Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Rene Thomas > Dave Pell > Dexter Gordon > Svend Asmussen > Mart Barrett > Eddie

Arto Peştemalcıgil |

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, efsanelerle cazın emekçi ama az tanınan isimleri hepsi bir arada yeni bir haftadan herkese merhaba...

Haftaya caz gitarın önemli isimlerinden Rene Thomas ile başlıyoruz. Salı günün ismi ise saksofoncu Dave Pell. Derken bomba bir isim; Dexter Gordon Çarşamba günü haftaya damgasını vuruyor. Perşembe Avrupaya geçiyoruz, Svend Asmussen var... Cuma davulcu Mart Barrett, Cumartesi bir başka efsane Eddie "Lockwew" Davis ve haftayı en son Pierre Michelot ile kapatıyoruz.

Değerli okurlarım, bana yazarak eleştirilerinizi, isteklerinizi, köşeyle ilgili beklentilerinizi iletin lütfen. Ne de olsa bu benim ilk köşe yazarlığı deneyimim ve dolayısıyle her türlü katkıya açığım.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

03 Mart 2013, Pazar

Pierre Michelot St-Denis doğumlu Fransız bebop ve hard bop double basisttir. Kuşağının önde gelen Avrupalı caz basçılarından biri olarak kabul edilen Michelot, aralarında Miles Davis ve Thelonious Monk`un da yer aldıkları birçok büyük isimle birlikte çalmıştır.

Çocukken piyano eğitimi alan ancak 16 yaşında klasik basa geçen Pierre Michelot, 2. Dünya Savaşı`nı takip eden yıllarda Fransa`da bulunan Amerikan birlikleriyle birlikte çalmış ve bu sayede doğal ve berrak bir tona ve kusursuz ritm duygusuna sahip olduğu Amerikalı caz müzisyenleri tarafından duyulmuştur. 1940`ların sonuna gelindiğinde portföyünde Coleman Hawkins, Sidney Bechet ve Rex Stewart gibi isimlerin eşlikçiliği (Paris stüdyo session`ları) yer almaktadır. Bunu Lester Young, Dizzy Gillespie, Bud Powell ve Zoot Sims gibi devlerle yaptığı çalışmalar takip etmiş, 1953 yılındaysa Django Reinhardt`ın son albüm kaydında çalmıştır. 1950`ler boyunca Paris caz kulüplerinin demirbaşı olan Michelot Club St. Germain, the Ringside ve the Blue Note gibi ünlü mekanlarda ve sıklıkla Amerikalı davulcu Kenny Clarke`la birlikte sahne almıştır. Sanatçının kariyerinin zirvelerinden biri, 1957 yılında Miles Davis tarafından bir Louis Malle filmi olan Ascenseur pour l`Échafaud`nun emprovize soundtrack`i için seçilmesidir. 1959`da piyanist Jacques Loussier`nin Play Bach kaydında çalmış, albümün sürpriz ticari başarısı birkaç devam albümü ve davulcu Christian Garros`nun da yer aldığı bir turnenin yolunu açmıştır. Michelot 1960 yılında piyanist René Urtreger ve davulcu Daniel Humair`le brlikte uzun ömürlü HUM trio`sunu kurmuş, 1963 yılında ise Fransız cazına katkılarından ötürü the Academie du Jazz`s Prix Django Reinhardt ile ödüllendirilmiştir. Sonraki çeyrek yüzyıl boyunca çok yoğun bir stüdyo ve turne programı sürdüren Pierre Michelot 1986 yılında Dexter Gordon`un başrolünü üstlendiği Bertrand Tavernier`nin Round Midnight filminde isimsiz bir basçı olarak yer almış ve daha sonra da Gordon`la turneye çıkmıştır. 1990 yılındaki Village Vanguard performansından sonra sahne çalışmalarını azaltan sanatçı, buna rağmen HUM trio`suyla çalışmalarını 90`ların sonuna dek sürdürmüştür. Hayatının son yıllarında Alzheimer`le mücadele eden Pierre Michelot 3 Temmuz 2005`te Paris`te vefat etmiştir.

Pierre Michelot diskografisi: Jacques Loussier / Christian Garros / Pierre Michelot - Play Bach No.1 ‎ ? (9 versions) Decca 1959 ‎ (LP) Decca 1959, 1961, 1962, Play Bach No. 1 ‎ (LP, Mono) London Globe Records 1962, Play Bach No.1 ‎ (LP) Disques Decca 1962, 1963, Wax Time 2012, Jacques Loussier, Christian Garros, Pierre Michelot - Play Bach No. 2 ‎?(7 versions) London Globe Records 1963, Play Bach N°2 ‎ (LP, Mono) Disques Decca 1962, 1963, Play Bach No. 2 ‎ (LP, Mono) London Globe Records 1963, Play Bach No.2 ‎ (LP, RE) Decca 1966 Jacques Loussier, Christian Garros, Pierre Michelot - Play Bach No. 5 (LP, Album) Decca, Decca 1967 Play Bach No. 5 ‎ (LP, Album) Decca, Decca 1967 René Urtreger / Pierre Michelot / Daniel Humair - Urtreger Michelot Humair (LP, Album) Carlyne Music 1979 Maurice Vander / Pierre Michelot / Bernard Lubat - Vander Michelot Lubat ‎ (LP) Owl Records (4) 1985 Bass & Bosses (CD, Album) EmArcy 1990 Richard Galliano - Bireli Lagrene*, Pierre Michelot, Charles Bellonzi - Viaggio (CD, Album) Disques Dreyfus 1993 Bud Powell With Kenny Clarke, Pierre Michelot - A Portrait Of Thelonious ‎ (LP, Album, RE, RM) CBS A Portrait Of Thelonious ‎ (LP, Album, RE, RM) CBS Stephane Grappelli* - Eddie Louiss* Featuring Pierre Michelot - Daniel Humair - Stephane Grappelli - Eddie Louiss ‎(LP) Disques Festival Compilations Humair* Urtreger* Michelot* - HUM ‎ (3xCD, Comp) Sketch (2) 1999.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Monsieur Michelot!

02 Mart 2013, Cumartesi

Edward Davis kayıt ve performanslarını Eddie "Lockjaw" Davis adı altında gerçekleştiren Amerikalı tenor saksofoncudur. Keskin ve derhal farkedilebilir bir tona sahip olan Davis, girdiği tenor battle`larda herkesle boy ölçüşebilen bir müzisyendir.

New York doğumlu olan Davis, 1930`ların sonunda Clark Monroe’s Uptown House`da çalarak caz sahnesine adım atmıştır. Mekanın birkaç yıl sonra ortalığı kasıp kavuracak bebop tarzıyla yakın işkisi olmasına rağmen Davis`in kökleri swing ve blues`dadır; hatta kariyerinin başlarında sert Teksas tenor okuluna eğilim göstermiştir. 1940`ların başlarında bir dizi big band`de (Cootie Williams, Lucky Millinder, Andy Kirk, Eddie Bonnemere, Louis Armstrong, ve Count Basie) çalışarak deneyim kazanan sanatçı, 1946 yılında Fats Navarro, Al Haig, Huey Long, Gene Ramey ve Denzil Best`ten oluşan Eddie Davis and His Beboppers grubunu kurar. Lider olarak yaptığı ilk kayıtlarda tenor çığlıklarıyla karakterize R&B tarzına eğilim gösterecektir. 1950`lerde Sonny Stitt`le çalan Davis, Count Basie orkestrasıyla 60`lara ve 70`lere yayılacak birlikteliğini de 1952 yılında başlatır. 1950`lerdeki bir diğer çalışmasıysa 1955-1960 dönemini kapsayan organist Shirley Scott`lu grup liderliğidir. Eddie "Lockjaw" Davis`in en iyi bilinen çalışmalarından biri, 1960-1962 yılları arasında bir diğer önemli tenor saksofoncu olan Johnny Griffin`le birlikte sergilediği heyecan verici performanslar ve yaptığı kayıtlardır. Müziğe kısa bir süre ara verip (1963-1964) menajer olarak çalıştıktan sonra tekrar Basie`yle çalışmaya başlayan Davis, 1960`ların ortalarından itibaren Johnny Griffin ve çoğunluğu Avrupalı olan diğer müzisyenlerle birlikte The Kenny Clarke-Francy Boland Big Band`de çalmaya başlar. 1970`lerin ortalarında Roy Eldridge, 70`lerin sonlarıyla 80`lerin başlarında bir diğer trompetçi Harry ‘Sweets’ Edison`un yer aldıkları gruplara liderlik eder. Hızlı swingli parçalarla (Griffin`le birlikte çaldıkları, ‘Whirlybird’ ("The Atomic Mr Basie"den) gibi Basie parçaları) ağır, yumuşak ballad`ları (Paul Gonsalves`le birlikte yaptığı ballad albümü) aynı kolaylıkla çalabilen Eddie "Lockjaw" Davis, ölümüne dek solist olarak aktif müzik kariyerini sürdürmüştür. Sanatçının kayıt yaptığı plak şirketleri arasında Savoy, Apollo, Roost, King, Roulette, Prestige/Jazzland/Moodsville, RCA, Storyville, MPS, Black & Blue, Spotlite, SteepleChase, Pablo, Muse ve Enja yer alırlar.

Eddie "Lockjaw" Davis diskografisi: Lider olarak: 1953: Eddie Davis Trio (Roost) 1954: The Battle of Birdland (Roost) - with Sonny Stitt 1955: Modern Jazz by Eddie Davis (King) 1958: The Eddie "Lockjaw" Davis Cookbook (Prestige) - with Shirley Scott and Jerome Richardson 1958: Jaws (Prestige) - with Shirley Scott, 1958: The Eddie "Lockjaw" Davis Cookbook, Vol. 2 (Prestige) - with Shirley Scott and Jerome Richardson, 1958: The Eddie "Lockjaw" Davis Cookbook Volume 3 (Prestige) - with Shirley Scott, 1958: Smokin` (Prestige) - with Shirley Scott, 1959: Very Saxy (Prestige) - with Buddy Tate, Coleman Hawkins and Arnett Cobb, 1959: Jaws in Orbit (Prestige) - with Shirley Scott, 1959: Bacalao (Prestige) - with Shirley Scott, 1960: Eddie "Lockjaw" Davis with Shirley Scott (Moodsville), 1960: Misty (Moodsville) - with Shirley Scott, 1960: Afro-Jaws (Riverside), 1960: Battle Stations (Prestige) - with Johnny Griffin, 1960: Trane Whistle (Prestige) - arranged by Oliver Nelson and Ernie Wilkins, 1960: Tough Tenors (Jazzland) - with Johnny Griffin, 1960: Griff & Lock (Jazzland) - with Johnny Griffin, 1961: The First Set (Prestige) - with Johnny Griffin, 1961: The Tenor Scene (Prestige) - with Johnny Griffin, 1961: The Late Show (Prestige) - with Johnny Griffin 1961: The Midnight Show (Prestige) - with Johnny Griffin, 1961: Lookin` at Monk! (Jazzland) - with Johnny Griffin, 1961: Blues Up & Down (Jazzland) - with Johnny Griffin, 1962: Tough Tenor Favorites (Jazzland) - with Johnny Griffin, 1962: Jawbreakers (Riverside) - with Harry Edison, 1962: Goin` to the Meeting (Prestige), 1962: I Only Have Eyes for You (Prestige) 1962: Trackin` (Prestige),1966: Lock, the Fox (RCA Victor), 1967: The Fox & the Hounds (RCA Victor), 1968: Love Calls (RCA Victor) - with Paul Gonsalves, 1970: Tough Tenors Again `n` Again (MPS) - with Johnny Griffin, 1975: The Tenor Giants Featuring Oscar Peterson - with Zoot Sims 1977: Eddie "Lockjaw" Davis 4 – Montreux `77, (live) 1977: Swingin` Till the Girls Come Home, Inner City Records, with Thomas Clausen (p), Bo Stiff (b) and Alex Riel (dr) 1979: The Heavy Hitter (Muse Records), 1981: Sonny, Sweets and Jaws - Live at Bubbas, (live), (with Sonny Stitt and Harry "Sweets" Edison), 1983: Jazz at the Philharmonic – Yoyogi National Stadium, Tokyo 1983: Return to Happiness
Sideman olarak: Mildred Anderson ile, Person to Person (Bluesville, 1960) Count Basie ile, E=MC2 (1957) Basie Jam (1973) Red Garland ile, The Red Garland Trio + Eddie "Lockjaw" Davis (Moodsville, 1959) Dizzy Gillespie ile, The Dizzy Gillespie Big 7 (Pablo, 1975) Coleman Hawkins ile, Night Hawk (Prestige, 1961) Al Smith ile, Hear My Blues (Prestige, 1959; re-mastered 1987 at Fantasy Studios, Berkeley, Ca.) Sonny Stitt ile, The Matadors Meet the Bull (Roulette, 1965)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Davis!

01 Mart 2013, Cuma

Springfield, Illinois doğumlu Amerikalı swing davulcusudur. Kariyeri boyunca en bilinen ve kendisini meşhur eden işinin the Louis Armstrong All-Stars üyeliği oluşu (Armstrong Deems`ten "The Kid" (çocuk) diye bahsederdi) bir tür ironi sayılabilir, zira bu grupta Dixieland çalmakla sınırlandırmış olduğu uzun müzik kariyerinde daha az bilinen başka zirveler de mevcuttur.

15 yaşındayken Paul Ash`in grubunda davul çalan Barrett Deems, 1930`ların büyük kısmını kendi gruplarının başında geçirir. Daha sonra sırasıyla the Joe Venuti big band (1937-1944), Jimmy Dorsey (1945), Red Norvo (1948), Charlie Barnet (1951) ve Muggsy Spanier`le (1951-1954) çalışır; bu dönemde "dünyanın en hızlı davulcusu" olarak ilan edilmiştir. 1954-1958 yılları arasındaki Louis Armstrong döneminde sanatçının High Society müzikali grubunda çalar (1956), ayrıca "Satch Play`s Fats", "Ambassador Satch" ve "Louis Armstrong Plays W.C. Handy" albümlerinde yer alır. 1960-1963 döneminde Jack Teagarden`la çaldıktan sonra Chicago`ya yerleşerek birçok lokal swing yıldızına eşlik eder. Kendi grubu Chicago`s Brass Rail Club`ın yanısıra the Dukes of Dixieland, Joe Kelly`s Gaslight Band ve Art Hodes`le çalar, ayrıca Hodes`le albüm kaydeder. 1976 yılında Benny Goodman Sextet üyesi olarak Doğu Avrupa turnesine çıkar; Wild Bill Davison`la birlikte Güney Amerika`yı ziyaret eder. Son yıllarında Chicago`da 18 müzisyenden oluşan oldukça modern bir big band yöneten ve orkestrayla birlikte Delmark adına güçlü bir albüm de kaydeden (ki kayıt sırasında 80 yaşının üzerindedir) Barrett Deems, 15 Eylül 1998`de zatürre sonucu hayata veda eder.

Sanatçının lider olarak diskografisinde Deemus (Delmark, 1978), How D`You Like It So Far? (Delmark, 1994) ve Groovin` Hard (Lydia Records, 1998) albümleri yer almaktadır.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Barrett!

28 Şubat 2013, Perşembe

Svend Asmussen "The Fiddling Viking" olarak bilinen 28 Şubat 1916 Kopenhag doğumlu Danimarkalı caz kemancısıdır. 60 yıla yayılan kayıt kariyeriyle Asmussen muhtemelen dünyanın en iyi "az tanınmış" caz müzisyenidir.

7 yaşında keman çalmaya başlayan Asmussen, 16 yaşındayken ilk defa caz kemanının büyük ismi Joe Venuti`nin plaklarını dinler ve onun stilini taklit etmeye başlar. 1933 yılında kemancı, vibtafoncu ve şarkıcı olarak profesyonel müzik kariyerine start verir. 1930`ların ortalarında Kai Ewans ve diğer Danimarkalı müzisyenlerle çalar, kayıtlara ve radyo yayınlarına katılır. Ayrıca 1930`ların sonlarına doğru Fats Waller, the Mills Brothers ve Joséphine Baker gibi turnedeki Amerikalı sanatçılara eşlik eder. Bu dönemde Danimarka`da karşılaştığı ünlü Amerikalı caz kemancısı Stuff Smith`ten büyük oranda etkilenecektir. 1939 yılına gelindiğinde Londra, Hamburg ve Paris`te oldukça popülerdir, ancak 2. Dünya Savaşı`nın patlamasıyla birlikte çalışmaları kesintiye uğrar. Naziler Amerikan cazından nefret etmektedirler ve caz faaliyetleri bir politik protesto aracı olarak yeraltına kaymıştır. Hatta Asmussen bir ara tutuklanıp Berlin`de hapse atılacaktır. Savaş sonrası Danimarka`nın en popüler şovmeni haline gelen Svend Asmussen, popülaritesini caz sınırlarının dışına taşırarak kulüp, vodvil ve radyo performansçısı olarak çalışır; ayrıca film aktörü ve besteci olarak ikinci bir kariyer tesis eder. 1940`ların sonları ve 50`lerin başlarındaki kayıtlarının çoğu zamanın popüler Amerikan ve İngiliz şarkılarından oluşmakta, ancak araya mutlaka caz parçaları da serpiştirilmektedir. 1950`lerin sonlarında şarkıcı Alice Babs ve gitarist Ulrik Neumann`la birlikte Swe-Danes trio`sunu kuran Asmussen İskandinavya`da oldukça popüler olur, ayrıca Amerika turnesine çıkar. Bu arada Benny Goodman sanatçıyı 50`lerin ortalarında kendi grubuna almak istemiş, ancak katı göçmen yasaları Asmussen`in Amerika`da çalışmasına imkan vermemiştir. 1962 yılında John Lewis`le albüm kaydeden Svend Asmussen, bu sayede yeteneklerini daha geniş kitlelere tanıtma imkanı bulur. 1963 yılındaysa Stéphane Grappelli ve Ray Nance`le birlikte Duke Ellington`un ünlü "Jazz Violin Session" kaydına katılır. 1966`da Grappelli, Stuff Smith ve Jean-Luc Ponty`yle birlikte İsviçre`de gerçekleştirilen ve canlı kaydı da yapılan jazz Violin Summit`te yer alır. 1967`de yine Ray Nance ve Jean-Luc Ponty`yle birlikte Monterey Caz Festivali`nde sahne alır; 1969`da da Made in Sweden adlı jazz-rock grubunun "Snakes in a Hole" albümünde konuk sanatçı olarak yer alır. 1970`ler ve 80`ler boyunca albüm çalışmalarını sürdüren ve uluslararası festivallere katılan Asmussen 90`larda da aktivitelerini sürdürmüştür. "Fit As A Fiddle" (1999) albümünde toplanan dikkat çekici canlı performansların 80`lerindeki bir müzisyen tarafından gerçekleştirildiğine inanmak zordur. Svend Asmussen`in caz müziği, fotoğraflar, posterler ve diğer materyellerden oluşan kolleksiyonu Southern Denmark Üniversitesi kütüphanesinin caz kolleksiyonlarında muhafaza edilmektedir.

Svend Asmussen diskografisi: 1951 Svend Asmussen Angel Records, 1953 Hot Fiddle Brunswick, 1955 Svend Asmussen and His Unmelancholy Danes, Vol. 2 Angel Records, 1955 Skol! Epic, 1955 Svend Asmussen and His Unmelancholy Danes, 1959 Danish Imports: Intimate Jazz by Two of Europe`s Favorites Collectables, 1962 European Encounter Collectables, 1965 Two of a Kind Storyville, 1978 Prize Winners Music Mecca, 1983 June Night Signature/CBS Special Products / Sony Music Distribution, 1983 String Swing Sonet, 1984 Svend Asmussen at Slukafter Phontastic, 1989 Fiddler Supreme Intim Musik, 1994 Fiddling Around Imoge, 1999 Fit as a Fiddle Dacapo, 2002 Jazz På Ungerska/In Pleno Heptagon, 2002 Still Fiddling Storyville, 2008 Alle Tiders Svend Asmussen: When You Are Smiling Universal A/S, 2008 When You Are Smiling Universal A/S / Universal Distribution, 2009 Makin` Whoopee...and Music! Arbors, Amazing Strings/Rockin` Bach Dimensions (Jazz Club) Universal Music
Encounter Prophone, Jazz Pa Ungerska Heptagon / Ais, Rhythm Is Our Business Storyville / Storyville Records

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Asmussen!

27 Şubat 2013, Çarşamba

Dexter Gordon 1.98 metrelik boyuyla "Long Tall Dexter" ve "Sophisticated Giant" lakaplarını sonuna kadar hekeden, "The Book of Jazz" adlı kitabında kendisini bir grup tenor saksofoncuyla birlikte "dışa dönük modernler" başlığı altında inceleyen Leonard Feather`in "bop`un karakteristiklerini tenora uyarlamada hepsinden ilerdeydi" diye bahsettiği, "hot" müziği "cool" bir tarzda icra eden Amerikalı tenor saksofoncudur.

Sahneyi gözünüzün önüne getirin: Bir gece Spotlite kulübünde Dexter`in solosu esnasında sarhoşun biri avuç dolusu bozukluğu saksofonunun içine atar. Dexter hiç istifini bozmadan ballad`ını çalmayı sürdürür; bitirdiğinde sakince saksofonu ters çevirir ve bozuklukları cebine doldurur. Dexter Gordon`u tanıtmak için fazla söze ne hacet! Dexter Keith Gordon 27 Şubat 1923`te Los Angeles`ta doğar. Babası Dr. Frank Gordon Los Angeles`in ilk Afro-Amerikan doktorlarından biridir ve hastaları arasında Duke Ellington ve Lionel Hampton gibi isimler vardır. Dexter 13 yaşında klarnet çalarak başladığı müzik serüveninde önce alto saksofona (15), nihayetinde de tenor saksofona (17) geçer. Jefferson High School`da müzik eğitimi alırken son senesinde alto saksofoncu Marshall Royal`dan bir telefon alır: Lionel Hampton`un grubuna katılması istenmektedir. Böylece grupla birlikte Los Angeles`i terkeden Dexter Gordon güneye doğru yola koyulacak ve bu arada da grup elemanları Illinois Jacquet ve Joe Newman`dan çalma konusunda çok şey öğrenecektir. Grup Ocak 1941`de Chicago`nun Grand Terrace`ında 6 ay sürecek bir işe başlar ve buradan yapılan radyo yayınları Dexter`in ilk kayıtları olur. 1943 yılında Hampton grubuyla birlikte New York`tayken Dexter, Ben Webster ve Lester Young`la birlikte Minton`s Playhouse`da jam session`a katılır. Bu onun uzun müzik yaşamındaki en önemli anlardan biridir ve kendi deyimiyle, "insanlar dikkat etmeye başlamışlardır". Aynı yıl Los Angeles`a dönerek Lee Young (Lester Young’ın kardeşi) ve Jesse Price`la, birkaç hafta boyunca da Fletcher Henderson orkestrasıyla çalışan sanatçı 1944 yılında Louis Armstrong`un big band`inde çalar, ki bu da kariyerinin önemli dönüm noktalarından biridir. Büyük trompet ustasının mevcudiyeti ilham vericidir ve burada müzik dünyasıyla ilgili ders mahiyetinde öğrendiklerini asla unutmayacaktır. Yine aynı dönemde quintet`iyle birlikte ilk uzun solo kayıtlarını yapan Dexter Gordon`un sideman`lerinden biri Nat “King” Cole`dur. 1944 yılında Dexter birçok yenilikçi bebop müzisyeni ve geleceğin önemli grup liderlerinin çıkış noktasını teşkil eden Billy Eckstine orkestrasına katılır. Artık her gece Sarah Vaughan, Dizzy Gillespie, Fats Navarro, Sonny Stitt, Gene Ammons, Leo Parker, John Malachi ve yeni müziğin diğer mimarlarıyla birlikte sahne almaktadır. "Blowin` the Blues Away" parçasındaki, ki Eckstine de vokaliyle eşlik etmektedir, Gordon-Ammons düeti belki cazdaki ilk tenor saksofon tandemi değildir, ancak başarısı bu tarz kombinasyona olan ilgiyi tetiklemiş ve kalıcı hale getirmiştir. Eckstine`den ayrıldıktan sonra Dexter Gordon 52. Cadde boyunca birçok mekanda sahne alır. 1945 yılında çaldığı bir grupta Charlie Parker, Miles Davis, Bud Powell (veya bazen Sir Charles Thompson), Curly Russell ve Max Roach (veya bazen Stan Levey), artı tap dansçısı Baby Lawrence yer almaktadır. Dexter anlatır: "Bird her gece Miles ve benim ağızlarımızı açık bırakırdı." Ve Cadde`yle ilgili: "Şüphesiz dünyanın en heyecan verici yarım bloğuydu. Herşey buradaydı, müzik, kızlar, uyuşturucu bağlantıları... Birçok ünlü müzisyen burada yan yana çalışırlardı." Dexter Gordon 1946 yazında batı yakasına dönmeden önce önemli kayıtlar yapar. Dizzy Gillespie`yle birlikte yaptığı "Blue `N Boogie"nin yanısıra Apollo plak şirketi adına Sir Charles Thompson`un liderliğinde ve Charlie Parker ve Buck Clayton`un da yer aldıkları bir kayıt, ayrıca Savoy Records etiketiyle kendi adına yaptığı Blow Mr. Dexter, Dexter’s Deck, Dexter’s Cuttin’ Out, Long Tall Dexter, Dexter`s Minor Mad plakları bunlardan bazılarıdır. Bu erken dönem kayıtları, Sonny Rollins ve John Coltrane gibi dönemin genç tenorcularını etkileyen sound ve stilindeki gelişimi göstermeleri bakımından önem taşırlar. Los Angeles`a yerleştikten sonra Central Avenue sahnesinin önemli bir unsuru haline gelen Dexter Gordon, özellikle Wardell Gray ve Teddy Edwards`la efsanevi tenor battle`lar sergiler. 1947 yılında Wardell Gray`le birlikte yaptığı “The Chase” kaydı, dönemin atmosferini yansıtması açısından özellikle önem taşır. Daha önce Wardell Gray bahsinde de sözünü ettiğimiz ikilinin tenor "düello"ları oldukça popüler olurken "The Chase" de Dial Records`un en çok satan plağı olur ve Dexter`in lider ve kayıt sanatçısı olarak statüsünü iyice pekiştirir. Teddy Edwards`la birlikte kaydettiği "The Duel" de bu bağlamda oldukça önemlidir. 1947`de yeniden New York`a giden Dexter Gordon Charlie Parker, Fats Navarro, Miles Davis, Max Roach ve diğer yenilikçi bebop müzisyenleriyle birlikte 52. Cadde`de boy gösterir. Sanatçıyı 1948 yılında Royal Roost kulübünde gösteren klasik fotoğraf bebop müzisyeninin ikonik fotoğrafı haline gelerek albüm kapaklarında, tişörtlerde, poster ve reklamlarda sıkça yer almıştır. Uyuşturucu sorunu yüzünden 50`lerin büyük kısmını hapiste ya da inaktif olarak geçiren Gordon, bununla birlikte 1955`te iki albüm ("Daddy Plays the Horn" ve "Dexter Blows Hot and Cool") kaydetmiştir. 1960 yılında Blue Note Records`la kontrat imzalayan Dexter, sonraki 5 yıl boyunca ard arda hepsi birer klasik statüsünde plaklar kaydeder. Bunlar arasında kişisel favorisinin hangisi olduğu sorulduğunda şu cevabı vermiştir: "Go! olduğunu söyleyeceğim, zira ne istersem çalmamı mümkün kılan mükemmel bir ritm ekibiyle çalıştım." Sanatçının Freddie Hubbard, Bobby Hutcherson, Barry Harris, Kenny Drew, Horace Parlan, Bud Powell ve Billy Higgins gibi müzisyenlerle çalışmasını mümkün kılan Blue Note kayıtları hala piyasada bulunabilmektedir. Dexter Gordon yine 1960 yılında bir Jack Gelber oyunu olan The Connection`un Los Angeles prodüksiyonunda Jackie McLean`in yerine sahne alarak Freddie Redd`in müziğini seslendirmiştir. 1962 yılında Londra`nın ünlü Ronnie Scott`s kulübündeki bir çalışma Dexter`e yeni bir tecrübenin kapılarını açar ve böylece 1976`ya dek sürecek Avrupa macerası başlar. Bu dönemde yaşamak için esas olarak Paris ve Kopenhag`ı seçen sanatçı, daha az ırkçılıkla karşılaşmasından ve daha fazla saygı görmesinden ötürü Avrupa`da bulunmaktan mutludur. Bu arada Blue Note`tan Prestige Records`a geçen Dexter Gordon`un Avrupa`dayken özellikle SteepleChase adına yaptığı kayıtlar kariyerinin en iyileri arasında kabul edilmektedir. Avrupa`da yaşadığı yıllar boyunca ara sıra Amerika`ya giden ve 1965, 1969-1970, ve 1972 yıllarında burada albümler kaydeden Dexter, yine de anavatanında neredeyse unutulmuş durumdadır. Bu nedenle 1976`daki dönüşünde bir kahraman gibi karşılanması ve basında geniş çapta yer alması büyük bir sürpriz olarak kabul edilebilir. Önce New York`un Storyville kulübünde Woody Shaw, Louis Hayes, Ronnie Mathews ve Stafford James`le birlikte sahne alır, hemen ardından "homecoming" olarak lanse edilip aynı adla kaydedilen Village Vanguard çalışması gelir. Dexter anlatır: "Çok fazla sevgi ve coşku vardı; hatta bazı anlar tüyler ürperticiydi. Son setten sonra ışıkları söndürmelerine rağmen kimse yerinden kıpırdamamıştı." Daha sonra Columbia Records`la kontrat imzalayan ve George Cables, Rufus Reid ve Eddie Gladden`dan oluşan grubunu kuran Dexter Gordon yoğun bir turne programına girişir, ayrıca yeni grubuyla birlikte Live at the Keystone (Mosaic) ve Manhattan Symphonie (CBS Sony) albümlerini kaydeder. Yavaş yavaş bozulan sağlığı kendisini 1980`lerin başlarında yarı aktif hale getirene dek cazın en büyük tenorlarından biri olarak popülaritesini sürdürecektir. 1986 yılında Dexter Gordon yeni bir kariyere adım atar ve Bertrand Tavernier`nin Round Midnight filminde Lester Young ve Bud Powell`in hayatları baz alınarak yaratılan Dale Turner karakterini canlandırır. Bu filmdeki rolüyle ölümünden 4 yıl önce En İyi Aktör dalında Oscar`a aday gösterilecektir. Bobby Hutcherson, Billy Higgins, Cedar Walton, Freddie Hubbard, Tony Williams, Pierre Michelot, John McLaughlin ve Wayne Shorter gibi müzisyenlerin rol aldıkları film, müzik direktörü Herbie Hancock`a En İyi Film Müziği Oscar`ını kazandırmıştır. Son büyük konserinde the New York Philharmonic eşliğinde, tanınmış besteci David Baker`in kendisi için yazmış olduğu ve James de Priest`in yönettiği Ellingtones konçertosunu icra eden Dexter Gordon, 25 Nisan 1990`da Philadelphia`da böbrek yetmezliği sonucu hayata veda eder. 1978 ve 1980 yıllarında Down Beat dergisi tarafından yılın müzisyeni seçilen sanatçı, ayrıca 1980`de Down Beat`s Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir.

Sırada Dexter Gordon diskografisi var: Dexter Rides Again (1945), The Hunt w Wardell Gray (1947), The Chase w Wardell Gray (1947), The Duel w Teddy Edwards (1947), Daddy Plays the Horn (1955), Dexter Blows Hot and Cool (1955), The Resurgence of Dexter Gordon (Riverside, 1960), Doin` Allright (1961), Blue Note Dexter Calling... (1961), Blue Note Go! (1962), Blue Note A Swingin` Affair (1962), Blue Note Cry Me a River (1962), SteepleChase Our Man in Paris (Paris 1963), Blue Note w Bud Powell One Flight Up (Paris, 1964), Blue Note Cheesecake (1964), SteepleChase King Neptune (1964), SteepleChase Love for Sale (1964), SteepleChase It`s You or No One (1964), SteepleChase Clubhouse (1965), Blue Note Gettin` Around (New York, 1965), Blue Note The Squirrel: Live at Montmartre (1967), Blue Note Both Sides of Midnight (1967), Black Lion Take The "A" Train (1967), 1201 Music / Black Lion Tower of Power (1969) - w James Moody More Power (1969), OJC The Panther! (Prestige, 1970) w Tommy Flanagan and Alan Dawson. Prestige Records The Chase! (Prestige, 1970) - with Gene Ammons The Jumpin` Blues (Prestige, 1970) - with Wynton Kelly The Shadow of Your Smile (1971), SteepleChase Tangerine (1972) hard bop with Freddie Hubbard and others - Prestige Ca`Purange (1972) with Thad Jones, Hank Jones, Stanley Clarke and Louis Hayes Generation (1972) with Freddie Hubbard, Cedar Walton and others - Prestige All Souls with Eric Ineke and others (1972) - Dexterity Afterhours / The Great Pescara Jam Sessions Vol 1&2 with Eric Ineke (1973), Ports Song The Apartment (1974), SteepleChase Revelation (1974), SteepleChase Stable Mable (1975), SteepleChase Something Different (1975), SteepleChase Bouncin` with Dex (1975), SteepleChase More Than You Know (1975), SteepleChase Swiss Nights Vol.1-3 (1975 Zurich Jazz Fest) SteepleChase Lullaby for a Monster (1976), SteepleChase Homecoming: Live at the Village Vanguard (1976), True Blue w/ Al Cohn (1976; Xanadu Records), Silver Blue w/ Al Cohn (1976; Xanadu Records), Biting The Apple (1976), SteepleChase Sophisticated Giant (1977) with 11-piece big-band including Woody Shaw, Slide Hampton, Bobby Hutcherson - Columbia Records Manhattan Symphonie (1978), Columbia Records—with Rufus Reid - bass, Eddie Gladden - percussion, and George Cables - keyboard Nights at the Keystone, Vol. 1-3 (1979), Blue Note Gotham City (1980), Columbia Records American Classic [featuring: Grover Washington Jr. and Shirley Scott] (1982) Elektra Entertainment Round Midnight (1986), Columbia Records The Other Side of Round Midnight (1986) Blue Note Records Live at Carnegie Hall (1998), Columbia Records – Recorded in 1978 The Rainbow People with Benny Bailey (2002), Steeplechase Records - Released in 2002.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Dex!

26 Şubat 2013, Salı

Dave Pell New York doğumlu Amerikalı saksofoncu ve grup lideridir. 13 yaşında klarnet çalmaya başlayan Pell, daha sonra tenor saksofona geçmiştir. Onlu yaşlarında Tony Pastor, Bob Astor ve Bobby Sherwood`un big band`lerinde çaldıktan sonra 1940`ların ortalarında Kaliforniya`ya taşınmıştır. 1946`da Bob Crosby`nin Ford radyo şovunda çalışan Pell, 1947-1955 yılları arasındaysa Les Brown grubunun bir üyesidir. 1953 yılında kendi gruplarıyla, ki genellikle octet formatını tercih etmiştir, çalışmaya başlayan sanatçı zaman zaman Pepper Adams, Benny Carter, Mel Lewis, Red Mitchell, Marty Paich ve Art Pepper gibi isimlerden de katkı almıştır. Dave Pell 1950`lerde Chet Baker, Gerry Mulligan Shorty Rogers, Pete Rugolo, Benny Goodman ve Gene Krupa`nın kayıtlarında sideman olarak çalarken bir yandan da Atlantic, Kapp, Coral, Capitol ve RCA Victor etiketleri altında kendi plaklarını doldurmuştur. Sanatçının bu dönemde çalıştığı filmler arasındaysa Touch Of Evil (1957) ve Summer Love (1958) yer alırlar. Pell`in 1950 ve 60`larda yoğunlaştığı bir başka aktivite de Tops, Uni ve Liberty şirketleri adına plak prodüktörlüğüdür, ki burada Gary Lewis & the Playboys grubu adına yapmış olduğu birkaç pop/rock hitini özellikle anmak gerekir. 1970`lerde bir Lester Young tribute topluluğu olan Prez Conference`i kurarak GNP/Crescendo adına iki albüm kaydetmiştir. `80 ve `90`larda octet formatını yeniden hayata geçirerek Fresh Sound (1984) ve Headfirst (1988) plak şirketleri adına kayıtlar yapan Dave Pell ayrıca Los Angeles civarında canlı performanslar da sergilemiştir, ki bunlar arasında en önemlilerden biri 1994`te Jazz West Coast festivalinde sahne alışıdır. Dave Pell tenor saksofon haricinde alto, bariton ve diğer muhtelif kamışlı ve nefeslileri de başarıyla icra etmektedir.

Dave Pell diskografisi: The Dave Pell Octet Plays Irving Berlin (Kapp/Fresh Sound Records, 1953) with Don Fagerquist, Ray Sims The Dave Pell Octet Plays Again (Fresh Sound Records, 1954) The Dave Pell Octet: I Had The Craziest Dream (Fresh Sound Records, 1956) with Don Fagerquist, Bob Gordon The Dave Pell Octet - Jazz Goes Dancing (Prom To Prom) (RCA/Fresh Sound Records, 1956) with Bob Bates, Don Fagerquist, Ray Sims The Dave Pell Octet - A Pell Of A Time (RCA/Fresh Sound Records, 1957) with Pepper Adams, Marty Paich, Paul Moer, Mel Lewis The Dave Pell Octet - Campus Hop: Jazz Goes Dancing (RCA/Fresh Sound Records, 1957) with Jack Sheldon, Bob Enevoldsen, Paul Moer, Mel Lewis.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Pell!

25 Şubat 2013, Pazartesi

René Thomas Liège doğumlu Belçikalı gitaristtir. 1960`ların en önemli caz gitaristlerinden biri olarak kabul edilmesine rağmen dinleyici kitlesi nezdinde az tanınmış bir isim olan Thomas kendi kendini yetiştirmiş bir müzisyen olup başlangıçta Django Reinhardt`tan oldukça fazla etkilenmiştir.

İkinci Dünya Savaşı sonrası Jacques Pelzer ve Bobby Jaspar`la birlikte Belçika`nın ilk bebop grubu olan "Bop Shots"ta çalan Thomas, 1950`lerin başlarında Paris`e yerleşerek modern caz sahnesiyle irtibat kurar. Bu dönem artık Jimmy Raney stilinde çalmaktadır. 1954 yılında ilk albümünü kaydeder ve virtüöz bir gitarist ve yaratıcı bir müzisyen olarak ünü küçük caz dünyasında hızla yayılır. Paris`te şehri ziyaret eden Amerikalı müzisyenlerle, ki bunlardan biri de Chet Baker`dir (1955), birlikte çalan René Thomas 1956 yılında Kanada`ya taşınır ve burada bir yandan düzenli olarak Kanada caz çevrelerinde çalarken bir yandan da Amerikalı müzisyenlerle tanışır. Bu müzisyenlerden Sonny Rollins çalışından oldukça etkilenerek sanatçıyı Philadelphia`daki bir konserine davet edecek ve akabinde 1958 yılı albümü Sonny Rollins and the Big Brass`da Thomas`la birlikte çalışacaktır. Rollins Thomas`la ilgili görüşünü, "dönemin Amerikalı gitaristlerinin hepsinden daha iyi" sözleriyle belirtmiştir. 1958`de New York`a geçen René Thomas burada Stan Getz, Miles Davis, Toshiko Akiyoshi ve Jackie McLean gibi dönemin en iyi caz müzisyenleriyle birlikte çalar ve 1960 yılında "Guitar Groove" albümünü kaydeder. (Yazarın notu: Thomas`a tenor saksofonda J.R. Monterose, piyanoda Hod O`Brien, basta Teddy Kotick ve davulda Albert "Tootie" Heath`in eşlik ettiği harikulade bir albümdür bu, meraklısına tavsiye edilir.) 1963`te yeniden Avrupa`ya dönen Thomas, bundan sonraki birkaç yıl boyunca Chet Baker, Bobby Jaspar, Kenny Clarke, Eddy Louiss, Charles Lolo Bellonzi, Ingfried Hoffman, Stan Getz, Lucky Thompson, Sonny Criss, Jacques Pelzer, Han Bennink ve Lou Bennett gibi müzisyenlerle turne ve albüm çalışmaları yapar. 1969-1972 yılları arasında Stan Getz`s European Band`de yer alır ve sanatçının önemli albümlerinden olan "Dynasty"de çalar. Uzun, akıcı cümleler ve keskin bir atağa sahip bir solist ve aynı zamanda mükemmel bir eşlikçi olan René Thomas, 3 Ocak 1975`te Lou Bennett`le İspanya turnesindeyken ani bir kalp krizi sonucu hayata veda etmiştir.

René Thomas diskografisi: Rene Thomas And His Orchestra (Barclay, 1954), Rene Thomas Modern Group (Polydor, 1956), TOSHIKO INTERNATIONAL JAZZ SEXTET, "United Notions" (Metrojazz, 1958), SONNY ROLLINS AND THE BIG BRASS, "Sonny Rollins And The Big Brass" (Metrojazz, 1958), Guitar Groove (Jazzland, 1960), Meeting Mr. Thomas (Universal Distribution, 1963), Blue Note (Paris, 1964) (Royal Records, 1964), Eddy Louiss-Kenny Clarke-Rene Thomas (RCA, 1974), Hommage a René Thomas (Timeless, 2000), Jazz in Paris: The Real Cat (Universal (1662) / Verve, 2001), Bellini: Norma (Prestige Elite Records (Japan), 2002), Real Cat (Universal Distribution, 2002), Meeting Mister Thomas (Universal (1662)), Two Guitars in Paris (WNTS)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Monsieur Thomas!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN

İçerikleri