Post bop cazda ikili, üçlü sohbetler

Eğer siz de benim gibi ellilerin, altmışların cazından kopamayanlardansanız o dönemin müziğini bugün yapan yeni post bop jenerasyonun bu albümdeki gibi isimlerden oluştuğunu biliyorsunuzdur. Albümdeki isimlere bakınca ne demek istediğimi anlayacaksınız. Tenor saksofonda Walter Smith III ile Joshua Redman (ama Redman sadece iki parçada konuk), basta Harish Raghavan ve Christian McBride ile davulda Eric Harland`ın olduğu yeni albüm "Twio" ismiyle yayınlandı. Caz müzisyenlerinin sevdiği bir kelime oyunu yapılmış albümün adında. "Twio" basit bir akıl yürütmeyle ikili-üçlü çalımın karıştırılmış hali ama kelimeye başka bir anlam yükledilerse onu bilmiyorum.

Redman ile Smith`in beraber çaldığı parçaların ilki 1972 yılında 80 yaşında ölen erken dönem Amerikan bestecilerinden ve bizde çok çok az tanınan bir isim Ferde Grofé`nin bestesi "on the Trail". Bu parçayı nerden hatırlayabilirsiniz biliyor musunuz? Jimmy Heath`in 1964 tarihli aynı isimli albümünden. Muhtemelen Walter Smith ve arkadaşları da o albümden tanıyordur. Diğer parça "Contrafact" ise Walter Smith bestesi.

Cazda sağlam kulağınız varsa albümdeki parçaların tümünü bir yerlerden biliyor olmanız muhtemel. Açılıştaki "Ask Me Now" bir Monk bestesi mesela. Smith ve arkadaşları herşeyin cazca konuşulduğu dönemden seçmiş repertuvarı. İkinci parça "Nobody Else But Me" de öyle. Bu isimlerin çoğu artık orta yaş döneminde ve hepsi tecrübelerinin doruk noktasına ulaşmış durumda. Sağlam geçmişleri, mükemmel performansları, çoğu cazda kırılma yaratmış albümleri arkalarında bırakmışlar. Bir üst kuşak gibi hayatlarını alkol ve uyuşturucu peşinde harcayan insanlar da değiller, en azından çoğu öyle, yani, uzun yıllar çok iyi işlere imza atacakları belli. Sağlıklı ve cazı seven insanlar, bu açıdan biz cazseverler şanslıyız sayabiliriz kendimizi. Bir de burada daha sık izleyebilsek elbette daha iyi olacak.

Benim albümde en merak ettiğim Wayne Shorter`ın altmışların ortalarında bestelediği ve 66 tarihli adını albümüne verdiği "Adam`s Apple"dı. Shorter orijinalinde piyano introyla giriyor, Smith introyu basa kaydırmış, zaten albümde piyano yok, üstüne tempoyu düşürmüş, tenoru daha `lazy` çalmış, Shorter`ın ki iştahlı bir icra, dinleyeni oturduğu yerde eşlik etmeye zorluyor ama Smith`in ki de yabana atılır cinsten değil, sound kulağa sarmal geliyor, bas-davul-saksofon ilişkisi çok iyi, aynı odada çalıyorlar hissi çok kuvvetli. Harland`ın sondaki davul solosu `mükemmel`. Beni kimse tercihe zorlamasın. Önce orijinalini, sonra bunu dinlerim, ikisinden de zevk alırım. Ellerine sağlık derim. Shorter`a saygılarımı gönderirim.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 13 Şubat 2018, Salı

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN