İngiliz caz yazarı ve eleştirmen Brian Priestley, 1968 yılında performansları canlı izleme şansı yakaladığı Bill Evans Trio Live at Ronnie Scott’s albümü hakkında denemesine “Benim için asla yeterince Bill Evans olmaz” diye başlıyor. Sözlerinde haklılık payı var, sıkı bir caz meraklısı ve iflah olmaz bir dinleyici olarak ben Bill Evans’ın etkisinde kalmadığım bir kaydını dinlemedim. O, her zaman birinci sınıftı. Onun yeni bir kaydıyla karşılaşmak her zaman güzel bir müzik deneyimidir. O günlere tanıklık eden caz meraklıları Bill Evans’ın 1968 yılında bir ay boyunca sahne aldığı Ronnie Scott’s performanslarını öve öve bitiremezler. Birlikte sahne alışları 6 ay süren üçlünün aralarındaki uyum ve konfor düzeyi dikkat çekici derecede hoş olduğu bilinir. Aslında, kulaktan kulağa Ronnie Scotts’da o döneme ait kayıtlar olduğundan bahsedilir ama bu kayıtları şimdiye kadar gün yüzüne çıkarabilen olmamıştır. Üçlünün Ronnie Scott’s performanslarının güzelliğini bahsi geçen kaydı henüz dinleyememişler için bir örnekle açıklamam gerekirse, Grammy ödüllü “At The Monreux Jazz Festival” kaydından hemen sonra kaydedildiğini belirtmem yeterli olacaktır. Bununla beraber, her performans emsalsizdir ve yaşanan zamanı kayıt altına alır. 

Bill Evans "Live at Ronnie Scott's" (Mini-Documentary)

Albüm notlarında Jack DeJohnette ile birlikte prodüksiyonun başındaki isim Zev Feldman 2018’de Steven Reich’ın aracılık ettiği bir buluşma sayesinde davul efsanesi Jack DeJohnette’ın kişisel arşiv kayıtlarıyla tanıştığından bahsediyor. Bu kayıtlar, Jack DeJohnette’in bas ile piyano arasında yerleştirdiği bir mikrofon ile dört kanallı teyp makinesi ile kaydettiği kayıtlar. Haliyle, kayıt kalitesinin ikinci planda kaldığı daha ziyade performansın odakta kalması gereken kayıtlar olarak dikkat çekiyor. Eğer kendinizi nesilleri tükenmekte olan “takıntılı bir odyofil ukalası” olarak nitelendiriyorsanız kayıttaki dip ses aklınızda soru işareti uyandırabilir. Tabi bu noktada kaydı defalarca baştan sona dinlemiş biri olarak piyanonun oldukça güzel tınladığını, kontrabasın son derece keyifli bir kaydı olduğunu, sadece davulun ve zillerin bir miktar boğuk geldiğini notlarıma eklemek isterim. Bu his mekânda canlı dinleme sırasında enstrümanlara uzaklığınıza ve mekânın akustiğine göre dinleme zevkinizin etkilenmesi kadar doğal işliyor. Plâk, alanında dünya çapında önde gelen isimlerden Bernie Grundman tarafından mastering edilmiş. Üçlünün sarraf terazisi hassaslığındaki icralarıyla dinlediğimiz, aralarında "Emily", "Someday My Prince Will Come", "Nardis", "Round Midnight", "Alfie" ve daha pek çok nefis parçanın bulunduğu seçkiyi canlı performansın eşsiz samimiyetiyle dinlemek paha biçilmez bir keyif veriyor.

Ronnie Scott’s o dönemin değerli müzisyenler için kritik bir kesişme noktasıydı ve bu kaydın yaklaşık 50 yıl sonra dinleyiciyle buluşabilmesi müzik tarihi açısından çok önemli. Brian Priestley’in albüm notlarında o dönem Ronnie Scott’s duvarları arasında yaşanan tarihi buluşmalar ve bu buluşmaların müzik tarihine etkilerinin detaylı olarak anlatılmış olması bir caz tarihi meraklısı olarak beni çok mutlu etti. Ayrıca, yakın bir zaman önce kaybettiğimiz Chick Corea’nın Jack DeJohnette ile yaptığı röportajın yanı sıra Zev Feldman’ın Eddie Gomez ve Bill Evans’ın yakın dostu Chevy Chase ile yaptığı röportajlar dinleyici/okuyucuyu o döneme götürerek müziğin içine girmenizi kolaylaştırıyor.

Albümü plâk formatında satın almak isterseniz tek tek el yazısıyla numaralandırılmış 7 bin kopyadan birini farklı bağımsız müzik marketlerde bulmaşansınız var. Albüm dijital stream servislerde henüz yer almıyor.

Bill Evans trio dinlerken pek çok yerde yüzünüzü güldüren anlar sizi bekliyor oluyor. Bana özellikle keyif veren anlar Bill Evans ve Jack DeJohnette’ın yüksek tempolu icralarının yanında Eddie Gomez’in parçalarda solo partisyonları cömertçe değerlendirmesi ve en sevdiğim Johnny Mandel komposizyonu Emily’nin iki farklı versiyonla icra edilmesi oldu.

Bir albüm koleksiyoneri ya da koleksiyoner olma yolunda ilerliyorsanız albüm satın alırken size rehber olan şeylerden biri de albüm kapaklarıdır. İstisnalar bir yana dış güzellik çoğu zaman iç güzelliğin de aynasıdır. Bill Evans Live at Ronnie Scott’s albümünün kapağında 40’lı 50’li yıllarda Norman Granz’ın plâk şirketleri için önemli illüstrasyonlara imza atmış efsanevi illüstratör David Stone Martin’in türünün tek örneği olan bir litografiden çizilen sanat eseri kullanılmış. Beyaz fon üzerinde Bill Evans’ın karakterize edildiği çizim enfes duruyor. Bu albümü duvarınıza çerçeveletip asarsanız oldukça şık görünecektir.

Bill Evans' hidden treasure

British jazz writer and critic Brian Priestley begins his essay on Ronnie Scott’s album Bill Evans Trio Live, which he had the chance to watch live performances in 1968, saying, “There will never be enough Bill Evans for me”. As a jazz enthusiast and an inveterate jazz listener, I have not listened to a recording that I am not influenced by Bill Evans. He was always top notch. Encountering a new recording of him is always a nice musical experience. Jazz enthusiasts who witnessed those days highly praise Ronnie Scott's performances by Bill Evans for a month in 1968. It is known that the harmony and comfort level between the trio (that they have played the stage together for 6 months), is remarkably pleasant. If I need to explain the beauty of Ronnie Scott's performances of the trio, for those who haven't heard the aforementioned recording yet, it would be sufficient to state that it was recorded right after the Grammy award winning "At The Monreux Jazz Festival". However, every performance is unique and records the time lived.

Bill Evans "Live at Ronnie Scott's" (Mini-Documentary)

In the liner notes of the album, Zev Feldman, the producer with Jack DeJohnette, mentions that his colleague Steven Reich has introduced him to drum legend Jack DeJohnette and he had opportunity to listen some of the recordings from DeJohnette’s personal archive recordings in 2018. These are the recordings that Jack DeJohnette recorded with a four-channel tape recorder with a microphone he placed between the bass and the piano. Consequently, it is noteworthy that the recording quality is secondary, but rather the recordings where the performance should remain in focus. If you describe yourself as an old-fashinoed "obsessive audiophile nerd" , buzzing voice in the recording may raise a question mark in your mind. Of course, at this point, I would like to add to my notes that the piano resonates quite well and the double bass is a very pleasant recording, only the drums and cymbals sound a little muffled. This feeling made me remind naturally as it affects your listening pleasure during live listening, depending on your distance from the instruments and the acoustics of the place. The record was mastered by Bernie Grundman, one of the promenent names in the world of Mastering. It is an invaluable pleasure to listen to the selection of the trio, which includes Emily, Someday My Prince Will Come, Nardis, Round Midnight, Alfie and many more exquisite songs, with the unique sincerity of the live performance.

Ronnie Scott was a critical crossroads for valuable musicians of that period, and it is very important in terms of music history that this recording can meet the audience after about 50 years. Brian Priestley's album notes have detailed the historical meetings between Ronnie Scott's walls at that time and the effects of these meetings on the history of music made me very happy as a jazz history enthusiast. In addition, Chick Corea's interview with Jack DeJohnette, whom we recently passed away, as well as Zev Feldman's interviews with Eddie Gomez and Bill Evans' close friend Chevy Chase take the listener / reader to that precious era. Making it easier for you to get into music.

If you want to buy the album in vinyl record format, you have the chance to find one of the 7000 copies individually handwritten numbered in different independent music stores. If you want to buy it as a CD, you can use this link https://resonancerecords.org/product/bill-evans-live-at-ronnie-scotts/ You can’t find this album in digital streaming services yet.

When you are listening to the Bill Evans trio, you can catch beautiful moments that make you smile in many places. Particularly pleasurable moments for me were the fast-paced performances of Bill Evans and Jack DeJohnette, as well as the generous solo partitions by Eddie Gomez and the performance of my favorite Johnny Mandel composition, Emily, in two different versions.

If you are an album collector or on your way to becoming an album collector, one of the main thing that guides you when purchasing an album is the album covers. Exceptions aside, external beauty is often a mirror of inner beauty. On the cover of Bill Evans Live at Ronnie Scott’s album, a piece of art drawn from a lithography, the only one of its kind, was used by the legendary illustrator David Stone Martin, who made important illustrations for Norman Granz's record labels in the 40s and 50s. Stone Martin's drawing characterized Bill Evans amazingly, looks exquisite on a white background. If you frame and hang this album on your wall, it will look very stylish.

Cazkolik.com / 16 Mart 2021, Salı

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN