Nathalie Lermitte'in 'theatral' Edith Piaf gecesi, anıları 20. yüzyılda kalan şarkıcının hatıralarını yeniden canlandırdı

Zorlu PSM'de 6 Aralık akşamındaki gösteriyi sahneleyenler, dekoru, minimalist bir estetikle Paris nostaljisine dönüştürmüştü. Sahneyi boydan boya kaplayan perdeden yansıyan siyah-beyaz 20. yüzyıl Paris fotoğrafları önünde akordiyonuyla dolanan bir müzisyen, Eyfel kulesi, Seine nehrinde gezinen tekneler, nehir kenarında öpüşen aşıklar, sokaklar, arnavut kaldırımları ve şehre fazlasıyla yakışan kar yağışını aydınlatan sokak lambaları. Bir bankın yanında, Paris Café'lerini anlatan küçük bir masa çevresinde Viyana stili Bentwood sandelyeler, masada şarap kadehleri ve her daim gece imiş gibi siyah-beyaz bir atmosfer.

Aslında, biz cazkolikler için yabancı olmayan anlar, fotoğraflar bunlar, çünkü, caz tarihinin nostaljiyle hatırladığımız fotoğrafları hep bu görüntülerle doludur. 2. Dünya Savaşı sona ermiş, Paris işgalden kurtulmuş, savaş öncesi şehri üzgün terkeden Amerikalı siyah müzisyenler geri dönmüş ve şehir iki büyük savaş arası yaşadığı görkemli günleri yeniden hatırlarcasına müziğe ve bohem yaşamın serkeşliklerine yeniden boğulmuştur.

Tam da bu kültürel kaosun orta yerinde beliren ufacık, güzel olduğu da pek söylenemeceyek bir kadın; Edith Piaf sesiyle varolmuştu. Bir anda bakışların üstüne çevrilmesini sağlamış ama hayata bir sıfır geriden başlayan dezavantajlı yaşamını sadece sesiyle dinleyenleri büyüleyerek ayakta tutması kolay olmayacaktı.

Zorlu PSM'de izlediğimiz "Piaf! The Show" bütün bunları bize yaklaşık iki saatlik bir gösteriyle anlattı. Salonda, Piaf'ın sesini yakından tanıdığı belli olan orta yaş ve üstü bir izleyici grubu çoğunluktaydı. Lermitte'in dudaklarından dökülen "Le Ciel de Paris", "Padam Padam" gibi Piaf şarkılarına hepimiz eşlik ettik. Aklımızda kalan Piaf'ın hayatında küçük bilgi kırıntılarını gözden geçirdik, unuttuğumuz şarkıları hatırladık ve salondan ayrılırken dünyanın Piaf'ı çok sevdiğini ama 'kaldırım serçesi'nin kaderinin yine de acıyla dolu olmasını engelleyemediğine üzüldük.

20. yüzyılı anlatan böyle sahne gösterileri artık pek gelmiyor. Geldiğinde orda olmak, geçip giden günleri, o eski şarkıları hatırlamak bize yaşadığımız günlerin kıymetini de gösteriyor.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 09 Aralık 2023, Cumartesi

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN