Arto Peştemalcıgil ile HAPPY BIRTHDAY JAZZ > Jason Moran > J.J. Johnson > Gary Burton > Julius Hemphill > Benny Golson > Stephane Grapelli > Henri Texier

Bu bölümün müzikleri her ismin altında ayrı ayrı video klipler olarak kayıtlıdır.

Happy Birthday Jazz!`a hoşgeldiniz, yeni yıl geldi-geliyor derken ilk ayını tamamlayacağız nerdeyse... Günün isimlerinde ustaların doğum günlerini kutlamaya devam ediyoruz...

Haftaya modern caz piyanosunun öncü isimlerinden Jason Moran ile başlıyoruz. Salı bir caz efsanesini ağırlayacağız; Caz trombonun kurucu babalarından J.J. Johnson. Çarşamba vibrafon tarihini yeniden yazan adam var; Gary Burton. Ertesi gün Julius Hemphill, Cuma günü ise yaşayan bir efsane, 60 yıldır cazın içinde olan bir isim Benny Golson var. Bu hafta efsaneler haftası, bir diğeri ise Cumartesi günü Stephane Grapelli. Haftayı Fransız caz sanatçısı Henri Texier ile kapatıyoruz.

Değerli okurlarım, bana yazarak eleştirilerinizi, isteklerinizi, köşeyle ilgili beklentilerinizi iletin lütfen. Ne de olsa bu benim ilk köşe yazarlığı deneyimim ve dolayısıyle her türlü katkıya açığım.

Arto Peştemalcıgil
arto@cazkolik.com

27 Ocak 2013, Pazar

Henri Texier Paris doğumlu Fransız double bassist. Daha ziyade kendi ülkesinde faaliyet gösteren Texier, 15 yaşında gece kulüplerinde piyano çalarak başladığı müzik kariyerinde Jef Gilson`un big band`inde çalabilmek için basa geçiş yaptı. Bu sayede davulcu Daniel Humair`le tanıştı ve ikili 1960`ların başlarında Fransa`nın en güçlü ritm gruplarından birini meydana getirdiler. Texier ve Humair kısa sürede Bud Powell, Donald Byrd, Phil Woods, Dexter Gordon ve Chet Baker gibi turnedeki Amerikalı sanatçılarla çalmaya başladılar. İkili daha sonra piyanist Martial Solal`ı da aralarına alarak saksofoncu Lee Konitz`le önemli kayıtlar yaptılar. 1965-1968 yılları arasında avant-garde`a ilgi duyan Texier Don Cherry`yle birlikte çaldı ve ilk Free-Jazz Quintet`ini kurdu. Aynı zamanda Dexter Gordon, Booker Ervin, Art Farmer, Art Taylor ve Johnny Griffin`e eşlik eden Texier Phil Woods`la tanışarak Daniel Humair, George Gruntz ve Gordon Beck`in yanısıra the European Rhythm Machine grubuna katıldı ve grupla birlikte Avrupa`nın belli başlı festivallerinde ve Newport`ta çaldı.

1970`lerde bir müddet performanslarına ara vererek ud, flüt, çello ve değişik perküsyon aletleri çalmayı öğrenen ve bu arada şarkıcılığını da geliştiren Henri Texier, geri döndükten sonra değişik topluluklarda ve sıkça da klarnetçi Louis Sclavis ve davulcu Aldo Romano`yla çalıştı. 1986`da Label Bleu şirketiyle verimli bir birliktelik başlatan sanatçı, sonraki albümlerinin çoğunu bu firma etiketiyle yayınladı. 1985-1988 arası dönemde Joe Lovano, Steve Swallow ve Aldo Romano`dan oluşan the Henri Texier Transatlantik Quartet`i kurarak ülkesinde geniş çaplı bir turneye çıktı. Yine bu dönemde bir başka quintet`le Türkiye ve Irak turnelerine çıktı. 1990`da Aldo Romano ve Louis Sclavis`ten oluşan bir trio`yla Çad, Kongo, Gabon, Kamerun, Ekvator Ginesi`ni kapsayan bir Orta Afrika turnesine çıktı ve ünlü Fransız fotoğrafçı ve film yapımcısı Guy Le Querrec`in de fotoğraflarıyla katkıda bulunduğu bir albüm kaydetti. 1990`ların başlarında oğlu Sebastian Texier de babasının gruplarında yer almaya başladı (kamışlılar ve genellikle de klarnet çaldı). 1992`de Bojan Zulfikarpasic (piyano), Glenn Ferris (trombon) ve Tony Rabeson`dan (davul) oluşan Azur Quartet`i kuran Texier, 1990`ların ortalarında itibaren çalışmalarında sıklıkla Kuzey Afrika motiflerini kullanmaya başladı. 1999`da Henri Texier Trio`yla birlikte Amiens Uluslararası Film Festivali esnasında Jean-Louis Bertuccelli’nin sessiz filmi Remparts d’Argile`in orijinal müziğini yarattı ve bir sonraki yıl Fransa, Belçika, İtalya, Portekiz ve Hong-Kong`da bu filme eşlik eden konserler verdi. Sanatçı Haziran 2001`de Fransız hükümetinin sanatçılarına verdiği en büyük ödül olan Chevalier of the l`Ordre National de la Légion d`Honneur nişanıyla onurlandırıldı.

Amerikalı modellerinden bağımsız olarak tamamen Fransa`ya özgü bir caz stili geliştiren Henri Texier çalışmalarını günümüzde de sürdürmekte. Seçilmiş bir Henri Texier diskografisiyle haftayı kapatıyoruz: 1972 - Total Issue 1976 - Henri Texier - Amir 1977 - Henri Texier - Varech 1977 - Francois Jeanneau - Éphémère 1979 - Henri Texier - A Cordes et a Cris 1979 - Humair & Jeanneau & Texier - HJT 1980 - Humair & Jeanneau & Texier - Akagera 1983 - Henri Texier - Compilatex 1983 - Henri Texier Quartet - La Companera 1986 - Henri Texier Quarte - Paris Batignolles 1988 - Eric Barret, Aldo Romano, Henri Texier 1988 - Henri Texier Transatlantik Quartet - Izlaz 1988 - Henri Texier Transatlantik Quartet - Colonel Skopje 1990 - Humair & Jeanneau & Texier - Up date 3.3 1991 - Henri Texier Trio - The scene is clean 1993 - Henri Texier Azur Quartet - An Indian`s Week 1995 - Henri Texier - Mad Nomads 1995 - Romano & Sclavis & Texier - Carnet de Routes 1997 - Henri Texier - Respec 1998 - Bagad Man Ha Tan & Henri Texier - Doue Lann 1998 - Henri Texier Azur Quintet - Mosaic Man 1999 - Suite Africaine 2000 - Henri Texier - Remparts D`Argile 2002 - Henri Texier Azur Quintet - Strings’ Spirit 2004 - Tchangodei & Henri Texier - Don`t Be A Half Shell 2004 - Henri Texier - Holy Lola 2004 - Henri Texier Strada Sextet - Vivre 2005 - Romano & Sclavis & Texier - African Flashback 2007 - Henri Texier Strada Sextet - Alerte à l`eau 2008 - Henri Texier Red Route Quartet - Love Songs Reflexions 2008 - Romano & Texier & Sclavis - St Luke`s Church 2009 - Henri Texier - Blue Wind Story 2009 - Henri Texier Quartet - Nostalgique 2010 - Aldo Romano - Complete Communion to Don Cherry 2011 - Henri Texier Nord-Sud Quintet - Canto Negro Phil Woods ile: 1968 - Phil Woods & His European Rhythm Machine - Alive And Well In Paris 1969 - Phil Woods & His European Rhythm Machine - At the Montreux Jazz Festival1970 - Phil Woods & His European Rhythm Machine - Les Disques Pierre Cardin 1971 - Phil Woods & His European Rhythm Machine - At The Frankfurt Jazz Festival

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Monsieur Texier!

26 Ocak 2013, Cumartesi

Stéphane Grappelli "Caz kemancılarının büyükbabası" olarak bilinen ve 80`li yaşlarında dahi dünya çapında konserler vermeyi sürdüren ünlü Fransız caz kemancısıdır. 1934 yılında gitarist Django Reinhardt`la birlikte Quintette du Hot Club de France`ı kuran Grappelli, uzun yıllara yayılan kariyeri ve her daim ateşli çalışıyla kemanın bir caz enstrümanı olarak yerleşmesine büyük katkıda bulunmuştur.
Paris`te İtalyan / Fransız bir ebeveynden doğan Stéphane Grappelli, Fransız olan annesi Anna Emilie Hanoque`u 4 yaşındayken kaybeder. Siyasi göçmen olan İtalyan babası Ernesto Grappelli de 6 yaşındaki Stéphane`ı ünlü Amerkalı dansçı Isadora Duncan’ın dans okuluna kaydederek Birinci Dünya Savaşı`na katılmak üzere evi terkedecektir. Duncan`ın okulunda Fransız empresyonist müziğiyle tanışan Grappelli, müzik kariyerine Paris sokaklarında ve Montmartre`da keman çalarak başlar. Keman çalmaya 12 yaşında başlayan ve 1924-1928 yılları arasında Paris Konservatuarı`nda müzik teorisi eğitimi alan sanatçı, keman virtüözü olarak Paris`te üne kavuşana dek sokaklarda çalıp geçimini sağlamayı sürdürecektir. Konservatuardayken sessiz film piyanisti olarak da çalışan ve ayrıca saksofon ve akordiyon da çalan Grappelli piyanoyu "diğer aşkım" olarak adlandırır ve hatta yıllar sonra aynı ad altında ("My Other Love") bir solo piyano albümü de yayınlar. 1920`lerin sonlarında kemandan ziyade piyano çalmasının ana nedeni bu enstrümanda iş olanaklarının daha fazla olmasıdır. Yine bu dönemde Louis Armstrong, Bix Beiderbecke, Joe Venuti ve Eddie Lang gibi 1920`lerin yenilikçi Amerikalı sanatçılarının plaklarıyla tanışır ve özellikle Armstrong`un şarkı söyleyişinden ve Bix Beiderbecke`nin piyano bestesi "In a Mist"ten çok etkilenir. Bunalım yıllarında cazvari şov grubu Gregor and his Gregorians`da piyano çalmayı sürdüren Grappelli, bu grubun gösterişli Türk göçmeni liderinin ısrarıyla yeniden keman çalmaya başlayacaktır. 1931 yılında Belçikalı çingene gitarist Django Reinhardt Paris`in Montparnasse semtindeki caz ve tango kulübü Le Croix du Sud`de Grappelli`ye rastlar ve ona yeni oluşturmakta olduğu bir grup için "hot" çalan bir kemancıya ihtiyacı olduğunu söyler. Sürekli işini terketmesini gerektirecek bu teklife tereddütle yaklaşan Grappelli, biyografi yazarı Geoffrey Smith`e göre bu tekinsiz görünümlü genç adamın üzerinde bıraktığı intibayı şu sözlerle ifade etmiştir: "Teni sütlü kahve ve yağlı saçları kömür karası renginde aynı Amerikan filmlerinden fırlamış bir gangster." Ancak sonraki iki yıl boyunca birkaç kez birlikte çalan ikili karşılıklı olarak müzikal yönden büyük bir uyum içinde olduklarını keşfederler ve nihayetinde 1934 yılında üç akustik gitar, bas ve kemandan oluşan Quintet of the Hot Club of France`ı kurarlar. Erken dönem Amerikan cazından ilham alan bu Fransız topluluğu 1934-1939 yılları arasında ürettiği bir dizi sansayonel kayıtla hot jazz`ın swing`e doğru gelişimini önemli ölçüde etkileyecektir. Grup dünya çapındaki başarısını ve önemini eşsiz birer virtüöz olan ancak farklı özelliklerdeki liderlerine borçludur: Avrupa`da (ya da herhangi başka bir yerde) şimdiye dek duyulmamış ölçüde büyüleyici gitar soloları üreten doğal dahi, çingene Reinhardt ve yüzyılın kalan kalan bölümünde swing stili caz kemanını tanımlayacak olan titiz ve sofistike Grappelli. Grubun 1939`daki Londra turnesi esnasında İkinci Dünya Savaşı`nın patlak vermesi üzerine Reinhardt aceleyle Fransa`ya dönerken Grappelli Londra`da kalmaya karar verir ve böylece grup dağılır. Grappelli kısa süre içinde genç piyanist George Shearing`le yeni bir grup oluşturarak savaş süresince düzenli olarak çalışma imkanı bulacaktır. Grappelli ve Reinhardt`ın birkaç reunion`undan ilki 1946 yılında gerçekleşir, ancak birlikte yeni kayıtlar yapmalarına rağmen ikili bir daha birlikte çalışmamışlardır. 1940`ların sonunda Paris`e dönen Grappelli, 5 yıl boyunca Paris Hilton`da cazdan anlamayan ve hatta çalınan müzikle de ilgilenmeyen zengin Amerikalı turistler ve sonradan görme Fransızlardan oluşan bir dinleyici kitlesine çalmak zorunda kalır. 1953 yılında Django`nun ölümüyle birlikte Hot Club Quintet’in plaklarına bir ilgi patlaması olur ve Grappelli de kayıt ve konser turlarına yeniden başlama kararı alır. 1954 yılında Paris`te Oscar Peterson, Herb Ellis, Ray Brown ve Jo Jones`tan oluşan bir grup eşliğinde idollerinden biri olan Amerikalı kemancı Stuff Smith`le stüdyoya girer. 1963 yılındaysa Danimarkalı caz kemancısı Svend Asmussen, Ray Nance ve Duke Ellington liderliğindeki bir trio`yla birlikte ünlü "Duke Ellington’s Jazz Violin Session" kaydına katılır. 1969 yılında Joe Venuti, Barney Kessel ve Gary Burton`la kayıtlar yaparak caz dünyasında saygın bir pozisyona yükselen Grappelli, 1970`ler boyunca Kenny Clarke, the Oscar Peterson Quintet, Roland Hanna, Jean-Luc Ponty, Philippe Catherine, David Grisman, Earl Hines, Bill Coleman, Larry Coryell ve McCoy Tyner gibi isimlerle çalışarak şöhretini sağlamlaştırmıştır. 1970`lerin başları ayrıca sanatçının klasik keman ustası Yehudi Menuhin`le birlikte 1930`ların popüler parçalarının klasik / caz yorumlarını icra edeceği birkaç yıllık bir kayıt projesinin de başlangıcıdır. Stéphane Grappelli`nin olağanüstü başarı öyküsü 1980`ler ve 90`larda da çeşitli albüm kayıtları, dünya çapında konser turları ve uluslararası anketlerde elde ettiği birinciliklerle devam etmiştir. Sanatçının 1990`lardaki grubu iki genç modern gitarist Martin Taylor ve Marc Fosset ile bas ve bazen de davuldan oluşmuş, Olympia 1988 albümünde olduğu gibi gruba bazen de piyanist Martial Solal ve kemancı Svend Asmussen gibi birlikte çalışmış olduğu eski meslektaşları konuk olarak katılmışlardır. 89 yaşına dek aktif müzik yaşantısını sürdüren ve alanında hep zirvede yer alan Stéphane Grappelli 1997 yılında Grammy Lifetime Achievement Award ile ödüllendirilmiş, ayrıca Down Beat Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir.

Stéphane Grappelli diskografisiyle bu bölümü noktalayalım: Djangology: Django Reinhardt, the Gypsy Genius (1936 to 1940) Stephane Grappelli and Django Reinhardt the Gold Edition (1934 to 1937, copyright 1998) Bill Coleman with Django and Stephane Grappelli 1936 to 1938 (released 1985, DRG Records) Unique Piano Session Paris 1955 (1955, Jazz Anthology) Improvisations (Paris, 1956) Paris Encounter (Atlantic, 1969) with Gary Burton Afternoon in Paris (1971, MPS) Manoir de Mes Reves (1972, Musidisc) Homage To Django (1972, released 1976 Classic Jazz) Black Lion at Montreux with the Black Lion Allstars (Black Lion Records BL-213, Recorded July 4, 1973) Just one of those things! (1973 Black Lion Records) Recorded at the 1973 Montreaux Jazz festival Stephane Grappelli - I Got Rhythm! (1974 Black Lion Records) with Diz Disley, Denny Wright and Len Skeat recorded at the Queen Elizabeth Hall, London, 5 November 1973 Shades of Django (1975, MPS) Parisian Thoroughfare (with Roland Hanna, Mel Lewis & George Mraz, Arista/Freedom Records 1975) Live at Carnegie Hall (1978, Signature) Uptown Dance (1978, Columbia) Stephane Grappelli and Joe Venuti: Venupelli Blues (1979, Affinity) Oscar Peterson Skol (1979, released 1990 Pablo) Young Django (1979, MPS) Stephane Grappelli `80 (1980 Happy Bird) Stephane Grappelli / David Grisman Live at Berklee (recorded September 20, 1979, Boston, Massachusetts) Diz Disley Live at Carnegie Hall (1983, Dr Jazz) Vintage 1981 (1981, Concord) Just One Of Those Things (1984, EMI Studios) Grappelli Plays George Gershwin (1984, Musidisc) Stuff Smith: Violins No End (1984, Pablo) Fascinating Rhythm (1986, Jazz Life) Classic Sessions: Stephane Grappelli, with Phil Woods and Louie Bellson (1987, RTV Communications Group) Stephane Grappelli Plays Jerome Kern (1987, GRP) The Intimate Grappelli (1988, Jazz Life) How Can You Miss, with Louie Bellson and Phil Woods (1989, Rushmore) Jean-Luc Ponty - Violin Summit (1989, Jazz Life) Jazz `Round Midnight (1989, Verve) Stephane Grappelli in Tokyo (1991, A & M records) Stephane Grappelli 1992 Live (1992, Verve) Michel Legrand (1992, Verve) Martin Taylor Reunion (1993, Linn Records) Jazz Masters (20+-year compilation, 1994, Verve) 85 and Still Swinging (1993, Angel) Stephane Grappelli Live at the Blue Note (1996, Telarc Jazz) Crazy Rhythm (1996/2000, Pulse) Parisian Thoroughfare (1997, Laserlight) Ortak çalışmalar: Violin Summit: Stephane Grappelli, Stuff Smith, Svend Asmussen, Jean-Luc Ponty (1967, Polygram) Stephane Grappelli and Earl Hines: Stephane Grappelli meets Earl Hines Stephane Grappelli and Barney Kessel: Remember Django (1969, Black Lion) Stephane Grappelli and Barney Kessel: Limehouse Blues (1972, Black Lion) Stephane Grappelli and Gary Burton: Paris Encounter (1972, Atlantic) Stephane Grapellli and Paul Simon: Paul Simon (9) 1972 Hobo`s Blues (Columbia 1972) Menuhin and Grappelli Play Berlin, Kern, Porter and Rodgers & Hart (1973 to 1985, EMI) Stéphane Grappelli and Baden Powell: La Grande Reunion (1974, Accord) Stephane Grappelli and Yehudi Menuhin: Jalousie (1975, EMI) Stephane Grappelli and Yehudi Menuhin: Fascinating Rhythm (Music of the 30`s) (1975, EMI) Stephane Grappelli and Oscar Peterson (1973, Musicdisc) Stephane Grappelli and The George Shearing Trio: The Reunion (1977, MPS) Stephane Grappelli and Martial Solal (1980, MPO) Stephane Grappelli and David Grisman Live (1981, Warner Brothers) Stephane Grappelli with Marc Fosset Stephanova (Concord Jazz, 1983) Stephane Grappelli and Toots Thielemans: Bringing it Together (1984, Cymekob) Stephane Grappelli and Helen Merrill (1986, Music Makers) Stephane Grappelli and Jean-Luc Ponty: Compact Jazz (1988, MPS) Stephane Grappelli and Martial Solal: Olympia 1988 (1988, Atlantic) Stephane Grappelli and Joe Venuti: Best of Jazz Violins (1989, LRC) Stephane Grappelli and Yo Yo Ma: Anything Goes (1989) Stephane Grappelli and McCoy Tyner; One on One (1990, Milestone) Stephane Grappelli and Claude Bolling: First Class (1992, Milan) Stephane Grappelli and Michel Petrucciani: Flamingo (Dreyfus 1996).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Monsieur Grapelli!

25 Ocak 2013, Cuma

Benny Golson Amerikalı bebop / hard bop tenor saksofoncusu, besteci ve aranjördür. Bestecilik ve aranjörlük yönünden oldukça yetenekli olan ve caz dünyasına Killer Joe, I Remember Clifford, Along Came Betty, Stablemates, Whisper Not, Blues March, Five Spot After Dark, Are you Real? gibi unutulmaz standartlar kazandıran Golson`un saksofon çalışı da zaman içinde gelişmeye devam etmiştir.
Philadelphia doğumlu olan Benny Golson henüz üniversitedeyken John Coltrane, Red Garland, Jimmy Heath, Percy Heath, Philly Joe Jones ve Red Rodney gibi diğer ümit vaadeden genç müzisyenlerle birlikte çalmış, Howard Üniversitesi`nden mezun olduktan sonra da Bull Moose Jackson`un R&B grubuna katılmıştır. Golson`a müzik yazma konusunda en fazla etki eden sanatçı olan Tadd Dameron da o zamanlar grubun piyanistidir. İkili 1953`te bir süre Dameron`un grubunda birlikte çalmış, Golson daha sonra sırasıyla Lionel Hampton (1953-1954), Johnny Hodges ve Earl Bostic`le (1954-1956) çalışmıştır. 1956`da Harlem`de Apollo Theater`da sahne aldığı esnada Lionel Hampton`un grubunda bir ara birlikte de çaldığı yetenekli ve sevilen genç trompetçi Clifford Brown`un bir araba kazasında öldüğü haberini alan sanatçı, bu olaydan çok etkilenerek "I Remember Clifford" adlı parçayı bestelemiştir. 1956-1958 yılları arasında Dizzy Gillespie`nin big band`inde yer alarak hem besteciliği, hem de tenor saksofonculuğu yönünden daha geniş kitlelere ulaşma olanağını elde eden Golson 1958-1959 yıllarında Art Blakey`s Jazz Messengers`ın üyesi olmuş, 1959-1962 yılları arasındaysa Art Farmer`la birlikte the Jazztet`i kurup yönetmiştir. Bu noktadan sonra cazdan uzaklaşarak 12 yıl boyunca stüdyo ve orkestral çalışmalara odaklanan Benny Golson Ironside, Room 222, M*A*S*H, ve Mission: Impossible gibi TV dizileri için de müzikler bestelemiştir. 1970`lerin ortalarında caza ve albüm kaydına geri döndüğünde tonunun kalınlaştığı ve bir dönem etkilenmiş olduğu Don Byas`tan ziyade Archie Shepp`e yaklaştığı görülür. Çoğu Japon firmalarından olmak üzere ardı ardına birçok kayda değer albüm yayınlamaya başlayan sanatçı 1983 yılında the Jazztet`i yeniden organize etmiştir. Benny Golson`un kariyerinde daha sonraki önemli olaylar, 1995`te the NEA Jazz Masters Award`u alması ve 2004 yılında The Terminal filminde kendini oynamasıdır. A Great Day in Harlem fotoğrafında yer almasıyla ilgili olan bu rolde Tom Hanks`in canlandırdığı karakter babasına verdiği sözü tutarak fotoğraftaki imzaları tamamlamak amacıyla (fotoğrafta imzası olmayan 57.ci ve son sanatçı Benny Golson`dur) New York`a kendisini aramaya gelmiştir. İlerlemiş yaşına rağmen halen aktif olarak müzik yaşantısını sürdüren ve son yıllarda 2 kez ülkemizi de ziyaret eden Benny Golson 2009 Kasım`ında the International Academy of Jazz Hall of Fame`e kabul edilmiştir. Sanatçının kazandığı önemli ödüllerden diğer ikisi Grammy Lifetime Achievement Award ve Mellon Living Legend Legacy Award`dur. Benny Golson caz repertuvarına 8 adet standart parça hediye etmiş yaşayan yegane caz sanatçısıdır.

Sırada Benny Golson diskografisi var: Lider olarak: Benny Golson`s New York Scene (Contemporary, 1957) The Modern Touch (Riverside, 1957) The Other Side of Benny Golson (Riverside, 1958) Benny Golson and the Philadelphians (United Artists, 1958) Gone with Golson (New Jazz, 1959) Groovin` with Golson (New Jazz, 1959) Gettin` with It (New Jazz, 1959) Take a Number from 1 to 10 (Argo, 1961) Pop + Jazz = Swing (Audio Fidelity, 1961) – also released as Just Jazz! Turning Point (Mercury, 1962) Free (Argo, 1962) Stockholm Sojourn (Prestige, 1964) Tune In, Turn On (Verve, 1967) Are You Real (CBS, 1977) Killer Joe (Columbia, 1977) I`m Always Dancin` to the Music (Columbia, 1978) California Message (Baystate, 1980) One More Mem`ry (Baystate, 1981) Stardust (Denon Records, 1987) Live (Dreyfus Jazz, 1989) Up, Jumped Spring (LRC Ltd., 1990) Domingo (Dreyfus Records, 1992) I Remember Miles (Evidence, 1992) California Message (Timeless, 1995) Up Jumped Benny (Arkadia Jazz, 1997) Walkin` (Fresh Sound, 1997) Remembering Clifford (Milestone Records, 1998) This Is for You, John (Timeless, 2000) That`s Funky (Arkadia Jazz, 2000) One Day Forever (Arkadia Jazz, 2001) Terminal 1 (Concord Records, 2004) The Masquerade Is Over (Azzurra Music, 2005) The Many Moods of Benny Golson (Arkadia Jazz, 2007) Three Little Words (Synergie OMG, 2007) New Time, New `Tet (Concord Records, 2009) The Jazztet ile: Meet the Jazztet (Argo, 1960) Big City Sounds (Argo, 1960) The Jazztet and John Lewis (Argo, 1961) The Jazztet at Birdhouse (Argo, 1961) Here and Now (Mercury, 1962) Another Git Together (Mercury, 1962) Voices All (East West, 1982) Playboy Jazz Festival (Elektra/Musician, 1982) Moment to Moment (Soul Note, 1983) Nostalgia (Baystate, 1983) Back to the City (Contemporary, 1986) Real Time (Contemporary, 1986) Sideman olarak, Art Blakey ile: Moanin` (Blue Note, 1958) Sideman olarak, Curtis Fuller ile: Blues-ette (Savoy, 1959) The Curtis Fuller Jazztet (Savoy, 1959) Imagination (Savoy, 1959) Sideman olarak, Dizzy Gillespie ile: Dizzy in Greece (Verve, 1957) Birks` Works (Verve, 1957) Dizzy Gillespie at Newport (Verve, 1957) The Greatest Trumpet of Them All (Verve, 1957) Bird Songs: The Final Recordings (Telarc, 1992) To Bird with Love (Telarc, 1992) Sideman olarak, Milt Jackson ile: Bags` Opus (United Artists, 1958) Sideman olarak, Abbey Lincoln ile: It`s Magic (Riverside, 1958) Sideman olarak, Blue Mitchell ile: Out of the Blue (1959) Sideman olarak, Sarah Vaughan ile: Sassy Swings Again (1967).

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Golson!

24 Ocak 2013, Perşembe

Julius Arthur Hemphill Amerikalı saksofoncu ve bestecidir. Daha ziyade the World Saxophone Quartet`in bir elemanı olarak bilinmesine karşın kariyeri boyunca saksofoncu ve besteci kimliğiyle değişik bağlamlarda pekçok işe imza atmıştır. Öncelikli enstrümanı alto saksofon olan ancak soprano, tenor ve flüt de çalan Hemphill müthiş bir tekniğe ve son derece verimli bir imgeleme sahip bir sanatçıdır.
Fort Worth, Texas`ta doğan ve Ornette Coleman gibi I.M. Terrell High School`da eğitim gören Julius Hemphill, saksofon çalmayı öğrenmeden önce John Carter`dan klarnet dersi almıştır. Sanatçıyı erken döneminde etkileyen bir diğer isim de Gerry Mulligan`dır. 1964`te orduya katılan Hemphill terhis olduktan sonra bir süre Ike Turner`la çalışmış, 1968 yılındaysa St. Louis`ye taşınarak Oliver Lake, Hamiet Bluiett, Joseph Bowie ve Baikida Carroll gibi sanatçıları içeren Black Artists Group`a katılmıştır. Müziğini kayda geçirmek için kendi plak şirketi Mbari`yi kuran Hemphill`in 1970`lerde yaptığı Dogon A.D. ve Blue Boyé gibi albümler oldukça etkileyici çalışmalardır. 1970`lerin ortalarında New York`a yerleşerek loft session`larına katılan ve Anthony Braxton ve Lester Bowie`nin albümlerinde sideman olarak çalan Julius Hemphill, 1976 yılında Oliver Lake, Hamiet Bluiett ve David Murray ile birlikte the World Saxophone Quartet`i kurmuştur. Grup sanatçının ticari açıdan en başarılı ve en uzun ömürlü üniti olacaktır. 1970 ve 80`lerde değişik plak şirketleri adına sıkça kayıtlar yapan ve 1988`de yaptığı Julius Hemphill Big Band albümünde ilk ve son kez big band bestelerini kaydetme şansı bulan Hemphill, 1990`ların başında World Saxophone Quartet`ten ayrılarak Marty Ehrlich, Andrew White ve genç James Carter`i içeren bir saksofon grubu (sextet) kurmuştur. Birkaç albüm kaydeden grubun 1993 çalışması "Five Chord Stud"a sanatçı sadece besteci olarak katkıda bulunabilmiştir, zira bu dönemde bozulan sağlığı yüzünden artık saksofon çalamamaktadır. Tiyatroyla da yakından ilgilenen ve 1977 albümü "Roi Boyé and the Gotham Minstrels"e tiyatral unsurlar katan, ayrıca 1980`lerde "bir saksofon operası" olarak tanımladığı Long Tongues adlı bir uzun eser besteleyen Julius Hemphill`in 1995 yılındaki ölümüyle free jazz en vizyoner bestecilerinden birini kaybetmiştir. Sanatçının hayatı ve müziği hakkındaki en önemli kaynak, Mart ve Nisan 1994`te Smithsonian Enstitüsü için verdiği ve Washington, D.C.`deki the Archives Center of the National Museum of American History`de muhafaza edilen uzun saatleri kapsayan röportajdır.

Ve Julius Hemphill diskografisi: Lider olarak: 1972: Dogon A.D. (Freedom) 1975: Coon Bid`ness (Black Lion Records) (re-released in 1995 as Reflections) 1976: Live in New York (Red)1977: Blue Boyé (Screwgun) 1977: Roi Boyé and the Gotham Minstrels (Sackville)1977: Raw Materials and Residuals (Black Saint) 1978: Buster Bee (Sackville)1980: Flat-Out Jump Suite (Black Saint)1984: Georgia Blue (Minor Music) 1988: Julius Hemphill Big Band (Elektra) 1991: Fat Man and the Hard Blues (Black Saint) 1991: Live from the New Music Cafe (Music & Arts) 1992: Oakland Duets (live) (Music & Arts) 1993: Five Chord Stud (Black Saint) 1995: Reflections (Freedom) 1997: At Dr. King`s Table (New World) 1998: Chile/New York: Sound Environment (Black Saint) 2003: One Atmosphere (Tzadik) 2004: The Hard Blues: Live in Lisbon (Cleanfeed) World Saxophone Quartet ile: Point of No Return 1977 Moers Music
Steppin` with the World Saxophone Quartet 1979 Black Saint W.S.Q. 1981 Black Saint Revue 1982 Black Saint Live in Zurich 1984 Black Saint Live at Brooklyn Academy of Music 1986 Black Saint
Plays Duke Ellington 1986 Elektra / Nonesuch, Dances and Ballads 1987 Elektra / Nonesuch, Rhythm and Blues 1989 Elektra / Nonesuch, Metamorphosis 1991 Elektra / Nonesuch

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Hemphill!

23 Ocak 2013, Çarşamba

Gary Burton Indiana doğumlu Amerikalı vibrafoncudur. 1960`larda ortaya çıkan iki büyük vibrafoncudan biri olan (diğeri Bobby Hutcherson) Gary Burton, kendi icadı olan dört tokmak tekniğiyle enstrümanında piyanistik bir stil geliştirmiş orijinal bir sanatçıdır. Burton ayrıca fusion jazz`in öncülüğünü yapmış, cazda düet formatını popülarize etmiş ve Berklee College of Music`te 30 yıl ders vermek suretiyle caz eğitiminde önemli rol oynamış çok yönlü bir isimdir.

6 yaşında müziğe başlayan Gary Burton vibrafon ve marimba çalmayı kendi başına öğrenmiş, 16 yaşında da piyano eğitimi almaya başlamıştır. Sanatçı vibrafona yaklaşımında en büyük ilhamı ünlü caz piyanisti Bill Evans`tan aldığını söyler. İlk kaydını 17 yaşındayken Nashville, Tennessee`de country gitaristleri Hank Garland ve Chet Atkins`le yapan Burton, daha sonra eğitim aldığı Berklee College of Music`i bırakarak önce George Shearing`le (1963), 1964-1966 yılları arasındaysa Stan Getz`le çalışır. Getz`le olduğu dönemde grupla birlikte "Get Yourself a College Girl" adlı sinema filminde yer alır, Astrud Gilberto`yla birlikte ünlü "Girl From Ipanema" parçasında çalar ve 1965 yılında Down Beat dergisinin "Talent Deserving of Wider Recognition" (daha fazla takdiri hakeden yetenek) ödülünü alır. 1967 yılında gitarist Larry Coryell, davulcu Roy Haynes, ve basçı Steve Swallow`la birlikte the Gary Burton Quartet`i kurarak jazz-rock spektrumunun her iki tarafından geniş kitlelere hitap eder ve "Duster" ve "Lofty Fake Anagram" gibi albümler vasıtasıyla jazz fusion fenomeninin öncüleri arasına girer. Burton`un popülaritesi 1968 yılında Down Beat dergisinin "Jazzman of the Year" ödülüyle taçlandırılacaktır, ki kendisi aynı zamanda bu onura erişen en genç sanatçıdır. 1960`ların ortalarında Larry Coryell`in gruptan ayrılmasından sonra Burton Sam Brown, Jerry Hahn, David Pritchard, Mick Goodrick, Pat Metheny, John Scofield, Kurt Rosenwinkel gibi kaliteli gitaristlerle çalışmıştır. 1970`lerde müziğinde daha özel bağlamlara odaklanan Gary Burton, 1971 yılında Montreux Caz Festivali`nde canlı kaydedilen solo vibrafon konser albümü "Alone at Last"le ilk Grammy ödülünü kazanır (1972). Bunun yanında pek sık duyulmayan duo formatında çalışmalar yaparak basçı Steve Swallow, gitarist Ralph Towner ve piyanist Chick Corea`yla albümler kaydeder. Özellikle Chick Corea`yla olan birlikteliği önemlidir, zira kişisel ve profesyonel bazda uzun yıllara yayılan bu ilişki kendisine 1979, 1982, 1998 ve 2009 yıllarında 4 Grammy ödülü daha getirecektir. 1970`ler ayrıca Gary Burton`un Berklee`deki müzik eğitmenliği kariyerinin de başlangıcıdır. 1971`de perküsyon ve emprovizasyon öğretmenliğiyle başlayan bu kariyer 1996`da Executive Vice President seçilmesiyle zirveye ulaşmıştır. Değişik periodlarda RCA, Atlantic, ECM, GRP ve Concord firmaları adına çok sayıda albüm kaydeden sanatçı, bu albümlerde Carla Bley, Gato Barbieri, Keith Jarrett, Steve Lacy, Pat Metheny, Makoto Ozone, Adam Nussbaum, Tiger Okoshi, Herbie Hancock, B.B. King, Wolfgang Muthspiel, Tommy Smith, Eberhard Weber, Ralph Towner, Peter Erskine, Stephane Grappelli ve tango efsanesi Ástor Piazzolla gibi ünlü isimlerle çalışmıştır. Burton`un bazı önemli albümlerinden diskografisinden ayrı olarak burada bahsedecek olursak: 1979`da Chick Corea`yla "Duet" (Grammy ödüllü); 1990`da Pat Metheny ile "Reunion"; 1997`de Chick Corea`yla "Native Sense" (Grammy ödüllü); yine 1997`de Arjantinli tango müzisyenleriyle birlikte "Astor Piazzolla Reunion"; 1998`de Chick Corea, Pat Metheny, Roy Haynes, ve Dave Holland`la "Like Minds" (Grammy ödüllü); 2000 yılında bir diğer Astor Piazzolla projesi olan "Libertango"; 2001`de bir vibrafon tribute albümü olan "For Hamp, Red, Bags and Cal" (toplam 15 Grammy adaylığından 12.cisi); 2002`de piyanist Makoto Ozone ile Brahms, Scarlatti, Ravel, Barber ve diğerlerinin klasik eserleriyle emprovizasyon olanaklarını denedikleri ve kendilerine klasik müzik dalında Grammy adaylığı getiren "Virtuosi". 2003 yılında Berklee`den emekli olan Gary Burton, 16 yaşındaki gitarist Julian Lage ve Rusya doğumlu piyanist Vadim Nevelovskyi gibi genç yeteneklerden oluşan "Generations" grubunu kurarak turnelere çıkar, ayrıca grupla "Generation" (2004) ve "Next Generation" (2005) adlı 2 CD kaydeder. 2004-2008 yılları arasında Sirius Satellite Radio adında haftalık bir radyo caz programı sunan sanatçı, 2006 Eylül`ünden 2008 Nisan`ına kadar Chick Corea`yla birlikte dünya çapında bir turneye çıkarak 35 yıllık birlikteliklerini kutlamıştır. İkilinin 2008 yılı yapımı live doble-CD`si "The New Crystal Silence" Burton`a altıncı Grammy ödülünü kazandırmıştır. Sanatçının başdöndürücü kariyerinde bir sonraki proje, 1970`lerdeki grubunun müziğini tekrarlayan Pat Metheny, Steve Swallow ve Antonio Sanchez`li "Quartet Live"dır. 2010-2011 yıllarında tekrar Chick Corea`yla turneye çıkan Burton, 2011 Haziran`ında Julian Lage, Antonio Sanchez ve Scott Colley`den oluşan New Gary Burton Quartet`le "Common Ground" CD`sini çıkarmış ve yıl boyunca yoğun bir turne programı yaşamıştır. Sanatçının son çalışmasıysa 2012 yılında piyasaya çıkan ve yine Chick Corea`lı bir düet albümü olan "Hot House"dur. 1994 yılında Terry Gross`la yaptığı bir radyo söyleşisinde gay olduğunu açıklayan Gary Burton, bunu açıkça deklare eden az sayıdaki ünlü caz müzisyeni arasındadır.

Ve sırada uzunca bir Gary Burton diskografisi var: Lider olarak: New Vibe Man in Town (RCA, 1961), Who is Gary Burton? (RCA, 1962), 3 in Jazz (RCA, 1963), Something`s Coming! (RCA, 1963), The Groovy Sound of Music (RCA, 1964) The Time Machine (RCA, 1966) Tennessee Firebird (RCA, 1966) Duster (RCA, 1967) Lofty Fake Anagram (RCA, 1967) A Genuine Tong Funeral (RCA, 1968) with Carla Bley Gary Burton Quartet in Concert (RCA, 1968) Country Roads & Other Places (RCA, 1969) Throb (Atlantic, 1969) Good Vibes (Atlantic, 1969) Paris Encounter (Atlantic, 1969) with Stephane Grappelli Gary Burton & Keith Jarrett (Atlantic, 1970) with Keith Jarrett Alone at Last (Atlantic, 1971)Crystal Silence (ECM, 1972) with Chick Corea In The Public Interest (Polydor, 1973) with Michael Gibbs The New Quartet (ECM, 1973)Seven Songs For Quartet And Chamber Orchestra (ECM, 1974) featuring music by Mike Gibbs Hotel Hello (ECM, 1974) with Steve Swallow Ring (ECM, 1974) with Eberhard Weber Matchbook (ECM, 1974) with Ralph Towner Dreams So Real (1975) featuring music by Carla Bley (ECM) Passengers (ECM, 1976) with Eberhard WeberTimes Square (ECM, 1978) Duet (ECM, 1979) with Chick CoreaIn Concert, Zurich, October 28, 1979 (ECM, 1980) with Chick Corea Easy as Pie (ECM, 1980)Picture This (ECM, 1982) Lyric Suite for Sextet (ECM, 1982) with Chick CoreaReal Life Hits (ECM, 1984) Gary Burton and the Berklee All-Stars (JVC, 1985)Slide Show (ECM, 1986) with Ralph Towner Whiz Kids (ECM, 1986) Times Like These (GRP, 1988)The New Tango (1988) with Ástor Piazzolla Reunion (GRP, 1989) with Pat Metheny, Will Lee, Peter Erskine, Mitchel Forman Right Time, Right Place (GNP Crescendo, 1990)Cool Nights (GRP, 1991)Six Pack (GRP, 1992)It`s Another Day (GRP, 1993)Face to Face (GRP, 1994) Live in Cannes (Jazz World, 1996) Ástor Piazzolla Reunion: A Tango Excursion (Concord Jazz, 1996) Departure (Concord Jazz, 1997) Native Sense with Chick Corea (1997) Like Minds with Chick Corea, Pat Metheny, Roy Haynes, and Dave Holland (1998) Alone at Last (solo album/CD) Live cuts 1–3 @ Montreaux Jazz Festival 1971, Studio cuts 4–7. (32jazz, 1999) Libertango: The Music of Ástor Piazzolla (Concord Jazz, 2000) For Hamp, Red, Bags, and Cal (Concord Jazz, 2001) Virtuosi (Concord, 2002) Music of Duke Ellington (LRC Ltd, 2003) Generations (Concord Jazz, 2004) Next Generation (Concord, 2005) Live in Montreux 2002 (Eagle Eye, 2006) L`Hymne a l`Amour (2007) with Richard Galliano The New Crystal Silence (Concord Jazz 2008) with Chick Corea "Quartet Live" (Concord Jazz 2009) with Pat Metheny, Steve Swallow, Antonio Sanchez "Common Ground" Gary Burton The New Quartet (Mack Avenue 2011) Hot House (Concord Jazz, 2012) Sideman olarak: After the Riot in Newport with the Nashville Allstars (RCA, 1960) - Chet Atkins ile Jazz Winds from a New Direction (1960) - Hank Garland ile Bob Brookmeyer and Friends (Columbia, 1962) - Bob Brookmeyer ile Getz au GoGo (Verve, 1964) - Stan Getz ile Getz/Gilberto No. 2 (Verve, 1964) - Stan Getz ile Nobody Else But Me (Verve, 1964) - Stan Getz ile Wild Flower (Atlantic, 1972) - Hubert Laws ile Out of the Woods (1963) - George Shearing ile Fluid Rustle (ECM, 1979) - Eberhard Weber ile Cafe Noir (Intermusic, 1991) - Thomas Clausen ile Flowers And Trees (MA Music Int., 1992) - Thomas Clausen ile.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Burton!

22 Ocak 2013, Salı

J. J. Johnson Amerikalı tromboncu, besteci ve aranjördür. Pekçoklarınca tüm zamanların en iyi caz tromboncusu olarak kabul edilir, hatta bu genel görüş şu şekilde de ifade edilmiştir: 1920`lerde Louis Armstrong trompet çalma sanatını daha önce bilinmeyen bir seviyeye yükseltti; bir on yıl sonra Art Tatum aynısını piyanoda uyguladı; daha sonra Jimmy Blanton basta ve Charlie Parker saksofonda aynı şeyi yaptılar; trombonda ise bu isim James Louis (J. J.) Johnson`du. Bebop`u benimseyen ilk trombonculardan olan Johnson Charlie Parker ve Dizzy Gillespie`nin getirmiş oldukları yenilikleri enstrümanına uygulamış ve süratli fakat bir o kadar da rahat çalışıyla bazı dinleyicilerin çaldığı enstrüman hususunda yanılmalarına (slide`dan ziyade valve trombon çaldığını sanmalarına) sebep olmuştur.

9 yaşında piyano eğitimi almaya başlayan ve 14 yaşında trombon çalmaya karar veren J. J. Johnson, 1941 yılında Clarence Love`un yerel grubunda çalarak profesyonel müzik kariyerine start verir. Bir sonraki durağıysa Snookum Russell`in grubudur (1942). 1942-1945 yılları arasında Benny Carter`in orkestrasında çalışan Johnson, ilk kayıtlarını da yine Carter liderliğinde 1942 yılında yapar. Kaydedilmiş ilk solosunun (Love for Sale parçasında) tarihi Ekim 1943`tür. 1944 yılında ilk Jazz at the Philharmonic konserinde yer aldıktan sonra 1945`te Count Basie orkestrasına katılır ve 1946`ya kadar orkestranın turne ve kayıtlarında çalar. 1946-1950 yılları arasındaysa üst düzey bop müzisyenleriyle çalışma imkanı bulur, ki bunlar arasında Charlie Parker (1947`de birlikte kayıt yapmıştır), the Dizzy Gillespie big band, Illinois Jacquet (1947-1949) ve the Miles Davis Birth of the Cool Nonet yer almaktadır. 1946 yılında bebop`un yaratıcılarından Dizzy Gillespie genç tromboncuyu şu sözlerle teşvik etmiştir: "Her zaman trombonun farklı çalınabileceğine inandım ve bugünlerde birinin bunu anlamasını bekliyordum. Görev senin adamım!" Burada yeri gelmişken bir röportajında Charlie Parker ve Dizzy Gillespie`yi dinlemeden önce kimlerden etkilendiği sorusuna sanatçının verdiği cevabı aktaralım: "Charlie Parker ve Dizzy`yi dinlemeden ve bebop`la ilgili birşey öğrenmeden önce ilk caz kahramanım Lester Young`dı. Ben ve bütün arkadaşlarım "Lester Young-oholic"tik. Bir araya gelerek saatlerce Lester Young sololarını dinler, analiz eder ve tartışırdık. O bizim tanrımızdı." Bebop kayıtları yaptığı söz konusu dönemde kendi liderliğindeki küçük gruplarla da stüdyoya giren J. J. Johnson`un grup elemanları arasında Max Roach, Sonny Stitt, Bud Powell ve genç bir Sonny Rollins de yer almaktadır. 1951`de basçı Oscar Pettiford ve trompetçi Howard McGhee`yle birlikte Japonya ve Kore`deki askeri kampları turlayan Johnson Amerika dönüşü müziğe kısa bir süre ara vererek bir memuriyet işine girer ve iki yıl boyunca (1952-1953) bu işi sürdürür. 1954 Ağustos`unda Savoy Records prodüktörü Ozzie Cadena`nın teşvikiyle diğer bir tromboncu Kai Winding`le birlikte "Jay and Kai Quintet"i kurar ve Ağustos 1956`ya kadar varlığını sürdüren bu grupla büyük bir müzikal ve aynı zamanda ticari başarı yakalar. İkili 1958 yılında bir İngiltere turnesi için tekrar bir araya gelecek, ayrıca 1960`ta bir ve 1968-1969 yıllarında iki adet stüdyo albümü kaydedecektir. Johnson`la Winding`in reunion`ları arasında Ocak 1967`de gerçekleşen Sassy Swings Again adlı Sarah Vaughan kaydını ve 1980`lerin başlarında Japonya`daki birkaç festival konserini de saymak gerekir. Winding`le yolları ayrıldıktan sonra 3 yıl boyunca kendi küçük gruplarıyla ABD, Birleşik Krallık ve İskandinavya`yı kapsayan turnelere çıkan J. J. Johnson, 1957-1960 yılları arasında JATP turlarına da katılır. 1950`lerin ortalarından 1960`ların başlarına kadar beste çalışmalarına giderek daha fazla ağırlık veren sanatçı cazdaki Third Stream akımının aktif iştirakçilerinden biri olur ve klasik müzikle cazın unsurlarını birleştiren geniş ölçekli çalışmalara imza atar, ki bunlar arasında "Poem for Brass" (1956), "El Camino Real", altı bölümlük bir süit olan ve Dizzy Gillespie`nin solist olarak yer aldığı "Perceptions" (1961) özellikle önemlidir. 1962`de birkaç ay boyunca Miles Davis Sextet`le turneye çıkan J. J. Johnson`un bu çalışması ne yazık ki kaydedilmemiştir. 1965`ten başlayarak kendi beste ve aranjmanlarını içeren bir dizi büyük grup stüdyo albümü kaydeden Johnson, 1970`te Quincy Jones`un ısrarıyla California`ya yerleşerek televizyon ve film müzikleri yapmaya başlar. Sanatçının müziklerini bestelediği filmler arasında Across 110th Street, Cleopatra Jones, Top of the Heap ve Willie Dynamite; TV dizileri arasındaysa Starsky & Hutch, Mike Hammer ve The Six Million Dollar Man yer almaktadır. O zamana kadar caz dünyasındaki popülaritesini hayli arttırmış olan Johnson, 1970`ler boyunca düşük bir profil sergilemesine rağmen Down Beat anketlerini kazanmaya devam eder. 1977 ve 1982`de Japonya`da, 1984`te ise Avrupa`da konserler vererek yoğun performans takvimine geri döner; Kasım 1987`deyse New York`un Village Vanguard kulübünde çalışmaya başlar. Aralık 1988`de Japonya turnesindeyken eşi Vivian`ın felç geçirmesi üzerine o dönem bütün işlerini iptal ederek enerjisinin tümünü onun bakımına adayacaktır. 1992`de Concord`dan çıkan "Vivian" adlı çalışma, 1991`de kaybettiği eşinin anısına kaydedilmiş oldukça dokunaklı bir ballad albümüdür. 1990`ların ortalarına kadar alanında liderliğini koruyan Johnson 1996 yılının sonuna doğru aktif müzik kariyerine son vermiş, 2000 yılı başlarında prostat kanseri tanısı konduktan sonra 4 Şubat 2001`de intihar ederek hayatına son vermiştir. 2000 yılında The Musical World of J. J. Johnson adlı bir biyografisi yayınlanmış olan sanatçının "Wee Dot", "Lament" ve "Enigma" gibi her biri birer caz standartı haline gelen tanınmış besteleri mevcuttur. J. J. Johnson 1995 yılında Down Beat Hall of Fame`e seçilmiştir. J. J. Johnson diskografisiyle bu bölümü de noktalıyoruz:

Lider olarak: 1949: J. J. Johnson (Savoy), 1949: J. J. Johnson`s Jazz Quintets, 1949: J. J. Johnson`s Boppers (Fantasy), 1949: J. J. Johnson with Sonny Stitt (OJC), 1952: Jazz South Pacific (Savoy), 1953: The Eminent Jay Jay Johnson Volume 1 Blue Note, 1955: The Eminent Jay Jay Johnson Volume 2 Blue Note, 1957: Blue Trombone American Jazz Classics, 1957: Stan Getz and J.J. Johnson at the Opera House, 1959: Sonny Stitt / Bud Powell / J. J. Johnson (Prestige) - with Sonny Stitt, 1960: J.J. Inc. Columbia, 1963: J.J.`s Broadway (Verve), 1964: Proof Positive (Impulse!), 1965: Goodies (RCA),1966: Broadway Express (RCA), 1977: The Yokohama Concert Pablo, 1977: Chain Reaction: Yokohama Concert, Vol. 2 Pablo (released in 2002), 1979: Pinnacles OJC, 1982: Aurex Jazz Festival ’82 All Star Jam Somethin` Else Classics TOCJ, 1983: Jackson, Johnson, Brown and Company Fantasy, 1983: We`ll Be Together Again - J.J. Johnson and Joe Pass OJC, 1984: Things Are Getting Better All the Time (w/ Al Grey) OJC, 1988: Standards Antilles, 1992: Vivian Concord, 1994: Carnegie Hall Salutes the Jazz Masters Verve, 1994: Tangence (with the Robert Farnon Orchestra) Verve, 1996: The Brass Orchestra Verve, 1998: Heroes Verve, Kai Winding ile birlikte: 1954: Jay and Kai (Savoy), 1954: An Afternoon at Birdland, 1954: Jay and Kai (Prestige), 1955: K + J.J. (Bethlehem), 1955: `Nuf Said (Bethlehem), 1956: Trombone for Two (Columbia), 1956: Jay and Kai (Columbia), 1956: Jay and Kai + 6 (Columbia), 1960: The Great Kai & J. J. (Impulse!), 1968: Israel (A&M/CTI), 1968: Betwixt & Between (A&M/CTI), 1969: Stonebone (A&M/CTI (Japan)), Sideman olarak: Julian "Cannonball" Adderley (EmArcy, 1955) - Cannonball Adderley ile, Basie Jam (1973) - Count Basie ile, Count Basie with Joe Turner - The Bosses (1973) - Count Basie ile, Count Basie- Kansas City 7 (Pablo, 1980) - Count Basie ile, The Birth of the Cool (Capitol, 1949) - Miles Davis ile, Walkin` (Prestige, 1954) - Miles Davis ile, Afro-Cuban (Blue Note, 1955) - Kenny Dorham ile, Dee Gee Days: The Savoy Sessions (Savoy, 1951-52 [1976]) Dizzy Gillespie ile, Afro (Norgran, 1954) - Dizzy Gillespie ile, Dizzy and Strings (Norgran, 1954) - Dizzy Gillespie ile Perceptions (Verve, 1961) - Dizzy Gillespie ile (besteci ve aranjör olarak) The Hawk Flies High (1957) - Coleman Hawkins ile Bebop (East West, 1988) - Milt Jackson ile Sonny Rollins, Vol. 2 (Blue Note, 1957) - Sonny Rollins ile The Cape Verdean Blues (Blue Note, 1965) - Horace Silver ile Sonny Stitt Plays Arrangements from the Pen of Quincy Jones (Roost, 1955) - Sonny Stitt ile The Matadors Meet the Bull (Roulette, 1965) - Sonny Stitt ile What`s New!!! (Roulette, 1966) - Sonny Stitt ile.

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Johnson!

21 Ocak 2013, Pazartesi

Jason Moran Amerikalı piyanist ve bestecidir. Çalma ve müzik yazma stilinin oluşumunda Jean-Michel Basquiat ve Maurice Ravel gibi görsel sanatçıların ve klasik bestecilerin empresyonistik yaklaşımlarından ilham alarak farklı bir tarz geliştiren Moran, 2011 yılından beri Kennedy Center`in caz alanında sanat danışmanlığı görevini yürütmektedir.

Houston, Texas`ta büyüyüp 6 yaşında piyano çalmaya başlayan Jason Moran`ın pek de büyük bir hevesle başlamayan müzik yolculuğu 13 yaşında Thelonious Monk`un "Round Midnight" eserini dinlemesiyle birlikte yön değiştirmiş ve sanatçı klasik müzikten caza geçmiştir. Önce Houston`s High School for the Performing and Visual Arts`a devam eden Moran daha sonra Manhattan School of Music`e geçerek ünlü piyanist Jaki Byard`dan ders almıştır. Sanatçının eğitimine katkıda bulunan diğer iki isim, ünlü avant-garde piyanistler Muhal Richard Abrams ve Andrew Hill`dir. Manhattan School of Music`te eğitimine devam ederken 1997 yılında saksofoncu Greg Osby`nin grubuyla Avrupa turnesine çıkan Jason Moran, Osby`nin çalışından hoşlanması sonucu Amerika dönüşü de sanatçıyla çalışmayı sürdürmüş ve Osby`nin 1997 Blue Note albümü Further Ado`yla ilk kayıt tecrübesini yaşamıştır. Daha sonra Blue Note`la kendi kontratını imzalayan Moran`ın ilk albümü 1999 yılı yapımı Soundtrack to Human Motion`dur ve bu albümde Greg Osby, davulcu Eric Harland (Manhattan School`dan sınıf arkadaşı), vibrafonist Stefon Harris ve akustik basçı Lonnie Plaxico`yla birlikte çalmıştır. Bir sonraki yılın albümü Facing Left ise aynı zamanda basçı Tarus Mateen ve davulcu Nasheet Waits`ten oluşan The Bandwagon üçlüsünün ilk çalışmasıdır ve JazzTimes dergisi tarafından "ani bir klasik" olarak ilan edilmiştir. Üçüncü Blue Note çalışması olan Black Stars için üçlüye avant-garde ikonu saksofoncu Sam Rivers eklenmiş ve albüm için Village Voice`tan Gary Giddins "bir Blue Note kilometre taşı, 2000 yılının en olağanüstü CD`lerinden biri" ifadelerini kullanmıştır. 2002 yılı solo piyano CD`si Modernistic`i 2003 yılı yapımı, New York`un Village Vanguard kulübünde canlı kaydedilen The Bandwagon: Live at the Village Vanguard adlı çalışma takip etmiş ve albüm Moran-Mateen-Waits üçlüsüne New York Times tarafından "cazın en iyi yeni ritm grubu" ünvanının verilmesine yol açmıştır. 2003 ve 2004 yıllarında Down Beat eleştirmenleri tarafından Yılın Yükselen Yıldız Caz Sanatçısı, Yılın Yükselen Yıldız Caz Piyanisti ve Yılın Yükselen Yıldız Bestecisi seçilen Jason Moran 2005 yılında blues müziğine saygı bağlamında Same Mother albümünü yayınlamış ve aynı yıl Playboy dergisi tarafından ilk olarak verilen Yılın Caz Sanatçısı ödülünü kazanmıştır. Sanatçının 2006 yılı CD`si Artist In Residence the Walker Art Center, the Dia Art Foundation ve Jazz at Lincoln Center için yapılan çalışmaları içermektedir. 2007 yılında Jason Moran bir başka olağanüstü işe imza atarak Thelonious Monk`un ünlü Monk at Town Hall konserini Monk ve aranjör Hall Overton`la yapılan sanal audio söyleşileri kullanmak suretiyle yeniden yaratmıştır. Bir multi-medya performansı olan ve eleştirmenlerce çok beğenilen çalışma "IN MY MIND: Monk at Town Hall, 1959" adını taşımaktadır. Moran 2007 yılında ayrıca USA Prudential Fellow seçilerek Amerika`nın yaşayan en iyi sanatçılarını desteklemek amacıyla kurulmuş olan United States Artists vakfı tarafından 50,000 $ ile ödüllendirilmiştir. Kendi adına yaptığı çalışmaların yanısıra diğer sanatçılarla da performans ve kayıtlarda bir araya gelen Jason Moran`ın birlikte çalıştığı isimlerden bazıları şunlardır: Cassandra Wilson, Wayne Shorter, Charles Lloyd, Dave Holland, Marian McPartland, Don Byron, Joe Lovano, Greg Osby, Steve Coleman, Von Freeman, Andrew Hill (duo), Uri Caine (duo), Bunky Green, Sam Rivers, Lee Konitz, Paul Motian, Chris Potter, Jenny Scheinman, Christian McBride ve Stefon Harris. Sanat dünyasında süregiden vizyoner ortak çalışmaları Moran`a ek bir hayran kitlesi ve saygınlık kazandırmakta, sanatçının müziği MOMA ve Whitney Museum of American Art koleksiyonlarında yer almaktadır. Halen the New England Conservatory of Music ve the Manhattan School of Music`te dersler vermeyi sürdüren Jason Moran 2012 yılında bir NPR yapımı olan "Piyano Cazının Yükselen Yıldızları" programında yer almıştır. Son albüm çalışmasıysa 2010 yılı Blue Note yapımı Ten`dir. Her ne kadar Jason Moran`ın albümlerinden yukarda söz ettiysek de toplu bir diskografiyle bitirelim bu bölümü: Lider olarak: Soundtrack to Human Motion (1999) Facing Left (2000) Black Stars (2001) Modernistic (2002) The Bandwagon: Live at the Village Vanguard (2003) Same Mother (2005) Artist in Residence (2006) Ten (2010) Sideman olarak: Charles Lloyd ile, Rabo de Nube (ECM, 2007) Mirror (ECM, 2010) Athens Concert (ECM, 2011) Greg Osby ile, Further Ado (Blue Note, 1997) Friendly Fire (Blue Note, 1998) Joe Lovano ile, as co-leader Banned in New York (Blue Note, 1998) Zero (Blue Note, 1998) Symbols of Light (A Solution) (Blue Note, 2001) Inner Circle (Blue Note, 2002)

Happy Birthday Jazz! Happy Birthday Mr. Moran!

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN