Oscar Pettiford

Bebop dönemindeki öncü çalışmalarıyla tanınan ve Jimmy Blanton`un varisi olarak kabul edilen Amerikalı basçı, çellist ve bestecidir. Piyanoyla başlayıp 14 yaşında basa geçerek devam ettirdiği müzik kariyerinin başında aile grubunda çalmıştır. Dönemindeki basçıların çalma stillerini beğenmeyerek kendi tarzını geliştirdiği söylenir. 1941`de bir ara bu işten geçimini sağlayamayacağını düşünüp müziği bırakmışsa da, 5 ay sonra kendisini takdir eden müzisyenlerden Milt Hinton`un ısrarıyla geri dönmüştür. 1942`de Charlie Barnet`in grubuna katılan Pettiford, 1943`te Coleman Hawkins`in "The Man I Love" kaydında çalarak daha geniş kitlelerce tanınmıştır. Bu dönemde Earl Hines ve Ben Webster`le de çalışan Pettiford 1944`te Dizzy Gillespie`yle erken dönem bir bop grubunun liderliğini paylaşmış, 1945`te ise Coleman Hawkins`le birlikte California`ya giderek The Crimson Canary filminin soundtrack`inde çalmıştır. 1945-48 arası Duke Ellington`la, 1949`da ise Woody Herman`la çalışan sanatçı 1950`ler boyunca grup lideri olarak çalmayı tercih etmiştir. Pettiford`un grup liderliği yaptığı dönemin ilginç anılarından biri, kazara Cannonball Adderley`yi keşfetmesidir. Müzisyenlerinden biri kendisine oyun oynayarak o zamanlar tanınmamış bir müzik öğretmeni olan Adderley`yi sahneye çıkarmış ve oldukça zor bir parçada solo yapmaya zorladığı Adderley etkileyici bir performans sergilemiştir. Cazda çellonun öncüsü olarak kabul edilen Pettiford bu enstrümanı ilk olarak Woody Herman`ın orkestrasındayken çalmış, 1949`da kolunu kırdığı bir dönemde bas çalması mümkün değilken rehabilitasyon döneminde çello çalabildiğini keşfetmiş ve 1950`de bu enstrümanla ilk kayıtlarını yapmıştır. 1958`de Avrupa`ya giden sanatçı Kopenhag`a yerleşerek orada lokal müzisyenlerle ve Stan Getz, Bud Powell, Kenny Clarke gibi tanınmış isimlerle çalmıştır. Bilinen besteleri arasında "Tricotism", "Laverne Walk", "Bohemia After Dark" ve "Swingin` Till the Girls Come Home"un yer aldığı Oscar Pettiford 8 Eylül 1960`ta Kopenhag`da hayata veda etmiştir. Charles Mingus`la birlikte en çok kayıt yapan grup lideri / besteci basçılardan olan Pettiford`un diskografisine bir göz atalım şimdi de:

Lider olarak: Bass Hits (Topaz, 1943–46), The New Oscar Pettiford Sextet (Debut, 1953), Oscar Pettiford Sextet (Vogue, 1954), Basically Duke (1954), Another One (1955), O.P. Big Band: Deep Passion (GRP, 1956–57), Winner`s Circle (Prestige, 1957) John Coltrane ile, The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi, Vol. 1 (1956) & Vol. 2 (1957), Vienna Blues – The Complete Session (Black Lion, 1959), Montmartre Blues (Black Lion, 1959–60), The Complete Essen Jazz Festival Concert (Black Lion, 1960) Coleman Hawkins, Bud Powell, Kenny Clarke ile, My Little Cello (America Records, 1960).

Sideman olarak: Teddy Charles: 3 for Duke (Jubilee/London,1957), Miles Davis: The Musings of Miles (Prestige), Miles Davis: Miles Davis Volume 1 / Miles Davis Volume 2 (Blue Note, 1952–54), Kenny Dorham: Jazz Contrasts (OJC, 1957) Afro-Cuban (Blue Note, 1955), Duke Ellington: Carnegie Hall Concert January 1946 (Prestige), Duke Ellington: Carnegie Hall Concert December 1947 (Prestige); 1947-1948 (Classics), 1949-1950 (Classics), Great Times! (OJC, 1950) (includes "Perdido", "Blues for Blanton"), Dizzy Gillespie: 1945 (Classics), Coleman Hawkins: Rainbow Mist (Delmark, 1944), The Hawk Flies High (OJC, 1957), Woody Herman: Keeper Of the Flame (Capitol, 1948–49), Johnny Hodges: Caravan (Prestige, 1947–51), Milt Jackson: Plenty, Plenty Soul (Atlantic, 1957), Lee Konitz / Warne Marsh Quintet (Atlantic, 1955), Thelonious Monk: The Unique, Brilliant Corners, Plays the Music Of Duke Ellington (Riverside/OJC), Max Roach: Deeds, Not Words (OJC, 1958), Sonny Rollins: Freedom Suite (1958) on The Essential S. R. on Riverside (1956–58), Art Tatum: The Art Of Tatum (ASV, 32-44), Lucky Thompson: Tricotism (Impulse, 1956), George Wallington: The George Wallington Trios (OJC, 1952–53).

Arto Peştemalcıgil

Cazkolik.com / 30 Eylül 2012, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN