Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Toots Thielemans > Percy Heath > Richard Groove Holmes > Jamie Merritt > Ron Carter

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, Geçen hafta 30 Nisan`ı hatırlatmıştık, zaman hızlı geçti ve yarın İstanbul ve dünya için özel bir gün kutlanacak; JAZZ DAY. Herkesi bu özel günde sabahtan başlayan etkinliklere ve konserlere katılmaya, şehrin değişik noktalarına dağılmış yerli-yabancı bir çok dünyaca ünlü müzisyeni izlemeye davet ediyoruz.

... ve haftaya yine bomba gibi bir isimle başlıyoruz; Armonika deyince tartışmasız akla gelen ilk isim Toots Thielemans, 92 yaşında bir dev haftanın ilk ismi. Hemen ardından Salı günü bir başka efsaneyi ağırlıyoruz; Percy Heath. Çarşambanın ismi kendine özgü bir kadın, caz vokal efsanesi olan Shirley Horn, Perşembe Richard `Groove` Holmes, Cuma Jamie Merritt, haftasonuna geldiğimizde Cumartesi günü yaşayan efsane Ron Carter ve haftanın son günü ise Paul Barbarin konuğumuz olacak.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

04 Mayıs 2013, Cumartesi

Ferndale, Michigan doğumlu Amerikalı yaşayan bas efsanesi Ron Carter aynı zamanda bir klas ve zarafet timsali, tüm zamanların en büyük eşlikçilerinden biri olup dahiyane tekniğini sergilediği birçok kayda da lider sıfatıyla girmiştir. Ritmik ve melodik yönden mükemmel bir müzisyen olan ve basın yanısıra çello da çalan Carter, klasik müzik alanında da dünyanın çeşitli senfoni orkestralarıyla performanslar sergileyecek yetkinliktedir. Sanatçı 60`ların sonlarıyla 70`lerin başlarında kısa bir süre kullandığı elektro bas haricinde kariyerinin neredeyse tamamını akustik bir müzisyen olarak geçirmiştir.

10 yaşında çello çalmaya başlayan ve klasik müzik alanında kariyer yapma hayalleri kuran Ron Carter, ailesinin Detroit`e taşınmasıyla birlikte konser sahnesindeki ırk ayrımcılığının ve çaldığı enstrümandaki ırk stereotipinin farkına vararak basa geçer. Eğitimini Detroit`teki Cass Technical High School ve sonrasında the Eastman School of Music`te tamamladıktan sonra 1959 yılında mezun olarak New York`a gider, ki burada da 1961 yılında the Manhattan School of Music`ten double bas performansı dalında master derecesi alacaktır. New York`ta ilk olarak Chico Hamilton`un beşlisinde Eric Dolphy`yle birlikte çalan Carter, Hamilton batı yakasına döndükten sonra Dolphy ve Don Ellis`le çalışmayı sürdürerek ilk kayıtlarını yapar. Kendi adına Dolphy ve Mal Waldron`la birlikte yaptığı ilk plak olan "Where?"in kayıt tarihi 1961`dir. Yine 60`ların başlarında Randy Weston ve Thelonious Monk`la çalışan, ayrıca Jaki Byard, Bobby Timmons ve Cannonball Adderley gibi isimlerle kayıt, turne ve sahne çalışmaları yapan Carter, 1963 yılında kısa süreliğine Art Farmer`in grubuna katıldıktan sonra Miles Davis Quintet`in üyesi olarak şöhrete ulaşır. 1968 yılına kadar kaldığı grupta -ki Miles`ın Second Great Quintet`i olarak caz tarihinde müstesna bir yere sahiptir- Herbie Hancock, Wayne Shorter ve Tony Williams`la birlikte çalar ve özellikle Hancock ve Williams`la birlikte yeni ve daha serbest bir rhythm section sound`unun yaratılmasına katkıda bulunur. Yine aynı dönemde Hancock, Williams ve Shorter`in Blue Note kayıtlarının bazılarında sideman olarak yer alır ve ayrıca Sam Rivers, Freddie Hubbard, Duke Pearson, Lee Morgan, McCoy Tyner, Andrew Hill, Horace Silver gibi isimlerin albümlerinde çalar. 1968`de Miles`ın grubundan ayrılmasının ardından 1969 ve 1970`te sanatçının bazı stüdyo çalışmalarına katılan Ron Carter, 1970`ler boyunca bir yandan CTI Records etiketiyle kendi adına kayıtlar yaparken öte yandan şirketin farklı müzisyenlerle yaptığı plaklarda yer alır; ayrıca the New York Jazz Quartet`in üyelerinden biri olarak faaliyet gösterir. Sanatçının 70`ler ve 80`ler boyunca çalıştığı müzisyen ve gruplar arasında Joe Henderson, Houston Person, Hank Jones, Cedar Walton, the New York Jazz Sextet, Sonny Rollins, V.S.O.P. (Hancock, Williams, Freddie Hubbard ve Wayne Shorter`dan oluşan bir grup), McCoy Tyner ve the Milestone All Stars yer almaktadır. Aynı zamanda kulüp, konser ve festival performanslarını da sürdüren Carter 1986 yılında Round Midnight filmindeki gruplardan birinde yer alır, 1991 yılındaysa alternatif hip-hop grubu A Tribe Called Quest`in The Low End Theory adlı önemli albümünün bir parçasında ("Verses from the Abstract") çalar. 1994 yılında the Red Hot Organization`un toplama albümü Stolen Moments: Red Hot + Cool`da (ki AIDS hastalığıyla savaşa dikkat çekmek ve fon sağlamak amacıyla kaydedilmiştir) çalar; albüm TIME dergisince "Yılın Albümü" olarak gösterilmiştir. 1996 yılındaysa Robert Altman`ın Kansas City filminin kapanışında bir diğer basçı Christian McBride`la "Solitude" parçasında düet yaparken gözükür. Kendi enstrümanı piccolo bass`ı yaratan ve beste ve aranjmanlarıyla kendi gruplarının yanısıra diğer gruplara da katkı sağlayan Ron Carter, aynı zamanda eğitmenlik alanında da kariyer sahibidir. The City College of New York`un müzik departmanında 20 yıl ders veren sanatçı 2005 yılında the Berklee College of Music`ten onursal doktora ünvanı almış, 2008 yılındaysa Juillard`ın Caz Eğitimi programına katılarak bas dersleri vermeye başlamıştır. The Jazz Foundation of America üyesi olan ve bu kuruluşla birlikte New Orleans`taki Katrina kasırgasından kurtulan yaşlı caz ve blues müzisyenlerinin evlerini ve yaşamlarını yeniden kurmalarına yönelik çalışmalarda bulunan Ron Carter, konuyla ilgili HBO dizisi Treme`nin bir bölümünde de ("What Is New Orleans") şahsen yer almıştır. Müzik hayatını aktif olarak sürdüren ve ülkemizi de değişik gruplarla birçok kez ziyaret eden Carter`in Dan Ouellette tarafından yazılan Ron Carter: Finding the Right Notes adlı biyografisi 2008 yılında ArtistShare etiketiyle piyasaya sürülmüştür.

Ron Carter diskografisi: Lider olarak: 1961: Where? (Prestige Records), 1966: Out Front (Prestige), 1969: Uptown Conversation (Embryo Records), 1973: Blues Farm (CTI), 1973: All Blues (CTI), 1974: Spanish Blue (CTI), 1975: Anything Goes (Kudu), 1976: Yellow & Green (CTI), 1976: Pastels (Milestone), 1977: Piccolo (Milestone), 1977: Third Plane (Milestone), 1978: 1+3 (JVC) trio live with Hank Jones or Herbie Hancock and Tony Williams, 1978: A Song For You, 1978: Peg Leg (Milestone), 1978: Standard Bearers, 1979: Parade, 1980: New York Slick (Milestone), 1980: Patrao, 1980: Empire Jazz, 1980: Pick `Em (Milestone), 1981: Super Strings (Milestone), 1990: Carnaval, 1991: Meets Bach (Blue Note), 1992: Friends (Blue Note), 1994: Jazz, My Romance (Blue Note), 1995: Mr. Bow Tie (Blue Note), 1995: Brandenburg Concerto (Blue Note), 1997: The Bass and I, 1998: So What (Blue Note) trio with Kenny Barron and Lewis Nash, 1999: Orfeu (Blue Note), 2001: When Skies Are Grey (Blue Note), 2002: Stardust (Blue Note), 2003: The Golden Striker (Blue Note), 2003: Eight Plus ,2003: Ron Carter Plays Bach, 2006: Live at The Village Vanguard, 2007: Dear Miles featuring his quartet Stephen Scott, Payton Crossley, Roger Squitero, 2008: Jazz and Bossa, 2011: Ron Carter`s Great Big Band (Sunnyside Records). Sideman olarak: Toshiko Akiyoshi ile, Toshiko at Top of the Gate (1968), Gene Ammons ile, The Black Cat! (Prestige, 1970), My Way (Prestige, 1971), Got My Own (Prestige, 1972), Big Bad Jug (Prestige, 1972), Gato Barbieri ile, Chapter Three: Viva Emiliano Zapata (Impulse!, 1974), Chapter Four: Alive in New York (Impulse!, 1975), George Benson ile, Giblet Gravy (1968), Bob Brookmeyer ile, Bob Brookmeyer and Friends (1962), Kenny Burrell ile, A Generation Ago Today (Verve, 1967), Blues - The Common Ground (Verve, 1968), Night Song (Verve, 1969), God Bless the Child (CTI, 1971), Jaki Byard ile, Here`s Jaki (New Jazz, 1961), Hi-Fly (New Jazz, 1962), Out Front! (Prestige, 1964), Jaki Byard with Strings! (Prestige, 1968), Donald Byrd ile, Electric Byrd (Blue Note, 1970), Kofi (Blue Note, 1969–70), Billy Cobham ile, Spectrum (1973), Chick Corea ile, Inner Space (Atlantic, 1973), Tadd Dameron ile, The Magic Touch (Riverside 1962), Miles Davis ile, Quiet Nights (Columbia, 1962), Four & More My Funny Valentine "Live in Milan 1964" Live at the Plugged, Paul Desmond ile, Summertime (A&M/CTI, 1968), From the Hot Afternoon (A&M/CTI, 1969), Bridge Over Troubled Water (A&M/CTI, 1970), Skylark (CTI, 1973), Pure Desmond (CTI, 1975), Eric Dolphy ile, Out There (Prestige, 1960), Far Cry (Prestige, 1960), Lou Donaldson ile, Lush Life (1967), Sophisticated Lou (1973), Art Farmer ile, The Many Faces of Art Farmer (Scepter, 1964), Roberta Flack ile, First Take (1970) Quiet Fire (1971), Killing Me Softly (1973), Bill Frisell ile, Bill Frisell, Ron Carter, Paul Motian (Nonesuch, 2006), Red Garland ile, Red Garland`s Piano (1957), Stan Getz ile, Voices (1967), Astrud Gilberto ile, Gilberto with Turrentine with Stanley Turrentine (CTI, 1971), Benny Golson ile, Pop + Jazz = Swing (Audio Fidelity, 1961) - also released as Just Jazz! Free (Argo, 1962), Johnny Griffin ile, White Gardenia (Riverside, 1961), The Kerry Dancers (Riverside, 1961–62), Jim Hall ile, Concierto (CTI, 1975), Live at Village West (1984), Telephone (1985), Alone Together (1986), Chico Hamilton ile, The Further Adventures of El Chico (Impulse!, 1966), Johnny Hammond ile, Wild Horses Rock Steady (Kudu, 1971), The Prophet (Kudu, 1972), Higher Ground (Kudu, 1973), Herbie Hancock ile, Empyrean Isles (Blue Note), Maiden Voyage (Blue Note), Speak Like a Child (Blue Note) VSOP (Columbia), Quartet (Columbia, 1981), Eddie Harris ile, The In Sound (Atlantic, 1965), Mean Greens (Atlantic, 1966), The Tender Storm (Atlantic, 1966) Plug Me In (Atlantic, 1968), Excursions (Atlantic, 1966–73), How Can You Live Like That? (Atlantic, 1976), Gene Harris ile, Gene Harris of the Three Sounds (Blue Note, 1972), Coleman Hawkins ile, Night Hawk (Swingville, 1960), The Hawk Relaxes (Moodsville, 1961), Joe Henderson ile, Power to the People (Milestone), The State of the Tenor, Vols. 1 & 2 (Blue Note), Andrew Hill ile, Grass Roots (Blue Note, 1968) Lift Every Voice (Blue Note, 1969), Passing Ships (Blue Note, 1969), Freddie Hubbard ile, Red Clay (CTI, 1970), Straight Life (CTI, 1970), First Light (CTI, 1971), Bobby Hutcherson ile, Components (Blue Note, 1965), Milt Jackson ile, Big Bags (Riverside, 1962), Invitation (Riverside, 1962), Milt Jackson at the Museum of Modern Art (Limelight, 1965), Milt Jackson and the Hip String Quartet (Verve, 1968), Sunflower (CTI, 1972), Goodbye (CTI, 1973), Olinga (CTI, 1974), Quincy Jones ile, Gula Matari (CTI, 1970), Sam Jones ile, Down Home (Riverside, 1962), Yusef Lateef ile, The Three Faces of Yusef Lateef (Riverside, 1960), Hubert Laws ile, Laws` Cause (Atlantic, 1968), Crying Song (CTI, 1969), Afro-Classic (CTI, 1970), The Rite of Spring (CTI, 1971), Wild Flower (Atlantic, 1972, Star (CTI, 1972), Carnegie Hall (CTI, 1973), In the Beginning (CTI, 1974), The Chicago Theme (CTI, 1974), Junior Mance ile, Happy Time (Jazzland, 1962), Herbie Mann ile, Glory of Love (CTI, 1967), Helen Merrill ile, Duets (1987), Wes Montgomery ile, So Much Guitar (1961), Tequila California Dreaming, Oliver Nelson ile, Sound Pieces (1966), Happenings (1966), David "Fathead" Newman ile, Mr. Gentle Mr. Cool : A Tribute To Duke Ellington (1994, Kokopelli Records), The New York Jazz Quartet ile, In Concert in Japan (1975), Duke Pearson ile, Sweet Honey Bee (Blue Note, 1966), Houston Person ile, Sweet Buns & Barbeque (Prestige, 1972), Sam Rivers ile, Fuchsia Swing Song (Blue Note, 1964), Contours (Blue Note, 1965), Shirley Scott ile, On a Clear Day (1966), Mystical Lady (Cadet, 1971), Superstition (Cadet, 1973), Gil Scott-Heron ile, Pieces of a Man (1972), Wayne Shorter ile, Speak No Evil (Blue Note, 1964), The All Seeing Eye (Blue Note, 1965), Horace Silver ile, Silver `n Brass (Blue Note, 1975), Silver `n Wood (Blue Note, 1976), Silver `n Voices (Blue Note, 1976), Silver `n Percussion (Blue Note, 1977), Silver `n Strings Play the Music of the Spheres (Blue Note, 1978), The Hardbop Grandpop (1996), A Prescription for the Blues (1997), Sonny Stitt ile, Satan (Cadet, 1974), Gábor Szabó ile, Spellbinder (Impulse!, 1966), Mizrab (CTI, 1972), Bobby Timmons ile, In Person (1961), Born to Be Blue! (1963), The Soul Man! (1966), Got to Get It! (1967), Charles Tolliver ile, Paper Man (1969), - Black Lion Records, A Tribe Called Quest ile, The Low End Theory (1991), McCoy Tyner ile, The Real McCoy (Blue Note), Expansions (Blue Note), Trident (Milestone) Counterpoints (Milestone), Fly with the Wind (Milestone), Supertrios Extensions, Mal Waldron ile, The Quest (1961), Grover Washington Jr. ile, Inner City Blues (Kudu, 1971). All the King`s Horses (Kudu, 1972), Soul Box (Kudu, 1973), Randy Weston ile, Uhuru Afrika (Roulette, 1960), Blue Moses (CTI, 1972), Tanjah (Polydor, 1973), Kai Winding ile, The Incredible Kai Winding Trombones (Impulse!, 1960), Israel (A&M/CTI, 1968) J. J. Johnson ile, Betwixt & Between (A&M/CTI, 1969),Stonebone (A&M/CTI (Japan), 1969).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Carter!

03 Mayıs 2013, Cuma

Philadelphia, Pennsylvania doğumlu Amerikalı basçıdır. Caz, R&B ve blues tarzlarında çalan ve bu tarzlarda faaliyet gösteren birçok prestijli grupta yer alan Merritt, ne yazık ki kıymeti yeterince takdir edilmemiş müzisyenlerden biridir.

Müzik yolculuğuna tenor saksofon çalarak başlayan ancak askerlik görevi esnasında geçirdiği sinüs komplikasyonu sonucu bu enstrümanın terketmek zorunda kalan Merritt, annesinin kendisine hediye ettiği upright basla müzik kariyerini yeniden canlandırır ve enstrümanı çalmaya başladıktan bir yıl sonra Philadelphia Müzik Konservatuarı`na kabul edilir. Daha sonra Ornstein Müzik Okulu`na devam eder ve Philadelphia Orkestrası`nın basçısı Carl Torello`dan klasik bas eğitimi alır. Aynı dönemde caza ilgi duymaya başlar ve ev sahipliğini yaptığı jam session`larda Philadelphia`nın gelecekteki caz yıldızları olan John Coltrane, Benny Golson ve Philly Joe Jones gibi isimlerle dostluklar kurar. 1949 yılına gelindiğinde adı geçen müzisyenlerle profesyonel çalışmalar yapmaktadır; kısa süre sonra Bull Moose Jackson`un R&B grubunda bas çalmaya başlayacaktır. Jackson`la turnedeyken grup elemanlarından Benny Golson Merritt`i o zamanlar yeni keşfedilmiş olan elektro basla tanıştırır ve böylece Jymie Merritt bu enstrümanı ilk kullananlardan biri olur. Jackson`la birlikte olduğu süre boyunca ve sonrasında 3 yıl kadar da B.B. King`le birlikte elektro bas çalan Merritt, 1958 yılında New York`taki Hamilton Müzik Okulu`nda eğitimini sürdürürken Art Blakey`s Jazz Messengers`a katılır ve böylece yeniden akustik basa döner. 1962 yılına kadar Messengers`da çalan sanatçı, grubun üretken ve yenilikçi besteci/aranjörleri Benny Golson ve Wayne Shorter`in tarzlarına kolayca adapte olacak ve bu arada Golson, Shorter, Curtis Fuller ve Sonny Clark liderliğindeki albümlerde yer alacaktır. Sağlık sorunları yüzünden sıkça turnelere çıkan Blakey`den ayrılmak zorunda kalan Merritt, 1960`ların ortalarından 70`lerin başlarına kadar Chet Baker, Max Roach, Dizzy Gillespie, Jimmy Witherspoon, Jack McDuff, Jimmy Smith ve Lee Morgan gibi isimlerle plak ve sahne çalışmaları yapar. Özellikle Morgan`ın grubunda modal caz denemelerinde bulunan ve grup repertuvarına besteleriyle de katkı sunan Merritt, Morgan`ın 1972 yılında bir performans esnasında sahnede vurulup öldürülmesinden sonra New York`u terkedecek ve bir daha da dönmeyecektir. Philadelphia`da 1962 yılında kurduğu ve farklı disiplinlerden müzisyen ve performans sanatçılarını bir araya getiren bir organizasyon olan Forerunner`la ilişkisini sürdüren Jymie Merritt, 1980`lerin sonlarına kadar Philadelphia`nın kültür ve cemiyet hayatında faal olarak yer alır. 1980`lerde kanser teşhisi konan ancak radyoterapi gördükten sonra tekrar çalmaya başlayan sanatçı yeni fikirler peşinde koşmaktan da asla vazgeçmemiş ve son dönemde (2010 itibarıyle) vaktinin büyük bölümünü 6 telli elektro bas için beste çalışmalarına adamıştır. Merritt`in lider olarak herhangi bir kaydı bulunmamaktadır.

Jymie Merritt`in sideman olarak diskografisi: Art Blakey ile, Moanin` (1958), Africane (1959), At the Jazz Corner of the World (1959), Paris Jam Session (1959), The Big Beat (1960), Like Someone in Love (1960), A Night In Tunisia (1960), Mosaic (1961), Paris Jam Session (1961), A Day with Art Blakey and the Jazz Messengers (1961), Pisces (1961), The Freedom Rider (1961), Roots & Herbs (1961), Three Blind Mice (1962). Sonny Clark ile: Standards (Blue Note, 1959), Curtis Fuller ile, South American Cookin` (Epic, 1961), Soul Trombone (Impulse!, 1961), Benny Golson ile, The Other Side of Benny Golson (Riverside, 1958), Lee Morgan ile, Live at the Lighthouse (Blue Note, 1969), Max Roach ile, Drums Unlimited (Atlantic, 1965), Members, Don`t Git Weary (Atlantic, 1968).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Merritt!

02 Mayıs 2013, Perşembe

Richard Arnold "Groove" Holmes hardbop ve soul jazz tarzlarında faaliyet gösteren Amerikalı caz organistidir. Sıkı bir Jimmy Smith hayranı olan Holmes en koyu blues`dan en duygusal balada kolayca geçiş yapabilen ve sıcak, düz ve kolay dinlenir tarzıyla mainstream ve post bop caz kitlesinin ilgi gösterdiği bir müzisyendir.

Org çalmayı kendi başına öğrenen Holmes, kariyerinin başında doğu yakasında çalışmıştır. 1961`de Les McCann ve Ben Webster`la birlikte yaptığı bir kayıtla dikkatleri çekmiş, altmışlar boyunca çıktığı turneler ve kayıt çalışmalarıyla bu ilgiyi güçlendirmiştir. Genellikle küçük grup formatında çalan ve Gene Ammons`la soul ağırlıklı bir organ-tenor ikilisi oluşturan (ki 60`ların ilk yarısı boyunca birçok örneği mevcuttur) Holmes, ayrıca Gerald Wilson yönetimindeki bir big band`de de çalışmış ve şarkıcı Dakota Staton`la kayda girmiştir. En bilinen çalışması 1965`teki ünlü "Misty" versiyonu olan sanatçı 1970`lerin başlarında Jimmy McGriff`le yaratıcı organ battle`lara girişmiş, birkaç yıl sonraysa elektronik keyboard`lara ve fusion-vari repertuvara geçiş yapmıştır. 1980`lerin ortalarından sonlarına dek önceliği orga veren ve Muse plak şirketi adına sıklıkla tenor saksofoncu Houston Person`un da yer aldığı üst seviye soul-jazz kayıtları yapan Richard "Groove" Holmes, prostat kanseri rahatsızlığı neticesi son konserlerinde tekerlekli sandalyede çalmak zorunda kalmıştır. Sanatçının son sahne performanslarından biri 1991 Chicago Blues Festivali`nde eski arkadaşı, şarkıcı Jimmy Witherspoon iledir. Ölümünden bir yıl sonra Beastie Boys grubu "Check Your Head" albümüne aldığı organ bazlı Groove Holmes adındaki enstrümantal parçayla caz orgunun bu virtüöz ismini onurlandırmıştır.

Richard "Groove" Holmes diskografisi: Groove 1961 Pacific Jazz, After Hours 1961 Pacific Jazz, Groovin` with Jug Pacific Jazz, 1961 Pacific Jazz, Somethin` Special 1962, Pacific Jazz, Book of the Blues Vol. 1, 1964 Warner Bros, Soul Message, 1965 Prestige Records, Misty, 1965 Prestige, Spicy, 1966 Prestige with Ivan "Boogaloo Joe" Jones, Living Soul 1966 Prestige, Soul Mist! 1966 Prestige, On Basie`s Bandstand 1966 Prestige, A Bowl of Soul 1967, Loma Get Up and Get It!, 1967 Prestige, Super Soul 1967 Prestige, Soul Power 1967 Prestige, That Healin` Feelin`, 1968 Prestige, The Groover!, 1968 Prestige Welcome Home, 1969 World Pacific Jazz Workin` on a Groovy Thing, 1969 World Pacific Jazz Come Together, 1970 World Pacific Jazz X-77 Recorded Live at the Lighthouse, 1970 World Pacific Jazz Comin` on Home, 1971 Blue Note American Pie, 1972 Groove Merchant Night Glider, 1973 Groove Merchant New Groove, 1974 Groove Merchant Giants Of The Organ Come Together, 1974 Groove Merchant Giants Of The Organ In Concert, 1974 Groove Merchant Onsaya Joy, 1974 Flying Dutchman Six Million Dollar Man, 1975 Flying Dutchman I`m in the Mood for Love, 1976 Flying Dutchman Shippin` Out, 1977 Muse Records Star Wars / Close Encounters, 1977 Versatile Dancing In The Sun, 1977 Versatile Good Vibrations, 1977 Muse Broadway, 1980 Muse Swedish Lullaby, 1984 Blues All Day Long, 1988 Muse Hot Tat 1989. Derleme albümler: The Best of Richard "Groove" Holmes 1972 Prestige, Hunk-A-Funk, 1975 Groove Merchant Supa Cookin`, 1975 Groove Merchant Blue Groove, 1994 Prestige After Hours, 1996 Pacific Jazz Legends of Acid Jazz, 1997 Prestige Groove`s Groove, 1998 The Best Of The Pacific Jazz Years, 2001 Pacific Jazz Groovin` With Groove, 2003 Timeless, 2003 Savoy Jazz.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Holmes!

30 Nisan 2013, Salı

Resimde Percy`nin basının sounduna eğilmiş kulak veren ise Charlie Haden`dan başkası değil.

Percy Heath Amerikalı basçıdır. Cazın en ünlü ailelerinden birinin üyesi olan Percy Heath (kardeşleri tenor saksofoncu Jimmy Heath ve davulcu Albert Heath) uzun tarihi boyunca the Modern Jazz Quartet`in basçılığını yapmış ve ayrıca Miles Davis, Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Wes Montgomery ve Thelonious Monk gibi isimlerle birlikte çalışmış usta bir müzisyendir.

Wilmington, North Carolina`da dünyaya gelen ve çocukluğunu Philadelphia`da geçiren Heath 8 yaşında keman çalmaya başlar, ayrıca lokal olarak şarkı söyler. 1944 yılında orduya katılır ve Hava Kuvvetleri`nde geçirdiği bu dönemde (Tuskegee Airmen üyesi olarak) herhangi bir muharebeye katılmadan terhis olur; daha sonra da bir stand-up bas satın alarak Philadelphia`daki Granoff School of Music`e kaydolur. Bir süre piyanist Red Garland`la çaldıktan sonra Down Beat kulübünün yerleşik grubunda çalışmaya başlar. Burada trompetçi Howard McGhee`yle tanışan Heath, 1947 yılında saksofoncu ağabeyi Jimmy`yle birlikte McGhee`nin sextet`inde çalmaya başlar ve yine bu grupla birlikte ilk Uluslararası Paris Caz Festivali`ne katılır. Heath kardeşler 1949 yılında New York`a yerleştikten sonra Percy Charlie Parker, Thelonious Monk, Miles Davis ve Sonny Rollins gibi cazın devleriyle birlikte çalma olanağı bulacak, ayrıca 1950-1952 yılları arasında yine Jimmy`yle Dizzy Gillespie`nin sextet`inde bir araya gelecektir. Modern Jazz Quartet`in kökleri de Dizzy Gillespie`nin sextet`ine dayanmaktadır. Piyanist John Lewis, vibrafoncu Milt Jackson, basçı Ray Brown, ve davulcu Kenny Clarke 1946 yılında Dizzy Gillespie`nin o zamanki grubunun üyeleri olarak bir araya gelirler ve 1951 yılında the Milt Jackson Quartet`i oluştururlar. 1952 yılında Brown grubu terkedince Percy Heath yerini alacak ve grup da the Modern Jazz Quartet`e evrilecektir. Bir süre sonra Clarke`ın yerini de Connie Kay alır ve the MJQ 1974 yılına dek faaliyetini sürdürür; 1981 yılında tekrar bir araya gelir ve son kaydını da 1993 yılında yapar. Klasik beste yapısının sofistike bop estetiğiyle harmanlandığı MJQ`nun müziği o derece karmaşık ve talepkardır ki, Heath entonasyonunu geliştirmek için bir müddet Charles Mingus`la çalışmaya zorlanmıştır. 1975 yılında kardeşleri ve piyanist Stanley Cowell`la birlikte the Heath Brothers grubunu kuran Percy Heath, grupta bas yerine zaman zaman çello da çalmıştır. Sonraki iki onyıl boyunca kayıt ve turne çalışmaları yapan bu grup MJQ`ya nazaran daha mainstream bir sound`a sahiptir. Grubun çalışmaları MJQ`nun 1983 yılında aldığı cazip bir Japonya turnesi teklifiyle kesintiye uğramış, ancak sonraki yıllarda devam etmiştir. 1997 yılında Percy`nin turnelerden yorulması sonucu emekliye ayrılma isteğiyle MJQ`nun müzik hayatı sessizce sona ermiş, sanatçının soraki yıllarda ana uğraşı ise balıkçılık olmuştur. 2003 yılında 80 yaşındayken grup lideri olarak ilk ve son albümünü (A Love Song) kaydeden Percy Heath`e bu çalışmasında Albert Heath (davul), Peter Washington (bas) ve Jeb Patton (piyano) eşlik etmişlerdir. Sanatçı 82. doğum gününden iki gün önce Southampton, New York`ta kemik kanseri sonucu hayata veda etmiştir.

Kısmi Percy Heath diskografisi: Sideman olarak: Cannonball Adderley ile, Know What I Mean with Bill Evans (Riverside, 1961), Paul Bley ile, Paul Bley (EmArcy, 1954), Miles Davis ile, Bags` Groove (1954) Walkin` (1954), Blue Haze (1954), Miles Davis Volume 1 (1955), Miles Davis Volume 2 (1955), Miles Davis and the Modern Jazz Giants (1958). Art Farmer ile, The Art Farmer Septet Prestige, 1953-54), When Farmer Met Gryce (Prestige, 1954). Gigi Gryce ile, Brass Shout (United Artists, 1959). Dizzy Gillespie ile, Dee Gee Days: The Savoy Sessions (Savoy, 1951-52 [1976]), Dizzy and Strings (Norgran, 1954), The Bop Session (Sonet, 1975). Sonny Stitt ile, John Lewis, Hank Jones and Max Roach. Benny Golson ile, Benny Golson and the Philadelphians (United Artists, 1958), Jimmy Heath ile, Really Big! (Riverside, 1960), The Quota (Riverside, 1961), Triple Threat (Riverside, 1962), Swamp Seed (Riverside, 1963), Elmo Hope ile, Trio and Quintet (Blue Note, 1953-54), Homecoming! (Riverside, 1961), Milt Jackson ile, Meet Milt Jackson (Savoy, 1954), Milt Jackson Quartet (Prestige, 1955), Ballads & Blues (Atlantic, 1956) Plenty, Plenty Soul (Atlantic, 1957), Bags & Flutes (Atlantic, 1957).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Heath!

 29 Nisan 2013, Pazartesi

29 Nisan 1922 Brüksel doğumlu Belçikalı müzisyendir. Doğum adı Jean-Baptiste Frédéric Isidor Thielemans olup 20. yüzyılın en iyi armonikacılarından biri olarak bilinir; ayrıca gitar da çalmaktadır. Kromatik armonikayı caz enstrümanı kategorisine sokan sanatçı olan Thielemans, 1950`lerin ortalarından beri enstrümanında rakipsizdir. Sanatçının en hoşuna giden övgü ünlü trompetçi Clifford Brown`un sarfetmiş olduğu şu sözlerdir: "Toots, senin çaldığın şekliyle armonikaya `miscellaneous instrument` (muhtelif enstrüman) adını vermemeliler."

3 yaşında akordiyon çalmaya başlayan Thielemans, esas ününü Django Reinhardt etkisinde bir gitarist olarak yapar; armonikayı ise 17 yaşında çalmaya başlayacaktır. İlk gitarını bir bahiste kazanmıştır. Alman işgali yıllarında kendi deyişiyle, "kendisine caz virüsü bulaşır." Erken dönem idolleri Django Reinhardt ve Charlie Parker`dir. Toots lakabını ise Toots Mondello (Amerikalı alto saksofoncu) ve Toots Camarata`dan (Amerikalı trompetçi) almıştır. 1947 yılında Amerika`yı ilk kez ziyaret eden Thielemans, 1949 yılında Paris Caz Festivali`nde Sidney Bechet, Charlie Parker, Miles Davis, Max Roach gibi isimlerle birlikte çalma olanağı bulur; ilk büyük uluslararası başarısıysa 1950 yılında Benny Goodman`la birlikte Avrupa`da konser turuna çıkmasıdır. İlk plağını Paris`te tenor saksofoncu Zoot Sims`le birlikte yapan Thielemans, 1952 yılında Amerika`ya yerleşerek Charlie Parker`s All-Stars`ın üyesi olur; ayrıca Miles Davis ve Dinah Washington`la çalışır. 1952-1959 yılları arasındaysa George Shearing Quintet`in üyesidir. Grupta öncelikle gitar çalan Thielemans, kayıt ve performanslar esnasında armonikayı da kullanmıştır. Shearing`den ayrıldıktan sonra serbest çalışmayı tercih eden sanatçı, aralarında Ella Fitzgerald, Jaco Pastorius, Stephane Grappelli, J.J. Johnson, Michael Franks, Peggy Lee, John Williams, Quincy Jones, Oscar Peterson, Bill Evans, Paul Simon, Billy Joel, The Happenings, Astrud Gilberto, Shirley Horn, Elis Regina, Joe Pass gibi isimlerin yer aldığı birçok ünlü müzisyenle birlikte çalmış ve kayıt yapmıştır. Toots Thielemans`ın getirmiş olduğu bir yenilik de, gitar ve ıslığı birlikte kullanarak ürettiği sound`dur, ki bunun en iyi bilinen örneği “Old Spice” reklamıdır. 1962 yılında bestelediği caz standartı "Bluesette"te de ayn tekniği kullanmıştır. Thielemans`ın armonikasını Midnight Cowboy, Cinderella Liberty, Jean de Florette, Sugarland Express, The Yakuza, Turkish Delight, The Getaway, French Kiss, Dunderklumpen gibi filmlerin müziklerinde, Susam Sokağı gibi TV programlarında ve bazı Belçika ve Hollanda TV dizilerinde de duymak mümkündür. 1980`lerde ünlü basçı/besteci Jaco Pastorius`la birlikte duo`dan the Word of Mouth Big Band`e uzanan muhtelif formatlarda çalışan Thielemans 1983 yılında Billy Joel`in albümü "An Innocent Man"e, 1984 yılındaysa Billy Eckstine`in son albümü "I Am A Singer"a katkı sunmuş, 1990`larda ise dünya müziğini de içeren temalı projelere geçmiştir. 1998 yılında yayınladığı Fransız lezzetleri taşıyan "Chez Toots" albümü, konuk şarkıcı Johnny Mathis`in söylediği çok bilinen Les Moulins De Mon Coeur (The Windmills of Your Mind) parçasını içerir. Müzisyenliğinin yanısıra alçakgönüllülüğü ve zarif kişiliğiyle de tanınan sanatçı, ülkesi Belçika`da kendisini Brüksel`in "ket"i (eski yerel dilde sokak çocuğu) olarak tanımlamasıyla ünlenmiştir. 2001 yılında Belçika Kralı II. Albert tarafından "Baron" ünvanıyla onurlandırılan Toots Thielemans, aynı yıl içinde Université Libre de Bruxelles ve Vrije Universiteit Brussel tarafından onursal doktora ünvanına da layık görülmüştür. 2008 Ekim`inde 2009 National Endowment for the Arts Jazz Masters Fellowship ünvanıyla bir kez daha taçlandırılan Thielemans, 23 Ocak 2009`da Django Reinhardt`ın 100. doğum yıldönümü anısına gitarist Philip Catherine`le birlikte Liberchies kilisesinde (Belçika) bir konser vermiştir. 2012 yılında 90. yaş gününü Herbie Hancock, Eliane Elias, Kenny Werner, Marc Johnson, Oscar Castro-Neves ve Dori Caymmi`yle birlikte Jazz at Lincoln Center (New York) konserleri kapsamındaki bir performansla kutlayan sanatçı, sahneyi arkadaşlarının arasında alkışlarla terketmiştir. Toots Thielemans`a ayırdığımız bu bölümü, Quincy Jones`un 1995 yılı albümü "Q’s Jook Joint"un kapağında yer alan Quincy`nin şu sözleriyle noktalayalım: "Tereddütsüz söyleyebilirim ki Toots zamanımızın en büyük müzisyenlerinden biridir. Kendi enstrümanında cazın ürettiklerinin en iyileri arasındadır. Çalışı doğrudan yüreğinize işler ve sizi ağlatır. Sayısız kereler birlikte çalıştık ve her defasında daha fazlasını istememe yol açtı..."

Toots Thielemans diskografisi: 1955 The Sound Sony Music Distribution, 1955 The Sound Columbia, 1958 Man Bites Harmonica Original Jazz Classics, 1958 Time Out for Toots, 1960 The Soul of Toots Thielemans Fresh Sound / Fresh Sound Records, 1962 The Whistler and His Guitar ABC Music, 1962 Toots Thielemans [Paramount] Paramount Records, 1965 Too Much! Toots! Philips, 1967 Contrasts... The Provocative Musical Genius of Toots Thielemans Command, 1968 Toots! Sony Music Distribution, 1972 Toots & Svend Sonet, 1974 Toots Thielemans Live PolyGram / Universal Music, 1974 Images Choice, 1974 Captured Alive Choice, 1975 Live, Vol. 2 Inner City, 1979 Apple Dimple Denon Records, 1980 Live in the Netherlands Original Jazz Classics / Pablo/OJC, 1980 When I See You, Jeton Compact Discs, 1984 Autumn Leaves Soul Note (Italy), 1984 Bringing It Together Lisem, 1986 Just Friends Delta Distribution, 1986 Do Not Leave Me [1994 Milan] Vintage Jazz, 1986 Ne Me Quitte Pas / Do Not Leave Me SPI Records, 1987 Aquarela Do Brasil Verve, 1988 Only Trust Your Heart Concord Jazz / Concord / Universal, 1989 In Tokyo In Tokyo Denon Records Denon Records No User Ratings, 1990 Footprints Verve, 1991 For My Lady Emarcy, 1992 The Brasil Project Private Music, 1993 The Brasil Project, Vol. 2 Private Music, 1994 Harmonica Jazz TriStar Music, 1994 East Coast West Coast Private Music, 1995 Yesterday & Today Out of Blue (Naxos), 1995 Concerto For Harmonica TCB Records, 1996 Two Generations Lime Tree Records, 1998 Chez Toots Windham Hill Jazz / Private Music, 2001 Toots Thielemans & Kenny Werner Verve / Universal Music, 2006 One More for the Road Verve, 2010 European Quartet Live Challenge Jazz, Chiko`s Bar Universal Distribution. Sideman işleri (kısmi): Bill Evans ile: Affinity (Warner Bros., 1979), Dizzy Gillespie ile: Digital at Montreux, 1980 (Pablo, 1980), Urbie Green ile: The Fox (CTI, 1976), Oscar Peterson ile: Live at the North Sea Jazz Festival, 1980, (1980, Pablo Records), Billy Joel ile: "Leave a Tender Moment Alone" (1984, Columbia Records)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mrs. Thielemans!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN