Okuyanlar desin ki, yahu, 2017`de de ne konserler oluyormuş!

Cazı damıtarak saf halde tüketenlerin beklediği geceydi Christian McBride New Jawn Quartet gecesi. McBride`ın yeni dörtlüsüyle hakkında yaptığımız haberde özellikle iki isim, trompetçi Josh Evans ve saksofoncu Marcus Strickland`a dikkat demiştik. Strickland`i tanıyoruz, dikkatli cazseverler Kerem Görsev`in "Meeting Point" albümünden hatırlayacaktır, son albümü "Nihil Novi" ayrıca caz çevrelerinde hayli konuşuldu.

24. İstanbul Caz Festivalinin en akılda kalan konserlerinden olacağı şüphesiz New Jawn Quartet`in. Daha girişte Thelonious Monk`un 1968 tarihli "Underground" albümündeki "Raise Four"la başlamaları gecenin repertuvarına ilişkin kuvvetli bir ipucuydu. Konserin gerisi ağırlıklı altmışların efsanevi isimlerinden oluşmuştu. Monk`un albümünde "Raise For" piyano-bas-davul ilerlerken (ve kesif tereddütlü bir doğaçlama duygusu verirken) New Jawn Quartet parçaya daha baskın ve kuvvetli girdi. İlk parçada anladık ki gece özgül ağırlığı yüksek caz dinleyeceğiz ki biz de bunu bekliyorduk.

Hemen arkasından gelen Wayne Shorter bestesi "United" kolay hatırlanacak bir parça değil, iyi bulmuşlar. McBride anlaşılan besteyi Josh Evans`a jest olsun diye seçmiş çünkü bu parçayı en çok Woody Shaw`un aynı adlı 1981 tarihli albümündeki yorumuyla biliriz, en azından ben öyle bilirim. Bir trompetçinin yemede yanımda yat diyeceği bir beste, müthiş imkanlar verir. Evans da imkanı kullandı, şahidiz... Bu albümde piyano çalan da artık hayatta olmayan genç bir Mulgrew Miller.

Gecenin sürprizi Ernie Washington oldu. Hakkında pek az şey bildiğimiz bu altmışların abisinin baladı benim için hâlâ sürpriz. Ama sürpriz olmayan baladın arkasına taktıkları fişek gibi bir Freddie Hubbard oldu. Temposu, hızı kimseden sual olmayan Hubbard geceye yakıştı.

Cazda tüm siyah nesillerin Malcolm X hakkında bir şeyler yapması aidiyetleriyle ilgili bir kaçınılmazlık adeta. McBride da dün bize kendi bestesi Brother Malcolm`ü dinletti. Epik ve uzun bir besteymiş. Gecenin bir diğer sürprizi de Ornette Coleman`ın "The Good Life" isimli parçası oldu. Dün bu parçayı dinleyenlerin aklına hemen 1972 yılı albümü "Skies of America"daki Londra Senfoni Orkestralı icra gelecektir, doğal olarak akıllar şaşacaktır, öyle değil, bu 1985 yılında Pat Metheny ile yaptıkları "Song X" albümündeki icranın bir yansıması. O albümdeki parçada davul soloyu davulu Jack DeJohnette, perküsyonu oğlu Denardo Coleman çalıyordu, dün akşam Nasheet Waits`in solosu emin olun albümdekinden aşağı kalmadı.

Yani... New Jawn Quartet yeni bir dörtlü ve piyanosuz bir dörtlü. Trompet & tenor saksofon dörtlüde gözümüzün feriydi, harika çocuklardı, Josh Evans genç yaşta cazseverin gönlünü çaldı. McBride`ın basındaki ustalığı ilk kez bu kadar yakından hissetme imkanımız oldu. Nasheet Waits müthiş bir marka. Ustalığın geleneğin içinde nasıl damıtıldığına mükemmel bir örnek. Bu satırlar gelecek yıllar için konserin referansı olsun, okuyanlar desin ki, yahu, 2017`de de ne konserler oluyormuş!

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 11 Temmuz 2017, Salı

Fotoğraflar: Tunçel Gülsoy

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN