Caz ile rock böyle olsun, başımın tacı olsun! Jeff Beck'e selam 👋 🤘

Jeff Beck öldükten sonra sevgili Cenk (Akyol) gibi kimilerimizin yakından bildiği sanatçının müzikal hayratı yeniden keşfedildi, hazineler ortalığa saçıldı. Cenk'in, Beck'in hayatını kendine has anlatımıyla özetlediği yazısında adeta laf lafı açtı ve yayınladığı iki playlist benim gibi Beck'i çok da yakından takip etmemişler için referans oldu. Spotify listesindeki müziklere hızlıca kulak kabartırken "Hello Jeff" dikkatimi çekti. Çok uzun yıllar önce dinlediğimi hatırlıyorum bu harika gitar parçasını ama unutmuşum. Bu vesile hatırladım ve tekrar unutmadan notlarımı yayınlıyım istedim.

1960'ların gölgesinde kalmaya mahkum olan 1970'lerin müzikal hazinelerinden biridir Stanley Clarke imzalı "Journey to Love" albümü. Clarke'ın bir sene sonra çıkaracağı "School Days"den (bence daha önemli) anahtar özellikli orijinal işlerinden biri olmuştu bu albüm. Jeff Beck de "Hello Jeff"de Mike Stern ile aşık atarcasına olağanüstü bir gitar solosu hediye etmişti müzik dünyasına.

Albümde kimlerin olduğuna bakınca gözlerinizi iki kere ovuşturmak zorunda kalırsınız acaba doğru mu okuyorum diye. Clarke'ın bilumum basları çaldığı albümde Chick Corea, George Duke klavyelerde, John McLaughlin, Beck ve David Sancious gitarlarda, Jon Faddis, Alan Rubin, Lew Solof trompetlerde, Tom Malone, David Taylor trombonlarda, Steve Gadd ve Lenny White davullarda. Diğer nefeslilerde ise Earl Chapin, John Clark, Peter Gordon, Wilmer Wise gibi bizde az tanınan isimler yer alıyordu.

Jeff Beck'in "Hello Jeff"i Clarke'ın "Journey to Love" albümünde eklektik durur aslında. Albümün bu parça harici müzikleri biraz daha farklıdır. Bu noktada şu notu düşmek iyi olur; 1970'lerin encamına bakınca Stanley Clarke ile Jaco Pastorius arasındaki müzikal ilişki bizim basında çok da yazılmış değildir ama Amerikalı yazarlar Clarke ile Pastorius arasındaki perdeli/perdesiz bas anlatımına dair literatür farklılığının gayet farkındadır. Daha ileri gidenler buna progresif müzikal çekişme bile demişlerdir.

Daha fazla uzatmadan toparlıyayım;

Jeff Beck'in "Hello Jeff" ile sıradışı elektrikli gitar gövde gösterisinin ardından albümün en dikkat çeken ikinci durağı iki bölümden oluşan "Song to John 1 ve 2"dir. Akustik gitarda John McLaughlin, akustik basta Stanley Clarke olağanüstü bir gitar manzarası yaratır.

Albümün en gövdeli kaydı ise şüphesiz en sona saklanan 14 dakikalık "Concerto for Jazz"dır. Albümde yer alan isimleri yukarda sıralarken o kalabalık nefesliler işte bu caz rock orkestrasındaki müzisyenlerdir. Clarke konçerto nasılsa uzun olur diye uzun bir intro düşünmüş ama -bence- birazcık uzun olmuş, gerçekten etkileyici kısma gelince konçertodaki ham malzemeyi iyice keşfediyoruz. Bu konçertoda George Duke'ün klavyesine, Steve Gadd'in davuluna ayrı ayrı selam göndermek şart.

Albüm formatının önemini yeniden hatırlamak

Stanley Clarke'ın "Journey to Love" albümü, albüm formatının ne demek olduğunu bize yeniden hatırlattığı için de anmak lazım. Bu albüm sayesinde hem Jeff Beck'i anmış oluyoruz, hem gitar sanatının 1975 yılındaki zirve kayıtlarından birini hatırlıyoruz, hem de albüm formatını unutmanın bize nelere mâl olacağını hatırlıyoruz.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 15 Ocak 2023, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN