Son dönem gün yüzü görmemiş kayıtların piyasaya çıkışlarına alışmaya başladık. Ama bu sefer durum farklı. Roy Hargrove ve Mulgrew Miller’ın Merkin Hall New York City 2006 ve Lafayette College Easton Pensilvanya 2007 yıllarına tarihlenen 13 parçadan oluşan daha önce yayınlanmamış bir konser kaydı hayata geçti. Resonance Records 17 Temmuz’da yayınlanan ‘In Harmony’de önceki caz ikonlarından bir nesil sonra doğmalarına karşın müziğe olan otantik katkılarından dolayı efsaneler panteonundaki haklı yerlerini kazanmış bu iki ismin bildiğim kadarıyla birlikte tek kayıtlarını dinleyicinin beğenisine sunuyor. Ayrıca bu kayıt Roy Hargrove’ın 2018 yılında 49 yaşındaki ani vefatı sonrası yayınlanan ilk kaydı olması özelliğini taşıyor.

Tarihi kayıtların gün yüzüne çıkarılması döneme ışık tutması açısından önemli, ayrıca, ses kalitesi bakımından Bernie Grundman mastering ve ses mühendisliği ekibinden uzmanların detaylı testlerinden geçtikten sonra kalite onayıyla dinleyiciyle buluşmuş bir kayıt olduğu bildiriliyor.

Dinlediğimde neler hissettim

Albüm elime ulaştığı andan beri sürekli tekrarda. Sakinliği, ikilinin telepatik uyumları, parça seçkileri ve enstrümanlarında kurdukları tarifi mümkün olmayan bağ bir Mulgrew Miller ve Roy Hargrove hayranı olarak benim için kelimenin tam anlamıyla bir yaşam deneyimi sunuyor. Sakin bir akşam bir dostla sohbet ederken keyif alırsınız ve yanınızda sohbetinize kulak misafiri olan dostunuz dinlerken bile sizden daha çok keyif alır ve siz dostunuzun keyif aldığını farkettikçe sohbeti daha da koyulaştırırsınız. Sahnede yaşanan muhtemelen böyle bir ân. Mulgrew Miller ve Roy Hargrove hararetli bir sohbetteler. Muhabbet gırla gidiyor seyircileri ise bu sohbetten sanki muhabbete dahillermiş gibi keyif alıyorlar.

Albümün kapak resmi ünlü caz fotoğrafçısı Jimmy Katz’a ait. Kapak resminde Roy Hargrove’ı heyecanlı gülümsesi ve dik oturuşuyla aktif ve ateşlemeye hazır bir görünüşte, Mulgrew Miller’ı ise belli belirsiz, mütevazi tebessümüyle piyanosuna kapanmış bir melânkolik olarak gözlemliyoruz. Müziklerinde yarattıkları etkinin ete kemiğe bürünmüş halini bu etkileyici kapak fotoğrafında görüyoruz. Sahnede rolleri gereği biri konuşkan, diğeri biraz ketum iki ortağın yarattığı iki kişilik senfoniyi dinliyoruz.

2 CD, dijital versiyon ve 2 plâklık versiyonları piyasada yer alan kaydın içinde 2 sanatçının daha önce görmediğimiz fotoğrafları, Ted Panken tarafından kaleme alınmış bilgilendirici bir makale ile birlikte Sonny Rollins, Christian McBride, Common, Ron Carter, Jon Batiste, Karriem Riggins, Keyon Harrold, Ambrose Akinmusire, Chris Botti, Robert Glasper gibi isimlerle yapılmış röportajlar yer alıyor.

İkili performans her zaman zorludur. Karşılıklı etkileşimde istenen düzeye ulaşamazsanız ve paçanızı kurtaracak üçüncü biri sahnede yoksa keyif vermez. Konuyu detaylandırmak gerekirse, Hargrove’un kariyerinde davulsuz bir kaydı yoktur ve Mulgrew Miller’ın ise sadece bir solo kaydı Niels-Henning Ørsted Pedersen ile ve Kenny Barron ile ikili kayıtları var sadece. Ama birlikte uyumları sanki sürekli bu formatta kayıt üretir gibi ya da yoğun prova yapmışlar gibi hissettiriyor. Aslında, işin aslını Hargrove'un kariyer boyu menajeri olan Larry Clothier’ın sözlerinden öğreniyoruz.

Larry Clothier, bir kuşak arayla doğan bu karşılıklı hayranların "birçok durumda birlikte çaldıklarını" gözlemliyor. Caz siperlerindeki geniş deneyimle birleşen bu âşinâlık, 15 Ocak 2006'da Manhattan'daki Merkin Hall'da ve 9 Kasım 2007'de Lafayette'te düzenlenen iki konserde prova yapmadan çaldıklarından bahsediyor. Clothier, New York etkinliğinden önceki gece Hargrove'un Miami'de bir konser verdiğini hatırlıyor. Pazar günü, bir kar fırtınası sonunda Newark Havalimanı'na uçtular, taksiye binip Merkin Hall'a gittiler ve "sahneye ses kontrolü ve hazırlık yapmadan girdiler". Easton konserinin arka planı da benzer şekilde doğaçlama çaldıklarını öğreniyoruz.

Albüm Cole Porter bestesi “What is this thing called love?” ile açılıyor. Cole Porter bu bestesi için “Müzik ve sözler öyle kolay bir araya geldiler ki neredeyse kendilerini yazmışlardı” diye bahseder. Bu kolay uyum ikilinin birbirleriyle farklı yönlerde ve aynı yönlerde doğaçladıkları melodi, sessizliği ve sesleri inanılmaz ölçülü kullanmaları ile çok daha anlam kazanıyor.

M. Gordon ve H. Warren bestesi “This is Always “ baladında ise Hargrove ana melodinin iskeletini kurarken, Mulgrew Miller boşlukları mütevazi tonda eşsiz bir zamanlamayla doldurarak parçanın dış kabuğunu örüyor.

Benny Golson’ın 1956 Pennsylvania Turnpike’ta yağmurlu bir Haziran gecesinde araba kazası sonrası hayatını kaybeden Clifford Brown’ın anısına yazdığı “I Remember Clifford” bestesini Miller ve Hargrove’un melânkolik icralarıyla ilk dinlediğimde mutluluk göz yaşlarıma hakim olamadım.

Albümde bu parçalarla birlikte iki Monk bestesi "Ruby, My Dear" ve "Monk’s Dream", Carlos Jobim bestesi "Triste", Bronislaw Kaper bestesi "Invitation", Dizzy bestesi "Con Alma", R. Evans bestesi "Never Let Me Go", B. Comden bestesi "Just in Time", Blue Mitchell bestesi "Funghii Mama", albümdeki tek Hargrove bestesi “Blues For Mr. Hill” ve Mulgrew Miller’ın Roy Hargrove’un ismini takdim etmesinin ardından sahneye dönen ikilinin icra ettikleri bis parçası olan Dizzy bestesi "Ow!" yer alıyor.

15 yaşındayken Monterey Jazz Festival’nde Hargrove ile tanışan trompetçi Ambrose Akinmusire’in albümdeki tek Hargrove bestesi olan "Blues for Mr. Hill" bestesi hakkında görüşlerini albüm notlarından doğrudan aktarmak isterim:

“Blues for Mr. Hill” beni çok etkiledi. Roy her zaman blues çalardı ve Mulgrew da Mississippi'liydi, ancak blues'taki boşluk ve bu kayıt boyuncaki boşluk ikili çalarken elde edilmesi en zor şeydir. Doğal olarak boşluğu doldurmak istersiniz. Mekânın güzelliğini yalnız bırakmaya güvenmek, müziğe bir kanal olma konusunda güven ve bağlılık gerektirir. Bu blues’da hiçbir şey boşa harcanmadı; her şey konuşudu”.

"In Harmony" hem Roy Hargrove veya Mulgrew Miller severlerin, hem duo kayıtları severlerin, hem caz müzisyenlerinin tanışma hikayelerini okumayı severlerin, hem canlı kayıt meraklılarının, hem albüm koleksiyonerlerinin hem caz müzikte doğaçlamanın, uyumun, sessizliğin ve sesin önemini bilen müzik severlerin keyif alacağı arşivlik bir albüm. Muhtemelen dinlemeyi en çok seveceklerinizden biri olmaya aday. 

Burak Sülünbaz

Cazkolik.com / 11 Ağustos 2021, Çarşamba

Imagine a concert in paradise

We've started to get used to previously unreleased albums. Some of them i don’t care at all. But this record is a game-changer. Totally different. A previously unreleased 13 tracks concert recording consisting of Merkin Hall New York City 2006 and Lafayette College Easton Pennsylvania 2007 by Roy Hargrove and Mulgrew Miller has been released. Resonance Records presents the only recordings (as far as I know) of these two names, who have earned their rightful place in the pantheon of legends due to their authentic contributions to music, despite being born a generation after the jazz icons before them, on 'In Harmony' released on July 17. In addition, In Harmony is the first posthumous Hargrove release since the trumpeter’s untimely passing on November 2, 2018 at age 49.

Releasing the previously unreleased i mean historical records is important in terms of shedding light on that period of time, and it is reported that this recording is acclaimed for its sound quality by expert reviewers in several audiophile magazines. Got approval after passing detailed tests by experts from the Bernie Grundman mastering and sound engineering team in terms of sound quality.

What I felt when I listened

It's been on repeat ever since the album arrived. The calmness, the telepathic harmonies of the duo, their selection of songs and the indescribable bond they form in their instruments offer a true life experience for me as i consider myself a Mulgrew Miller and Roy Hargrove fan. Imagine that you are having a delicious conversation with a close friend of you on a quiet evening, and your friend who overhears your conversation enjoys that more even listening to you, and you deepen the conversation as you realize that your friend is enjoying it. Probably such a moment on stage. Mulgrew Miller and Roy Hargrove are in a close conversation. Conversation goes deep as it can be, and the audience enjoys this conversation as if they are part of the conversation. I feel such a moment like this as i m listening to this record.

The cover picture of the album taken by acclaimed jazz photographer Jimmy Katz. In the cover art, we see Roy Hargrove as an atractive, active and ready to start the fire with his excited smile and upright sitting posture, while Mulgrew Miller as a melancholic closed to his piano with a dreamy, humble smile. In this impressive cover photo, we see the flesh and bone of the effect they create in their music. We listen to the symphony created by two partners, one of whom is talkative and the other a little more secretive, due to their roles on the stage.

You can find this precious recording with a deluxe 2-CD and digital edition and limited-edition 180-gram 2-LP  elaborate booklet with rare photos, informative essay by Ted Panken, interviews and statements from Sonny Rollins, Christian McBride, Common, Ron Carter, Jon Batiste, Karriem Riggins, Keyon Harrold, Ambrose Akinmusire, Chris Botti, Robert Glasper and others.

Duo performance is always more challenging. If you cannot reach the desired level in mutual interaction, it may not be very enjoyable if there is no third person on stage to save you. To elaborate a bit more, Hargrove has not recorded a drumless recording in his career, and Mulgrew Miller has only one solo recording, duo with Niels-Henning Ørsted Pedersen and Kenny Barron. But their harmony together makes it feel as if they are constantly producing records in this format or as if they have done intense rehearsals. In fact, we learn the truth from the words of Larry Clothier, Hargrove's career manager.

Larry Clothier observes that these mutual fans, born a generation apart, "play together on many occasions." This familiarity, combined with extensive experience in the jazz trumpets, speaks of playing without rehearsal at two concerts held at Merkin Hall in Manhattan on January 15, 2006 and Lafayette on November 9, 2007. Clothier remembers Hargrove giving a Saturday concert in Miami the night before the New York event. On Sunday, at the end of a snowstorm, they flew to Newark Airport, took a taxi to Merkin Hall, and "went on stage without sound control and preparation." We learn that they played the background of the Easton concert with a similar improvisation.

Album starts with Cole Porter’s composition “What is this thing called love?”. “The music and the words came together so easily that they almost wrote themselves,” Cole Porter says about this composition. This easy harmony gains much more meaning with the incredible measured use of melody, silence and sounds that the duo improvises in different directions and in the same direction.

In the ballad “This is Always”, composed by M. Gordon and H. Warren, Hargrove sets up the skeleton of the main melody, while Mulgrew Miller fills the gaps with an unique timing in an incredibly humble tone and making the outer shell of the piece.

When I first heard Benny Golson's composition "I remember Clifford", which he wrote in memory of Clifford Brown, who died after a car accident on a June rainy night on the 1956 Pennsylvania Turnpike, with the melancholy performances of Miller and Hargrove, I could not hold back my tears of happiness.

In the album, you can listen to two Monk compositions Ruby, My Dear and Monk's Dream, Jobim’s composition Triste, Bronislaw Kaper’s composition Invitation, Dizzy’s composition Con Alma, R.Evans’ composition Never Let Me Go, B.Comden’ composition Just in Time, Blue Mitchell’s composition Funghii Mama, the only one Hargrove’s composition on the album is “Blues For Mr Hill” and the encore Dizzy’s composition Ow!

Trumpeter Ambrose Akinmusire, who met Hargrove at the Monterey Jazz Festival at the age of 15 has some very special words for the only Hargrove composition (Blues for Mr. Hill) on the album. I would like to quote Akinmusire's views on the composition directly from the liner notes:

“I was struck by “Blues for Mr. Hill.” Roy always played the blues and Mulgrew was from Mississippi, but the space in the blues and the space throughout this recording is the hardest thing to achieve when playing duo. You naturally want to fill the space. It takes confidence and a commitment to becoming a conduit to the music to trust in leaving the beauty of the space alone. In this blues, nothing’s wasted; everything is spoken.“

In Harmony is an archival album that will be enjoyed by both Roy Hargrove or Mulgrew Miller lovers, duo lovers, jazz music lovers, live recording enthusiasts, album collectors, and music lovers who know the importance of improvisation, harmony, simplicity silence and sound in jazz music. . It would be probably one of your favorite record to listen to.

Burak Sülünbaz

Cazkolik.com / August 11, 2021

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN