Kenny Garrett konserdeki vücut diliyle cazın yeni üst nesli artık benim kuşağım diyordu

Kenny Garrett benim yaşıtım. O ABD'de, ben burada aynı yılların insanı olduk. Ufak tefek zayıf, hatta bazen yaşlıca görünen bir adam ama saksofonunu çalmaya başlayınca devleşiyor. Ne mutlu bize ki dün akşam Garrett'ın çalma isteği sahneden taşıyordu. Turne programına baktım, son konser dün akşam CRR'de imiş. Yorucu bir turne daha bitiyor, heyecanlanmış da olabilir ama sebep her ne ise coşkusu bize kısmet oldu.

Amerikalı caz müzisyenlerinin başkalarına benzemeyen sahne hakimiyetleri var. Özgüvenden midir bilinmez sahneye adım atışları bile farklı. Çok sayıda konser veriyorlar ve her yerde heyecanla karşılanıyorlar, şüphesiz alışkınlar.

Yeni olmayan bir diğer gözlemim de yine Amerikalı caz müzisyenlerinin konuya hemen girmeleri. Az önce başka bir konserde çalmışcasına şaşırtıcı bir konsantrasyonla o saniye müziğe başlıyorlar. Konunun etrafında dolanmak yok, çene çalıp oyalanmak yok, bakışarak gülüşmeler yok, gereksiz espriler yok, seyirciyle meşgul olmalar yok, hiç biri yok ama hemen müzik var, özlediğimiz caz var. Bu gece size ayıracağım iki saatin her dakikasında benden iyi cazdan başka bir şey duymayacaksınız tavrı var.

Ve öyle de oldu.

Kenny Garret, David Brown, Corcoran Hold, Ronald Bruner ve Rudy Bird beşlisinden iki saate yakın soluksuz caz dinledik.

Son albümü "Sounds from the Ancestors"dan idmanlı müzikler. Davul+perküsyonlu çifte kavrulmuş enerji, bilhassa genç davulcu Bruner'ın makineli tüfek 'beat'leri sahne enerjisinin katsayısını artırdı, nabzı yükseltti, tansiyonu fırlattı.

Kenny Garrett'ı albümde dinlemekle sahnede dinlemenin farkını yeniden hatırladım. Albümde nota hizasına mümkün mertebe uyan Garrett konserde dizginlerini açıyor. Sololar uzuyor, konsantrasyon artıyor, hırs ve adanmışlık hali, öne-geri, öne-geri sallanıp durmalar dua eder gibi terennüme dönüşüyor. Sözü bazen öyle uzatıyor ki sahne arkadaşları bile cümlelerini bitirip şaşkınlıkla onu izliyor.

Garrett'ı öyle görünce şaşıran varsa Pharoah Sanders'lı Live at Irıdium kayıtlarını dinlesin öneririm. Kalben adanmışlığın örneğidir böyle çalımlar. Çalma tutkusu ile o an içinden geçenlerin kelimelere ihtiyacı olmayan saf halidir. Ama bu saf çalım anlarına rağmen sahneyle, salonla bağını koparmaz, biz dinleyicilerle temas kurması gerektiğini bilir ve sırası gelince oyuna davet eder. Hicran ile heyecan, hayranlık ile coşku arasında kendisini izlememizi/dinlememizi sağlar.

Dün gece CRR'de eksiği yok fazlası vardı. Fazlası bisten taştı, sahnedeki herkes gittikten sonra piyanoyla mırıldanmaya en müsait notalara sahip "My Foolish Heart" ile konsere tezat ama Garrett'ın ruh haline uygun finali yaptı. Konser hatıraları arasına bu geceyi de kaydetmiş olayım.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 17 Kasım 2022, Perşembe

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN