Dianne Reeves`den iyi şarkıcı-iyi müzisyenler denkleminin açıklamaya yetmediği bir ustalık gösterisi

Dün akşam, Zorlu PSM ana tiyatro sahnesinde göz açıp kapayana kadar geçen konserin ardından yazacak ne çok şey birikti. Dianne Reeves`i son "Good Night, and Good Luck" soundtrack`inde (ve tabii filminde) dinlediğimde, "işte, gerçek tarzı bu, keşke başka dallardan meyve koparmayı bıraksa, hep böyle söylese" diye düşünmüştüm, o kadar iyiydi. Son albümü "But Beautiful"a ise hemen ısınamamıştım. Akşam ise konserin hızıyla eve döndüğümde albümü iştahla yeniden dinledim ama konserdeki hava başka. Lalah Hathaway`li "Waiting in Vain" bile başka tınladı. Elbette konser başka oluyor.

Öncelikle bir `caz band` nasıl kurulmalı ders gibi gördük. Bunu baştan belirtmeli. Hepsi zaten iyi bildiğimiz, harika kariyerleri olan insanlar. Tecrübe kelimesi yanlarında hafif kaçıyor. Sevin abla (Okyay) bir ara dönüp `yahu, Reginald Veal hiç yaşlanmıyor mu` dediğinde `haklı valla` dedim ama adam daha ellilerin ortasındaymış, düşünün ne kadar çok dinlemiş ya da adını duymuşsak artık...

Quartet ya da quintet gibi her daim birlikte çalan gruplar için tamam da, solist arkası çalan caz bandların işi daha mı zor? Üstelik, Dianne Reeves gibi bir divaya çalıyorsunuz. Ama kendi de grubundan çok memnun, hem bize alkışlattı hem gururla söyledi. Nasıl söylemesin ki. Başta Brezilyalı gitar ustası Romero Lubambo ki onu Reeves`le daha önce çift gitar vokal dinlemiştik, bambaşka bir konserdi. Eski dostlar. Özellikle akustik gitarda Romero`yu daha da beğendim, "Waiting Vain"deki gitar solosu nefes kesiciydi. Reeves grubunu efektif kullanıyor. Basla, gitarla, davulla duolar...

Reeves`in konserde bayıldığım bir diğer yanı da repertuvarındaki mükemmellik, eminim dinleyen herkes bana katılır. Son albümden parçalar da vardı, caz standartları da. Ama standartların renklendirilmesi, scat vokaller, virtüöz icraların kulak şımartması, doğaçlamalar öyle tecrübe işiydi ki zaman geçmesin diye çırpındıkça dakikalar hızla akıp gidiyordu.

Reeves`in konserin içine serpiştirdiği anmalar da kendi ustalarına sadakatini ve titizliğini göstermesi bakımından önemliydi. "One for My Baby"deki nefis blues, imkansıza yakın ses geçişleri (ki ani bir alkış koparttı), şarkının sonunda "Chuck Berry için" demesi, benzeri bir anmayı Ella Fitzgerald`ın 100. doğum yılı için "That`s All" parçasında yapması ama bunu doğaçlama jazzy rap yapması ve sözleri o an `uydurması` inanılmazdı. Tüm salon nefes tutmuş Reeves`i dinliyorduk. Reeves gibi bir divanın sesiyle nelere muktedir olabileceğine tanık olmak bakımından mükemmel bir şarkıydı. Hep mi öyle söylüyor yoksa bize mi dün gece denk geldi bilmiyorum ama tam havasındaydı.

Karışık anlatıyorum, konser sırasına göre gitmiyorum

Basçı Reginald Veal ile vokal & bas başlayıp Romero Lubambo`nun da dahil olmasıyla ilerleyen "The Man I Love" yorumu zarif, minimal ve ustalığın zirvesinde bir performanstı. Keza, Romero Lubambo`yla "Our Love is Here to Stay" düeti de öyle. "Love for Sale"deki rock-blues olsun, grubu tanıtırken olsun, İstanbul`a, Türk yemeklerine, bizlere dair güzel şeyler söylerken olsun hep rap yapıyordu, kelimeleri yuvarlıyor, vücudu rapçilere benzer hallere dönüşüyor ve yaptığı işten büyük zevk aldığı gözlerinden okunuyordu, Dianne Reeves`den jazz rap dinliyorduk, daha ne olsun!

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 19 Nisan 2017, Çarşamba

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN