Brian Eno ve Beatie Wolfe; "Lateral" ve "Luminal"

Brian Eno ve Beatie Wolf'ün ilk ortak albümleri, ambient ve dream pop'u kullanarak dile getirilmesi zor duyguları ifade ediyor ancak bu konsept, mutlu ve belirsiz müziklerinden daha incelikli bir etki yaratıyor.

Brian Eno ve Beatie Wolfe, farklı dillerde yaşandığı şekliyle duygular üzerinde çalışıyor ve karşılığı olmayan duyguları ifade etmeye çalışıyorlar. Son dönemde tercih ettikleri kelimeler arasında heyecandan ürpermek olarak nitelendirdikleri duende; işlerin yolunda gitmesine şükretmek anlamına gelen eudaimonia; yavaş gitmek ve sürecin tadını çıkarmak anlamına gelen ailyak ve özlem ya da ait olma anlamına gelen dor yer alıyor. Bunların hepsi de varoluşsal büyük duygulardır, bunlarla yüzleşmek etmek gerekir. Bunları şarkılardan daha iyi nerede açıklayabiliriz?

İkilinin ilk ortak albümleri Luminal ve Lateral'ın temel sorusu bu. İkili, ifade edilmesi her zaman kolay olmayan, çetrefilli ve karmaşık duyguları ortaya çıkaran bir müzik yapmak istiyor. Müziğin “duyguları ortaya çıkarmakla ilgili” olduğunu söylüyorlar ki bu da oldukça mantıklı bir tespit ancak, tanımlanması zor duyguların benzersizliği ikilinin başlangıç noktası olsa da, müzikleri bu karmaşaya ancak nadiren uygun düşüyor.

Eno ve Wolfe, müziğin iç dünyamızı anlamlandırmamıza yardımcı olma özelliğine uzun zamandır ilgi duyuyor. Duyguların gözlemlenmesi Eno'nun pratiğinin merkezi bir parçası olagelmiştir. Müziğin sakinlik hissi yaratması, odadaki havayı değiştirmesi ya da zihnin serbestçe dolaşması için alan yaratması gerektiğini öne sürüyor. Bu fikir Eno'nun bir dizi klasik ambient albümüne ve Discreet Music gibi üretken işlerine yön vermişti. Çalışmalarında sıklıkla bilim ve teknolojiye yer veren kavramsal sanatçı Wolfe, duyguların gücünden bahsediyor; örneğin demans gibi nörolojik rahatsızlıkları olan insanlar için müziğin terapi değerini göz önünde bulunduruyor.

Her ne kadar 2024 yılı boyunca parçalı olarak kaydedilmiş olsalar da, her iki albüm de uyumlu bir vizyon sunmaktadır: Luminal, gösterişli bir dream pop, Lateral ise ambient havasında. Her ikisi de küçük ayrıntılardan ziyade melodilerin geniş kapsamlı etkilerine odaklanan bir yaklaşımı benimsiyor. Luminal'de bulanık vokaller ve yumuşak enstrümanlar biçimsiz bir buluta dönüşüyor; Lateral'de ise tekrar eden basit bir motif 64 dakika boyunca neredeyse hiç değişmeden süzülüyor. Her iki durumda da müzik nüanstan yoksun. Basit ezgiler nadiren değişiyor veya büyüyor; tempo yumuşak; dinamikler rahat bir mezzo-fortenin etrafında geziniyor. Müzik, her şeyden önce, ölçülü oluşuyla karakterize ediliyor; bazen iki müzisyen kendilerini bütünüyle içine çekmesine müsaade etmek yerine mükemmel duyguyu bir laboratuvarda yaratmak istiyormuş gibi hissettiriyor.

Bu mesafeli duruş, Wolfe'un tüy gibi sesini, yumuşak ve yavaş gitar melodilerini ve spacey synth'leri merkeze alan ılık dream-pop baladlarından oluşan Luminal'i karakterize ediyor. Albümün sıklıkla Beach House gibi geleneksel grupları anımsatması dikkat çekici. Albümün atmosferi, hüzünlü konuları ele alırken bile ılıman bir hava yaratıyor ama bir tezat ortaya çıkıyor: Wolfe yalnızlığı gülümseyerek anlatıyor. “A Ceiling and a Lifeboat” ve “Breath March”, her ikisi de ağıt niteliğinde, gecenin karanlığını ima ediyor ama hemen ardından iç gıcıklayıcı bir sevimliliğe geri dönüyor. Şarkının adı “Hopelessly at Ease” (Umutsuzca Rahat) bunu en iyi şekilde ifade ediyor; bıkkınlık ve aşırı hoşluk el ele gidiyor.

Lateral 'de ikili, müziğin kendini tekrar etmesine rağmen daha fazla katman sunuyor. Bir saat uzunluğundaki albüm, biri kısa diğeri uzun iki parıldayan notanın giderek genişleyen bir sisin ortasında dönüp durmasıyla ortaya çıkan sekiz bölümlük kesintisiz bir parçadan, “Big Empty Country ”den oluşuyor. Parça boyunca çok az şey değişiyor, ancak devam ettikçe algıda hafif bir kayma oluyor. Eser ne Montana'nın büyük gökyüzü gibi yayılıyor ne de Amerika'nın en yalnız yolu olarak adlandırılan yol gibi tehlikeli bir şekilde ıssız. Bunun yerine, nazik ve dokunulmaz, ulaşılması güç yerler üzerine bir meditasyon.

Eno ve Beatie'nin müziği çoğu zaman basit gelse de Lateral'in sonunda kalbin merkezine daha da yaklaşmışlar. İfade edilen duygu ne ürperti kadar güçlü ne de özlem kadar acı verici. Daha çok, sürecin sonunu gördükten sonra keyif almak gibi. Her tekrarda, bu iki odak nota biraz daha genişliyor; her yeni ses katmanında, huzur duygusu daha ulaşılabilir görünüyor. Dinleme pratiği sayesinde duygular kendilerini açığa vuruyor.

Yazan: Vanessa Ague

Bu makalenin orijinali 17 Haziranda Pitchfork'da yayınlanmıştır.

Yazar Vanessa Ague çağdaş klasik ve deneysel müzik üzerine yazmaktadır. Yazıları Pitchfork'un yanı sıra The Wire, Bandcamp Daily, The Brooklyn Rail, The Quietus ve I Care If You Listen gibi yayınlarda da yer alyor. Sanatçı yaşamını Brooklyn'de sürdürmektedir.

Çeviri Cazkolik.com / 29 Haziran 2025, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN