Caz piyanosu kulvarında sert hatta kimi zaman metalik ama alabildiğine dürüst müziğiyle ayrı bir kimliği olan Hal Galper yeni albümüyle çıkıp geldi.

Dedik ya tıpkı hayat gibi, ya da ünlü Napolyon'un dediği gibi "cesaret yoksa, zafer de yok". Bunlar biraz kocaman laflar muhtemelen ama ne zaman (bu satırların yazarı olarak bir Hal Galper piyanosu duysam inanın böyle cümleleri üst üste sıralamak geçer içimden) çünkü Hal Galper sizi kendisiyle birlikte sürükleyen bir adamdır. Onu hiç tanımıyorsanız eğer acaba kim bu diye benzetmeye çabalarsınız, aklınıza bir dolu isim gelir ama hiçbiri değildir. Ünlü Cadence caz dergisinin deyimiyle "Hal Galper muhtemelen caz tarihinin en atak, en cesur ama bir o kadar da 'bold', mutlak ve güçlü piyanistlerindendir."

Hal Galper yılın başında yeni bir albümle çıkageldi caz semalarına. Büyük sansasyonlar ve kampanyalar yaratan biri olmadı hiç. Büyük pop yıldızlarıyla aynı karede görünmeler filan, pek ona göre olmadı, öyle bir müziği de yok zaten. Son albümü "Fruious Rubato"dan bu yana 2 yıl bile geçmedi. Dehşet bir albümdü. Şimdi 'live' bir kayıtla çıkageldi. William Paterson Üniversitesi Jazz Room'da verdiği konserin kaydı elimizdeki. Amerikan caz tarihinin iki ikon ismi de yanında; basta 'büyük' Reginald Workman ve davulda Rashid Ali.

Albümün en sürükleyici parçasını en başa koymuş Galper; "Take the Coltrane"... İnanılmaz bir Reginald Workman solosu var arada. Melodik olmayan bir melodisi var Galper'ın müziğinin, hatta kübik. Ardından "Autumn Leaves", "Stella By Starlight" gibi caz standartlarına geçiyor ama elbette dinlemeniz lazım, standartlarda dahi sizi melodinin yanına kadar götürüp oradandoğaçlama duygusu yüksek ve köşeli kompozisyonlara sürüklemesi şaşırtıcıbir deneyime dönüşüyor, dinleyeni afallatan ama yeni bir ışığın içine sürükleyen hayli orijinal düzenlemeler yapmış büyük piyanist. Böylesi müzisyenleri soyut resimler yapan ressamlarla mukayese etmek yanlış olmaz tahminimiz, hani ilk bakışta -hele ki soyut resmin diline aşina değilseniz- tüm yapılanlar size ya anlamsız ya da birbirinin benzeri gelir ya, aslına bakarsanız günümüz caz müzisyenlerinin önemli bir kısmı da müziklerinde soyut dili iyi kullanıyorlar.Albümün sonlarında yer alan ve en duygusal parçası, kalbinizi burkan "Soliliquy" arkadaşı ve yakın dostu Michael Brecker için yazılmış.

Merak etmeyin sevgili cazkolik okurları, bu kadar bahsettikten sonra iki parçasını olsun dinletmek farz oldu bizim için. Cazkolik Online playlistte "Take the Coltrane" ve "Soliliquy"ı dinleyebilirsiniz.

cazkolik.com / 13 Nisan 2009, Pazartesi

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN