Steps Ahead geçmiş hatıralardan yeni tatlar çıkarıyor

Benim kuşağım cazseverin hatırasında ayrı yeri olduğuna inandığım Steps Ahead seksenlerden beri `yahu nerde bunlar` dediğiniz anlarda yeni bir albümle çıkagelmiş adamlardır. Tecrübe gurusu Mike Manieri ve arkadaşları (yine seksenlerden bu yana bir görünen bir kaybolan tenor saksofoncu Bill Evans [Sevin Okyay`ın kulakları çınlasın], gitarda Chuck Loeb, basta Tom Kennedy ve davulda Steve Smith) cazın pop ve rock gibi uzun soluklu saygın bir grubu. Grubun değişen kadro hikayelerine girmeye hiç gerek yok, bugüne, yeni albüme bakalım.

Grup yeni albümünde sırtını Avrupanın en güçlü orkestralarından (belki de en güçlüsü) Michael Abene`nin şefliğindeki WDR Big Band`e yaslayarak şanına yakışır bir kayda imza atmış. Albümün açılışında 11 dakikalık "Pools"la şöyle güzel bir yıkanıp paklandıktan sonra bence hemen arkasından gelen bir Manieri gösterisi "Steppish" nefes kesen tempolu, swingli bir bop akışı ki dinlemelere layık. Maniere`nin solosunun ardından gelen trombon solo orkestradan olsa gerek ama bu parça grubun 1996`da ölen eski üyesi Don Grolnick`in grupla beraber 1983`de yayınladığı albümden gelen beste. Genç yaşta ölen Grolnick`i parçanın akıllara kazınmış ölümsüz kısa melodisini büyük orkestraya çaldırmaları bence hoş olmuş.

Albümün açılışında Evans`ın saksofon solosunu beğendiğimi unutmadan geçmiyim ama aynı soloyu Michael Brecker nasıl çalardı diye düşünmeden de edemiyorum. Evans, solo çalmadaki gücünü "Blue Montreux"deki uzun performansıyla da gösteriyor. Bu parçanın 1979 tarihli Montreux Caz Festival kaydı albümünden olduğunu söyliyim, Manieri bestesinin adı oradan geliyor.

Henüz çok genç bir isim iken seksenlerde Miles Davis`le çalarak adı parlayan Evans`la Steps`in buluşması bence doğru bir kesişme olmuş. Bir doğru kesişme de orkestrayı yöneten Michael Abene. Köln orkestrası olabilir ama Abene Brooklyn`li bir müzisyen. orkestrasıyla kompozisyonlara klasik derinlik vermede ve özellikle "Pools" ve başka yerlerde daha Weather Report baharatını müziğe katmada iyi bir iş çıkarmış.

Albümde yeralan bestelerin tümü eski besteler mi, olabilir, hatırladıklarımdan "Self Portrait" 83 tarihli "Modern times" albümünden, "Oops" ve "Beirut" da öyle, geriye ne kaldı? Bu son ikisi Brecker`lı, Stern`lü meşhur Tokyo konserinin de en sıkı parçalarından değil miydi? O gruptan şimdi geriye Steve Smith`le grubun markası Manieri kalmış oluyor ama tüm arkadaşlar bence gülümseyerek ya yukardan ya buralardan izliyor.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 23 Ağustos 2017, Çarşamba

" target="_blank">

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN