Benden uzak dursun ile başımın tacı arası 4 caz-rock fusion albüm

Adam Holzman; "Truth Decay" (Big Fun Productions)

İlk solo albümünü Miles Davis`in son yıllarındaki elektronik döneminde çalmasının etkisi (grubunun müzikal direktörü imiş) ve Miles`ın meşhur albümü "In A Silent Way"e referansla "In A Loud Way" koyan ve müzikal ekseni caz olmasına rağmen birçok farklı türde albüm ve projede çalan çok tecrübeli bir müzisyen Adam Holzman. Daha öğrenciyken kurduğu ilk grubu The Fents caz-rock`ın yanısıra progressive rock`a meyilli çok iyi bir fusion grubu idi. 35 yıllık kariyerinde Miles Davis, Michel Petrucciani, Steps Ahead, Wayne Shorter ve hatta Ornette Coleman gibi isimlerle çalışan klavyeci, uzun yıllardır solo kariyerinin yanında son yılların progressive rock fenomeni Steve Wilson ile çalışıyor.

* * *

Albümün ismi günümüzde tartışılan gerçeklik sonrası diye tabir edilen (post truth) duruma işaret eden gerçekliğin çöküşünü işaret ediyor. Ülkemizde birebir yaşadığımız, daha çok bağıranın haklı görülmesi, yorumla olgunun yer değiştirmesi, bilimin yerini dogmaların alması vs vs.

* * *

Albümdeki müzisyenler kendi grubu Brave New World`den basçı Freddy Cash Jr, davulcular Juju House, Abe Fogle, Steve Wilson`dan grup arkadaşları Nick Beggs, Craig Brundell ve Steve Wilson. Karısı gitarist Jane Getter, Günümüz progressive camiasında yeni bir Mel Collins haline bürünen saksofoncu Theo Travis, İsrail`li genç saksofoncu Ofer Assaf ve İtalya`da yapılan kayıtlardaki İtalyan müzisyenlerden oluşan geniş bir kadro. Bunun yanında, Mark Egan ve Laurence Cottle gibi iki dev basçı da çalanlar arasında.

* * *

İki parça dışında tüm beste ve düzenlemeler kendisine ait. Biri Elektra Records sahibi olan babasının 60`larda yayınladığı bir gruptan. Love`ın en ünlü albümündeki "A House is Not a Motel". Bir diğeri de, albüme ismini veren parça. Sözler ve vokal Nick Beggs`e ait. Parça Steven Wilson albümünde olsa hiç sırıtmaz.

* * *

Albüm, tahmin edilebileceği gibi çok farklı müzikal tarzları olan müzisyenlerle kotarılmış. Ama çıfıt çarşısı gibi kaotik bir şey değil. Albümün tonu modern. Yeri geliyor caz ağırlıklı tonlar ve gamlar yeri geliyor modern bir oda müziği diye düşünüyorsunuz. Açılış parçası davul ve basın sürüklediği Weather Report tarzı bir caz-rock. "Bella Capri" klavye, bas, davul ile kotarılmış bir balad. "Are You High" trompet, tenor saksofon, flugerhorndan oluşan üflemelilerin zenginleştirdiği grubu adeta küçük bir big bande evirmiş. Düzenleme de big band mantığı ile yapılmış. Klavye sololarına ayrılmış bir suit diyebiliriz. "Morphine Lollipop"daki küçük klavye riff`leri hemen akla Eddie Harris`in Freedom Jazz Dance`ını hatırlatıyor, tabi ki Brian Auger`in yorumundaki halini. "I Told You So" ise İtalyanlarla yaptığı euro-jazz dansı sanki.

* * *

Müzisyenler:
Adam Holzman: Klavyeler (1-7, 9), sahte gitar solo (1), davul programlama (1), ring modulator (4, 10), piyano (5, 7, 10, 11), Moog bas (5, 9), oyuncak piyano (6), sequencer (7), vurmalı programlama (7), vocoder (8), elektrik piyano (8), synth (11)
Jane Getter: Wah gitar (1), gitar (3, 10), ritm guitar (4), gitar solo (7)
Steven Wilson: Gitar solo (4)
Freddy Cash, Jr.: Bas (1, 3, 4, 7, 9, 10)
Laurence Cottle: Perdesiz bas (2)
Mark Egan: Bas (6), akustik bas (11)
Stefano Olivato: Mızıka (8), bas (8)
Abe Fogle: Davul (1, 4, 5, 7, 9, 10)
Craig Blundell: Davul (2, 3, 6)
Davide Ragazzoni: Davul (8)
Russell Holzman: İlave vurmalılar (9)
Franz Hackl: Trompet (4, 6), flugelhorn (6)
Theo Travis: Soprano saksofon (1), flüt , delay (3), tenor saksofon (6)
Ofer Assaf: Soprano saksofon (4, 9), tenor saksofon (5, 9, 10)
Nick Beggs: Vokal (7), Chapman Stick (7)
Randy McStine: Vokal (3)

The Jeff Lorber Fusion; "Impact" (Shanachie)

Temiz ve steril fusion ne kadar yavan olsa da neredeyse kırk senedir rağbet görüyor. Jeff Lorber ne yazık ki senelerdir inatla bu müzikte ısrarcı. Albümlerinizde birinci sınıf müzisyenlere ne çaldırırsanız onu çalarlar. O yüzden, albümün kadrosundaki Gary Novak (davul), Jimmy Haslip (bas), Andy Snitzer (saksofon) sizi kandırmasın. Kariyerinin başında Chick Corea`dan destek gören klavyeci hemen her albümünde sizi şaşırtmayan şeyler sunmaya devam ediyor. Hemen herkesin antipatisini kazanmış Kenny G de bir zamanlar Jeff Lorber`in grubunda çalmıştı dersem ne tür müziğe muhatap kalacağınızı anlarsınız sanırım. Michael Franks, Fourplay dinleyenler sevecektir. Benden uzak dursun.

Müzisyenler:
Jeff Lorber: Klavyeler
Gary Novak: Davul
Jimmy Haslip: Bas
Andy Snitzer: Saksofon

Jimmy Haslip & Scott Kinsey & Gergö Borlai; ARC Trio (Blue Canoe)

Jimmy Haslip`i bir önceki albümden, bir önceki konserden, bir önceki gruptan filan hatırlayabilirsiniz. Ama çoğunluk Yellowjackets`tan tanıyacaktır. Kendisini en son 4,5 sene önce Scott Henderson ve Dennis Chambers ile izlemiştim. Albümde, Scott Henderson`un grubundan klavyeci Scott Kinsey ve son yıllarda adınıı sıkça duymaya başladığımız Macar davul ustası Gergö Borlai var. Ayrıca, iki usta davulcu Gary Novak ve Vinnie Colaiuta, EVI (elektronik valf enstrümanı) Judd Miller ve kabaca aynı mantıkla MIDI kontrolü ile tasarlanmış EWI (elektronik üflemeli enstrüman) , flüt ve sdaksofon çalan Steve Tavaglione de albümün konukları. Steve Tavaglione, Carlos Vega ve Alex Acuna ile 70`lerin ikince yarısında latin etkili fusion yapan Caldera`nın kurucularındandı.

* * *

Albümün ismi Jimmy Haslip`in ilk albümü ARC ile paralellik taşıyor. Albümün karakterini doğal olarak solo enstrümancılar ve onların kullandığı elektronik üflemeliler veriyor. Akılda en kalıcı parça "Goan Wanderer". Steve Taglione`nin EWI ile Arto Tunçboyacıyan`ın vokallerini andıran melodileri. Latin hissi yoğun olarak hissedilen albümün müşterileri tabi ki virtüyözite arayan enstrümancılar ve eski kafalı (müspet anlamda) fusionseverler. Sürprizi olmasa da Conchita, Joan Miro, Cedars kaliteli ensemble dinlemek isteyecekleri mest edecek performanslar vaadediyor.

Müzisyenler:
Jimmy Haslip: Elektrik Bas
Scott Kinsey: Klavyeler, Piyano
Gergö Borlai: Davul
Konuk müzisyenler:
Vinnie Colaiuta: Davul (4, 7)
Gary Novak: Davul (8, 10)
Judd Miller: EVI (6)
Steve Tavaglione: Soprano Saksofon, Flüt, EWI (2, 4, 6, 10)

Blicher Hemmer Gadd: "Omara" (C-Nut)

Steve Gadd hepimizin davul kahramanı. Chuck Mangione ile başlayan kariyerinde sekizyüz küsur kayıtta yeraldı. Paul Simon, Al Di Meola, Eric Clapton, Steely Dan, Chick Corea ve daha bir çok dev isimle kayıt yapıp sahne aldı. Özellikle son senelerde eşlikçi olmaktan ziyade kendi grubu ve diğer cazcılarla ortak projelerde ön planda yeralıyor. Bu sene Chick Corea ile bir ortaklığı, kendi grubu ile albüm ve turne yapıyor. Bu albümdeki grup ile 2014`de de bir albüm yayınlamışlar. Ben bu konser albümleri ile farkına vardım. Kadro olarak bir org triosu gibi gözüken grup iki harika Danimarka`lı müzisyenin yıllar süren ortaklığına Steve Gadd`in eklenmesiyle oluşmuş. Albümün yapımcısı ve tüm orijinal bestelerin sahibi saksofoncu Michael Blicher. Albümün açılış parçası "Omara" harika bir melodi ve dinler dinlemez aklınıza kazınıyor. "Eliah Rock" isimli geleneksel gospel çok şehvetli bir balada dönüşmüş usta müzisyenlerin elinde. Willie Dixon klasiği "My Babe de Funky" bir tarzda icra edilmiş. Bu dört albüm içerisindeki uzak ara en beğendiğim albüm.

Müzisyenler:
Steve Gadd: Davul
Dan Hemmer: Org
Michael Blicher: Saksofonlar

Cenk Akyol

Cazkolik.com / 05 Eylül 2018, Çarşamba

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN