İstanbul Caz Festivali 25. yıl kutlamalarını Marcus Miller konseriyle başlattı

İstanbul Caz Festivali 2018`de 25. yılını kutlayacak. Festival yönetimi yazın gelmesini beklemeden kutlamalara dün akşam başladı. Başlama fişeği için herhalde Marcus Miller konserinden daha uygun bir seçim olamazdı. Türkiye onu seviyor o da Türkiye`yi. Sadece gelip konser verip giden biri değil, özellikle İKSV`yle ortak projeler üreten bir elçi gibi.

Avrupa turnesine çıkan Miller önceki gün İzmir`de, dün akşam Zorlu PSM`nin görkemli Ana Tiyatro Salonu`nu son sandalyesine kadar dolduran 2 bin 500 kişiye caz tatmini garantili bir konser verdi. 2015`de yayınladığı son albümü "Afrodeezia" sonrası henüz yeni bir albümü yok ama şu sıralar müziklerini yaptığı "Marshall" isimli bir soundtrack çalışması dönüyor ortalıkta. Dün akşam konserde dinlediğimiz müzikler ise ağırlıklı son albümden çalışmalardı. Sahnedeki kadro bir kişi, alto saksofoncu Alex Han hariç hepsi hem albümden hem son İstanbul konserinden farklı isimlerdi. Miller sahnede hem alto saksofon hem trompet olmasını seviyor. Albümde ve son konserinde trompette Lee Hogans vardı, dün akşam ise Russell Gunn`ı izledik. Şan şöhret bakımından sorarsanız Russell Gunn daha ünlüdür ama bu seviye adamlar arasında pek de farketmez. Davulda Louis Gato yerine dün akşam Alex Bailey`i dinledik. Klavyelerdeyse Greg Williams vardı.

Bazen `yahu, bu müzik seksenlerde kaldı, Miller hâlâ aynı temaları döndürüp duruyor` diye hayflanıyorum, sonra sahnedeki müziğe kaptırıp el çırpıyorum, her ikisi de doğru. Miller`ın yıllardır konser ritmi belli çizgide gidiyor. Sadece Türkiye konserlerine bakarak söylemiyorum, turne konserlerinde genellikle böyle bir tercihte bulunuyor, yani, gündemdeki albüm + Miles döneminden olmazsa olmaz "Tutu", "Amandla" gibi başyapıtlar.

Marcus`un gizli silahı Alex Han

Çilingir gibi bir adam bu Alex. Bugüne kadar onun olduğu her konserin Miller dahil tartışmasız en iyisi hep o olageldi. Bir de mütevazı. Miller`ın jazz-funk tarzına Alex`in altosu müthiş ikili. Konserin başlarında henüz ısınmayan trompet-alto ikilisi ilk alto solosuyla kendine geldi. "The Blues" ve "Hylife"ın hemen ardından yine albümden "B` River" geldi. Zaten bu parçadaki soloyla bence konser `gerçekten` başladı. Kendi müziğini elektrikli Miles Davis ile altmışların Temptation tarzı soul müziği arasında bir yerde konumlandıran Miller`ın hem "B` River" hem sonrasındaki "Papa Was a Rolling Stone" hep bu dönemin şarkıları. Bu son şarkıdaki bas, davul, alto ve trompet soloları arasında en zayıf halka trompetti ama sonra hakkını verdi.

Babam için

Miles`ın "Amandla" ve "Tutu"su seksenlerden bu yana Miller`ın hayatının merkezinde olmayı sürdüren müzikler. Miles`ın 1986 ve 89 tarihli albümlerinde Miller da vardı. Konserlerinde onun seslendirmesi kadar üzerinde hakkı olan azdır herhalde. Konserin sondan bir önceki parçasıysa herhalde en anlamlı olanıydı. Malum, Miller her konserinde mutlaka bas klarnet çalar. Dün akşam da çaldı. Yine albümden "Preacher`s Kid" aslında Miller`ın kendi hikayesi. Babasının hatırasına çaldığı bu hikayede kilise piyanosunu çalan babasıyla klarnet çalmaya uğraşan bir çocuk var ve bir de onları dinleyen anne. Güzel ve anlamlı bir balad.

Konserin sürprizi Burhan Öçal ve patlat bir "Blast"

Konserden önce Burhan Öçal`ın çıkacağını duymuştum ama nasıl bir konsept olacağını anlamamıştım. Konserin sonuna kadar da pek açık vermediler. Koca salona tam bir sürpriz oldu. Öçal`ın enstrüman seti sahneye gelirken herkes merakla kim gelecek diye bakıyordu. Miles`ın "Tutu"sunu Öçal`ın darbukasıyla dinlemek çok değişik geldi. Miller, hem son albümden hem müzik hayatının en parlak döneminden örnekleri sahnede sıralarken seyircinin bitmek bilmeyen bis talebi haklı olarak yerini kimsenin itiraz edemeyeceği "Blast"la cevaplandı. Herkesin keyfi yerindeydi. İstanbul Caz Festivali`nin 25. yılı startını vermişti.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 22 Ekim 2017, Pazar

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN