Derin ve sakin ilerleyen bir trio... İnsanın içine işleyenlerden

Trio albümleri, caz müziğinde her zaman baş köşede yer tutuyor. Hatta insana bazen öyle geliyor ki “meselenin esası” bu. Esaslı üç büyük usta var yine karşımızda; piyanoda Marc Copland, basta Drew Gress ve davulda Joey Baron. Trio üyelerinin hız ve teknik yarışına girdiği, çılgın sololarla bestenin üzerinde tepindiği “power trio”lardan değil bu, derin ve sakin ilerleyen “derin trio”lardan. İnsanın içine işleyenlerden.

Gitarist John Abercrombie’nin, buraları terk etmeden önceki son ECM kayıtlarında yer alan bir üçlü bu. Abercrombie olmadan da, bir trio olarak devam etmeye karar vermişler ve “And I Love Her” albümüne imzalarını atıvermişler.

Copland’ın, farklı üyelerle kaydettiği daha önceki trio albümlerinde de “derinlik” yine ön plandaydı. Özellikle “Pirouet” etiketiyle çıkan “New York Trio Recordings” üçlemesinde. “Pirouet”ten başka kayıtları da vardı, yeni plak şirketi “Illusions Mirage” ise daha önce hiç duymadığım, denk gelmediğim bir şirket. Bugün için ECM, ACT, Pi Recordings, Sunnyside vb. daha çok bilinenler yerine, bu yeni şirketin tercih edilmesi, albümün “marketing” başarısını, daha geniş ölçekli duyulmasını/duyurulmasını belki olumsuz etkileyebilir. O yüzden daha da “yüklenmek”, bir şekilde tanıtmak lazım diye düşündüm. Zira albüm nefis. Şöyle bir parçaları arasında tura çıkalım mı?

Girişte bir standart, “Afro Blue” var. Buradaki yorumu, Abbey Lincoln’ün ve John Coltrane’in bilinen yorumları düzeyinde üst sıralara yerleştirerek başlıyorum. Çok etkileyici. Parçanın bilinen melodisi, bilinmeyen bir dünyadan aniden geliyor gibi. Bir de, başlarda belli bellirsiz birkaç defa tekrar ederken, yine “başka dünyalar”a doğru öyle güzel dağılıyor ki...

İkinci sırada Hancock imzalı “Cantaloupe Island”la hızlanıyoruz biraz. Ama bestenin orijinali denli “swing”e kaptırmadan, daha tonal. Bilinen bir besteyi, bilindiği şekilde değil de, yepyeni bir şeymiş gibi okuyup icra etmek... işte mühim bir mesele size. 70’lerin Yeşilçam filmlerinde şımarık zengin çocuklarının, Belgin Doruk’ların dans edip durduğu o beste(ler) şimdi bambaşka bir haldeler.

Üçüncü sırada “Figment” var. En sessiz ve derinden işleyen beste bu herhalde, basçı Drew Gress’ten. Sarsıcı.

Lider Marc Copland’ın bestesi, dördüncü sıradaki “Might Have Been”, basit ve dingin bir melodi üzerinden, trionun bütün üyelerinin birbiriyle sıkı bir iletişim/kaynaşma/alışveriş halinde o melodiyi doğaçlayıp ana hatta geri dönmeleri konusunda bir ders gibi.

Albümün beşinci sırasında bir aşk mektubu var, “Love Letter”. Bir John Abercrombie bestesi. Albüme adını veren The Beatles bestesi “And I Love Her”den esinle bestelemiş Abercrombie, ondan alıntılar yapmış ama kendisi bestenin adını koymadan gitmiş bu dünyadan, boşluğu Copland tamamlamış. Beste de, icra da yine mükemmel.

Daha sonra “Gündüz ve Gece” giriyor devreye. Ama en çok Stan Getz ve Bill Evans’ın “Day and Night” albümünde dinlemeyi sevdiğim Cole Porter bestesi değil bu, özgün bir çalışma. Joey Baron’un tempoyu yükseltip, Copland ve Gress’i peşine takarak koşturduğu bir çalışma.

Ve nihayet, albüme adını veren The Beatles “cover”ı “And I Love Her”e geliyor sıra. Karşılaştırmak gibi olmasın ama Brad Mehldau’nun rock sahnesinin farkı gruplarından ve kesitlerinden yaptığı “cover”lar o kadar ayıla bayıla dinlenirken, lütfen gözlerden kaçmasın bu yorum. Fevkaladenin fevkinde...

Sona doğru kısa bir “Mitzi & Jonny” var, yine Joey Barron’un baştan sona sürüklediği bir grup emprovizasyonu. O kadar dingin beste ve yorumun üstüne, albümü bitirmeden biraz coşalım demişler sanki.

En sonda ise bir Cole Porter standardı, “You Do Something to Me” (Tabii Paul Weller’in aynı adlı ünlü bestesinin “cover”ı olsaydı, o da uyardı!).

Evet, bize (derinden) “bir şeyler yaptı” ki, illa bir tanıtıp yazalım, gözden kaçmasın böyle şahane bir albüm dedirtti. Şiddetle tavsiye...

Ali Haluk İmeryüz

Cazkolik.com / 27 Kasım 2019, Çarşamba

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN