Yeni albüm eleştirisi: Her ustanın kendi rengi var, hepsinin albümde buluşan renkleriyse emsalsiz bir palet. (Albümün tamamını yayında dinleyebilirsiniz)

Yeni çıkan albümler arasında meğer straight cazseverler için bir hazine sandığı varmış. Henüz yeni bir albüm, çıkalı iki ay bile olmadı. Caz trombonun övgülere layık ustası Steve Turre yetmişe yaklaşan yaşına karşın bir şekilde genç görünmeyi başarıyor. Oğlu da iyi bir müzisyen. Turre, "Colors for the Masters" isimli, ismiyle müsemma bir albüm yayınladı. Şimdi yazı için klavye tıkırdarken bir yandan albüm çalıyor. Sonbahar ayları ana akım caz albümleri için sanki en uygun mevsim. Böyle bir albümün sonbahara dönük çıkması ayrı bir keyif adeta.

* * *

Turre, yeni albümünde çarpıcı bir kadro kurmuş, herbiri övgüye layık isimler. Piyanoda Kenny Barron, basta (bu satırların yazıldığı an itibariyle birkaç saat sonra Akbank Caz Festivalinde izleyeceğimiz) Ron Carter ve davulda Jimmy Cobb. Hepsi artık yaşayan efsaneler katında kendine ait süitleri olan adamlar. Ayrıca saksofonda Javon Jackson ve perküsyonda Cyro Baptista.

* * *

Örneğin, şu an albümün ikinci parçası dönüyor, piyanoyla sevişen trombon fazla rastlanan bir keyif değil, fevkalade bir balad ortaya çıkmış "Quietude" ile. Albüm zaten caz standartlarıyla orijinal besteler arasında bir yerde, daha önemlisi, caz gelenekleri hakkında güçlü bir meşale taşıyor. Kadrosu all-stars gibi görünse de çalmaya başlayınca o duygu pek yok, bir de, bu isimlerin birarada olduğu çok albüm olduğunu da sanmıyorum. On parçalı albümün dördünde saksofonda diğer üç isme oranla daha genç ama Art Blakey`s Jazz Messengers okulundan mezun Javon Jackson gibi bir `değer` var. Yıllar önce onu İstanbul`da Curtis Fuller`ın orkestrasında dinlemiştik, o günden beri sanırım gelmedi, arada bir albüm yayınladı galiba ama kendi neslinin önde gelen diğer isimleri kadar ön planda biri değil. O kadar geride durmasa daha iyi!.

* * *

Albümün adı "Ustalar için Renkler" olunca bu renklerden sözetmeli. Mesela, Jimmy Cobb`ın eski ustalardan Shadow Wilson`ı andıran zarif dokunuşlarla dolu davulu dikkat çekiyor. Barron`ın Turre`yle karşılıklı bölümleri başa alıp tekrar tekrar dinleten cinsten. Basçı Ron Carter özellikle albümün sonlarındaki "United"da imkansız bir soloya imza atmış ama bu parçada önce trombon, sonra piyano zaten çok güzel bir kayıt, çok çok güzel! Hele Carter`la Cobb`un uyumu, sonunda onlara Barron ve Turre`nin de katılması mest ediyor.

* * *

Albümün finali "Corcovado"yla. Turre`nin trombonuyla ünlü parça yeni bir havaya bürünmüş. Çarpıcı ve yaratıcı. Keşke şu günlerde festival sürerken bu adamların hepsini bu albüm konserinde izleseydik. Keşke!

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 20 Ekim 2016, Perşembe

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN