Jerry Bergonzi yeni albümü `Convergence` ile iyi müzisyenin başka bir fenomen olduğunun haklılığını bir kez daha ispat ediyor

Günümüz cazında, müziğine ve müzisyenliğine güvendiğiniz sığınacak iyi bir müzisyen arıyorsanız Jerry Bergonzi kesinlikle bu isimlerden biridir. Kimi zaman cazın ayak izlerini takip etmek kolay olmuyor. Özellikle, günümüzün popüler gündeminde üretilen bıktırıcı ve niteliksiz müziğin müzisyeni sıradan biri haline getiren ticari şov arenasında ezilip büzülüp içi boşaltılırken Bergonzi gibi isimler albümleriyle bir anda ortaya çıkarak sizi yeniden cazın saflığı içine çekip götürürler. Düstur sahibi insanlardır. Bu tanımı kesinlikle muhafazakârlık olarak düşünmeyin çünkü caz müzisyenliği buzulun keskin yüzeyi üzerinde ayakta kalarak çalmaya benzer ve bunu iyi yapabilen insanların sayısı sanıldığı kadar da çok değildir. İşte, bu insafsız tarifin içinde adeta bir deniz feneri gibidir Jerry Bergonzi.

Bu övgülü giriş faslının elbette haklı nedenleri var, usta müzisyen Mayıs ayının başlarında yeni albümü "Convergence"i (Yakınsama) yayınladı. Günümüz kayıt sektörünün aranan en nitelikli isimlerinden olmanın yanısıra Berklee`de profesörlük görevini yürüten Bergonzi`ye quartet formatlı albümünde piyanist Bruce Barth (1, 3 ve 9 numaralı parçalarda), basta David Santoro ve davulda Andrea Michelutti eşlik etmişler. Albümde dikkati çeken ilk detay piyanonun -bir risk de olsa- oldukça az kullanılması. Eleştirmen Greg Simmons albümle ilgili yayınlanan yazılarda bu konuya dikkat çeken ilk isim olmuş ama hakkını da teslim ederek `bu durum dinlediğimiz iyi müziğe hiç bir şekilde bir zarar vermiyor` demeyi de ihmal etmiyor. Zaten, albümün açılışındaki ilk parça "Lend Me A Dream"i dinlediğinizde böylesine etkileyici tenor cümleleriyle ilişkili ustalığın ne kadar kıymetli olduğunu anlıyorsunuz. Şunu da unutmadan eklemek lazım, ilk parça dahil olmak üzere kayıtlarda soprano saksofon ile `overdub` yapmış usta müzisyen, `overdub` meselesini kağıt üzerinde okursanız irkilebilirsiniz ama müziği duyduğunuz ilk anda farketmiyorsunuz dahi, o kadar iyi kullanılmış. Özellikle parçanın sonundaki mini doğaçlamalarla süslü kısımlar gerçekten mükemmel.

Eser miktarda kullanılmış piyano yüzünden trio duygusu veren albümün ikinci parçasında Gershwin`lerin "I`ve Got A Crush On You"sunu dinliyoruz. Albümün piyanosuz ilk parçası baştan sona doğaçlama duygulu ilerliyor. Böylesi yorumların dinleyende uyandırdığı ilk izlenim melodisini ve duygusunu zaten bildiğimiz parçayla müzisyenin kendi iç hesaplaşmasının nasıl sonuç vereceği. Hani, sitemizin mottosunda andığımız Archie Shepp`in söylediği `caz insan ruhunun (bu parça için müzisyenin ruhu diyelim) zaferinin sembolüdür` gibi ya, işte bu iç hesaplaşmadan bizim payımıza düşen ne olacak, sorusunun cevabını bu yorumda rahatlıkla alıyorsunuz.

Bir de, albüme adını veren parçadan söz etmek gerek; "Convergence" yani "Yakınsama". Böylesi soyut tanımlamaların içinden çıkmak hakikaten zordur, tanımlamanın her iki ucu ne yapsanız açıkta durur, soyutlamacı eğilimle yapılan resimlere verilen isimlere benzer, bestecisi için de muhtemelen kolay değil isim bulma işi. Bizzat Bergonzi`nin kendisine sorup öğrenmeden "Yakınsama"dan kastınız neydi ey usta!" demeden işin içinden çıkamayacağız ama şunu söyleyebiliriz, "Convergence" usta müzisyen Jerry Bergonzi`nin besteci, doğaçlamacı ve müzisyen olarak yeteneklerinin ne denli üst seviyede olduğunu bize bir kez daha göstermiş, caz müziğinin iyi müzisyenlerle bambaşka bir `şey` olduğu ilkesini sonuna kadar haklı çıkarmıştır.

Cazkolik.com / 15 Mayıs 2011, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN