Brad Mehldau'dan Los Angeles Times'ın tabiriyle ""Bütünüyle şaşırtıcı bir dolambaçlılık ve ruhen serkeşlik verici" bir albüm...

Nonesuch Records çift CDli "Highway Rider" isimli Brad Mehldau albümünü 16 Martta yani bu yazıyı girdiğimiz güne göre dün yayınladı. Teknolojinin bu yanına hayranız çünkü albüm daha şimdiden bize ulaştı bile, elbette elektronik ortamda ve mutlaka yasal olarak, ücreti bedeli neyse ödenmiş olarak (bu hususa vurgu yapmayı önemsiyoruz).

Albümle ilgili ilk bilgileri derleyince görüyoruz ki ünlü piyanistin bu albümde birlikte çalıştığı ünlü prodüktör Jon Brion ile işbirliği yaptığı ikinci çalışma. "Highway Rider"da davulcu Jeff Ballard ve basçı Larry Grenadier ikilisinin yanında kimi parçalarda da saksofonist Joshua Redman ve  parçalarda yer alan mini orkestrayı da idare ederken Dan Coleman'ı görüyoruz. Bu arada hemen belirtelim, albümdeki 15 parçanın ensemble için uyarlamalarını ve düzenlemelerini Mehldau'nun kendisi yapmış.



Biz her ne kadar Brad Mehldau'yu günümüzün en etkileyici caz piyanistlerinden biri olarak tanımlasak da o bunların yanısıra klasik müzik için besteler üzerinde çalışan ve üreten biri. Bu tarz çalışmalarının arasında bir kaç uzun formlu besteyi, Orchestre National d'Ile-de-France ve iki Carnegie Hall komisyonu için bestelenmiş "The Bardy Bunch Variations" isimli çalışma ve "Love Songs for Mezzo-Soprano Anne sofie von Otter", "Love Sublime for Soprano René Fleming" isimli çalışmaları eklemek gerek.

Bu tarz klasik çalışmaları için "Yazdığınız müziğin muhteşem müzisyenler tarafından çalınırken dinlemek gerçekten çok heyecan verici" diyen Mehldau diyerek tamamlıyor sözünü. Yeni çalışması "Highway Rider" için "Benim açımdan gerçekten duygusal bir deneyim oldu, halen etkileniyorum. Ayrıca bu deneyim benim için büyük bir meydan okumaydı. Uzun sayılabilecek bir süre boyunca Strauss, Brahms, Tchakiovsky gibi romantik dönemin büyük bestecilerinin eserleri üzerinde çalıştım ama bu çalışmaları yaparken de yakın dönemin modern şeflerinin, aranjörlerinin örneğin Jacques Brel ie birlikte yaptığı çalışmalarla François Rauber ve Tom Waits ile çalışan Bob Alcivar gibi isimlerin işlerini de yakından izledim, dinledim."

Bir önceki paragrafta sözünü ettiği isimleri yanyana getirdiğinizde gözünüzde nasıl bir müzik canlanıyor bilemeyiz ama size garanti ediyoruz ilginç iki katmanın üstüste uyumlu örtüştüğü bir çalışma çıkmış ortaya. Cazla klasiğin birleşim noktalarından birine oturan albüm bu yanıyla hayli iyi bir tecrübe sunuyor dinleyenlere. Klasik müziğin cazla buluşan modern cümleleri demek belki de doğru olacaktır.

Dan Coleman'ın yönetimindeki orkestra müziğe koyu mavi derinleri anımsatan bir derinlik katıyor. Pek çok albümde ciddi hayal kırıklıkları yaratan ve hataları üste üste yapılan yeni hatalarla örtmek gibi tuhaf durumlar yaratan pek çok albümden edindiğimiz buruk tad Mehldau'nun çalışmasında zenginliğe dönüşüyor. Bunu bilhassa albümün ikinci sırasında yer alan "Don't Be Sad" isimli parçada görüyorsunuz. Redman'ın soprano saksofonu bu parçada tek kelimeyle harika.

Los Angeles Times albüme 4 yıldız vermiş ve "muhtemelen şimdiye kadar yaptığı en dört dörtlük çalışma..." gibi tanımlamış. "Bütünüyle şaşırtıcı bir dolambaçlılık ve ruhen serkeşlik veriyor" diyerek de tamamlıyor ünlü gazete.

Albümün kapağı da dikkat çekici. Kapakta kullanılan fotoğraf Richard Misrach tarafından 1987'de çekilmiş Las Vegas çölündeki bir araba sineması fotoğrafı. Mekanın terkedilmiş izlenimi veren yalnızlığı müziğin duygusal temposu için mükemmel bir seçim. Tasarımcıya da fazla iş düşmemiş zaten.

Mehldau'nun yaptığı işleri öyle ya da böyle bir şekilde takip eden biriyseniz piyanistin geçirdiği bir çeşit evrimi tamamlamak üzere olduğunu farkediyorsunuz. Bu albüm, muhtemelen henüz tamamlanmamış bu evrimin son halkası ama kukusuz ki çok dikkat çekici bir halka. Bundan önceki çalışmalarında olmayan yeni şeyleri zevkle keşfediyorsunuz.

Cazkolik.com / 17 Mart 2010, Çarşamba

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN