Cazda Başucu Albümler-3:

Nancy Wilson/Cannonball Adderley

Caz ucu açık anlamları tamamlama sanatıdır... dersek bir nevi yeni bir tanım getirmiş olur muyuz? "Cazda Başucu Albümler" serisinin üçüncüsünde epeydir ham hali yazılmış olup son düzeltmelerin yapılmasını bekleyen enfes bir albüm var elimizde; "Nancy Wilson / Cannonball Adderley"nin 1961 yılında yaptığı kayıtlar ne zaman dinlerseniz dinleyin her zaman taze, eşine az sartlanır pürüzsüzlükte yorumlar. Benzerine pek rastlanmayan bir ses, kelimeler, harfler tane tane, bakla büyüklüğünde notalar pırıl alto saksofondan çıktığı anki kadar temiz ve ustalıklı. Bir albüm ancak bu kadar temiz olur, bir vokal albümü kaydedilmesinin üzerinden 55 yıl geçtikten sonra hâlâ bu kadar parlak bir ışık saçmaya devam eder. Aynı dönemin misal Johnny Hartman John Coltrane albümü kadar etkileyici bir kayıt.

Albüme adını veren şarkının bir cümlesi çarpıcı; "Gözlerimdeki gözyaşlarıyla gülmeyi öğreneceğim"... hatta bir paragraf sonra "bakıyorum aynı görünüyorsun ama kalbim hayır sen aynı değilsin" diyor eski nesil besteci ikililerinden Allie Wrubel ve Herb Magidson. Sözler Magidson`a ait, beste Wrubel`in. Aslında bu besteyi çok kişi seslendirdi. Bu isimlerin arasında yine aynı yıllarda kaydeden gencecik bir Marvin Gaye yorumu çok ünlüdür, George Benson`ın gitar vokal arpejiyle seslendirmesi dikkat çekicidir mesela ama son ikisinin üstünde bir yorumu Etta James`den dinlemişizdir, bıçkın bir yorumdur, teklifsiz söyler, şarkının anlamını yükleye yükleye söyler, acılıdır. Sarah Vaughan daha orkestral yorumlar, duygusu estetize edilmiştir, vibratolu sesini en tehlikeli şekilde kullanmaktan çekinmez, Carmen McRae tarz denemeyi tecih ederken duyguyu kaçırır kanımca ama yine de hiç biri Nancy Wilson gibi değildir, şarkı onun üstüne biçilmiş gibidir, belki de Cannonball`un ölümsüz katkısıdır kimbilir.

Aslında albümde yeralan 12 parçanın yedisi vokallidir, diğer beşi enstrümental yorumdur. Mesela, albümde altıncı sırada yeralan "A Sleeping Bee"nin sözleri ünlü yazar Truman Capote`nin, bestesi Harold Arlen`indir. İkili Capote`nin "House of Flowers" müzikalinde birlikte çalışmışlardı. Bu şarkı da aynı müzikal için 1954 yılında yazılmıştı, parçayı Barbra Streisand 1963 tarihli ilk solo albümünde meşhur etmişti. Sonradan bu şarkıyı çok güzel söyleyen bir düzine isim daha sayabilirim.

Albüm yedinci parçadan itibaren enstrümanlı kayıtlara dönüyor, müzik de hem daha `bopish` hem daha hızlanıyor, sanki Nancy Wilson Adderley ve arkadaşlarını tutuyormuş da işi bitip gidince çocuklar coşmuşlar gibi.

Wilson bu grupla söylemeden önce büyük Rusty Bryant`ın grubuyla söylüyordu, onunla bir ara mı verdiler nasıl Adderley ile buluştular bilmiyorum ama bu ilk randevudan müthiş bir birliktelik çıkarmayı başarmışlar. Albümde Adderley`nin yanında her zamanki gibi kardeşi Nat kornette, Joe Zawinul piyanoda (ve bir de bestesi var), Sam Jones basta, Louis Hayes davulda, tabii vokalde Nancy, altoda Cannonbal.

Albümün vokalsiz kısmından "I Cant Get Started" alto solosuyla nefes kesici. Sonra bakındım başka eleştirmenler de bu yoruma takılmış, parça kendini nasıl da hissettiriyor, imansız bir yorum olmuş, hani balad da böyle çalınmalı! Hem Wilson`ın hem Adderley`nin formda olduğu yıllarda ortaya çıkan bu albüm tüm zamanların en güzel kayıtlarından biri ve şüphesiz katıksız bir başucu albümü.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 06 Şubat 2017, Pazartesi

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN