Çölden çıkan yeni bir topluluk

Etran de L'Aïr birbirine sıkı bağlı kardeş ve kuzenlerden oluşan bir topluluk. 1995 yılında, grup lideri Moussa “Abindi” Ibra henüz 10 yaşındayken memleketi Nijer Agadez'de yerel düğünlerde çalmaya başladı. Küçük bir gruptular ve tek bir akustik gitarla yola çıktılar. Agadez küçük bir yerdi, anca birkaç evde elektrik vardı, gitar bulmak ise çok zordu. Düğünlerde müzik yapan gruplar arasında oluşan rekabetçi ortamda mümkün olduğu kadar çok konser vermek için koşuştururken yavaş yavaş şekillendiler. Önce, akustik gitarını dönüştürücü mikrofonla güçlendirdiler, sonra, elektro gitarlar ve kullanılmış bir davul seti aldılar. Yaşadıkları şehirleri gelişip büyümeye başladıkça, grup da büyüdü, yaşları ilerledikçe de küçük kardeşleri gruba dahil oldu. Etran de L'Aïr'in hikâyesi bu şekilde. Grubun hikâyesi sadece gruba değil yaşadıkları yörenin geçmişine de ayna tutuyor ve albümleri Agadez'de yaşadıkları yere olan saygılarını gösteriyorlar.

Etran de L'Aïr, 1700'lerde Agadez'e yerleşen göçebe Tuareg halkının soyundan gelse de, tipik Tuareg mirasından farklılar. Pentatonik gamlarda çalmıyorlar ve karışıma üçte birini ekledikleri geleneksel iki gitar dizisini kullanıyorlar. Agadez'in geniş çeşitliliği göz önüne alındığında, Kongolu soukous ve Mali blues gibi diğer Afrika stillerinin tonlarını müziklerinde duymak mümkün. Etran, her yerde ve herkes için çalmaya istekli bir topluluk. Yoksullar için ücretsiz konser vermeleri nedeniyle bölgelerinde haklı bir isim yaptılar. Saykodelik sesler ve ikili gitar solistinin parmak uçlarından akan müzik bölgenin her köşesinde işitildi. Abindi, “Tuareg, Toubou, Zarma, Hausa her yer için çalıyoruz, Agadez'de çalmadığımız yer kalmadı" diyor.

Etran, 25 yılı fazladır çalmalarının ardından ilk albümleri No. 1'deki açıkhava canlı kayıt stilini taşınabilir bir stüdyo ile yeni albümlerine aktardılar. “Tahawerte Ine Idinette” gibi önceki albümlerini andıran parçalar var ama Etran hâlâ kendini geliştiriyor. "Nak Deranine", canlı ve esintili, şaşırtıcı derecede ölçülü bir surf rock iken, "Toubouk Ine Chihoussay", düşünceli baladlarıyla tempoyu düşürüyor. Sesleri ne kadar değişirse değişsin, en önemli unsuru unutmuyorlar; Müziği dans edebilir hale getirmek ve coşkulu ruhunu korumak.

Agadez şehri geleceğe doğru ilerlerken, Etran de L'Aïr de onunla birlikte değişmeye devam edecek.

Bu makalenin orijinali 17 Şubat 2022 tarihinde Bandcamp'te Shy Thompson tarafından kaleme alındı.

Cazkolik.com / 27 Şubat 2022, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN