İtiraf etmeliyim ki benim için Fred Hersch’ün yayınladığı her yeni albüm kutlanacak bir olaydır. Piyanist ve kompozitör Hersch’ün 65. yaş günü kutlamasını karantina dönemi Pensilvanya’daki evinde kaydettiği solo albümü olan "Songs From Home" ile yapıyor. Albüm 6 Kasımda Palmetto Records etikeyle yayınlandı. All About Jazz yazarı arkadaşım Dan Bilawsky “Solo piyano söz konusu olduğunda iki sınıf performansçı vardır. Fred Hersch ve geride kalan herkes” diye yazmış. Bu söze kesinlikle katılıyorum. Ama bu albüm sanatsal bir üretimden ziyade HIV pozitif bir insan olarak sağlığı çok kırılgan olan Hersch’ün hayatının en kritik süreçlerinden birinde neler hissettiğini bize tüm çıplaklığıyla aktaran bir belgesel olma niteliği taşıyor bana göre.

Albümü ilk dinlediğinde Hersch’ün tuşesindeki tansiyonu hemen farkettim. İcrasında dinleyeni konfor alanına alıveren huzurdan bir nebze olsun uzaklaşmış. Az da olsa sinirli ya da gergin bir Hersch vardı piyanosunun başında. Albümün liner notlarına göz attığımda kendi elleriyle yazdığı ilk cümlede neden bu şekilde hissettiğimi kavrayıvermiştim. Hersch “Pandeminin ilk döneminde çoğumuz gibi ben de kendimi çaresiz hissetmiştim. Yapmayı en çok sevdiğim şey olan topluluk karşısında müzik yapabilmem elimden alınmıştı” diye yazıyordu. Tabi ya, anlamalıydım. Hersch bu albümde doğal süreçte elinden alınan özgürlüğünün ardından biraz gerginlik hissediyor, çaresizlikle baş etmeye çalışıyordu. Profesyonel kayıt stüdyolarının imkanlarını bir kenara bırakmış, kayıt kalitesini çok da önemsemeden içeriğe yoğunlaşmıştı.

Müzik işte tam da bu. Maskelerin gerisinde, hatta, evden hiç çıkamaz ve yarınınız belirsizken nasıl toz pembe hayaller kurdurabilecek bir müzik yapabilirsiniz ki? Hersch’ün müziğini tanımlayan en önemli ölçüt yalandan uzak olmasıdır. Ve bu albüm prodüksiyon anlamında çok üst düzey olmasa da hayatlarımıza anlam katacak türden ve bütün Hersch albümlerinde olduğu gibi elinizin altında olmasından mutlu olacağınız türden.

Hersch, pandeminin patlak verdiği ilk dönemde şaşkınlığını hızla atlatarak evinden sosyal medya aracılığıyla “Günün Parçası” yayınları yapmaya başlamıştı. Her gün tam saatinde canlı canlı takip edip o gün hangi parçayı çalmaktan keyif alacağını merak eder olmuştum. Karantina günlerime anlam katan en önemli anlardan biriydi. Meğer Hersch tam o sıralar bir yandan bu dönemi bir albümle kayıtlara geçmeyi düşünüyormuş.

16 sene önce partneri Scott Morgan ile yaptırdıkları Pensilvanya’daki ikinci evlerinde inzivaya çekilmişlerdi. Orada bulunan 50 yaşındaki eski dost Steinway B piyanosu katedral tavanlı evde güzel akustikle bir araya geldiğinde hoş bir ses vermekteydi. Kendisi için anlam ifade eden parçaları kayda almayı düşündü. Cazla hiç tanışmadığı dönemde 60’ların popüler müziklerini, caz standartlarını, lise yıllarından bir Joni Mitchell parçasını ve tabi ki bir Beatles’ı coverlamıştı.

Bu albüm Hersch’e aslında çok da çaresiz olmadığını, kendisine müziğin hâlâ devam ettiğini ve insanlar için çalabilmenin başka bir yol ile olsa da mümkün olduğunu hatırlatmak için kaydedilmiş bir albüm. Arada mesafeler olsa da Hersch’ün parmaklarının kalbimize, hayatlarımıza dokunmasının yine de mümkün olabildiğini kanıtladığı bir kayıt olarak arşivlerimizde yerini alacak. Albüm kapak fotoğrafı da dikkatlerden kaçacak gibi değil.

Burak Sülünbaz

Cazkolik.com / 13 Kasım 2020, Cuma

How can you make dreamy music when your future is uncertain behind the mask?

I have to admit that for me, every new album Fred Hersch release is an event to cheerfuly celebrate. Pianist and composer is celebrating his 65th birthday with his new solo album Songs From Home, which he recorded at his home in Pennsylvania during the quarantine period. The album was released on November 6th via Palmetto Records label. “When it comes to the art of solo piano in jazz, there are currently two classes of performers: Fred Hersch and everyone else” says my friend Dan Bilawsky jazz critic for All About Jazz. I absolutely agree with this statement. However, this album, rather than an artistic production, is a first class documentary that obviously shows us  what Fred Hersch (whose health is very fragile as an HIV-positive person) felt about his past and future life within a situation one of the his most critical processes of his life. How he try to survive as a creative musician of his generation.

When i first listened to the album, I immediately noticed the tension in Hersch's silky touch. He has been little bit away from a mood that took you into his comfort zone during his performance. There was a slightly nervous Hersch at his piano. When I looked through the liner notes of the album, I realized why I felt this way in the first sentence he wrote with his own hands. “During the first period of the pandemic, I felt helpless, like most of us. The things that i love to do most- make music with people in front of people (and still are) taken away from me”.  he wrote. Of course I had to understand. Hersch felt some tension in this album after the freedom taken away from him in the natural process. He was trying to cope with despair. He abandoned the possibilities of professional recording studios and concentrated on the content without caring too much about the recording quality.

This is what the music is about. How can you make music that can make you dreams when you are behind the surgeon masks or never even out of the house and your tomorrow is uncertain? The most important criterion that defines Hersch's music is his music never lies. And although this album is not very high in terms of production, it is the kind that will add a meaning to our lives and, like all Hersch albums, you will be happy to have it at hand.

When the pandemic first appear, Hersch quickly overcome his astonishment and began broadcasting "Piece of the Day" from his home via social media. I had been watching it live at exactly the right time every day and wondering which piece he would enjoy playing that day. It was one of the most important moments that gave meaning to my quarantine days.Hersch was thinking about recording this period at the same time in his mind.

They had been sheltering with his partner Scott Morgan  in their second home in Pennsylvania that they built 16 years ago. The 50-years-old an old friend Steinway B piano there, combined with beautiful acoustics in the cathedral-ceilinged house, gave a pleasant sound. He considered recording the pieces that meant to him hoping that they mean something to us. A beautiful repertuar selected by him from the times when he had never met jazz, he covered the popular music of the 60s, jazz standards, a track from Joni Mitchell called “All I want” from his high school years and of course a Beatles cover included too.

This album was recorded to remind Hersch that he was not really desperate, helpless. The music is still going on and that it is possible to play to the people in another way. It will take its place in our archives as a record proving that it is still possible for Hersch's fingers to touch your hearts and your lives, even though there are distances. The album cover photo is unexceptionally beautiful too...

Burak Sülünbaz

Cazkolik.com / November 13, 2020, Friday

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN