Melâli anlayan nesiller için dün akşamki Lee Konitz konser izlenimleri yayında

Öyle konserler vardır ki, o an sahnede dinlediğiniz müzikten çok daha fazlasına şahit olduğunuzu bilirsiniz, zaten o yüzden gitmişsinizdir. Bir misyon, bir görev gibi, hatta bir çeşit veda, bir teşekkür, saygınızı sunma gibi...

Dün gece, Cemal Reşit Rey sahnesinde Lee Konitz`i izlerken salonda hepimiz bunun farkındaydık. 90 yaşındaki caz müzik tarihinin kanlı canlı efsanevi aktörü o an sahnedeydi, Charlie Parker`ın, Miles Davis`in, Stan Getz`in, Gerry Mulligan`ın ve daha kimlerin yol arkadaşı... Dün gece onu dinlerken aslında tüm bu efsanelerle bir çeşit irtibat kuruyor, adeta onları da dinliyorduk. Uzun bir hayatın omuzlarındaki ağırlığı anlatılması/anlaşılması güç bir geçmişin vakârıyla oturduğu kırmızı sandalyeden doğrularak ayağa kalkmasını sağlıyor ve alto saksofonundan bir cümle daha üflüyordu. Sonra, melodiyi kelimelerle tamamlayarak yeniden yerine oturuyordu.

Oğlu gibi sevdiği piyanist Walter Lang`in melodinin önünü süpüren, yolu açan, her an göz ucuyla takipte olan, ustanın işini kolaylaştıran piyanosu, ara ara ağzından dökülen kelimeler, ara ara saksofon cümleleriyle Cemal Reşit Rey`in tavanında kendine ait yere yerleşen caz standartları -eğer varsa- New York`lu emekli caz müzisyenleri kahvesinde `melâli anlamayan nesle aşinâ olmayan` eski ustaların yakası açılmadık küfürlü anılarla süslü sohbetlerine dönüşüyordu.

Hemen o an bir koltuk arkamda oturan sevgili Emin Abi`ye (Fındıkoğlu) kulak verdim, aynı melodileri o da mırıldanmaya başlamıştı, biz de -o yaşanmışlıklar kadar olmasa da- dilimiz döndüğünce mırıldanıyorduk. Bir anda, yaklaşık otuz yıl önce Miles`ı, Oscar Peterson`ı İstanbul`da izlemişlerin gurur duyarak anlattıkları anıları gibi bu konseri de acaba ilerde hatırlayıp anacak mıydık?

(Sedal ve Sedat Antay ile Tunçel Gülsoy`un fotoğrafları konserin fotoromanı gibi, yazmadıklarımı da anlatıyor.)

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 21 Şubat 2016, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN