Bana caz verin, Jamie Cullum değil

Kendimi Kraliçe Elizabet salonunda, ağzım bir karış açık vaziyette bir Rus kadının piyano, akordion eşliğinde mikrofona sözsüz vokal sesler çıkarmasını dinlerken buldum. Kadının adı Evelina Petrova`ydı ve muhtelif ses oyunlarından tutun da, kuş gibi şakırdamaya kadar her türlü sesi çılgıncasına çığırıyordu. Bunu niye yaptığını tanrı bilir ama beni yerime çivilemeyi başarmıştı doğrusu.

Evet, geçtiğimiz pazar gecesi Londra Jazz Festivali`nin kapanış gecesindeydim. Aslına bakarsanız başlığında `jazz` adı geçen bir etkinliğin içinde ne olup olmaması gerektiği konusundaki o eski tartışmayı yeniden başlatmaya hiç gerek yok. Görebildiğim kadarıyla bunları konuşmanın çok da bir değeri olmayacak. Keyif alması beklenmeyecek kadar çok uzun zaman oldu çünkü.

Alın işte size beklenilen bir büyük açılış konseri. İsmi de gösterişli "Jazz Voice: Celebrating a Century of Song" (Caz Şarkısının Bir Yüzyılını Kutlama Gecesi) Etkinliğin ismi neredeyse kendi ağırlığı altında ezilecek gibi duruyor. Yedi şarkıcı ve `sürpriz` bir konuk; Jamie Cullum (aman da ne sürpriz!!!) Üstelik Clark Peters`da dahil, trompetçi Guy Barker`ın da eklendiği 41 kişilik pahalı ve büyük bir orkestra arkada. Kaçacak hiç bir yer olmadığı gibi, üstüne üstlük iyice telef olalım diye berbat bir Nigel Kennedy`de bunlara eklenmesin mi!

Çok daha fazla keyif alınabilecek şey ise Barbican`da ki "Millennial Territory Orchestra Meets Laurel and Hardy" etkinliğiydi. Sessiz filmlere yeni bir müzik eklemek katiyen yeni olan bir şey değildir ama caz etkinlikleri şimdiye kadar yapılagelmiş en zarif baştan savmalarla doludur di mi! MTO (Millennial Territory Orchestra)`nun 1930`ların Kansas City`si ile günümüzün New York`u arasında bir yerlerin üstünde uçuşan bir tarzı vardı. Sonuç şöyle; özellikle de 1929 klasiği `Wrong Again`de büyük piyanonun üzerinde karakterize büyük, yüce, ulu bir at vardı.

Cazkolik.com / 2009

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN