).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Cook!

&amp;amp;amp;amp;lt;br&amp;amp;amp;amp;gt;

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN

İçerikleri