15 YILIN ARŞİVİ

John Scofield Salon`daydı

Sonbahar kışa döndükçe başta İstanbullular olmak üzere giderek artan konser trafiği nedeniyle bazen aynı hafta içinde dahi bir çok önemli ismi izlemeye başladık. Prag ile Nice konserleri arasında İstanbul`a uğrayan John Scofield sonuna geldiğimiz haftanın en önemli isimlerinden biri oldu. Beklenti büyüktü... Salon`un üst katı ve alt kısmı tümüyle dolmuştu. Israrla ve üzerine basarak söylüyorum, kişisel olarak hem yurtdışında hem ülkemizde izlediğim en başarılı gitaristlerden biriydi bu büyük gitar ustası. 2002`de "Überjam" albümü sırası birlikte çalıştığı birçok müzisyenle yaptığı kayıtların ardından albüm yayınlandığında `Miles Davis`in bile içinde bulunmak isteyeceği bir proje` olduğunu söylemişti. Şimdi, aradan geçen onbir yılın ardından Überjam Deux`de daha genç ve yenilikçi bir projeyle karşımızda.

Heyecanla yerlerimizi aldığımız gecede Scofield "Überjam" albümünde birlikte çaldığı Luis Cato davulda, Andy Hess basta ve projenin en önemli isimlerinden, 2000`lerden sonra birlikte çalıştıkları ritm gitar ve elektroniklerde Avi Brotnick eşlik etmekteydi. Konser, son albümlerinin açılışındaki "Camelus" ile başladı. Bu parçanın albüm kaydında davulda Adam Deitch vardı ama Cato`nun hızlı `beat`leri, oldukça enerjik bas ve `snare` vuruşlarıyla Scofield`ın sololarına yapılan eşlik bana albüm kaydından çok daha başarılı geldi. Bir sonraki parça "Snap Crackle"a girmeden önce Scofield birlikte çalıştığı müzisyenleri tanıtıp İstanbul`da olmaktan duyduğu mutluluğu dile getirmeyi ihmal etmedi. "Snap Crackle"ın girişi Brotnick`in sample`ları ve Cato`nun dinamik ritmleriyle tam bir Drum`n Bass ortamı oldu. Belirtmekte fayda var, Überjam Band ile gelen Scofield konserde sadece yeni albümü "Überjam Deux"den değil, ilk überjam albümü ve 2003 tarihli "Up All Night"dan kimi parçalara da yer verdi.

Scofield konsere Amerikalı soul, funk ve RB efsanesi, müzisyeni ve besteci Curtis Mayfield anısına yazılan ve bence son albümünün en iyi parçalarından "Curtis Knew" ile devam etti. Albüm kaydında geri planda süregiden basların üstüne Scofield`ın nakış gibi işlediği ana melodi ve Avi Brotnick`ten nefis elektronikler dinlemiştik, konserde ise bu ziyafete bir de Luis Cato`nun uzun süre unutulmayacak davul solosu eklenmesi daha da etkileyiciydi. Daha sonra sırasıyla "Dubdub", "Bootie", "Polo Towers", "Thinki Thali" ile konser devam etti. Scofield`ın tekniği, seyirciyle kurduğu bağ, sahneye görsel olarak da yakışması, ekibine sololarında yol verişindeki mimik ve tavırları, enstrümanına olan hakimiyeti o kadar başarılı ki, bu kadar rahat çalındığı halde birbiri ardına nasıl bu denli etkileyici soloların ortaya çıktığına şaşırıyorsunuz. Usta her solukta yeni bir hikaye anlatıyor ve her hikaye de birbirinden ayrı yollardan çok farklı yerlere götürüyor biz dinleyenleri. Konserin son parçası, albümde benim de favorim "Endless Summer"dı. Akıcı ana melodiye Avi Brotnick`in imzalı sample`larla katkısı, bir yandan ritm gitarı ile eşliğinin üzerine Scofield`ın soloları üzerine loop`lardan ses yansımaları alarak ses katmanlarının çoğalması seyirciyi çılgına çevirmişti. Konser, salonun tümüyle ayağa fırlayarak alkışlaması ve bis ısrarı üzerine grup son bir parça için sahneye geldi. Bis`te Brotnick bestesi "Tomorrow Land"i seslendirdiler.

John Scofield ile yaptığım sohbetten çıkardığım anlamlar dikkat çekici

Konser sonrası sohbet etme şansı bulduğum Scofield`ın dost tavrı beni çok etkiledi. Neden mi? Şundan; Scofield ile aynı yıllarda albümler yapmış cazın en tecrübeli kimi isimleriyle tanışarak yaptığım sohbetlerde bazen itici bulduğum, uzak, soğuk ve mesafeli yaklaşımlarla karşılaşmadım değil ama buna karşın John Scofield ise tüm olgunluğuyla `her şeyi bildiğini sanan kimi ukalalar`ın her taşın altından çıkmak için enerjilerini boşa harcadığı bir dönemde kendisi hakkında yazdığım bir yazı nedeniyle mail üzerinden bana teşekkür edecek kadar içten, nazik ve alçak gönüllü olması beni onurlandırmıştı. Doğru ya, müzik hiç kimseyi küçümsemeden paylaşmaktır. Zaten kalitesizlik, gelir-geçer akımlar hayatımızı istila eder ve bazı `küçükler` müziği tekeline aldığını sanırken Scofield gibi bazı gerçek `devler` ise müzik dünyasında sadece yaptğı işlerle `büyük` olmanın gerçekte ne anlama geldiğini bize gösteriyor? Bu anlardan birine tanıklık etmek ve kaliteli olanı `sadece bir müziksever` gözüyle aktarabilme fırsatı bulduğum için mutluyum...

Scofield ile olan sohbetimde "Überjam" ile "Überjam Deux" arasında yıllar geçmişken nelerin değiştiğini, yeni projesinin nasıl hayat bulduğunu sordum. Scofield yılların kendini olgunlaştırdığından, bir caz gitaristi olarak Blues`dan oldukça güçlü şekilde beslendiğinden, blues ve caz arasındaki ince çizgide birinden diğerine atlamaktan büyük keyif aldığından, iki albüm arasında davul ve bastaki isimlerin değişmesinin müzikal çeşitliliğe katkı sağladığından, bir değişim meydana getirmeyi kendileri istemediğini ama bu gelişimin doğal sürecin parçası olduğundan bahsetti. Bu projenin en kıymetli parçası Avi Brortnick`i sorduğumda Brotnick`in albümü farklı kılan elektronik altyapıların ve fusion havasının esin kaynağı ve A`dan Z`ye sorumlusu olduğunu öğrendim. Görülüyor ki Scofield, genç nesilden ilham alıyor ve onlara güveniyor. Onun için `tanıştğım en iyi bestecilerden, en yetenekli müzisyenlerden biri` diye bahsediyor, Brotnick ise "John ile çalmak müthiş, onunla iken solo tekniğim gerilese de ritimlerde ve elektroniklerle eşliğimde tarif edilmez bir gelişme hissediyorum" diyerek karşılık veriyordu. Sohbetimizi kendi jenerasyonundaki müzisyenlerin, hatta genç jenerasyonun bile bazı hırsların etkisinde standartlara, tekdüze olana saplanıp kaldığı bu günlerde açık fikirli oluşu ve her projesiyle beni kendine hayran bıraktığı için teşekkürlerimi sunarak noktaladım. Kendisi ise benim aracılığımla iki muhteşem akşamda salonu dolduran müzikseverlere selam gönderirken, yakın zamanda yeniden Türkiye`de olacağının müjdesini verdi.

Burak Sülünbaz

Cazkolik.com / 23 Kasım 2013, Cumartesi