Gerald Clayton'ın Blue Note firması için çıkardığı ikinci albüm DJ kültürüne saygı duruşunda bulunuyor

Bu jest, (kült) plâk şirketinin uzun süredir çağdaş hip-hop, deep house, broken beat, soul ve funk müziğe sızarak cazın (efsanevi) Village Vanguard'dan Nublu'ya göç etmesine yardımcı olan köklü geçmişi göz önüne alınırsa eğer mantıklı geliyor. Ancak Clayton'ın DJ kültürüne gönderme yapması yine de dolaylı şekildedir. Sanatçının, modern cazla yukarıda bahsedilen türler arasında bağlantı kuran, kolayca tanınabilir melezlikte parçalar dinlettiği söylenemez.

Özellikle, turntablism Clayton'a "Ones and Twos"da ilham veriyor. Side A'nın Side B ile birlikte çalınabilir olması kulağa kibirli gelebilir. Gerçekten de yüce bir fikir ancak, ikiz turntable seti kurup iki vinil kopya satın almak istemiyorsanız geleneksel dinleme yeterli olacaktır.

Ones and Twos'daki parçalar akılda kalıcı olmaktan ziyade büyüleyici

Clayton, Rhodes ve synth'lerle ses paletini genişletmesine rağmen piyanoyu merkez ses olarak kullanılıyor. Ayrıca, vibrafoncu Joel Ross, trompetçi Marquis Hill ve flütçü Elena Pinderhughes'un da dahil olduğu müthiş bir topluluk oluşturmuş. Parçalar, onlarla birlikte canlı melodiler ve sert ritimlerden çok saydam dokular oluşturan bir nitelik kazanıyor.

Sık sık piyanist ve yapımcı Kiefer'in hip-hop plâk şirketi Stones Throw'daki müziğini ya da klasik Earth, Wind and Fire albümlerinde daha uzun ve ayrıntılı olmasını dilediğiniz büyüleyici ara parçaları anımsatan "Ones and Twos" (albümü), olağanüstü bestelerinden çok yarattığı atmosferiyle akılda kalıyor. Mark de Clive Lowe veya Georgia Anne Muldrow gibi remiksçilerin elinde latin esintili “Cinnamon Sugar” veya Brezilya ve Hindistan müziğinin karışımı olan “Rush” gibi şarkılar muhtemelen daha fazla ilgi çekecektir ancak DJ kültürü bağlamında, "Ones and Twos" albümü kesin bağlantıları olmayan parçalarla doludur.

(Cazkolik notu: "Glass Half Warm" isimli parçaya özellikle dikkatinizi çekmek istiyoruz. Marquis Hill'in trompeti ile Joel Ross'un vibrafon uyumu ve Elena Pinderhughes'un flütü ile albümdeki parçaların tamamında Kendrick Scott'ın davul tarzı ya da, "Rush" parçasındaki vinil viyaklaması gibi soyutlamalar çok dikkat çekiyor.)

Yazar: John Murph

Bu makalenin orijinali Downbeat dergisinin Haziran sayısında John Murph imzasıyla yayınlanmıştır. Parantez içleri Cazkolik'e aittir.

Çeviri Cazkolik.com /29 Temmuz 2025, Salı

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN