Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Don Redman > Kevin Mahagony > Kenny Burrell > Elmer Crumbley > Billy Kilson > Charlie Shavers > Sonny Simmons

04 Ağustos 2013, Pazar

Huey "Sonny" Simmons Sicily Island, Louisiana doğumlu Amerikalı alto saksafoncudur. 60`lı yıllarda en çok gelecek vaadeden avant-garde müzisyenlerden biri olarak güçlü bir izlenim yaratmıştır. Charlie Parker`in havarisi. John Coltrane ve Albert Ayler`in varisi. Eric Dolphy`nin arkadaşı. Tüm bu ünvanlarla anılan Sonny Simmons hala dimdik ayaktadır. Daima zamanının ilerisinde olan Simmons`a göre müzik "free jazz", "avant-garde" gibi stillerin ötesinde bir çağrıdır, ruhani bir misyondur. Aletini çalmak ve uç bir hayat tarzını benimsemek dışında birşey yapmayı aklından geçirmemiştir bile. Ona göre müzik "kainatın iyileştirici gücü"dür ve kendisi de bir şifacıdır. Oakland`da büyüyüp English horn çalarak müzik kariyerine başlamış, 16 yaşında alto`ya geçmiştir. Lowell Fulsom ve Amos Milburn`le çalışıp bir süre de bebop çaldıktan sonra free jazz stilinde kendi sound`unu bulmuştur. 1961`de Charles Mingus`la kısa bir birliktelikten sonra flütçü Prince Lasha`yla bir grup kurmuştur. İkili birlikte "The Cry" albümünü kaydettikten sonra Simmons New York`a yerleşerek Elvin Jones ve Eric Dolphy`yle kayıtlar yapmış, 1965 yılındaysa Bay Area`ya geri dönmüştür. Burada güçlü trompetçi Barbara Donald`la tanışarak evlenmiş ve onunla muhtelif formatlarda performans ve kayıt çalışmalarında bulunmuştur. Ancak 1970`lerin ortalarında müzikten kopan ve evliliği de sona eren sanatçı, yaklaşık 20 yıl boyunca ortalarda görünmeyerek tamamen unutulmuştur. Uzunca bir süre San Francisco sokaklarında çalan ve evsiz yaşayan Simmons, 1994 yılında aniden ve gayet formda bir şekilde yeniden ortaya çıkarak "Ancient Ritual" adındaki mükemmel trio albümünü kaydetmiştir. Albüm aynı zamanda kendisine uzun zamandır hakettiği saygınlığı kazandırmış ve kariyerini tekrar canlandırmıştır. Sanatçı bundan sonra Qwest ve CIMP plak şirketleri adına kayıtlar yapmayı sürdürmüştür. Siyah bir devrimci, besteci, bir dönem evsiz ve caz dünyasından silindi gözüyle bakılırken yeni milenyumda her zamankinden meşgul ilginç bir kişilik olan Sonny Simmons`un bir sözüyle yazıyı noktalayalım: "Kendiniz olun. Bu Sonny Simmons`la ya da başka birşeyle ilgili değil, doğrudan sizinle ilgili. Lütfen bunu yapın."

Sonny Simmons diskografisi: Lider olarak: 1966: Staying on the Watch, 1968: Music From the Spheres, 1969: Manhattan Egos, 1970: Rumasuma, 1971: Burning Spirits, 1982: Backwoods Suite, 1990: Global Jungle, 1994: Ancient Ritua, l1997: American Jungle, 2001: Tales Of The Ancient East, 2004: The Future Is Ancient, 2005: The Traveler, 2006: I`ll See You When You Get There, 2007: Last Man Standing, 2007: Ecstatic Nostalgia, 2008: True Wind, 2009: Atomic Symphony, 2011: Symphony Of The Peacocks. Sideman olarak: Prince Lasha ile, The Cry! (Contemporary, 1962), Firebirds! (Contemporary, 1967), Elvin Jones / Jimmy Garrison ile, Illumination! (Impulse!, 1963), Eric Dolphy ile, Conversations (1963), Iron Man (1963).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Simmons!

03 Ağustos 2013, Cumartesi

Asıl adı Charles James Shavers ama Charlie Shavers olarak tanınan Amerikalı swing dönemi trompetçisidir. Açık görüşlü ve dışa dönük stilini güçlü bir mizah duygusuyla birleştirmiş bir virtüöz olan Shavers, kariyeri boyunca Dizzy Gillespie, Roy Eldridge, Johnny Dodds, Jimmy Noone, Sidney Bechet, Midge Williams ve Billie Holiday gibi güçlü isimlerle birlikte çalmıştır. Aynı zamanda aranjör ve besteci olan sanatçı caz dünyasına "Undecided" gibi unutulmaz bir standart kazandırmıştır.

New York`ta doğan Charlie Shavers bir süre piyano ve banjo çaldıktan sonra trompete geçmiş ve kısa sürede büyük gelişme göstermiştir. 1935`te Tiny Bradshaw`un grubunda çaldıktan sonra Lucky Millinder`in orkestrasına katılmış, kısa süre sonra da John Kirby`s Sextet`in kilit elemanlarından biri olmuştur. Shavers trompet sololarının yanısıra aranjmanlarıyla da sextet`i dönemin ticari açıdan en başarılı ve çokça taklit edilen gruplarından biri haline getirmiştir. "Undecided" de bu döneme ait bir çalışmadır. İlk olarak 1939 yılında çalınan parça 1951`de the Ames Brothers`in kaydıyla yeniden popüler olmuş ve caz repertuvarına yerleşmiştir. Charlie Shavers parçayı piyanist Ray Bryant`la birlikte kaydetmiştir. 1944 yılında Kirby`den ayrıldıktan sonra bir yıl boyunca Raymond Scott`s CBS Staff Orchestra`da çalışan Shavers, 1945`ten itibaren Dorsey`in hayata veda ettiği 1956 yılına kadar Tommy Dorsey Orkestrası`nın önemli bir parçasını teşkil etmiştir. Orkestrada kilit bir pozisyona sahip olmasına rağmen caz dünyasının spotlarından uzak kalan sanatçı, arada yaptığı the Metronome All-Stars kayıtları ve çıktığı Jazz at the Philharmonic turneleriyle bu eksiğini bir ölçüde kapatabilmiştir; özellikle 1953 JATP turnesinde trompetin bir diğer devi Roy Eldridge`le giriştiği battle`lar heyecan vericidir. Dorsey`in ölümünden sonra kendi quartet`ini kuran Shavers`in çalışı ve tekniği 1960`lar boyunca giderek gerilemiş ve sanatçı 1971 yılında gırtlak kanseri sonucu hayatını kaybetmiştir. Charlie Shavers ölüm döşeğindeyken yakın dostu Louis Armstrong vefat etmiş ve sanatçının son isteği trompet ağızlığının Armstrong`un tabutuna konması olmuştur.

Charlie Shavers diskografisi: Lider olarak: JATP: The Trumpet Battle 1952 (with Roy Eldridge), Horn o`Plenty (Bethlehem) 1954, The Most Intimate (Bethlehem) 1955, Gershwin, Shavers And Strings (Bethlehem) 1955, We Dig Cole (Jass) 1958, Charlie Digs Paree (MGM) 1959, Charlie Digs Dixie (MGM) 1959, Girl of My dreams (Everest) 1959, Here Comes Charlie (Everest) 1960, Like Charlie (Everest) 1960, Swing along (Sesac) 1961, Swingin` with Charlie (Sesac) 1961, Here`s Charlie (Sesac) 1961, The Music from Milk and Honey (Everest) (with Wild Bill Davis) 1961, Live at the London House (Hep) 1962, Excitement Unlimited (Capitol) 1963, At le Crazy Horse Saloon in Paris (Everest) 1964, The Last Session (Black and Blue) 1970. Sideman olarak: Coleman Hawkins ile, Hawk Eyes (Prestige, 1959).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Shavers!

02 Ağustos 2013, Cuma

William Earl "Billy" Kilson Washington, D.C. doğumlu Amerikalı davulcudur. Günümüzün en çok yönlü ve "dinamit gibi" davulcularından biri olarak kabul edilen Kilson, eşsiz enerjik stiliyle dünya çapındaki hayranlarının gönüllerini fethetmektedir.

Birçok genç davulcuda olduğu gibi Billy Kilson da müzik kariyerine annesinin mutfağındaki tencere ve tavalarla başlamıştır. Oğlunun müziğe ilgisi olduğunu farkeden annesi onu trompet derslerine yönlendirmiş, bir süre de trombon çaldıktan sonra genç Kilson 16 yaşında davulda karar kılmıştır. "Günde 14 saat davul çalıştım. Derslerim ve başka sorumluluklarım da vardı, ama üniversite yıllarım boyunca ve mezun olduktan sonraki ilk birkaç sene bu 14 saatlik çalışma temposunu aksatmamaya gayret ettim," diye anlatır Kilson o günleri. Funk ve RB`den ilham alan ve Sly and Family Stone, Earth Wind and Fire, ve Parliament Funkadelic gibi grupların plaklarını dinleyen sanatçı, davuluyla bu plaklara eşlik eder. "Herşeyi dinlerdim. Başlangıçta davul çalmayı kendi başıma öğrendiğim için çokyönlülüğümü buna borçlu olduğumu düşünürüm hep. Babam müziğe bayılırdı ve Cumartesi günleri en sevdiği şey bütün gün müzik dinlemekti. Count Basie ve Duke Ellington`dan Junior Walker ve James Brown`a uzanan muazzam bir plak koleksiyonuna sahipti." 17 yaşında gittiği Shenandoah müzik kampında davulda Tony Williams`ın yer aldığı Miles Davis plakları dinleyen Billy Kilson tam manasıyla büyülenecektir. "Şimdiye dek dinlediğim en yenilikçi davulcu olduğunu hemen hissettim. Tekniğini öğrenmeye çalıştım, ancak ellerim yeterli değildi. Hep derdim ki, `Bunu nasıl yapıyor, imkansız!` " Tony Williams`ın davul hocası Alan Dawson`un bir zamanlar Berklee`de ders verdiğini ve halen de civarda özel dersler vermeyi sürdürdüğünü öğrenen Kilson, annesinin de desteği ve onayıyla okula kaydını yaptırır. Bu arada pratik yapmaya ve Max Roach, Philly Joe Jones, Billy Cobham gibi davulcuları dinlemeye devam etmektedir. Ancak hepsi bir yana, en büyük kahramanı annesidir. "Bana inançlı olmayı, odaklanmayı ve hayatta herşeyin mümkün ve ulaşılabilir olduğunu annem öğretti. Bana inanan ve beni yüreklendiren yegane insan odur. Birşeyler başarabildiysem eğer ona borçluyum." Billy Kilson Berklee`de Alan Dawson`un öğrettiği her şeyi adeta "emer". Dawson onun öğretmeni, mentörü ve hatta baba figürü olmuştur. Yine Dawson`un sayesinde Walter Davis Jr.`un grubuna katılarak sanatçıyla birlikte Avrupa turnesine çıkar. Bu turneden sonra adı duyulacak ve telefonları susmayacaktır. Kilson bundan sonraki dönemde Ahmad Jamal (1989), Dianne Reeves (1989–95), Greg Osby (1991), George Duke (1991–98), Steps Ahead (1993), Tim Hagans (1993 ve sonrası), Terumasa Hino (1994–98), Bob James (1995 ve sonrası) gibi sanatçılarla birlikte çalışır. 1997 yılında Dave Holland Quintet`e katılır ve gruba kattığı funk unsuru sayesinde yeni bir sound oluşturarak quintet`in cazın önde gelen gruplarından biri olmasına katkıda bulunur. Kilson`un yer aldığı grubuyla birlikte 2 Grammy kazanan Dave Holland, 4 kez de ödüle aday olmuştur. Daha sonra trompetçi Chris Botti`nin grubuna katılan Kilson, Botti`nin konserlerde Sting, Josh Groban ve Earth Wind and Fire gibi isimlerin açılış grubu olarak çalmasından dolayı daha geniş kitlelere sesini duyurma olanağı bulacaktır. Sideman olarak konser ve kayıtlarda kayda değer başarılar elde etmiş olmasına rağmen Kilson`un öncelikli hedefi kendi müziğini yaratıp icra etmektir. Gençliğinde dinlediği funk ve fusion müziğinden etkilenerek yaptığı bestelerle ilk albümü olan "While Ur Sleepin`"i kaydeden sanatçıya bu çalışmasında Bob James, Dave Holland ve Robin Eubanks konuk olarak eşlik etmişlerdir. Daha sonra Kenny Davis (bas), Mike Sim (saksafon) ve George Colligan (klavye) gibi akranlarıyla biraraya gelerek performanslar sergileyen Kilson, her biri kendisi gibi değişik background`lara sahip bu müzisyenlerle birlikte yeni bir enerji oluşturur ve nihayetinde 2006 yılında bir jazz / funk / fusion projesi olan "Pot`s Pans"i kaydeder. BK Groove`la performanslara çıkan müzisyenlerden bazıları şunlardır: Kenny Davis, Henry Hey, George Colligan, Steve Wilson, Antonio Hart, James Genus ve Mike Sim. Sideman olarak çalışmayı da sürdüren Billy Kilson canlı performanslarıyla ilgili hem hayranlarından, hem de eleştirmenlerden övgüler almıştır. Özellikle hayranları sanatçıyı sadece dinlemekle yetinmeyip performanslarını da izlemek istemektedirler. Bu istek doğrultusunda Kilson "Rhythm Dancer" adlı canlı DVD / CD kombinasyonunu kaydetmiştir. Bu kayıtta Kenny Davis (bas), Steve Wilson (saksafon) ve Henry Hey`in (klavye) de yer aldıkları müthiş bir grupla çalan sanatçı funky fusion, sıkı bir groove ve komplike ritimlerden oluşan bir sound`a ağızları açık bırakan bir performansla eşlik etmiştir.

Billy Kilson diskografisi: Pots and Pans (2006), Sideman olarak: Dave Holland ile, Points of View (1997, ECM), Prime Directive (1998, ECM), Not for Nothin` (2000, ECM), What Goes Around (2002, ECM), Extended Play: Live at Birdland (2003, ECM), Overtime (2005, Dare2), Critical Mass (2006, Dare2), Pathways (2010, Dare2).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Kilson!

01 Ağustos 2013, Perşembe

(Elmer Cumbley`nin ir portre resmi mevcut değil ama bu orkestradakilerden biri) Trombonist Elmer Crumbley`nin müzikten hayatını kazanmaya başladığı günlerde enstrümanı oldukça popülerdi; ilerleyen yıllarda ise hala geleneksel swing sound`larından bıkmamış dinleyicilere ve Cab Calloway ve Earl Hines orkestralarının 60`lar ve 70`ler versiyonlarını takip edenlere hizmet sunuyordu. Bu dönemde çevresi çok daha genç müzisyenlerle doluydu, aynı 1926`da Lloyd Hunter`la çalışırken dahil olduğu the Dandie Dixie Minstrels grubundaki konumu gibi...

1930 sonbaharında Crumbley Kansas City`ye giderek the George E. Lee Band`e katıldı. 30`lu yılların başlarında Nebraska`da western swing öncülerinden Tommy Douglas`la ve eyaletin tanınmış grup liderlerinden Bill Owens`la çalıştı; bir yandan da Lloyd Hunter`la ve Jabbo Smith ve ünlü Chicago`lu orkestra şefi Erskine Tate gibi müzisyenlerle çalışmaya devam etti. 1934`te Oklahoma`da kendi grubunu bir araya getirdi, ancak aynı yılın sonunda Jimmie Lunceford`un orkestrasına katıldı. Bu mükemmel orkestradan geçmiş birçok müzisyen gibi son derece tatmin olmuş ve mutlu bir şekilde sonraki 13 yılını Lunceford`la çalışarak geçirdi. Daha sonra trombonunu Eddie Wilcox, Lucky Millinder ve Erskine Hawkins için üfledi, ki bu bazen patlama tarzında da gerçekleşebiliyordu. Avrupalı dinleyici kitlesi kendisini 1950`lerin sonlarında Sammy Price`la birlikte çıktığı turnede dinleme mutluluğuna erişti; bu aynı zamanda Reuben Phillips liderliğindeki canlı bir combo`yla Harlem`in Apollo Tiyatrosu`nda sahne aldığı dönemdi. Calloway ve Hines`in sağlam kariyerleri sayesinde Elmer Crumbley 70`lere kadar aktivitesini sürdürme olanağı buldu.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Crumbley!

31 Temmuz 2013, Çarşamba

Kenneth Earl "Kenny" Burrell Detroit doğumlu Amerikalı caz gitaristidir. Bebop ve blues temelli bir çalış stiline sahip olan ve lider ya da sideman olarak birkaç yüz albüm kaydında yer alan Burrell, enstrümanının rolünü nihai olarak değiştirmiş bir avuç gitar devinden biri olarak kabul edilmektedir.

Müzikle iç içe bir ailede doğan ve 12 yaşında gitar çalmaya başlayan Kenny Burrell, Charlie Christian, Oscar Moore ve Django Reinhardt gibi gitaristlerin yanısıra T-Bone Walker ve Muddy Waters gibi blues müzisyenlerinden de etkilendiğini söyler. 1951 yılında, daha Wayne State University`de öğrenciyken Dizzy Gillespie Sextet`in üyesi olarak ilk kaydını yapar, daha sonra da "Ground Round" single`ını kaydeder. Mezun olduktan sonra 1955 yılında Oscar Peterson`la turneye çıkar ve 1956 yılında bir diğer Detroit`li Tommy Flanagan`la birlikte New York`a giderek kısa sürede kendini kabul ettirir. Kenny Burrell şehrin en çok talep gören gitaristi olarak kendi gruplarının yanısıra John Coltrane, Billie Holiday, Thad Jones, Kenny Dorham, Paul Chambers, Jimmy Smith, Gene Ammons gibi isimlerle kayıtlar yapmakla kalmayıp Tony Bennett, James Brown ve Lena Horn gibi sanatçılarla pop session`larına da katılacak ve Bye Bye Birdie ve How to Succeed in Business without Really Trying gibi Broadway şovlarının pit band`lerinde de yer alacaktır. Kendi adına yayınlanmış ilk albüm kaydını 1956 yılında "Introducing Kenny Burrell"le (Blue Note) yapan Burrell, yıllar içinde 1957`deki "The Cats" (featuring Coltrane), 1963`deki "Midnight Blue" (featuring saxophonist Stanley Turrentine), 1965`daki "Guitar Forms" (Gil Evans aranjmanlarıyla), ve 1968`deki "Blues -- The Common Ground" gibi kayda değer çalışmalar üretir. 1971 yılından itibaren üniversitelerde özellikle Duke Ellington`un müziğiyle ilgili seminerler vermeye başlayan Kenny Burrell, Ellington`un çalışmalarından derlenen albümler de kaydetmiştir. İkilinin hiç birlikte çalışmamış olmalarına rağmen Ellington`un Burrell`i "favori gitaristi" olarak adlandırması dikkat çekicidir. 1980`ler ve 90`lar boyunca performans, kayıt ve eğitmenlik faaliyetlerini sürdüren sanatçının bu dönem çıkardığı albümlerden bazıları şunlardır: 1989`da "Guiding Spirit", 1991`de "Sunup to Sundown", 1994`te piyanist LaMont Johnson`la birlike "Collaboration", 1995`te "Primal Blue", ve 1998`de kilise müziğinden ilham alan "Love Is the Answer." 2006 yılında 75. doğum yıldönümünü "75th Birthday Bash Live!" adlı canlı kayıtla kutlayan Burrell, 2010 yılında da bir diğer canlı albüm olan "Be Yourself: Live at Dizzy`s Club Coca-Cola" CD`sini kaydetmiştir. 2012`deki "Special Requests (And Other Favorites): Live at Catalina`s" sanatçının son çalışmasıdır. Japonya, İngiltere ve Amerika`da düzenlenen çeşitli caz anketlerinde sayısız birincilikler elde eden Kenny Burrell, aynı zamanda UCLA`deki Caz Eğitimi Programı`nın kurucusu ve direktörü olup Gretchen Parlato ve Kalil Wilson gibi genç müzisyenlere mentörlük etmiştir. "Amacım iyi bir tonda, iyi bir cümlelemeyle ve swingli çalmak," der Kenny Burrell, "Duygularımı yansıtma yolunda samimi olmaya çabalıyorum." Detroit Free Press tarafından "mümtaz gitar şairi" olarak adlandırılan Burrell hakkında meslektaşlarının söylediklerine bakalım son olarak: "Kenny Burrell dünyanın en iyi gitaristi ve benim de şahsi favorimdir." - B.B. King, "Burrell caz gitarının büyük ustasıdır." - Dizzy Gillespie, "Kenny Burrell her zaman aradığım sound`a sahip." - Jimmy Hendrix, "Kenny Burrell büyük bir müzisyen ve onun müziği bugün bulunduğum yere gelmeme yardımcı oldu." - Stevie Wonder, "Kenny Burrell favori gitaristlerimden biridir." - Pat Metheny.

Kenny Burrell diskografisi: Lider olarak: Introducing Kenny Burrell (Blue Note, 1956), Kenny Burrell Volume 2 (Blue Note, 1956), Swingin` (Blue Note, 1956), All Night Long (Prestige, 1956), All Day Long (Prestige, 1957), Earthy (Prestige, 1957), Kenny Burrell (Prestige, 1957), 2 Guitars (Prestige, 1957) - with Jimmy Raney K. B. Blues (Blue Note, 1957), Kenny Burrell and John Coltrane (Prestige, 1958) - with John Coltrane Blue Lights Volume 1 (Blue Note, 1958), Blue Lights Volume 2 (Blue Note, 1958), On View at the Five Spot Cafe (Blue Note, 1959), A Night at the Vanguard (Argo, 1959), Weaver of Dreams (Columbia, 1960–61), Bluesin` Around (Columbia, 1961-62 [1983]), Bluesy Burrell (Moodsville, 1962), Midnight Blue (Blue Note, 1963), Crash! (Prestige, 1963) - with Jack McDuff Lotsa Bossa Nova! (Kapp, 1963), Blue Bash! (Verve, 1963) - with Jimmy Smith Travelin` Light (Prestige, 1964) - with Shirley Scott Soul Call (Prestige, 1964), Freedom (Blue Note, 1963-64 [1980]) Guitar Forms (Verve, 1965), The Tender Gender (Cadet, 1966) Have Yourself a Soulful Little Christmas (Cadet, 1966) A Generation Ago Today (Verve, 1966–67), Ode to 52nd Street (Cadet, 1967), Blues - The Common Ground (Verve, 1967–68)Night Song (Verve, 1968–69), Asphalt Canyon Suite (Verve, 1969), God Bless the Child (CTI, 1971) `Round Midnight (Fantasy, 1972), Both Feet on the Ground (Fantasy, 1973), Up the Street, `Round the Corner, Down the Block (Fantasy, 1974) Stormy Monday (Fantasy, 1974 [1978]), Sky Street (Fantasy, 1974), Ellington Is Forever (Fantasy, 1975)Ellington Is Forever Volume Two (Fantasy, 1975 [1977]) Tin Tin Deo (Concord, 1977)Handcrafted (Muse, 1978) When Lights Are Low (Concord, 1978)Live at the Village Vanguard (Muse, 1978)In New York (Muse, 1978)Moon and Sand (Concord, 1979), Heretige (Audio Source/Voss, 1980), Listen to the Dawn (Muse, 1980)Groovin`High (Muse, 1981), Ellington à la Carte (Muse, 1983), À la Carte (Muse, 1983)Togethering (Blue Note, 1985) - with Grover Washington, Jr. Generation (Blue Note, 1986)Pieces of Blue and the Blues (Blue Note, 1986 [1988])Guiding Spirit (Contemporary, 1989)Sunup to Sundown (Contemporary, 1991) Then Along Came Kenny (Evidence, 1993)Lotus Blossom (Concord, 1995)Love Is the Answer, featuring The Boys Choir of Harlem (Concord Concerto, 1998)Lucky So and So (Concord Jazz, 2001) Blue Muse (Concord Jazz, 2003)75th Birthday Bash Live! (Blue Note, 2007)Be Yourself: Live at Dizzy`s (Highnote, 2010)Tenderly (Highnote, 2011), Special Requests (And Other Favorites): Live at Catalina`s (2012). Sideman olarak: Jazzmen of Detroit with Tommy Flanagan, Pepper Adams, Paul Chambers, Kenny Clarke (1956; Savoy Records). Chet Baker ile, Chet (Riverside, 1959), Gene Ammons ile, Funky (Prestige, 1956) Jammin` in Hi Fi with Gene Ammons (Prestige, 1957) Bad! Bossa Nova (Prestige, 1962), Paul Chambers ile, Whims of Chambers (1956)Bass on Top (1957), Bill Evans ile, Quintessence (Fantasy, 1976), Red Garland ile, Red Garland Revisited! (Prestige, 1957 [1969]), Dizzy Gillespie ile, Dee Gee Days: The Savoy Sessions (Savoy, 1951-52 [1976]), Coleman Hawkins ile, Soul (Prestige, 1958), The Hawk Relaxes (Moodsville, 1961), Eddie Harris ile, Cool Sax from Hollywood to Broadway (Columbia, 1964), Johnny Hartman ile, I Just Dropped by to Say Hello (Impulse!, 1964), Jimmy Heath ile, On the Trail (Riverside, 1964), Milt Jackson ile, Bags Flutes (Atlantic, 1957), Bean Bags with Coleman Hawkins (Atlantic, 1958), Vibrations (Atlantic, 1960–61), Much in Common with Ray Brown (Verve, 1964), Illinois Jacquet ile, The Message (Argo, 1963), Desert Winds (Argo, 1964), Thad Jones ile, Detroit-New York Junction (Blue Note, 1956), After Hours (Prestige, 1957), Wynton Kelly ile, Piano (Riverside, 1958), Comin` in the Back Door (Verve, 1963), It`s All Right! (Verve, 1964), Yusef Lateef ile, The Blue Yusef Lateef (Atlantic, 1968), Hubert Laws ile, Laws` Cause (Atlantic, 1968), Jack McDuff ile, Screamin` (Prestige, 1962) Somethin` Slick! (Prestige, 1963), Steppin` Out (Prestige, 1961-66 [1969]), The Prestige All Stars ile, Interplay for 2 Trumpets and 2 Tenors (Prestige, 1957), Ike Quebec ile, Soul Samba (Blue Note, 1962), Sonny Rollins ile, Alfie (Impulse! 1966), Charlie Rouse ile, Bossa Nova Bacchanal (Blue Note, 1962), Lalo Schifrin ile, Once a Thief and Other Themes (Verve, 1965), Jimmy Smith ile, House Party (Blue Note, 1957), Softly as a Summer Breeze (Blue Note, 1958), Home Cookin` (Blue Note, 1958–59) Midnight Special (Blue Note, 1961), Back at the Chicken Shack (Blue Note, 1963) Organ Grinder Swing (Verve, 1965), The Master (Blue Note, 1994), Stanley Turrentine ile, Jubilee Shout!!! (Blue Note, 1962) Hustlin` (Blue Note, 1964), The Sugar Man (CTI, 1971), Randy Weston ile, Uhuru Afrika (Roulette, 1960), Kai Winding ile, More (Theme from Mondo Cane) (Verve, 1963), Jimmy Witherspoon ile, Baby, Baby, Baby (Prestige, 1963), Blue Spoon (Prestige, 1964).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Burrell!

30 Temmuz 2013, Salı

Kevin Mahogany Kansas City doğumlu Amerikalı caz vokalistidir. Scat tarzında şarkı söylemesiyle tanınan Mahogany 1990`larda ön plana çıkmış olup Joe Williams ve Johnny Hartman gibi caz vokalinin unutulmaz isimleriyle mukayese edilmektedir.

"Çocukken evimizde müzik İngilizce ve matematik kadar önemliydi" ifadesini kullanan Kevin Mahogany müzik eğitimine piyanoyla başlar, daha sonra ise klarnet ve bariton saksafon çalmayı öğrenir ve caz gruplarıyla performanslara çıkar. Profesyonel olarak çalıştığı ilk grup Eddie Baker`s New Breed Orchestra`dır (1970). Lise yılları boyunca bir yandan konser grupları, bandolar ve orkestralarda çalarken aynı zamanda Eddie Baker`la profesyonel anlamda çalışmayı sürdürür. Asıl yeteneği olan şarkıcılığı ise ancak lise son sınıfta keşfedilecektir. Baker Üniversitesi`ne devam ettiği yıllarda çeşitli enstrümantal ve vokal topluluklarla performanslar sergiler, hatta kendi vokal caz korosunu kurmasına izin verilir. Mezun olduktan sonra Kansas City`ye dönerek birkaç grupla çalışır ve sonrasında çağdaş RB ve caz karışımı bir müzik icra eden Mahogany ve bir RB dans topluluğu olan The Apollos gruplarını kurar. Her iki grup sayesinde 80`ler boyunca Kansas City yöresinde büyük bir takipçi kitlesi edinecektir. Bu arada Lambert, Hendricks Ross, Al Jarreau ve Eddie Jefferson gibi sanatçıları takip etmek suretiyle kendi stilini geliştirmeye devam etmektedir. 1991 yılında Kansas City turnesine çıkmış olan the NRE Trio Mahogany`yi dinledikten sonra kendileriyle birlikte turneye katılmasını teklif eder; kısa süre sonra da sanatçı ünlü piyanist / aranjör Frank Mantooth`la tanışacak ve kurduğu dostluk sayesinde Mantooth`un bir sonraki albümünde yer alacaktır. Şubat 1993`te Mahogany`nin ilk albümü "Double Rainbow" piyasaya çıkar ve içerdiği nadir duyulmuş ballad`lar, bop ve blues parçaları büyük bir beğeniyle karşılanır. Yine bağımsız Alman plak şirketi Enja`dan çıkardığı "Songs and Moments" (1994), "You Got What It Takes" (1995) ve "Pussy Cat Dues" (2000) CD`leri de olumlu eleştiriler alacaktır. Sanatçı 1995 yılında Warner Brothers`la anlaşarak bir sonraki yıl kendi adını taşıyan "Kevin Mahogany" albümünü doldurur. Bu albüm medyada hakkında ilk kez olumlu sözler sarfedilmesine ve Newsweek`in kendisinden "kuşağının önde gelen caz vokalisti" olarak bahsetmesine yol açar. Warner Bros.`la çalışmalarını 2000 yılına dek sürdüren Kevin Mahogany, kısa bir aradan sonra 2002 yılında Motown müziğine saygı niteliğindeki "Pride Joy" CD`sini Telarc etiketiyle piyasaya sürer. Bu parçaların meydana çıkışları sanatçı açısından büyük önem taşımaktadır. "Saygı duyduğumuz ve cazın ustaları olarak adlandırdığımız sanatçıları dinlediğinizde aynı yoldan geçtiklerini, yani kendi gençliklerinin müziğini icra ettiklerini görürsünüz," der Mahogany, "Ben de aynı şeyi yapmak ve geleneği devam ettirmek istiyorum." Kevin Mahogany mükemmel bir caz vokalisti olduğunu ispatlamıştır. New Yorker dergisi yazarı Whitney Balliet`e göre, "Mahogany`nin yapamayacağı pek az şey vardır." L.A. Times ise sanatçıyı "son yıllarda ortaya çıkan en yetenekli erkek vokalistlerden biri" olarak tanımlamıştır. 1996 yılında Robert Altman filmi Kansas City`de rol alarak ünlü Kansas City şarkıcısı Big Joe Turner`in hayatını baz alan bir karakteri canlandıran Kevin Mahogany, bir caz eğitimcisi olarak Berklee College of Music ve University of Miami`de dersler de vermiştir.

Kevin Mahogany diskografisi: Enja Records ile: Double Rainbow (1993), Songs and Moments (1994), You Got What It Takes (1995), Pussy Cat Dues (2000), Warner Bros. ile: Kevin Mahogany (1996), Another Time Another Place (1997), My Romance (1998), Portrait of Kevin Mahogany (2000), Telarc ile: Pride and Joy (2002), Jazz Empress ile: Warming Up Kansas City (2003), Kendi şirketi Mahogany Music ile: Big Band (2004), To Johnny Hartman (2004), Elvin Jones ile: It Don`t Mean a Thing (Enja, 1993).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Mahogany!

29 Temmuz 2013, Pazartesi

Donald Matthew Redman Piedmont, West Virginia doğumlu Amerikalı caz müzisyeni, aranjör, grup lideri ve bestecidir. Caz tarihinin ilk büyük aranjörü olan Redman`ın getirdiği yenilikler, solo emprovizasyonlara da yer veren caz oryentasyonlu big band`lerin yolunu açmıştır.

Babası müzik öğretmeni, annesiyse şarkıcı olan Don Redman 3 yaşında trompet çalmaya başlar; 12 yaşına geldiğinde birçok nefesli enstrümanın yanısıra piyano da çalabilmekte ve aranjörlük de yapmaktadır. Üniversiteden müzik derecesiyle mezun olduktan sonra bir yıl boyunca Billy Paige`s Broadway Syncopators ile çalar ve grupla birlikte yaptığı New York ziyaretinde Fletcher Henderson`la tanışır. 1923 yılında katıldığı Fletcher Henderson Orkestrası`nda klarnet, alto saksafon ve obua çalmanın yanısıra baş aranjörlük görevini de üstlenir. Yazdığı aranjmanlarla Big Band Swing sound`unu yeniden formüle eden Redman daha 1924 yılında, yani Louis Armstrong`dan önce "My Papa Doesn`t Two Time" adlı parçayla ilk scat vokal kaydını yapmıştır. Erken dönem aranjmanları modern olmakla birlikte bir miktar katılık da taşıyan Redman, Louis Armstrong orkestraya katıdıktan sonra daha swingli yazmaya başlamıştır; "Sugar Foot Stomp" ve "The Stampede" sanatçının bu döneme ait klasik işlerinden en bilinenleridir. 1927 yılında McKinney’s Cotton Pickers grubunun liderliğini devralan Don Redman, Henderson orkestrasında denemeye başladığı aranjman stilini geliştirmeyi sürdürür. Daha önce pek tanınmayan grubu Henderson orkestrasının ciddi bir rakibi haline getiren sanatçının "Gee Baby, Ain`t I Good to You" ve "Cherry" gibi besteleri birer caz standartı olacaktır. Grupta aranjörlüğünün yanısıra alto saksafon çalan ve mizahi bir tarzda şarkı söyleyen Redman, bir dizi unutulmaz plak kaydeder. 1931-1941 yılları arasında kendi orkestrasını yöneten Don Redman, yine bu dönemde diğer sayısız big band için (Paul Whiteman, Ben Pollack, Isham Jones bunlardan birkaçıdır) aranjmanlar yazmayı da sürdürür. Orkestrasında piyanoda bir süre Fletcher Henderson`un küçük kardeşi Horace`a da yer veren sanatçı ünlü Manhattan caz kulübü Connie`s Inn`de sahne alır ve bir dizi radyo yayınına katılır. 1931-1934 yılları arasında Brunswick Records adına yapmış olduğu kayıtlar, popüler parçaların en karmaşık "pre-swing hot jazz" aranjmanlarını içermektedir. Grubu dağıldıktan sonra Jimmy Dorsey, Count Basie, Jimmie Lunceford, Harry James ve diğer birçok orkestra için aranjmanlar yazmayı sürdüren Redman 1946 yılında bir all-star orkestrası kurar, ki bu orkestra savaş sonrası Avrupa turnesine çıkan ilk grup olacaktır. 1949`da CBS Televizyonu`nun Uptown Jubilee programında yer alan Don Redman, 1950`lerde ise şarkıcı Pearl Bailey`nin müzik direktörlüğünü yapar. 1960`ların başlarında Georgia Minstrels konserinde piyano ve ayrıca Eubie Blake ve Noble Sissle grubuyla soprano saksafon çalan sanatçı, 30 Kasım 1964`te New York`ta hayata veda eder. Don Redman`ın call-and-response pasajlarına yer verdiği reed ve brass bölümleri için yazdığı aranjmanlar Sy Oliver gibi ardılları tarafından mükemmelleştirilmekle birlikte nadiren aşılabilmişlerdir.

Don Redman diskografisi: Sideman olarak: Doin` What I Please (1994) (ASV/Living Era), Lider olarak: Fletcher Henderson ile, Wrappin` It Up (2005) (Membran), Sweet and Hot (2007) (Le Chant du Monde), McKinney`s Cotton Pickers ile, 1931-1933 (1990) (Classics)1933-1936 (1991) (Classics), 1936-1939 (1994) (Classics), Doin` the New Lowdown (1994) (Hep Records 1004).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Redman!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN