Zorlu PSM Caz Festivali`nde sahnede iki virtüöz

Dün akşam uzun ömrü olmasını dilediğim Zorlu PSM Caz Festival`in ilk gecesiydi. İlk festivalin ilk gecesi... Zorlu`ya geldiğimde Açıkhava amfisinde festival boyunca gösterilecek caz filmlerinin ilki, "Blues Brothers" başlamıştı. Ne zaman rastlasan büyülenip kalırsın ya, aynen öyle, yine durup bir kaç dakika izledim, Jake ile Elwood`un eski grubu toplayarak girişecekleri uzun maceranın henüz en başıydı, perdede ilk Cab Calloway göründü, ardından Jake`e ilahi ilhamın geldiği meşhur kilise sahnesinde James Brown`ı dansederken bırakıp içeri girdim. Festivalin diğer konseri Gaye Su Akyol`un kuyruğu dolanıp gidiyordu, tüm biletleri bitmişti. Kısa süre sonra sabırsızlıkla beklenen Michel Camilo & Tomatito konseri için ana tiyatro kapıları açıldı ve ışıklar söndü...

Sahnede iki virtüöz

Hem Camilo hem Tomatito enstrümanlarının ustaları. Yirmi yıldır birlike çalan iki ustanın vücut dilleri, ikisinin de Hispanik olması, ikisinin de benzer ölçekte virtüöz olması, piyano & flamenko gitar duosunun olası bütün zorluklarını çok önceden aşmış olmaları, bunlar konserden çok önce bildiğimiz şeylerdi. Çalmaya başlayınca değil, ışıklar kararıp sahneye daha ilk adım attıklarında anlıyordunuz aslında. Yirmi yıllık duo ortaklıklarının üçüncü albümü yakınlarda yayınlanmıştı.

(Fotoğraf: Tunçel Gülsoy)

Sanatçılar her konseri aritmetik olarak kurgular mı? Bence akıllarının bir kenarında bu aritmetik akış mutlaka vardır. Dün akşam Camilo & Tomatito`nun da vardı. Camilo`nun elinde akışın yazılı olduğu küçük beyaz bir kağıt vardı zaten. Benim tahminimin dışında konsere ağır top bestelerle hızlı girdiler. Hem de "Libertango" gibi aslında konserin iyice yükseldiği veya bis`te patlatılan bomba olması beklenen bir ağır topla, yetmedi, ardından Charlie Haden`ın Pat Metney ile 1996 yılında ölümsüz "Missouri Sky" albümünde kaydettiği "Our Spanish Love Song" gibi ikinci büyük bombayı da hemen arkasından patlattılar. Dinleyici daha ısınmadan nakavt olmaya ramak kalmıştı ki tempo biraz sakinledi, o ara içimden madem konsere "Libertango"yla başladın "Oblivion"la bitir bari tam olsun dedim, dedim ama o olmadı.

Piyanoda Camilo, gitarda Tomatito`nun senkronları çok iyi. Aynı notayı o tempo içinde aynı saniyede çalmaları gerekiyorsa milim sekmiyor ama özellikle Camilo partnerini sürekli göz hapsinde tutuyor, daha doğrusu göz takibinde diyeyim. Sanki senkronu ayarlayan Camilo. Sanki değil, öyle. Eşitler arasındaki birinci de o, e bu da normal. Parçaların uzunca sayılabilecek introları oluyordu. Aynı startı yakalabilmek için önemliydi belli ki. Camilo ünü dünyayı dolaşan bir hız, tempo, hatasızlık, keskinlik ustası. Bu durum ona inanılmaz bir üstünlük sağlıyor. Çalışı keskin, tertemiz, hatasız, lekesiz, sakin, özgüvenli! Hiçbir şey kontrolünün dışında değil. İletişimi kuran da, yöneten de o. Aslında hep son albümden çalarlar sanıyordum ama "Libertango" mesela 2006 albümündeydi, çalmadığı "Oblivion" son albümdeydi. Medleyde çaldıkları "Waltz for Debby", "Stella by Starlight" gibi parçalar da önceki albümlerdeydi ama son albümden "Love Theme" gibi parçaları çaldılar. Yani, iyi bir karma yapmışlardı. Bu karmaya Erik Satie gibi 19. yüzyılın büyük Fransız bestecisinin "Gnoseinne" gibi ünlü yorumlarını da ekliyorum.

Feridun Ertaşkan

Cazkolik.com / 04 Mayıs 2017, Perşembe

(Fotoğraf: Tunçel Gülsoy)

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN